เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒ กันยายน ๒๕๖๘

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒ กันยายน ๒๕๖๘

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ แต่เช้าเลยท่านผู้อำนวยการปิยวัน เครือนาค ผู้อำนวยการโรงเรียนการกุศลสุวรรณรังสฤษฏ์วิทยาลัย จังหวัดเพชรบุรี ก็ได้นำคณะครูบาอาจารย์มาถวายภัตตาหารเช้า

ผอ.มดจัดเต็มมาอย่างชนิดที่กระผม/อาตมภาพนั่งตาปริบ ๆ เพราะว่าแค่ข้าวต้มอย่างเดียว มีกับข้าวมา ๘ อย่าง..! ขนมอีก ๓ อย่าง พอเห็นกระผม/อาตมภาพทำหน้าเซ็งมาก ผอ.มดก็บอกว่า "เผื่อหลวงพ่อจะเลือกเจ้าค่ะ" กระผม/อาตมภาพก็ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า บางทีความศรัทธาของญาติโยมนั้น ทำให้กระผม/อาตมภาพรู้สึกรำคาญเสียด้วยซ้ำไป ก็คือถ้าหากว่าที่ไหนทำอะไรยุ่งยากมาก ๆ กระผม/อาตมภาพก็ไม่ไปพักที่นั่นอีก..!

เมื่อวานนี้เมื่อมาถึง ท่านเจ้าคุณกล้า - พระวชิรวาที, ผศ., ดร. (กล้า วีรรตโน) เจ้าอาวาสวัดมหาธาตุ วรวิหาร จังหวัดเพชรบุรี รองเจ้าคณะอำเภอเมืองเพชรบุรี มาต้อนรับ เมื่อกราบไหว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านถามว่าต้องการอะไรบ้าง ไอ้บอกกับท่านไปว่า "แค่คุณไม่มายุ่งกับชีวิตผมก็พอแล้ว..!"

การที่บอกกันตรง ๆ แบบนี้ เพราะว่าคบหาสมาคมกันมานาน ตั้งแต่เรียนมาด้วยกัน อบรมพระอุปัชฌาย์มาด้วยกัน และร่วมงานในองค์กรพระอุปัชฌาย์มาหลายปี ในฐานะที่กระผม/อาตมภาพเป็นประธาน และท่านเป็นเลขานุการ ก็เลยเคยชินกับการที่พูดอะไรกันตรง ๆ ท่านเองก็แค่บอกว่า "ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ ๖ โมงเช้าแล้ว ค่อยพบกันตอนอาหารเช้านะครับ"

กระผม/อาตมภาพจึงค่อนข้างที่จะสบายใจ ที่ไหนก็ตาม ถ้าไปพักแล้วทางเจ้าของที่ไม่แล้วไม่เลิก โดยเฉพาะนำญาติโยมท่านนั้นมาทำบุญ นำญาติโยมท่านนี้มาถวายข้าวของ กระผม/อาตมภาพจะออกอาการเข็ด แล้วก็ไม่ไปอีกเลย..! ตอนนี้ผอ.มดก็น่าจะทราบแล้วว่า ถ้าพรุ่งนี้ข้าวปลาอาหารมาเยอะขนาดนี้ โอกาสที่จะได้เจอหน้ากระผม/อาตมภาพน่าจะน้อยลงไปอีกมาก..!

เมื่อฉันเสร็จเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ได้เดินทางไปยังจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ไปที่วัดหนองตาแต้ม หมู่ที่ ๑ บ้านหนองตาแต้ม ตำบลหนองตาแต้ม อำเภอปราณบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โชคดีมากที่ปีนี้ลงมาแค่อำเภอปราณบุรีเท่านั้น เนื่องเพราะว่าจังหวัดประจวบคีรีขันธ์นั้นไม่ใช่จังหวัดใหญ่ก็จริง แต่ว่ายาวมาก ไล่ตั้งแต่หัวหิน ปราณบุรี ทับสะแก ประจวบคีรีขันธ์ ไล่ไปจนถึงบางสะพานน้อย กว่าที่จะไปถึงบางสะพานน้อย จากหัวจังหวัดวิ่งถึงท้ายจังหวัดก็ตก ๓ ชั่วโมงกว่า ถ้าขับรถช้าหน่อยอาจจะถึง ๔ ชั่วโมง..!

ดังนั้น!!ถ้าปีไหนต้องไปตรวจยกหมู่บ้านศีล ๕ ต้นแบบที่บางสะพานน้อย ทางคณะกรรมการก็ต้องไปหาที่พักล่วงหน้ากันแถวนั้นเลย ไม่เช่นนั้นต้องเดินทางเป็นครึ่งวัน กว่าที่จะผ่านห้วจังหวัดไปถึงอำเภอของตน

[เถรี]

ที่บ้านหนองตาแต้มนี้ หลวงพ่อพระครูวิริยาธิการี (ทรงยศ กิตฺติวณฺโณ) เป็นเจ้าคณะอำเภอปราณบุรี และเจ้าอาวาสวัดหนองตาแต้มด้วย ท่านสร้างอุโบสถหลังใหญ่ สวยสดงดงามมาก แล้วสร้างวิหารครอบอุโบสถไว้อีกชั้นหนึ่ง กลายเป็นอาคารสารพัดประโยชน์ สามารถใช้งานได้หลากหลายมาก

