ปกิณกธรรมช่วงบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรม วันอาสาฬหบูชาและวันเข้าพรรษา วันที่ ๑๐ - ๑๓ กรกฎาคม ๒๕๖๘

[เถรี]

อีก ๕ นาทีพระภิกษุสามเณรจะขึ้นอาสน์สงฆ์ ปีนี้วัดท่าขนุนมีพระเก่า ๓๕ รูป พระใหม่ ๗ รูป สามเณรใหม่ ๑ รูป การบวชจำพรรษาปีนี้รอดมาได้แค่รูปเดียว อีก ๒ นาคหลุดหายไป ไม่ผ่าน QC เพราะว่าวัดท่าขนุนเราต้องมาเป็นนาคล่วงหน้ากันนาน คนไม่ตั้งใจจริงจะไม่มาบวชที่นี่

โดยเฉพาะญาติโยมรอบ ๆ วัด เคารพรักหลวงปู่สายอดีตเจ้าอาวาสเป็นอย่างมาก จะบวชลูกเมื่อไร ต้องแห่มากราบหลวงปู่สายก่อน แต่ไปบวชวัดอื่น โดยบอกว่า "ถ้าอยู่วัดท่าขนุนเดี๋ยวลูกจะลำบาก..!" พอตีสามครึ่งก็ต้องตื่นมาทำกรรมฐานกันแล้ว ทำวัตรเช้าทำวัตรค่ำอีกวันละสามรอบ แถมยังออกบิณฑบาตทุกวัน บางวันถึงฝนตกกระหน่ำเป็นฟ้ารั่วก็บิณฑบาต กลับมาแทนที่จะได้ข้าวสวย ก็กลายเป็นข้าวต้ม..! เพราะว่าเวลาเปิดบาตรรับโยม น้ำก็ลงไปด้วย..!

เขากลัวลูกจะลำบากกัน ก็เลยไม่ค่อยอยากจะให้บวชวัดท่าขนุน ซึ่งเรื่องพวกนี้เป็นอะไรที่ย้อนแย้งมาก เขาบอกว่าวัดท่าขนุนเคร่งเกินไป อาตมภาพเองก็ "หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก" ญาติโยมอยากได้พระเณรที่เคร่งครัดต่อพระวินัย แต่กูไม่ให้ลูกบวชวัดนี้ ฟังแล้ว "น้ำตาจิไหล..!"

[เถรี]

ตั้งแต่อาตมภาพเป็นเจ้าอาวาสมา พักเดียวจะ ๒๐ ปีแล้ว ยังไม่มีปีไหนที่มีพระน้อยกว่า ๓๐ รูป ถ้าใครต้องการเรียน..ส่งเรียนไปจนสุดกำลังของท่าน ไม่ใช่ของอาตมา ถ้าใครต้องการปฏิบัติธรรม..ติดขัดตรงไหนสอบถามได้ทุกขั้นตอน ดังนั้น..พระวัดนี้ก็เลยค่อนข้างจะแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ก็คือฝ่ายเรียนกับฝ่ายปฏิบัติธรรม แต่ก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

พระภิกษุสงฆ์และแม่ชีที่จบปริญญาเอกของจังหวัดกาญจนบุรีในช่วงแรกมีทั้งหมด ๑๓ รูป เป็นของวัดพระขนุนไป ๖ รูป เห็นแม่ชีหุงข้าวต้มแกงให้โยมอยู่ภายในวัด โยมก็ไม่รู้หรอกว่านั่นเป็นแม่ชีด็อกเตอร์ จบปริญญาเอกอยู่ ๒ รูป..!

อาตมภาพไม่มีกติกา เรียนจบปุ๊บสึกปั๊บก็ไม่ว่า แต่ว่าตอนที่อยู่ ถ้าไม่ปฏิบัติธรรมก็ต้องเรียน ห้ามอยู่เฉย ๆ มีอยู่สาขาวิชาหนึ่งก็คือปริญญาโทการพัฒนาสังคม ส่งไปเรียนจบมา ๖ รูป สึกไปพัฒนาสังคมเสีย ๖ รูป..! ก็เลยบอกกับผู้อำนวยการหลักสูตรว่า "ต่อไปหลักสูตรนี้อย่าเลี้ยวไปทางวัดท่าขนุนอีก เพราะว่าดีเกินไป..! ทำให้พระบวชแล้วเห็นช่องทาง ถึงเวลาเรียนจบ ก็สึกไปพัฒนาสังคมกัน" เป็นอะไรที่ขำ ๆ ดี

