อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๔๕ : นักบวชมหาภัย

[คิมหันต์]

๔๕. นักบวชมหาภัย

ดังที่เคยกล่าวแล้วว่า “หลวงพ่อ” ของอาตมา ท่านมีอุบายสอนศิษย์แบบแปลก ๆ ไม่ซ้ำกัน แต่ละอย่างล้วนมีรสชาติสะเด็ดสะเด่า ชนิดคนโดนจำไปจนวันตาย บางขณะอุบายของท่านก็เสี่ยงกับอันตรายอย่างร้ายแรง ชนิดถ้าพลาดถึงตายก็มี...

ครั้งหนึ่ง...ลูกศิษย์ของท่านแนะนำพระองค์หนึ่ง โดยบอกว่าท่านมีความเก่งแบบนั้นแบบนี้ “หลวงพ่อ” ท่านก็เล่นด้วย ช่วยเชียร์เพิ่มอีกแรง จนลูกศิษย์ “หลวงพ่อ” จำนวนมาก แห่กันไปหานักบวชรูปนี้ (ตามปกติหลวงพ่อไม่เคยหวงลูกศิษย์อยู่แล้วด้วย) บรรดาลูกศิษย์ลูกหาของ “หลวงพ่อ” ที่เข้าไปพบปฏิปทาของนักบวชรูปนี้ คนที่ฉลาดมีความมั่นคงในพระรัตนตรัย พอเห็นความไม่ชอบมาพากล ก็ถอยฉากไปอยู่วงนอก ปล่อยพวกมืดหน้าตามัว คลุกคลีตีโมงกับนักบวชมหาภัยต่อไปตามสบาย...

อาตมาเป็นฝ่ายพวกหน้ามืด ตามไปถึงวัดของนักบวชรูปนี้ถึงสามวาระ จะไม่ให้ไปอย่างไรได้ ก็เรื่องอภิญญาสมาบัตินั้น นักบวชรูปนี้คล่องตัวมาก ขนาดเรียกฝนให้ตกทั้งแดดเปรี้ยง ๆ ให้เห็นจะจะแก่สายตา บอกรางวัลที่ ๑ มาตรงเป๊ะทุกตัว...!

เดชะบุญคุณพระคุ้ม อาตมาทั้งที่ไม่รู้เลยสักนิดว่านักบวชมหาภัยรูปนี้ รับจ้างจากลัทธิการเมืองลัทธิหนึ่ง เพื่อโค่นล้ม “หลวงพ่อ” โดยเฉพาะก็ตาม กลับไม่สามารถค้างอยู่วัดของเขาได้สักครั้ง มีเหตุให้หงุดหงิดใจ ต้องขับรถกลับแต่กลางดึกทุกทีไป...

นักบวชจอมไสยศาสตร์มาเหนือเมฆ ซึมลึกเข้ามาในหมู่ศิษย์ “หลวงพ่อ” ด้วยลีลาหน้าฉากที่สวยงามสุดยอด กว่าจะรู้ก็เข้าไปปล่อยของ เล่น “หลวงพ่อ” ซึ่ง ๆ หน้าถึงข้างเตียง ขนาดสุนัของครักษ์ของหลวงพ่อ และสุนัขในวัดหลายสิบตัว โดนของถึงกับล้มตายเป็นใบไม้ร่วง แต่อาตมาจะระแคะระคายซักนิดก็หาไม่...!

เมื่อเห็นว่า ถ้าขืนสอนด้วยวิธีนี้ต่อไป ลูกศิษย์โง่ ๆ อย่างอาตมาจะตายฟรีอีกเป็นจำนวนมาก “หลวงพ่อ” จึงประกาศความจริงให้ทราบ และให้นำของทุกอย่างที่นักบวชมหาภัยแจกให้มามอบให้ทางวัด จะได้จัดการทำลายอาถรรพ์เสีย... อาตมาจัดการทำลายซะเอง แต่เหลือเชือกเส้นหนึ่ง ติดอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าแบบไม่รู้ตัว อาตมาเดินทางไปวัดเตรียมตัวจะบวช เอากระเป๋าขึ้นรถด่วน ๙๙ ลงมาซื้อหนังสือพิมพ์ ๑ ฉบับ หันไปอีกที รถออกไปไกลแล้ว...กระเป๋าติดไปด้วยนะซี...!

เรียกแท็กซี่มาดักแยกลาดพร้าว รถไม่จอด ตามไปดักรังสิตไม่จอดอีก ตามถึงด่านบางปะอิน ให้นายด่านเรียกให้จึงยอมจอด ต้องไปตีตั๋วที่จุดตรวจอยุธยา รวมค่ารถเกือบสี่ร้อยบาท มาถึงทางแยกวัดสิงห์สี่โมงกว่า อาตมาก็ลงรอรถเข้าวัด... เชื่อหรือไม่ว่ารอจนค่ำไม่มีรถซักคัน อาตมาสงสัยจึงรื้อกระเป๋าค้นดู พอพบเชือกอาถรรพ์และตัดมันเป็นชิ้น ๆ ทิ้งไปปุ๊บ คุณอุ่นพ่อค้าร้านมะม่วงดองแม่เล็กที่หน้าวัด ขับรถผ่านมาพอดี ได้อาศัยรถคุณอุ่นไปส่งวัด ถึงวัดเกือบ ๑ ทุ่มแน่ะ...!

หลังจากบวชได้สองพรรษา หลวงปู่มหาอำพันฝากของของนักบวชมหาภัยไปทำลายที่วัด อาตมาก็เจอเหตุการณ์คล้าย ๆ แบบนี้อีก จนตัดสินใจทิ้งของถ่วงแม่น้ำเจ้าพระยาไป จึงกลับวัดได้ เจ้าประคุณเอ๋ย...ช่างเฮี้ยนอะไรขนาดนี้...!

ภายหลังหลวงพ่อแนะนำนักบวชมหาภัยเพิ่มขึ้นอีก ๑ องค์ คราวนี้อาตมาระแวงอยู่แล้ว เลยรู้ตัวเร็ว จากบทเรียนเช่นนี้ สำหรับคนอื่นจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่กับอาตมาแล้ว ภายหลังเข็ด ไม่แส่ไปหาเรื่องใส่ตัวอีกเด็ดขาด มี “หลวงพ่อ” องค์เดียวก็พอแล้ว ใครจะวิเศษเพียงไรอาตมาโมทนาด้วย แต่ไม่เล่นด้วยแล้วจ้า...!

นักบวชสมัยนี้ ที่เลวก็มี ที่ดีก็มาก ขอท่านผู้อ่านค่อย ๆ ใช้ปัญญาพิจารณาดู เพราะบางทีสิ่งที่เห็นกับตา ได้ยินกับหู ยังเป็นเรื่องที่ปั้นแต่งมาหลอกลวงกัน จงอย่ายึดรูปแบบ แต่ให้ยึดธรรมะ ใครสอนตรงตามพระไตรปิฏก นั่นจึงนับว่าพอเชื่อได้ ถ้าลองปฏิบัติตามแล้วเกิดผลดี คราวนี้กราบไหว้ได้ทั้งกาย ทั้งใจเลย...!

๕ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