เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒๘ มิถุนายน ๒๕๖๘

[พิชวัฒน์]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒๘ มิถุนายน ๒๕๖๘

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๘ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ เครื่องบินลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิตอน ๐๑.๓๙ น. คณะของพวกเราผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองของประเทศไทย ซึ่งใช้เวลาเร็วสุด ๆ แต่ละคนอยู่ตรงหน้าเจ้าหน้าที่ไม่เกิน ๕ วินาที หรือไม่ก็สแกนพาสปอร์ตออกไปเลยก็ได้..!

เมื่อมารับกระเป๋ากันแล้วก็ไม่ต้องอำลาอาลัยอะไรกันทั้งสิ้น เพราะว่าแต่ละคนล้วนแล้วแต่อยู่ดูโลกมานาน จนรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์แล้ว ไปกัน ๑๓ คนจะเรียกว่าคณะทัวร์ ๗๐๐ ปีก็ย่อมได้..!

กระผม/อาตมภาพ พี่มุกดา (นางสาวมุกดา เพชรชื่นสกุล) และน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ได้รับความเมตตาจากน้องไก่ (นางสาวโสภา ตั้งอธิคม) ซึ่งมีพ่อบ้านมารับ ขอให้พ่อบ้านพาวิ่งไปส่งถึงวัดอุทยานตอน ๐๓.๒๐ น. คุณพ่อบ้านผู้น่ารักยังถวายค่าส่งให้กระผม/อาตมภาพอีก ๕,๐๐๐ บาทด้วย..! รู้สึกว่าเป็นการขึ้นรถที่นอกจากไม่ต้องจ่ายค่ารถแล้ว ยังต้องเป็นฝ่ายรับอีกต่างหาก ขอเจริญพรขอบคุณครอบครัวตั้งอธิคม ขอให้กระทำสิ่งหนึ่งประการใดก็มีแต่ความสะดวกคล่องตัวทุกอย่างด้วยเทอญ..!

สำหรับการเดินทางเที่ยวนี้ ต้องบอกว่าเหมือนเดินทางกับครอบครัว ทุกคนช่วยกันดูแล ทั้งดูแลกระผม/อาตมภาพและดูแลผู้สูงอายุในคณะ โดยเฉพาะคุณณรงค์ (นายฑนดล ภูมิธเนศ) และน้องพอร์ช (เด็กชายณเสฏฐ์ ชาครวิโรจน์) ถึงเวลาจะถ่ายรูปก็ต้องรีบประกบซ้ายขวา เพื่อไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้กระผม/อาตมภาพ

แล้วในขณะเดียวกัน คุณณรงค์เองถึงร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ก็ยังอุตส่าห์ช่วยหิ้วกระเป๋าให้ทุกครั้ง จนกระผม/อาตมภาพต้องแย่งกระเป๋ามาหิ้วเสียเอง ส่วนน้องพอร์ชนั้นก็คอยเตือนอยู่ตลอดเวลาว่า "หลวงพ่อครับ..เขาไม่ให้ถ่ายรูปนะครับ" "หลวงพ่อครับ..ต้องรัดเข็มขัดแล้วครับ" เหล่านี้เป็นต้น จะว่าไปแล้ว ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนกับพาครอบครัวไปเที่ยวก็ไม่ปาน แต่ละคนแซวกันรุนแรงขนาดไหนก็ไม่โกรธ บ้าอะไรบ้าตามกัน จึงทำให้รู้สึกใกล้ชิดกันสุด ๆ อยากจะให้มีทริปเที่ยวในลักษณะแบบนี้อีก ประมาณว่าเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครบ่น (อาจจะมีแอบบ่นในใจ..!)

[เถรี]

บรรดามัคคุเทศก์ของเราก็น่ารักมาก ๆ ทางด้าน "คุณโบตั๋น" ก็ดี "อาเหมย" ก็ดี "คังคัง" ก็ดี ไปจนถึง "กิ๊กเหล่าซือ" แต่ละคนทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่ "อาเหมย"นั้นแม้ว่าจะพูดแต่ภาษาจีนก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาจะต้องซื้อตั๋ว จะต้องสแกนจ่ายสตางค์อะไรก็ตาม ก็ทำหน้าที่ของตนเองอย่างรวดเร็วและไม่บกพร่อง "คังคัง"นั้นเข้ากับพวกเราได้ดีที่สุด และท้ายสุดทั้งสามคนก็กลายเป็นลูกศิษย์วัดท่าขนุนไปโดยปริยาย..!