ปัจจุบันนี้ถ้าเป็นพระภิกษุสามเณรอำเภอทองผาภูมิ ถ้าใครเรียนที่วิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรี มาเบิกค่ารถได้ที่วัดท่าขนุนเดือนละ ๓,๐๐๐ บาทต่อรูป พูดง่าย ๆ ว่าส่งเรียนทั้งอำเภอ ส่วนทุนการศึกษาระดับประถมและมัธยม ก็ให้ทั้ง ๓๔ โรงเรียนในอำเภอนี้ โรงเรียนประถมให้ ๒๐ ทุน โรงเรียนมัธยมให้ ๓๐ ทุน ปีหนึ่งก็หลายล้านบาท..! เพราะฉะนั้น.. "สีกากอล์ฟ" ไม่เลี้ยวมาวัดนี้หรอก เพราะว่ามีเงินเท่าไรก็ใช้หมด..!

[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงบ่าย วันศุกร์ที่ ๑๑ กรกฏาคม ๒๕๖๘

ผู้ปฏิบัติธรรมไปไหนหมด ? ขอตรวจสอบรายชื่ออีกหนึ่งรอบเพื่อความแน่นอนของเจ้าหน้าที่ฝ่ายออกวุฒิบัตร บางท่านปฏิบัติธรรมกลางคันก็โดนฝนละลายหายไปจากวัดนี้..! ถ้าได้ยินแล้วมาด่วน ๆ เลยนะจ๊ะ

ตรงเวลาของวัดนี้ไม่ใช่ตรงตามนาฬิกา แต่ก่อนนาฬิกาประมาณ ๒๐ นาทีเป็นอย่างน้อย เพราะฉะนั้น..ถ้าใครมีนิสัยตรงเวลา มาวัดนี้จะเป็นคนทำอะไรช้าและสายกว่าคนอื่น..!

การปฏิบัติธรรมจะช่วยให้สภาพจิตของเราละเอียดขึ้น แหลมคมขึ้น ว่องไวขึ้น ดังนั้น..การตัดสินใจและการกระทำจึงเร็วกว่าผู้อื่น แต่ว่าเป็นความเร็วที่มีโอกาสพลาดน้อยมาก เนื่องเพราะว่าตรึกตรองดีแล้วถึงได้ทำ

สมัยที่อยู่กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ถ้าท่านบอกว่าเวลาไหน ให้รีบไปก่อนเวลาเสมอ มีรุ่นพี่คือท่านฐิติ กระผม/อาตมภาพเตือนท่านเพราะท่านนั่งฉันอยู่ในวงแบบทองไม่รู้ร้อนว่า "หลวงพี่ต้องไปจันทบุรีกับหลวงพ่อไม่ใช่หรือ ทำไมไม่รีบไปขึ้นรถ ?" ท่านบอกว่า "หลวงพ่อนัด ๗ โมงเช้า" คือตอนนั้นประมาณ ๖.๔๐ น.

ท่านฉันเสร็จแล้วก็ขับรถไปที่หน้าวิหารแก้วร้อยเมตร เพราะว่านัดขึ้นรถกันที่นั่น ปรากฏว่ารถทุกคันหายไปนานแล้ว..! สรุปก็คือหลวงพี่ฐิติเป็นพระรูปเดียวที่ไปจันทบุรีด้วยกระเป๋า เพราะเอากระเป๋าขึ้นรถไปก่อน ส่วนตัวก็อยู่ที่วัด อีก ๕ วันเพื่อนค่อยเอากระเป๋ามาคืนให้..!

