เส้นทางพระโพธิสัตว์ ตอนที่ ๑๙

[คิมหันต์]

ปีก่อนร้อนราวกับเมษาบ้านเรา มาปีนี้มัณฑะเลย์กลับหนาวเสียได้ ออกไปสวดมนต์ถวายหลวงพ่อพระมหามุนี ทั้งที่คนตั้งมากมายยังรู้สึกสะท้าน เสร็จพิธีกลับมา ท่านป๊อบกับท่านตู่ยังนอนเขลงอยู่เลย พอหมดเงิน ทั้งสองก็ประกาศอย่างหนักแน่นว่า ต่อไปนี้จะไม่มีอะไรมาดึงความสนใจไปจากพระรัตนตรัยได้อีกแล้ว แต่คนอื่นเขาไปสวดมนต์ภาวนา ตัวเองดันมานอนอืดแบบนี้ มันน่าไปอเวจีมหานรกแทน..!

ขนาดคนมากันมากมายยังรู้สึกเย็นสะท้าน

กราบลาหลวงปู่ชฏิละ เพิ่งมีโอกาสปฏิสันถารกันเต็มที่วันนี้เอง กราบเรียนท่านว่า วัดที่เมืองไทยอยู่ในป่า ท่านถามว่าไม่อดหรือ..? พอทราบว่าการขบฉันบริบูรณ์ดีท่านก็ถอนใจ...

บอกว่าท่านอายุ ๘๔ ปีแล้ว อยู่ในเมืองแท้ ๆ ซ้ำยังเป็นใหญ่เป็นโต มีลูกศิษย์ลูกหาเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ทุกวันนี้ทางวัดยังต้องหุงข้าวกินเอง จากนั้นท่านมอบนามบัตรให้ สั่งว่าถ้ามาอีกให้มาพักที่นี่ ถ้าท่านไม่อยู่เอานามบัตรให้ลูกศิษย์ท่านก็ได้...

จากนั้นท่านให้คาถา “อะระหัง อ่องติ๊ดที่ นะบะยัง บีมะชี่” (อะระหัง ชัยสิทธิ นะภะยัง ภัยไม่มี) บังคับให้พวกเราทวนแล้วทวนอีก จนมั่นใจว่าพวกเราออกเสียงได้ถูกต้อง และจำได้แน่นอน สั่งให้ภาวนาไว้ทุกวัน ไปไหนก็จะปลอดภัยในทุกที่...

[คิมหันต์]

พวกเราถวายเงินช่วยค่าน้ำค่าไฟแล้วกราบลา หลังฉันเช้าแล้วจะขึ้นเขายังเก็นตอง (นฤภัย) โซยุนท์มันเมาข้าวหรือไร ? ทำไมขับรถวนไปวนมาแทบทั่วเมือง จะไปไหนก็ไม่ไปสักที..!

ทางลงสู่ถ้ำพญาปลาช่อนโพธิสัตว์

ยอดโชเฟอร์มาสารภาพเมื่อถึงยอดเขาว่า ไม่เคยมาเขานฤภัยเลย ที่ขับวนนั้นกำลังหาป้ายบอกทาง ฮะ...ฮะ...กิ้งกือตกท่อจนได้ เก่งมาตลอด มาตกม้าตายเอาเพลงสุดท้ายนี่เอง...กราบพระแล้วเดินลงไปในถ้ำ ซึ่งเคยเป็นที่อาศัยของพญาปลาช่อนโพธิสัตว์...

สมัยโน้นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสวยพระชาติเป็นปลาช่อน มีคราวหนึ่งเกิดภัยแล้งน้ำแห้งขอด ท่านสงสารบรรดาปลาเล็กปลาน้อยจะตายเสียหมด จึงตั้งสัตยาธิษฐานขอฝน ซึ่งก็ได้ดังใจปรารถนา คำอธิษฐานนั้นกลายเป็นคาถาขอฝนมาจนทุกวันนี้...

ครูบาน้อยกำลังสรงน้ำให้พญาปลาช่อนโพธิสัตว์กับบริวาร

อาตมาตักน้ำสรงรูปปั้นพญาปลาช่อนและบริวารไป ๒ ถัง เห็นท่านป๊อบกับท่านตู่ที่หมดเงินซังกะตาย ไม่มีอารมณ์สนใจอะไร จึงให้กลับมาในตัวเมืองอีกที งะยัตมิงกู (ถ้ำพญาปลาช่อน) อยู่เมืองปะเตงจีที่ติดมัณฑะเลย์ จนแทบไม่รู้ว่าเป็นคนละเมืองกันแล้ว...