"คุณโบตั๋น"นั้น เช้าขึ้นมาก็ต้องทำบุญตามแบบลูกศิษย์วัดท่าขนุน ถวายเป็นเงินหยวนบ้าง เป็นธนบัตรไทยบ้าง แล้วแต่ว่ามีอะไร ส่วน "อาเหมย" และ "คังคัง" ตอนขากลับก็มากราบปะหลก ๆ แบบเจ๊กไหว้เจ้า ขอพรให้กับตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่า "คุณโบตั๋น" และ "อาเหมย" มีครอบครัวกันแล้ว สิ่งที่ "คังคัง" ขอพรก็คือ ขอ "หนานเผิงโหย่ว" พวกเราหัวเราะกันจนไส้คลอน..! คำนี้ถ้าแปลเป็นไทยก็คือ "เพื่อนผู้ชาย" แต่ถ้าหากว่าจะเอาตรง ๆ ก็คือ "แฟน" นั่นเอง

ส่วน "กิ๊กเหล่าซือ" ของเรานั้น ไม่ว่าจะความรู้ หรือการพูดการจา รู้สึกเหมือนกำลังฟังพิธีกรชั้นเอกหรือว่านักพูดชั้นยอดกำลังพูดอยู่บนเวที ภาษาและความรู้ลื่นไหลมาก ๆ อาจจะเป็นเพราะว่าทำหน้าที่มานานแล้ว สร้างความเหนื่อยยากในการแปลให้กับ "คุณโบตั๋น" เป็นอย่างยิ่ง..!

"อาตั๋น" ของเรานั้นภาษาไทยไม่แข็งแรง สอนให้พูดว่า "มารดาแม่น้ำเหลือง" ก็กลายเป็น "มาดามแม่น้ำเหลือง" สอนให้พูดว่า "มัมมี่" ก็กลายเป็น "หม่ำมี่" ไม่ทราบว่าหิวจนอยากกินหรืออย่างไร ?! ส่วนอะไรที่โดน "ทำลาย" คุณเธอก็จะใช้คำว่า "ทำร้าย" รวมถึงคำอื่น ๆ อีกมาก พวกเราจึงต้อง "ติว" ภาษาไทยให้ทุกวัน ซึ่งคุณเธอก็รับไปทวนแล้วทวนอีก และขอบคุณกลับมาทุกครั้ง

แถม "อาตั๋น" ของเรายังกลายเป็นองครักษ์ประจำตัวพี่วิไล (นางสาวณัฐรดา ภูมิธเนศ) ซึ่งน่าจะเป็นสูงอายุที่สุดในคณะแล้ว ถึงเวลาเดินช้า เพราะว่าแข้งขาไม่ค่อยดี ก็ได้อาตั๋นของเรานี่แหละที่ช่วยประคับประคองจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทางทุกครั้ง ต้องขอเจริญพรขอบคุณทุกคนเป็นอย่างมาก

[เถรี]

ส่วนของพวกเรากันเองนั้น นายไก่ (นายฐนชล ทิมแสง) รับหน้าที่บริการความสะดวกทุกอย่าง ให้ทั้งกระผม/อาตมภาพและคณะ โดยเฉพาะมีลูกเล่นลูกชนเหลือเฟือ ทำเอาน้องพอร์ชที่ภาษาไทยยังไม่แข็งแรง โดนหลอกจนหัวหมุนสามตลบ ทุกคนฟันธงว่ากลับไปครั้งนี้ น้องพอร์ชสอบวิชาภาษาไทย ต้องได้ที่ ๑ อย่างแน่นอน..!

ส่วนลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) ก็ตื่นก่อน นอนทีหลัง อะไรก็ตามที่เป็นภาระกับ "หลวงตา" จะทำหน้าที่ของเติมเต็มทราเวลด้วยการหอบด้วยการหิ้วให้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะจัดให้พักโรงแรมที่ดีที่สุดของเมืองนั้นเสมอ

แม้กระผม/อาตมภาพทักท้วงว่า "มีแต่ทำให้ราคาค่าทัวร์สูงขึ้น ลูกทัวร์จะรู้สึกว่าสู้ไม่ไหว" แต่คุณเธอบอกว่าต้องการที่จะบริการให้ดีที่สุด ดังนั้น..เราจึงมักจะมีโรงแรมที่ดีที่สุดของเมืองนั้น ๆ ให้นอนพักกันอยู่ทุกคืน ส่วนน้องไก่ (โสภา ตั้งอธิคม) ของเรานั้น ทำหน้าที่บริการเรื่องอาหาร เขาส่งมาปุ๊บก็ยกให้หลวงพ่อถ่ายรูปและตักเอาไว้ปั๊บ เพื่อที่หลวงพ่อจะได้อาหารก่อน และให้คนอื่นเขาตักต่อได้ เหล่านี้เป็นต้น

หมอมุก (นางสาวรุจิรา งามพฤกษ์วานิชย์) ของเรา นอกจากตั้งใจว่ากลับไปครั้งนี้จะลดน้ำหนักลงให้ได้เหลือแค่ ๖๐ กิโลกรัม ทำหน้าที่แบกตุ๊กตุ่นตุ๊กตาทั้งหมด ที่คนอื่นเขาถวายเป็นของขวัญวันเกิดบ้าง ที่เขาซื้อให้บ้าง และกระผม/อาตมภาพเองซื้อบ้าง เพราะว่าคุณหมอมีกระเป๋าเปล่าอยู่ใบหนึ่ง ที่หอบหิ้วไปด้วยตลอด แล้วไม่ได้ซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปเลย นอกจากมีหน้าที่ดูอย่างเดียว..!