บุคคลที่ตั้งใจปฏิบัติเพื่อพระนิพพาน อะไรที่ล่าช้าหรือว่ารกรุงรังจะไม่เอา ดังนั้น..ก็เลยทำอะไรเร็วกว่าคนอื่นเขา เป็นเรื่องที่สามารถสังเกตได้ ถ้าในระยะเวลาเท่ากัน เราอาจจะทำงานได้แค่ ๑ แค่ ๒ อย่าง แต่คนจะไปพระนิพพานอาจจะทำได้ถึง ๗ - ๘ อย่างไปแล้ว

[เถรี]

อยากจะบอกว่าสิ่งที่เราทำ คำที่เราพูด ใจที่เราคิด มีผลต่อการปฏิบัติธรรมของเราทั้งสิ้น เพียงแต่ว่าแต่ละบุคคลนั้น สร้างบารมีหรือว่ากำลังใจมาไม่เท่ากัน ทำให้มีปัญญามากน้อยต่างกัน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น บางท่านแม้ว่าเพิ่งจะปฏิบัติธรรม แต่ว่าก้าวหน้าเร็วมาก เพราะว่าคิดดี พูดดี ทำดี ความดีทั้งหมดจึงหนุนเสริมกัน ให้มีความก้าวหน้ากว่าคนอื่นเขา

พวกเราส่วนหนึ่งสิ่งที่พูดกับสิ่งที่ทำขัดกันเอง อย่างเช่นเราปฏิญาณตนว่า "ขอมอบกายถวายชีวิตแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" แต่พอลำบากนิดเราก็ถอย ลำบากหน่อยเราก็ท้อ ดังนั้น..ถ้าใครก็ตามที่ความคิด คำพูด และการกระทำขัดกันเอง สิ่งที่เราจะพึงได้ก็จะยากกว่าคนอื่น เหมือนกับไม่มีอะไรจะทำก็เตะสกัดตัวเอง..!

เรื่องพวกนี้ถ้าเราไม่ใช่คนช่างคิดช่างพิจารณาจะมองไม่เห็น มักจะคิดว่าเราคิดถูก พูดถูก ทำถูกอยู่เสมอ ลักษณะอย่างนั้นภาษาบาลีเรียกว่าวิปลาส ก็คือผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริง อย่างเช่นว่าร่างกายนี้ไม่เที่ยง..เราเห็นว่าเที่ยง ร่างกายนี้เป็นทุกข์..เราเห็นว่าไม่ทุกข์ ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตน..เราก็ไปยึดมั่นว่าเป็นตัวเราของเรา

วิปลาสเหล่านี้ยังมีอีกมาก อย่างเช่นว่าปกติของร่างกายมีความสกปรก ประกอบประกอบไปด้วยทวารทั้ง ๙ มีแต่สิ่งสกปรกหลั่งไหลออกมาตลอดเวลา ต้องคอยชำระล้างให้สะอาดอยู่เสมอ แต่เราก็ไปเห็นว่าเป็นของสะอาด สิ่งที่ไม่สวยไม่งาม เราเห็นว่าสวยงาม เนื่องเพราะว่าปัญญาไม่ถึง โดนกิเลสหลอกให้หลง ๒ ชั้น ๓ ชั้น บางทียังทำให้เราพลอยยินดีปลาบปลื้มใจอีก อย่างเช่นมีคนทักว่าสวยขึ้น ซึ่งความจริงต้องใช้คำว่าสวยลง..!

เรื่องพวกนี้เป็นอะไรที่ต้องใช้ความละเอียดของจิตเข้าไปพินิจพิจารณาเป็นอย่างมาก การปฏิบัติธรรมจึงขาดวิปัสสนาญาณไม่ได้ เพราะว่าถ้าขาดเมื่อไร เราก็จะไม่เห็นความเป็นจริง ถ้าขาดสมาธิคือสมถะ ถึงเห็นความเป็นจริงสภาพจิตก็ไม่ยอมรับ จึงเป็นเรื่องที่ต้องทำควบคู่กันไป ไม่ใช่ทำเฉพาะอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น

[เถรี]

คราวนี้การที่เราจะทำควบคู่กัน ถ้าหากว่าต้องการใช้ได้ทุกเวลาในชีวิตประจำวัน ก็ต้องพยายามพิจารณาให้เห็นธรรมชาติรอบตัวเรา ไม่ว่าจะเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นวัตถุธาตุ สิ่งของต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง และเสื่อมสลายตายพังไปในที่สุด มองไปทางไหนก็เห็นเป็นอย่างนี้ ก็คือจะเห็นว่าเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปก็ได้ จะเห็นว่ามีแต่ดับมีแต่พังสลายไปก็ได้ จะเห็นว่าเป็นทุกข์ เป็นภัย เป็นของน่ากลัวก็ได้

แต่คราวนี้เห็นแล้วใจเรายอมรับอย่างแท้จริงหรือไม่ ? บางคนสลดใจแค่ ๑ - ๒ นาทีแล้วก็กลับไปยึดมั่นถือมั่นเหมือนเดิม บางคนสามารถดึงตัวห่างออกมาแล้ว แต่ท้ายที่สุดก็หลงกลกิเลส ย้อนกลับไปหาใหม่ อยู่ในลักษณะเบื่อ ๆ อยาก ๆ ประมาณว่าดีชั่วรู้หมดแต่อดไม่ได้..!

ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เป็นธรรมดาของมนุษย์ปุถุชนผู้หนาด้วยกิเลส เพียงแต่ว่าเราต้องไม่ประมาท ระลึกอยู่เสมอว่าลมหายใจนี้อาจจะเป็นลมหายใจสุดท้ายของเราก็ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเราจึงเป็นผู้ไม่มีวันพรุ่งนี้ มีเฉพาะวันนี้ หรือว่ามีเฉพาะเดี๋ยวนี้ เราจึงต้องทำวันนี้หรือว่าทำเดี๋ยวนี้ของเราให้ดีที่สุด คำว่าดีที่สุดก็คือเต็มกำลังกาย เต็มกำลังใจ เต็มกำลังสติปัญญา หรือว่าถ้าต้องอาศัยภายนอกก็เต็มกำลังคน เต็มกำลังทรัพย์ด้วย

คาดว่าทุกท่านคงไม่เคยทุ่มเทจนเต็มกำลังอย่างแท้จริง ไม่อย่างนั้นแล้วก็คงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้ เรื่องเพราะว่าฆราวาสถ้าบรรลุมรรคผลก็มักจะสิ้นชีวิตภายใน ๗ วัน อันนี้ตำราบอกไว้ แต่หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านบอกว่า ที่ท่านเจอมา ฆราวาสบรรลุมรรคผลกลางวัน ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ตกดิน ฆราวาสที่บรรลุมรรคผลกลางคืน ไม่มีโอกาสเห็นพระอาทิตย์ขึ้น มักจะโดนตัดให้ตายไปเสียก่อน..!

[เถรี]

พูดแค่นี้หลายคนเริ่มหวาดเสียว กลัวว่าตัวเองจะตาย ซึ่งจะว่าไปแล้วท่านทั้งหลายก็ยังมีความกลัวเป็นปกติ เราก็ต้องซักซ้อมการตายไว้เสมอ ๆ

ตื่นเช้าขึ้นมาทำกรรมฐานให้เต็มที่ แล้วลองถามตัวเองว่า คนที่เรารักมีหรือไม่ ? ของที่เรารักมีหรือไม่ ? ทรัพย์สมบัติที่เราห่วงใยมีหรือไม่ ? ถ้าให้ตายลงไปตอนนี้พร้อมหรือไม่ ? ให้กำลังใจตอบตัวเองอย่างแท้จริง ไม่ใช่ข้อนี้ต้องตอบว่าไม่ถึงจะถูก แล้วเราก็ตอบตามนั้น ถ้าลักษณะแบบนั้นจะไม่มีประโยชน์อะไร เพราะว่าไม่ใช่กำลังใจที่แท้จริงของตนเอง

ขอฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับพวกเราว่า เรายังมีความรักความห่วงใยร่างกายนี้ ตลอดจนกระทั่งผู้คน สิ่งของรอบข้างหรือไม่ ? ถ้ามีก็พยายามสลัดตัดทิ้งไปให้เหลือน้อยที่สุด ถึงเวลาจะได้มีความคล่องตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ลำดับต่อไปให้ทุกคนตั้งใจสมาทานพระกรรมฐานแล้วเข้าสู่การปฏิบัติธรรมช่วงบ่ายกัน

[เถรี]

ก่อนทำวัตรเย็น วันศุกร์ที่ ๑๑ กรกฏาคม ๒๕๖๘

เวลาเห็นคนอื่นเขาตื่นเต้นยินดีแล้วยังคิดว่าตัวอาตมาตายด้านหรือเปล่า ? พอดูอาการแล้วก็น่าจะตายด้านจริง ๆ นั่นแหละ..!