แต่ตอนที่กระผม/อาตมภาพเข้าไปกราบพระประธานในพระอุโบสถ ได้กลิ่นแต่อาหารทะเลตลบอบอวลไปหมด เพราะว่าญาติโยมได้ตั้งโรงครัวไว้ทางท้ายอาคารเอนกประสงค์ แล้วก็ตั้งโต๊ะอาหารกลางวันเอาไว้บริเวณข้างเคียงกัน เมื่อทำอาหารกลางวัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเล กลิ่นก็เลยตลบเข้ามาจนถึงภายในอุโบสถ จนกระผม/อาตมภาพที่กะว่าจะภาวนาอยู่ที่นั่น ต้องหนีไปดูงานนิทรรศการแทน..!

ด้านนิทรรศการของจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ก็จัดเต็มมา โดยเฉพาะส่วนที่น่าสนใจมากก็คือ การเลี้ยงจิ้งหรีดเป็นอาชีพ ไม่น่าเชื่อว่าจิ้งหรีดทองดำ ทองแดง ที่กระผม/อาตมภาพคุ้นเคยนั้น ถ้าหากว่าตัวที่ได้ขนาด ขายกันกิโลกรัมละ ๙๐ บาท..! ก็คือขายส่งให้กับห้องเย็น แต่ถ้าหากว่าขายกันในตลาดนัด ราคาถึงกิโลกรัมละ ๑๕๐ บาท..! แต่ว่าส่วนใหญ่เกษตรกรผู้เลี้ยงจิ้งหรีด ก็มักจะขายส่งให้กับห้องเย็นมากกว่า เพราะว่าสามารถขายได้ทีเดียวทั้งล็อตที่เลี้ยงเอาไว้ ถ้าไปขายตามตลาดนัด ก็ต้องแล้วแต่ว่ามีคนซื้อมากหรือน้อย ถ้าหากว่าขายได้มากหน่อยก็กำไร ถ้าขายได้น้อย อาจจะขาดทุนก็เป็นได้..!

ที่เหลือเชื่อก็คือจิ้งหรีดอบแห้ง ราคากิโลกรัมละ ๑,๕๐๐ บาท..! ได้ยินแล้วรู้สึกว่าเกษตรกรน่าจะร่ำรวยเป็นอย่างมาก แต่ขอโทษเถอะ...จิ้งหรีด ๑ ขีดต้องใช้จิ้งหรีดถึง ๑๐๐ กว่าตัว กว่าที่จะได้สักกิโลกรัมหนึ่งก็เป็นจิ้งหรีดถึงพันกว่าตัว..! ราคาเหล่านั้นจัดอยู่ในระดับที่พอรับได้ ไม่ใช่ว่าเห็นราคาสูงแล้วเราก็ไปโวยวายว่า "ทำไมถึงแพงขนาดนี้ ?" โดยที่ไม่ได้ดูว่าเขามีต้นทุนที่จะต้องเลี้ยง ไม่ว่าจะเป็นการหาซื้อไข่จิ้งหรีด และการซื้ออาหารจิ้งหรีด ที่มีบริษัทผลิตมาขายเป็นการเฉพาะ ไม่ใช่ว่าเราจะใช้อาหารทั่วไปให้จิ้งหรีดกินได้ เพื่อที่จะลดรายจ่ายของตนเองลง ให้มีรายรับมากขึ้นได้

ส่วนอื่น ๆ ก็เป็นอาหารแปรรูปจากสับปะรด เพราะว่าจังหวัดประจวบคีรีขันธ์นั้น ปลูกสับปะรดมาก โดยเฉพาะอำเภอกุยบุรี ซึ่งเราจะได้ข่าวว่า ช้างป่าออกมาตะลุยบุกกินสับปะรดของชาวบ้านอยู่เนือง ๆ

[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งก็เป็นการจักสานและการทำกลองยาว เครื่องจักสานด้วยไม้ไผ่ ตลอดจนกระทั่งใบมะพร้าวนั้น ทำออกมาได้งดงามน่าดูมาก

อีกส่วนหนึ่งก็เป็นผลผลิตจากกะลามะพร้าว ซึ่งทำเป็นรูปสัตว์ต่าง ๆ บ้าง เป็นกระปุกออมสินบ้าง เป็นโคมไฟบ้าง แล้วแต่รสนิยมว่าผู้คนสนใจประเภทไหน

ส่วนที่เหลือก็เป็นนิทรรศการตามโครงการหมู่บ้านรักษาศีล และหลักธรรมพระราชทาน "ธรรมนาวา วัง" ซึ่งปีนี้มีการประสานโครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ เข้ากับโครงการ "ธรรมนาวา วัง" ด้วย

กระผม/อาตมภาพแจกรางวัลให้กับเด็กนักเรียนที่มาเล่นดนตรีไทย ที่ตอนแรกทำท่าเล่นแบบซังกะตาย พอได้รางวัลไปคนละ ๒๐๐ บาท ทั้ง ๑๔ คน ก็กระตือรือร้น คึกคัก เล่นกันแบบเข้มแข็งสนุกสนาน จนกระทั่งพระเดชพระคุณพระธรรมวชิรสุนทร (ประเทือง อาภาธโร ป.ธ. ๔) รักษาการประธานคณะกรรมการอำนวยกลาง โครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ถึงกับหัวเราะ ท่านบอกว่า "มันยังขาดยาโด๊ป พอได้ยาโด๊ปเข้าไปก็เลยคึกคักกันขึ้นมาได้..!"

