เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๘

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๘

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ อากาศที่เมืองธรรมศาลาช่วงเช้าอยู่ที่ ๑๗ องศาเซลเซียส

เมื่อวานนี้ที่ร้านอาหารนั้น พวกเราได้ฉันและรับประทานกันอิ่มหนำสำราญมาก ข้าวปลาอาหารที่เขานำมาให้พวกเรา เป็นเพราะว่ารู้ว่าพวกเรามาจากเมืองไทยหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ถ้วยแรกก็คือต้มยำกุ้ง แต่เขาทำมารสอ่อนจนกลายเป็นซุปสำหรับกินก่อนอาหารมื้อหลัก

ในส่วนอื่น ๆ ก็ยังมียำมะละกอ ซึ่งก็คือส้มตำของบ้านเรานั่นเอง คาดว่าเป็นการศึกษาจากยูทูบ หรือว่าเห็นคนอื่นเขาทำแล้วทำตาม ดังนั้น ส้มตำจึงมีเครื่องขาด ๆ เกิน ๆ โดยเฉพาะรสชาติยังห่างไกลจากบ้านเรา ๘๔,๐๐๐ ลี้เป็นอย่างน้อย แต่กระผม/อาตมภาพก็กวาดจนหมดเกลี้ยง เนื่องเพราะว่าเป็นผัก ซึ่งตนเองนั้นถนัดในเรื่องของผักผลไม้มากกว่า

อาหารหวานนั้นมีกุหลาบจามุน ซึ่งเป็นของหวานขึ้นชื่อของทางประเทศอินเดีย แต่พวกเราส่วนหนึ่งซึ่งเกรงความหวานกันแล้วก็เลยพยายามที่จะหลีกเลี่ยง โต๊ะของกระผม/อาตมภาพซึ่งมีพระอยู่ ๔ รูป ก็คือมีหลวงพ่อนิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) ประธานที่พักสงฆ์อาศรมศรีชัยรัตนโคตร จังหวัดสกลนคร ท่านพันแสน (พระอธิการธรรมชัย อคฺคธมฺโม) เจ้าอาวาสวัดศิลาวาส (ปิงโค้ง) จังหวัดเชียงใหม่

แล้วก็พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยาน จังหวัดนนทบุรี จึงได้สั่งกุหลาบจามุนมาแค่ ๒ ถ้วย ซึ่งก็มีถ้วยละลูกเดียวเท่านั้น ทำการแบ่งครึ่งกันอย่างยุติธรรม มีเสียงฉันไปบ่นไปว่าหวานตัดขากันเลย

เมื่ออิ่มแล้ว พวกเราก็ได้เดินทางออกจากรัฐปัญจาบ มุ่งหน้าไปทางรัฐหิมาจัลประเทศของอินเดียตอนเหนือ การเดินทางในช่วงแรกก็ยังไม่กระไรนัก แต่พอมาหยุดทำหนังสือเพื่อผ่านรัฐเข้าไปแล้ว หนทางก็เริ่มคดเคี้ยวขึ้นเขา

จากจุดประมาณพักกึ่งกลางทางที่พวกเราแวะเข้าห้องน้ำและเติมกาแฟกันสำหรับบางคนแล้วนั้น หนทางต้องบอกว่าเละเทะมากเป็นพิเศษ เนื่องเพราะว่ารัฐบาลอินเดียพยายามที่จะเร่งรัดสร้างหนทางในรัฐชายขอบนี้ให้มีสาธารณูปโภคที่สะดวกสบาย แต่การก่อสร้างไม่ทราบเหมือนกันว่าจะเป็นโครงการ ๗ ชั่วโคตรแบบถนนพระราม ๒ บ้านเราหรือไม่ ทั้ง ๆ ที่ขึ้นเขาลงห้วยแล้ว ยังมีการก่อสร้างแบบนี้เข้าไปอีก จึงทำให้รถไม่สามารถที่จะทำความเร็วได้ แถมยังกระแทกกระทั้นกันไปโครม ๆ อีกต่างหาก