เหตุที่ต้องรับข้าวของมามากมาย เพราะว่ากระผม/อาตมภาพไปเที่ยวช่วงวันเกิดของตนเองพอดี ซึ่งถ้าหากว่าบรรดาหมอดูต่าง ๆ ที่เริ่มศึกษาวิชาการ ก็มักจะได้รับคำแนะนำว่า "ถ้าอยากรู้ทางชีวิตคร่าว ๆ ของแต่ละคน ก็ให้ดูว่าวันเกิดเขาทำอะไร ปีนั้นก็จะต้องทำแบบนั้นไปแทบทั้งปี..!" กระผม/อาตมภาพได้ยินแล้วก็ "กลืนไม่เข้า คายไม่ออก" เนื่องเพราะว่าวันเกิดแล้วไปเที่ยว..! ขณะนี้ก็มีบุคคลจองเอาไว้อีก ๔ ทริปต่อเนื่องกันไปแล้ว กำลังรออยู่ว่าใครจะเป็นเจ้าภาพในการถวายค่าทัวร์ให้เท่านั้น

ส่วนอื่นที่อยากจะเตือนเมื่อไปเมืองจีนก็คือ ในเรื่องของการนั่งรถยนต์นั้น ควรที่จะรัดเข็มขัดทุกครั้ง เพราะว่าทั้งกล้องวงจรปิด ทั้งเจ้าหน้าที่ค่อนข้างจะเข้มงวดกวดขัน เรียกดูบัตรอนุญาตท่องเที่ยวขาเข้าแล้ว ก็ยังเรียกดูบัตรอนุญาตท่องเที่ยวขาออกอีก..!

[เถรี]

โดยเฉพาะการไปเมืองจีน กรุณาใช้ eSIM หรือว่าเปิดโรมมิ่ง ซื้ออินเตอร์เน็ตไปจากประเทศไทย อย่าได้ประหยัดด้วยการไปเข้า WIFI ของเมืองจีนเป็นอันขาด เนื่องเพราะว่าพวกเราใช้ทั้งไลน์และเฟซบุ๊ก ซึ่งทางเมืองจีนไม่อนุญาตให้ใช้ ถ้าไปใช้ WIFI ของเขาเมื่อไร เขาจะตรวจสอบได้ทันที ถ้าเข้มงวดหน่อย ตำรวจก็จะมาเคาะประตูห้อง..! เพื่อที่จะสอบถาม หรือถ้าแย่ยิ่งกว่านั้น ก็โดนขึ้นบัญชีดำ ต่อไปห้ามเข้าเมืองจีนอีก จะเดือดร้อนไปอีกนาน..!

เนื่องจากว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่ทางประเทศจีนรับไม่ได้ เพราะว่าเขามีประชากรมากถึง ๑,๔๐๐ ล้านคน จึงต้องเข้มงวดกวดขันเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นแล้วก็เอาประชาชนไม่อยู่

อีกส่วนหนึ่งอยากจะบอกว่า ระยะนี้ถ้าใครเจอหลวงพ่อเล็กแล้วจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะว่าน้ำหนักลดหายไป ๒ กิโลกรัม และผิวเกรียมแดดประมาณเป็ดพะโล้..! เนื่องจากไปเจออากาศร้อนถึง ๕๓ องศาเซลเซียสที่ "ฮั่วกั่วซาน" มาแล้ว แต่ตอนที่กระผม/อาตมภาพเดินออกมานั้น บุคคลที่ออกทีหลังบอกว่า "ขึ้นไปถึง ๕๔ องศาเซลเซียสแล้ว..!"

ส่วนหมอมุกของเราที่ต้องตั้งอกตั้งใจไปลดน้ำหนักในครั้งนี้ ก็เพราะว่าน้ำหนักขึ้นมา ๕ กิโลกรัม ทั้ง ๆ ที่หลวงพ่อเล็กน้ำหนักหายไป ๒ กิโลกรัม..! เดินกันทั้งวันแล้วน้ำหนักขึ้นได้นี่ แสดงว่าทุกครั้งที่คนอื่นเข้าโรงแรมแล้ว หมอมุกไปเดินสำรวจร้านอาหารอร่อย ๆ มาอย่างแน่นอน ขอให้คุณหมอลดน้ำหนักได้สมดังใจนึก และขอให้ทุกคนเดินทางกลับโดยสะดวกปลอดภัย

หลวงพ่อกลับมาถึงก็ต้องเป็นประธาน ในการทอดผ้าป่าเพื่อซื้อทองคำสร้างพระพุทธบาท ๔ รอย ให้กับหลวงพ่อนิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) ประธานที่พักสงฆ์อาศรมศรีชัยรัตนโคตร จึงได้นำเอาปัจจัยที่พวกเราถวายกันทุกเช้า มารวมเข้ากับกองผ้าป่าซื้อทองคำสร้างพระพุทธบาท ๔ รอยให้กับวัดพระธาตุเชิงชุม วรวิหารในครั้งนี้ด้วย ขอให้ทุกคนอนุโมทนาและมีส่วนในบุญครั้งนี้โดยถ้วนหน้ากันทุกท่านทุกคนเทอญ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๘ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)