เมื่อถึงเวลา ทางเจ้าภาพมาก็เชิญให้ไปฉันภัตตาหารเพลด้วยกันทางด้านท้ายอุโบสถ สิ่งหนึ่งที่มีอยู่นั้นก็คือยำไข่แมงดาทะเล กระผม/อาตมภาพต้องพลิกจานมาดูหางแมงดาเสียก่อน ว่าเป็นหางกลมหรือหางเหลี่ยม แมงดาทะเลหางกลมนั้น บางคนเรียกว่าเหรา (เห-รา) หรือว่าแมงดาไฟ ถ้าหากว่ากินเข้าไปจะเป็นพิษถึงตาย..!

ส่วนที่เป็นหางเหลี่ยมนั้น ถึงจะกินได้ตามปกติ เมื่อเห็นหางแมงดาว่าเป็นเหลี่ยม กระผม/อาตมภาพค่อยโล่งใจไปหน่อย คนที่ไม่รู้ ในแต่ละปีกินยำไข่แมงดาไฟเข้าไป ถึงแก่ชีวิตไปไม่น้อยเลยทีเดียว..!

อีกอย่างหนึ่งก็คือขนมจีนน้ำยาปูทะเล ซึ่งหากินที่อื่นได้ยาก แต่ที่นี่ทำมาอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง เพียงแต่ว่าวงของทางด้านคนขับรถนั้น อาหารมีน้อย จึงต้องรอจากทางด้านของพระสงฆ์ เมื่อฉันเสร็จแล้วค่อยส่งต่อกันไป ไม่เช่นนั้นแล้วก็อาจจะกินกันไม่อิ่มก็เป็นได้

[เถรี]

เมื่อพวกเราฉันเสร็จเรียบร้อยก็รอเวลา จนกระทั่งเที่ยงตรง พระเดชพระคุณพระเทพสมุทรวัชราจารย์ (จรัล สิริธมฺโม) รักษาการประธานกรรมการขับเคลื่อนโครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ หนกลาง ก็นำพวกเราเข้าไปกราบพระประธานในอุโบสถ เจริญพระพุทธมนต์ถวาย

เมื่อถ่ายรูปหมู่ร่วมกันแล้ว จึงได้เดินตามพระเดชพระคุณพระราชรัตนวิสุทธิ์ (ชำนาญ เขมนนฺโท ป.ธ. ๗) หรือท่านเจ้าคุณชำนาญ เจ้าคณะจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เพื่อไปชมนิทรรศการอย่างเป็นทางการ กระผม/อาตมภาพที่ดูไปรอบหนึ่งแล้ว ในฐานะคณะกรรมการให้คะแนนหมวดนิทรรศการนี้ จึงกลายเป็นมัคคุเทศก์ บรรยายให้หลวงพ่อโพไซดอนของกระผม/อาตมภาพฟังเป็นฉาก ๆ การที่เราไปก่อน ก็ได้เปรียบอยู่ตรงที่ว่า พอทราบข้อมูลแล้ว ถ้าหากว่าทางเจ้าของที่ตื่นเต้นขึ้นมา ให้ข้อมูลขาดตกบกพร่อง เราจะได้ช่วยเสริมข้อมูลนั้นให้

เมื่อแจกรางวัลให้กับเด็กนักเรียนที่มารำกลองยาวต้อนรับกันอย่างสนุกสนานแล้ว กระผม/อาตมภาพจึงเข้าที่ประเมิน ดำเนินการไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ เครื่องเสียงที่นี่มีการชำรุดเป็นระยะ ๆ จนกระทั่งต้องสรุปจบลงตอนเกือบ ๔ โมงเย็น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทนฟังเครื่องเสียงพัง ๆ กันอีกต่อไป..!

ในเรื่องของเครื่องเสียงนั้น เป็นอะไรที่ "กลืนไม่เข้า คายไม่ออก" ตอนทดสอบก็จะดีเป็นปกติ แต่พอใช้งานจริงมักจะไม่รักษาหน้าเจ้าของเสียด้วย เมื่อเสร็จพิธีปิดแล้ว กระผม/อาตมภาพเดินทางกลับไปยังวัดมหาธาตุวรวิหาร จังหวัดเพชรบุรี ระหว่างทางก็ได้ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อน เพื่อที่ทุกท่านจะได้ฟังกันโดยไม่ขาดตอน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)