[คิมหันต์]

มาจอดรถบริเวณศูนย์การค้า แล้วเดินหาซื้อน้ำมันทานาคา ที่นี่ขายหลอดละ ๒๘ จั๊ต ซื้อยี่สิบหลอดลดเหลือ ๕๐๐ จั๊ต ถูกกว่าที่อื่นสามเท่าตัวกว่า จากนั้นมานั่งกินฝุ่นเป็นชั่วโมงกับท่านชา เพื่อรอคนอื่นซื้อของ อาตมาสองคนคิดเหมือนกันว่า เป็นพระแล้วเดินห้าง มันน่าเกลียดมาก..!

ตลาดซีโจว เมืองมัณฑะเลย์ ซ้ายมือคือห้างสรรพสินค้าที่เข้าไปหาซื้อน้ำมันทานาคา

ทุกคนกลับมาครบ แต่สองพลขับหายไป ได้ยินว่าไปหาซื้อน้ำมันเครื่อง ท่านป๊อบรอไปรอมาเลยชวนท่านนาวินเอากล้องไปซ่อม เพิ่งคล้อยหลังไป โซยุนท์กับตันอูก็แบกแกลลอนมา ให้มันได้อย่างนี้ซิน่า...คราวนี้รอไปเถอะ...ที่ซวยที่สุดคืออาตมาเอง...รอตั้งแต่เก้าโมงเช้ายันเพล..!

ส่งท้ายมื้อเพลที่ร้านเดิม จ่ายไป ๑,๒๗๐ จั๊ต แล้วอาตมาไปปิดทองหลวงพ่อพระมหามุนี สวดอิติปิโสถวาย ๓ จบ อธิษฐานขอนิพพานชาตินี้ จากนั้นกราบลาไปหาท่านมุนิวะระ ซึ่งจะฝากจดหมายถึงท่านอังกุระ แต่ไปแล้วเสียเวลาเปล่า เพราะท่านยังไม่ทันจะได้เขียนเลย..!

พระเจดีย์สแวดอเมี้ยต เมืองมัณฑะเลย์ เหมือนที่ย่างกุ้งเกือบทุกตารางนิ้ว

มากราบพระเจดีย์สแวดอเมี้ยตนอกเมือง ทั้งขนาดรูปร่างเหมือนกับที่ย่างกุ้งทุกประการ ยกเว้นแต่มีพระพุทธรูปขนาดหน้าตักประมาณ ๓๐ นิ้ว รายรอบเพิ่มขึ้นมา ๙ องค์ และไม่มีเด็กมาตื๊อขายดอกไม้ กับไม่มีใครมาเก็บค่าจอดรถเท่านั้น...

[คิมหันต์]

ย้อนเส้นทางเก่าผ่านเมืองปะเลต มาเติมน้ำมันกับร้านเก่าที่เมืองเจ้าเส่ ยังคงเป็นระบบ ๕ แกลลอนเท่ากับ ๒๐ ลิตร ทั้งร้านของลุงมีแค่ ๑๕ แกลลอน ต้องเกาะรถเราไปเอาที่ร้านหลานชายอีก ๒๕ แกลลอน แล้วกำเงิน ๑๒,๕๐๐ จั๊ต เดินยิ้มแก้มตุ่ยกลับร้านตัวเองที่ห่างไป ๒ ไมล์..!

ล่องยาวผ่านเมืองวันวิน ที่คราวก่อนพักให้โชเฟอร์กินข้าวเย็นที่ร้านสาวจันทร์ (ซอซานดา) ภูมิประเทศเริ่มแห้งแล้งเป็นกึ่งทะเลทราย เหลียวไปด้านหลัง ท่านตู่กับท่านป๊อบลงไปนอนยาวแบบมืออาชีพขนานแท้ ไม่ยอมดูฟ้าดูดินกับใครเลย..!

เคยชินกับแกลลอนละ ๕ ลิตร พอมาเจอแกลลอนละ ๔ ลิตรในพม่ารู้สึกเหมือนถูกโกงทุกที

เข้าเขตเมืองมิถิลา โซยุนท์ขอหยุดพักรถให้คลายร้อน บรรดานักนอนมืออาชีพแหกตาตื่นขึ้นมา ก็คว้าซองกาแฟสำเร็จรูปติดมือมาทันที แบบที่เขาเรียกว่า เงียบเป็นหลับ ขยับเป็นแ...ก มันไม่สมควรเป็นจะพระเลยจริง ๆ ให้ดิ้นตาย..!