ในเรื่องของยศของตำแหน่ง อาตมภาพไม่เคยดิ้นรนอะไร เนื่องเพราะว่าครูบาอาจารย์ไม่เคยสอนให้กอบโกยเรื่องอื่นใส่ตัว ท่านให้แต่ธรรมะเท่านั้น เรื่องอื่นนั้นถือเป็น "ยศช้างขุนนางพระ" เขาให้มาก็รับไว้ เขาไม่ให้ก็แล้วไป

อาตมาก็ประพฤติอย่างนี้มาตลอด ก็แปลว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้มา แม้กระทั่งตำแหน่งต่าง ๆ ๓๐ กว่าตำแหน่ง ได้มาเพราะผู้บังคับบัญชาเห็นว่าสมควร แม้แต่สมณศักดิ์ครั้งแรกก็ไม่ได้ขอ ตอนนั้นหลวงพ่อเจ้าคณะอำเภอ ท่านเคยทำหน้าที่เลขานุการเจ้าคณะอำเภอมาก่อน แล้วพวกเราคนขี้เกียจไม่อยากมีภาระ ก็ช่วยกันดันท่านขึ้นไปเป็นรองเจ้าคณะอำเภอ ท่านบอกว่า "หลวงพ่อช่วยสแกนลายเซ็นให้ผมหน่อย ผมจะทำเรื่องขอสัญญาบัตรให้"

ก็ยังบอกกับท่านไปว่า "ให้คนอื่นเขาไปสิ ผมไม่จำเป็นต้องมีอะไรหรอก เป็นแค่ "อาจารย์เล็ก" เป็นแค่ "หลวงพ่อเล็ก" ก็ทำงานเป็นปกติอยู่แล้ว" ท่านบอกว่า "ไม่ได้ครับ พอถึงเวลาส่งชื่อคนอื่นไป แล้วผู้ใหญ่ในบ้านในเมืองท่านถามว่า..แล้ววัดท่าขนุนอยู่ที่ไหน ?" โดนกดดันมาก ก็เลยต้องทำเรื่องขอให้

แต่ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์ เนื่องเพราะว่าแต่ละอย่างไม่ได้ขอ แต่ลงวาระที่เหมาะสมทุกครั้ง สัญญาบัตรครั้งแรกเป็นพระครูสัญญาบัตรเจ้าอาวาสวัดราษฎร์ชั้นโท ได้ปีที่ในหลวงรัชกาลที่ ๙ เจริญพระชนมายุ ๘๔ พรรษา อย่างรางวัลวันเสาเสมาธรรมจักรผู้บำเพ็ญประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนา ได้รับจากกรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ตอนนั้นท่านยังเป็นสยามบรมราชกุมารีเท่านั้น ได้รับปี ๒๕๕๕ ปีพุทธชยันตี ก็คือเป็นปีที่ ๒,๖๐๐ พอดี แล้วท้ายที่สุดทุกอย่างก็ค่อย ๆ ลงตัวไปเรื่อย ไม่ดิ้นไม่รน ใครทนไม่ไหวเดี๋ยวเขาก็ให้มาเอง เพราะว่าสิ่งที่ได้มาก็เป็นภาระ..!

[เถรี]

ญาติโยมจะเห็นว่าในศาลานี้ไม่มีรูปอาตมาเลย ยกเว้นตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้ ขณะเดียวกันไปบางวัดติดเสียทุกเสาเลย เพื่อนฝูงเขาถามว่า "ทำไมอาจารย์เล็กไม่ติดรูปตัวเองบ้าง ?" ตอบไปว่า "ผมไม่ชอบเยี่ยวรดต้นเสา" ฟังเข้าใจไหม ? คือมีอะไรบางอย่างที่พอถึงเวลาต้องทำเครื่องหมายว่า "นี่เป็นของกู" แล้วก็ยกขาเยี่ยวรดใส่..!

