อายุขัย

[โอรส]

ถาม : เรื่องของอายุขัย ?
ตอบ : เรื่องของอายุขัย เกิดจากกรรมเก่าที่เราทำไว้ในอดีต ถ้าปาณาติบาตน้อยก็อายุยืน ปาณาติบาตมากก็อายุสั้น

หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยเทศน์ครั้งหนึ่งว่า มีคน ๆ หนึ่ง ทำบุญครั้งใด ก็ขอให้ตัวเองอายุยืนสองหมื่นปี เอาไม่มากหรอก ขอแค่สองหมื่นปี ไม่ค่อยจะโลภเลย ทำเมื่อไรก็ขออายุยืนสองหมื่นปี อธิษฐานดัง ๆ ด้วย คนทั้งศาลาได้ยินเหมือนกันหมด

อธิษฐานไป อธิษฐานมา พอถึงวันพระเขาก็อธิษฐานแบบเดิม ขากลับจากทำบุญ จะต้องผ่านลำประโดง ที่เขาขุดให้น้ำไหลเข้าไปในไร่ในนา ลักษณะเป็นคลองเล็ก ๆ มีพวกไม้ไผ่ หรือต้นหมากพาดผ่านให้เดินข้ามได้เท่านั้น

มีชายแก่คนหนึ่งกำลังเดินข้าม ก็ประสาคนแก่นั่นแหละ เดินไม่ถนัด จึงตกลงไปในน้ำ อีตานี่ก็รีบกระโดดลงไปช่วย ลากขึ้นมาบนบกได้ ถามว่า "ลุงเป็นใคร ? ไม่เคยเห็นหน้า แล้วมาทางนี้ทำไม ? ถึงขนาดตกน้ำตกท่าเลย"

ตาแก่เขาบอกว่า "ลุงคือพระกาฬ เห็นเอ็งอธิษฐานอยากได้อายุยืนสองหมื่นปีมานาน แล้ววันนี้ได้โอกาส ก็เลยแสดงตัวมาพบ ถ้าเอ็งอยากได้อย่างนั้นจริง ๆ ลุงช่วยให้ จะเอาจริงหรือเปล่า ?"

เขาก็บอกว่า "เอา" ลุงก็บอกว่า "เอาละ..วันนี้เอ็งกลับไปถึงบ้าน ก็เริ่มนับได้เลย อีกสองหมื่นปีเอ็งถึงจะตาย"

แกก็ดีใจกลับบ้านไป ปรากฏว่าไม่ดีใจได้ไม่นานหรอก คนรุ่นเดียวก็ตายหมด คนรุ่นลูกตาย คนรุ่นหลานตาย จนกระทั่งคนรุ่นเหลนตาย ตานี่ก็ยังอยู่คนเดียว

ตอนหลังชักคลุ้มคลั่งขึ้นมา อยู่เท่าไรก็ไม่เห็นตายสักที เพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไม่เหลือแล้ว รุ่นอื่น ๆ ก็พูดกันไม่รู้เรื่องแล้ว ตัวเองกลายเป็นปูชนียบุคคลลายครามขึ้นหิ้งไปแล้ว

[โอรส]

ก็เลยอยากตายขึ้นมา แต่ทำอย่างไรก็ไม่ตาย ฆ่าตัวตายก็ไม่ตาย ฆ่าตัวตายกี่วิธี ก็มีอันเป็นไป มีคนมาช่วยทันทุกที

แกก็เลยคิดวิธีฆ่าตัวตายแบบพิสดารขึ้นมา โดยไปขึ้นต้นไม้ใหญ่ ต้นที่อยู่ริมน้ำลึก ๆ แล้วเอาเชือกผูกคอตัวเอง จัดแจงเอาน้ำมันราดตัว แล้วก็ถือปืนเตรียมไว้ จุดไฟพรึ่บเอาปืนจ่อหัวยิงตูม พร้อม ๆ กับทิ้งตัวลงไปข้างล่าง คิดว่าจะต้องตายด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งเป็นแน่

แต่ปรากฏว่า ตอนที่แกทิ้งตัวพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน กระสุนพลาดจากหัวไปโดนเชือกพอดี ตกลงไปในน้ำไฟดับอีก ...(หัวเราะ)...

หลวงพ่อบอกว่า เรื่องนี้มีหลักฐานมาใน บาลีมุตตะกะ มุสาวาทวรรค ไปเปิดดูได้ เพื่อนนักเทศน์ด่ากันตรึมเลย บาลีมุตตะกะ เขาแปลว่า อยู่นอกบาลี มุสาวาทวรรค ก็วรรคโกหกชัด ๆ ตอนนั้นเล่นเอาโยมทั้งศาลาอยากจะอายุสองหมื่นปีไปตาม ๆ กัน

ท่านก็เล่าของท่านหน้าตาเฉย บาลีมุตตะกะ นอกบาลี ไม่มีมาในพระไตรปิฎก มุสาวาทวรรค วรรคโกหก ฉันพูดเองจ้ะ ...(หัวเราะ)... เอาไหม ? สองหมื่นปี อยู่กันเหนียงยานไปเลย แต่ถ้าอยู่ด้วยบุญ สองหมื่นปี ก็ไม่นานหรอกนะ

อย่างเช่นว่าสมัยต้นกัปนี่อายุเป็นแสนปี..ใช่ไหม ? แล้วก็ลดลงมาเรื่อย จนกระทั่งอย่างของเรานี่ท้าย ๆ เรียกว่าท้ายนะ เพราะช่วงนี้อายุร้อยปีเป็นอายุขัย

คราวนี้ผ่านไปร้อยปีลดลงหนึ่งปี ร้อยปีลดหนึ่งปีไปเรื่อย ๆ บัดนี้ผ่านไปสองพันห้าร้อยปี ก็ลบไปยี่สิบห้าปี อายุมนุษย์ปัจจุบันก็เจ็ดสิบห้าปีโดยประมาณเป็นอายุขัย ใครอยู่ไม่ถึงก็แสดงว่าทำปาณาติบาตไว้มาก


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๔๔