นั่งมองหน้ากัน ต่างคนต่างหมดเงิน จะสั่งน้ำอัดลมฉันก็ไม่ได้ จะขอน้ำร้อนมาชงกาแฟเฉย ๆ ก็น่าเกลียด อาตมาแยกไปนั่งคนเดียวไม่รู้ไม่ชี้ ต้องดัดสันดานซะบ้าง..สุดท้ายไปลงที่ทิดจิตร ลงทุนสั่งน้ำอัดลมแล้วขอน้ำร้อนมาชงกาแฟจึงได้ฉันกัน...

[คิมหันต์]

เลี้ยวซ้ายก่อนเข้ามิถิลา เป็นทางลัดไปเมืองกาสี ลุงขาวที่แบกน้ำมันเข้าไป ๑๖๐ ลิตรสากล วิ่งนิ่มขึ้นเยอะทั้งที่ถนนไม่ดี มาถึงวัดชุยยินเมียว (แมลงวันทองคอย) มีประวัติว่าแมลงวันทองตัวผู้ไปติดใยแมงมุม ตัวเมียรออยู่ไม่เห็นมาสักที ก็แช่งชักหักกระดูกซะยกใหญ่..!

รูปปั้นแมลงวันทองของวัดชุยยินเมียว

อกแตกตายไปเกิดเป็นคน ระลึกชาติได้จึงสร้างเจดีย์เพื่อไถ่โทษ หน้าพระเจดีย์มีกอไผ่กอเล็ก ๆ ปลูกโดยพระเจ้าอโนรธา อยู่มาจนสมัยนี้ หลังเจดีย์หน้าพระพุทธรูป มีรูปปั้นหมูหมอบอยู่...ตามประวัติว่า ๖๒ ปีมาแล้ว เจ้าของจะเอาหมูตัวนี้ไปฆ่า...

รูปปั้นหมูแสนรู้ที่หนีตายมาพึ่งวัด

เจ้าหมูหนีมาหมอบอยู่หน้าพระจึงรอดตาย ชาวบ้านประทับใจในความแสนรู้ของมัน จึงปั้นรูปไว้เป็นที่ระลึก กราบพระทำบุญแล้ว มารอโซยุนท์รื้อลุงขาว เห็นว่าซดน้ำมันเครื่องมากขึ้น...เมื่อเขายังไม่เรียบร้อย อาตมาก็ไปสืบประวัติวัดต่อ...

กอไผ่ที่พระเจ้าอโนรธาทรงปลูก

พระเจดีย์นี้บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ สมัยพระเจ้านรบดีสินธุเสด็จมา พระบรมสารีริกธาตุสำแดงปาฏิหาริย์ปรากฏให้เห็น พระองค์จึงควักพระเนตรถวายเป็นพุทธบูชา ลีลาตัดหัว ควักดวงตา ตัดแขนขา ควักหัวใจถวายนี่ เป็นลีลาพระโพธิสัตว์แท้เช่นกัน...

[คิมหันต์]

ออกจากวัดแมลงวันทอง ยอดโชเฟอร์พาลุยยาวผ่านเมืองกาสีไปเลย สองข้างทางเป็นทางน้ำแห้ง มีแต่หินปูนที่ไหลลงมาจากภูเขา ลุงขาวตะบึงขึ้นเขาไปตามทางคดเคี้ยวคับแคบและอันตรายสุด ๆ เส้นทางสำคัญแท้ ๆ ทำให้ดีหน่อยก็ไม่ได้ โซยุนท์หยุดรถไปไหว้เจ้าพ่อเขาชานโยมา (สยามบรรพต) ตีฆ้องบอกกล่าวขอให้เดินทางปลอดภัยแล้วเดินทางต่อ...

เทือกเขาชานโยมา (บรรพตสยาม) ที่เราต้องข้ามเพื่อไปยังตองยี

ไมล์แล้วไมล์เล่าผ่านไป มีแต่รถบรรทุกขนาดใหญ่และรถทัวร์วิ่งสวนทางมา ฟ้ามืดสนิทเมื่อมาถึงบ้านปีเยา ไปขอพระท่านพักที่วัด เขามีที่พักเป็นศาลาโล่ง ๆ ข้างฝาไม่มี แบบนี้หนาวตายห่.. ท่านนาวินบอกว่าไปต่อกันเถอะ..