คราวนี้ความคิดคนไม่เหมือนกัน บางท่านก็ติดรูปตัวเองเสียทุกซอกทุกมุม ในวัดในวาของเราสิ่งที่ควรติดก็คงจะเป็นรูปพระพุทธเจ้าและครูบาอาจารย์ ไม่ใช่รูปตัวเอง อาตมาภาพคิดอย่างนี้

เพราะฉะนั้น..ญาติโยมจะเห็นว่าอาตมภาพสร้างวัตถุมงคลมาหลายปียังไม่มีรูปตัวเอง เอาพระพุทธเจ้าเป็นหลัก มีคนเขาถามว่า "ทำไมไม่ออกเหรียญรุ่นแรก ?" บอกเขาไปว่า "เกรงว่าความดียังไม่พอ" คนที่ขึ้นหิ้งให้เขาบูชาแล้วความดีไม่พอนี่ แหม..น่าเกลียดมาก..!

อาตมภาพไปช่วยตุ๊พ่อสิงห์ท่านสร้างพระจุฬามณีที่วัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ ตอนนี้เสร็จแล้ว ท่านขอพระบรมสารีริกธาตุไปบรรจุ แล้วก็คงไม่แคล้วอาตมาต้องไปเป็นประธานบรรจุให้กับท่าน ยังเสียว ๆ อยู่เหมือนกันว่าอายุ ๖๗ ปี นี่ขึ้นบันไดสูง ๆ ยังไหวไหม ? มีแต่คนเขาเห็นว่าอาตมายังไม่แก่ ส่วนเจ้าตัวนั้นรู้ว่าตัวเองโคตรแก่เลย..!

เดี๋ยวพวกเราทำวัตรก่อน อาตมาจะไปอัญเชิญพระบรมรสารีริกธาตุให้กับทางวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่

[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๑๒ กรกฏาคม ๒๕๖๘

เป็นอย่างไร..ที่เหลือหายไปไหนกันหมด ? โดนฝนละลายไปใช่ไหม ? เรื่องของกิเลส มารยาสุด ๆ ถ้าผ่อนผันอะไรให้แม้แต่ครั้งเดียว ครั้งต่อไปจะบอกว่า "คราวที่แล้วยังได้เลย" ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงต้องเข้มงวดกับตัวเอง ไม่อย่างนั้นแล้วก็จะเสียท่ากิเลสอยู่ร่ำไป ภาษาบาลีเขาว่า ปุนัปปุนัง คือ ไม่รู้จักแล้วจักเลิก

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องของการตรงต่อเวลาก็ดี กินน้อยนอนน้อยเพื่อปฏิบัติให้มากก็ตาม ถือว่าเป็นเรื่องจำเป็น ไม่อย่างนั้นแล้วเราก็จะโดนกิเลสจูงจมูกอยู่เรื่อย ๆ สภาพจิตก็จะหยาบขึ้น มืดบอดมากขึ้น ขนาดที่ไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักพิจารณา ไม่รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร

อย่างการใส่บาตรเมื่อเช้า คนอื่นเขาเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย พวกนี้ยืนขวางแถวพระเลย ประมาณว่าใส่บาตรเสร็จแล้วพระจะไปทางไหนก็เรื่องของพระ แต่กูจะยืนตรงนี้ แล้วอาตมาเองก็เป็นคนไม่หลีกใครเสียด้วย จึงเดินชนไปเลย..!

อีกประเภทหนึ่งก็ไม่ยอมถอดรองเท้า พอบอกให้ถอดรองเท้า ยังมีข้อแก้ตัวสารพัด ประมาณว่า "ถ้าถอดเดี๋ยวบิดามารดาจะสิ้นชีวิต..!" "ถอดแล้วกิจการจะล่มจม..!" อะไรประมาณนั้น อาตมาเองก็ขี้เกียจฟัง ส่วนใหญ่ก็เดินเลยไป ไม่ถอดรองเท้าก็ไม่ต้องใส่บาตร..!

ในเมื่อสภาพจิตหยาบ มืดบอด ความเป็นมิจฉาทิฐิเข้าถึงได้ง่าย โอกาสที่จะพลิกฟื้นก็ยากเต็มทีแล้ว เพราะว่าเรื่องของกิเลส พอถึงเวลาก็จะมีข้ออ้าง แล้วพอมีข้ออ้างทีหนึ่ง ถ้ากำลังใจเราไม่เข้มแข็งพอ ก็ไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิดกัน..!

จึงเป็นอะไรที่น่าหนักใจมากว่า พุทธศาสนิกชนของบ้านเรา มักจะเอาความมืดบอดมาแทนปัญญา ความโง่เขลามาแทนศรัทธา ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปโทษใคร เนื่องเพราะว่าตัวเองทำตัวเอง เมื่อทำตัวเองก็คงไม่มีใครที่จะช่วยเหลือเราได้..!