หนทางคดเคี้ยวคับแคบสุดที่จะอันตราย

พลขับทั้งตัวจริงตัวสำรองคว้าเสื้อกันหนาวมาใส่ ความจริงขึ้นเขาอากาศเย็น ๆ ก็เป็นผลดี เครื่องรถจะได้ไม่ร้อนมาก มาถึงบ้านมะกูย ห่างจากเมืองกะลอ ๑๖ ไมล์ หยุดพักให้โยมกินข้าวกันก่อน...

เริ่มเข้าเขตรัฐฉาน อากาศหนาวยะเยือก

บ้านมะกูยอยู่ในเขตรัฐฉาน ตองยีที่เป็นเมืองหลวงของรัฐฉาน สูงจากระดับน้ำทะเลพันกว่าเมตร สูงกว่าเขาช้างเผือกของกาญจนบุรีเล็กน้อย แต่อากาศหนาวคล้ายกัน แค่เข้าเขตก็เย็นสะท้านแล้ว..!

[คิมหันต์]

เจ้าของร้านรีบยกเตาไฟมาวางให้ข้างโต๊ะ ประเคนน้ำร้อนน้ำชาให้ แล้วรีบไปทำกับข้าวให้โยม ครู่เดียวพระก็ฉันกาแฟแข่งกับข้าวเย็นของโยม อาตมาซดน้ำชาร้อน ๆ ลงไป ๑๒ ถ้วยติดต่อกัน ฮ่า.ค่อยสบายหน่อย..

จ่ายไป ๗๐๐ จั๊ต เกินงบไปบานเบิกเลย ขืนเกินบ่อย ๆ มีหวังได้อดกันบ้าง ลุงขาวพาไปอีก ๑๖ ไมล์ก็เข้าเมืองกะลอ จ่ายค่าเข้าเมืองยี่จุ๊ แล้วตรงไปยังวัดเมี้ยวมะ (ศรีเมือง)

ท่านอาจารย์ใหญ่กุสะละ เจ้าอาวาสวัดเมี้ยวมะ รอบคอบมาก ขอหนังสือสุทธิไปจดรายละเอียดไว้หมด แล้วให้พวกเราพักบนศาลารับแขก เณรช่วยจัดที่นอนให้ มีผ้าห่มคนละ ๒ ผืน ค่อยยังชั่วหน่อย..!

วัดนี้เป็นสำนักเรียนใหญ่ มีเณรพูดไทยได้ด้วย สิ่งก่อสร้างดูมั่นคงถาวร ราคาแพงอีกต่างหาก ขนาดเพดานติดปาเก้ทั้งตึกก็แล้วกัน ที่ยอดเยี่ยมคือน้ำไหลไฟสว่าง สะดวกสบายกว่าย่างกุ้งกับมัณฑะเลย์ซะอีก...

[คิมหันต์]

อากาศหนาวจนไม่มีใครสรงน้ำ อาตมาแค่ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วเช็ดตัวเท่านั้น มุดเข้าใต้ผ้าห่มกำหนดจิตภาวนา อารมณ์กำลังทรงตัวก็มีเสียงเอะอะตรงเข้ามา เสียงท่านนาวิน โซยุนท์ ตันอู และทิดจิตร ผลัดกันตอบโต้ สุดท้ายเหลือเสียงทิดจิตรเพียงคนเดียว...

ที่แท้ทิดจิตรที่ค่อนข้างจะกร่างมาหลายวันแล้ว ถึงกับขู่คนเก็บเงินค่าจอดรถ คราวนี้ซ่าผิดที่ ไปประกาศตัวเป็นคนไทย ทำให้ท่านอาจารย์ใหญ่กุสะละกลัวว่า จะเป็นการให้ที่พักพิงกับคนหลบหนีเข้าเมือง จึงโทรศัพท์แจ้งทางอำเภอ...ก็เป็นเรื่องนะซิ..!

เขาจะเอาตัวไปให้ได้ โชคดีที่เป็นพระเกือบทั้งหมด จึงตกลงว่า พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเขาจะจัดการส่งกลับ ห้ามไปไหนเด็ดขาด และยึดหนังสือสุทธิของท่านนาวิน พร้อมกับบัตรประชาชนของโซยุนท์และตันอูไป เป็นการประกันไว้ก่อนว่าเราจะไม่แอบหนี..!

พรุ่งนี้ย่อมไม่ใช่วันนี้ วันนี้ย่อมไม่ใช่เดี๋ยวนี้ กังวลไปย่อมไร้ประโยชน์ ตอนนี้จึงสำคัญที่สุด ส่งใจไปกราบพระข้างบน หลับดีกว่า...

คลิกเพื่ออ่านตอนต่อไป