[เถรี]

วันนี้ช่วงเช้าเราปฏิบัติธรรมกันตามปกติ หลังจากเลิกแล้ว ช่วงบ่ายขอเวลาสำหรับงานฉลองสัญญาบัตรพัดยศฯ ก็แปลว่าวันนี้เราปฏิบัติธรรมเฉพาะช่วงเช้า

คราวนี้พอมีงาน สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ดูใจตัวเองด้วยว่าเรารักษากำลังใจได้ไหม ? ฟุ้งซ่านไปกับคนหมู่มาก หรือว่านิ่งสงบได้เหมือนอย่างกับอยู่คนเดียว นั่นเป็นสิ่งที่เราต้องระมัดระวังอย่างที่สุด ไม่เช่นนั้นแล้วสิ่งที่ทำได้ก็จะหลุดหายหมดตอนงานนี่เอง..!

โยมจะเลียนแบบอาตมภาพไม่ได้หรอก เพราะว่าของอาตมานี่กดปุ่มสั่งได้ ก็คือของบางอย่างในจำนวนคนมาก ๆ ด้วยกัน ถ้าไม่ดุ ไม่ด่า ไม่ว่า ไม่กล่าว ระเบียบก็จะไม่มี แต่ถ้าจะดุ จะด่า จะว่า จะกล่าว ต้องระวังกำลังใจตัวเองด้วยว่า เราเกิดโทสะขึ้นมาหรือไม่ ? ถ้าเกิดโทสะขึ้นมา วางกำลังใจเป็นกลางไม่ได้ เราจะเสียผลเอง

โยมส่วนใหญ่แล้วดูไม่ออก มองไม่เป็น สู้หมายังไม่ได้ หมาของอาตมาตวาดด่าปุ๊บ..มันเลียแผล็บ..! รู้ว่าด่าแต่ปาก อยากด่าก็ด่าไป เดี๋ยวเจ้านายก็ต้องเลี้ยงเราเอง เพราะฉะนั้น..ในเมื่อหลาย ๆ อย่างสู้เราหมาไม่ได้ ก็ต้องพยายามทำ ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะเป็นเจ้านายหมาไม่ได้ เป็นได้แค่ "ทาสหมา" เท่านั้น หรือส่วนใหญ่เป็นอยู่แล้ว ?

อาตมาก็เป็น "ทาสหมา" ไปเกินครึ่งแล้ว แต่ละเดือนค่ารักษานี่หลายหมื่นบาท มีอยู่สองเดือนก่อนกระมัง ? จ่ายค่าผ่าตัดให้หมา ๓๐,๐๐๐ กว่าบาท ผ่าได้สองวันตาย..! ถ้าหมาตายก่อนหน้านั้น อาตมาก็ไม่ต้องเสียเงินแล้ว..!

ตอนแรกพระที่ท่านพาหมาไปหาหมอก็บอกว่า "หมอไม่รับรอง เพราะว่าสภาพหมาป่วยมานาน โทรมมาก ไม่สามารถจะหาเลือดหมามาเติมให้ได้ เพราะฉะนั้น..ถึงผ่าตัดไปก็มีสิทธิ์ตายมากกว่ารอด..!" ก็เลยบอกไปว่า "ชีวิตทุกรูปทุกนามไม่มีใครอยากตายหรอก เพราะฉะนั้น..รักษาไปให้เต็มที่ ได้เท่าไรก็แค่นั้น" แหม..ได้สองวัน..!

นี่ถ้าอาตมาเป็นหมาตัวนั้นนี่ด่าเลย "ผ่ากูเจ็บแทบตาย ไม่หาย..แถมยังตายเหมือนเดิม..!" พวกเราถ้าเคยพาหมาไปหาหมอแล้วจะรู้ หมากลัวหมอเหมือนกับคนนี่แหละ พอถึงเวลาจะฉีดยานี่สั่นไปทั้งตัวเลย แล้วหมารู้ได้อย่างไรว่านั่นคือเข็มฉีดยา ? ถึงเวลาต้องปิดตาไว้ไม่ให้ดู ไม่อย่างนั้นเห็นเข็มแล้วหมากลัวมาก..!