เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๖๒

[เถรี]

"ตั้งแต่หลายสิบปีก่อน อาตมาก็เข้าใจเลยว่า เราไม่ควรทำตัวให้เป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่น ทั้งด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ อะไรที่พอเลี่ยงได้ ไม่ให้เกิดโทษกับเขาก็พยายามเลี่ยง

ยิ่งในช่วงที่เปลี่ยนเจ้าอาวาสใหม่ ๆ กำลังใจของคนยังเคว้งคว้าง ไม่มีที่เกาะ ถ้าหากว่าอาตมาไป จะกลายเป็นที่เกาะของเขา ก็จะมีคนจำนวนหนึ่งที่เขาคิด เหมือนอย่างกับว่าเราตั้งใจไปแย่งลูกศิษย์มา ซึ่งคำพูดของคนโดยปกติไม่ต้องไปใส่ใจก็ได้ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ...ต่อให้เราไม่ใส่ใจก็ช่วยเมตตาเขาหน่อย"

[เถรี]

ถาม : แต่ก่อนหนูปฏิบัติแบบยกมือของหลวงปู่เทียน ตอนนี้หนูเลิกแล้ว หันมาดูลมแบบอานาปานสติ ทำ ๆ ไปเหมือนสมถะก็ไม่แน่น ภาวนาไปแล้วก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง แล้วก็จะฟุ้ง คราวนี้พอฟุ้งก็รับมือกับมันไม่ถูกเหมือนแต่ก่อน ไม่เคยเห็นว่าความคิดมาเยอะขนาดนี้ อารมณ์ก็เยอะ กลายเป็นว่าเห็นว่าเราเลวแบบที่เราไม่เคยเห็น รู้สึกว่ากิเลสหยาบ ๆ เราก็เอาชนะไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าเราทำผิดหรือเราทำถูกค่ะ ?

ตอบ : การปฏิบัติ ถ้าเห็นความเลวของตัวเอง จริง ๆ แล้วก็คือความก้าวหน้า ถ้าหากว่าความก้าวหน้าไม่มี เราจะไม่เห็นโทษตรงนี้ ก็แปลว่าจริง ๆ แล้วดีมากกว่า เพียงแต่ว่าเราอย่าไปฟุ้งซ่านตาม ให้อยู่กับลมหายใจเข้าออกตามปกติ ถ้าเราสามารถรักษาความรู้สึกอยู่กับลมหายใจเข้าออกได้ รัก โลภ โกรธ หลง จะโดนดับไปชั่วคราว

จริง ๆ แล้วก็คือความก้าวหน้า เพียงแต่ว่าก้าวหน้าโดยที่เราเห็นตัวเรามีความชั่วมากขึ้นเรื่อย ๆ การเห็นลักษณะนี้แหละที่จะทำให้เราเบื่อหน่าย พอเบื่อแล้วเราก็ไม่อยากได้ใคร่ดี ไม่อยากเกิดมามีร่างกายอย่างนี้ ไม่ต้องการเกิดมาในโลกนี้ ก็จะได้กำลังใจในส่วนที่เหลือ เหมือนอย่างกับว่าพร้อมที่จะสลัดหลุดไปทุกเวลา

[เถรี]

ถาม : ถ้าบางทีเราดูลม เหมือนกับเผลอบังคับมากไป จนรู้สึกอึดอัด จนทำต่อไปไม่ได้ เหมือนจิตพยศ ควรทำอย่างไรดีคะ ?
ตอบ : เปลี่ยนอิริยาบถ ไปเดินไปทำงานทำการอะไรก็ได้ แต่เอาสติรับรู้ตามไป ลักษณะเหมือนอย่างกับชาร์จแบตฯ จนเต็มแล้ว หม้อแบตฯ จะระเบิด คือทำเกินแล้วก็ไม่รู้จักใช้ ปกติแล้วถ้าทำลักษณะนั้นให้คลายกำลังใจออกมาพิจารณาวิปัสสนาญาณ

ถาม : คำว่าพิจารณาวิปัสสนาญาณหมายความว่าอย่างไรคะ ?
ตอบ : ดูให้เห็นว่าสภาพร่างกายเราก็ดี คนอื่นก็ดี ทุกอย่างในโลกนี้ก็ดี มีความไม่เที่ยงเป็นปกติ มีความทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายได้เป็นปกติ พอกำลังใจเราไปคิดด้านนั้น ก็เหมือนกับเราเอากำลังไปใช้ ก็เท่ากับใช้กำลังไฟเรื่อย ๆ พอจะหมดก็ชาร์จใหม่ ต้องสลับไปสลับมา เราไปชาร์จไฟอย่างเดียว เดี๋ยวหม้อระเบิด..!

[เถรี]

ถาม : ตอนนี้เวลาหนูมีความฟุ้งซ่าน ความรู้สึกเหมือนกับกระชากความรู้สึกมาไว้ให้กับลม แรงเกินไปไหมคะ ?
ตอบ : ทำได้...แต่ว่าบางทีพอโดนมาก ๆ เข้าจิตก็ดื้อ เพราะฉะนั้น..เราเปลี่ยนไปทำอิริยาบถอื่น ไปอ่านหนังสือก็ได้ ไปทำการทำงานก็ได้ ไปเดินจงกรมก็ได้ ให้พ้นจากตรงนั้นไปสักพักหนึ่ง พอสภาพจิตหายดื้อแล้วเราค่อยมาว่ากันใหม่ เหมือนอย่างกับเลี้ยงเด็กดื้อ แล้วเราก็ไปปะทะกันตรง ๆ ต้องมีเทคนิคพลิกแพลงบ้าง ไม่อย่างนั้นเหนื่อยตาย..!

[เถรี]

ส่วนใหญ่แล้วญาติโยมเวลาปฏิบัติมักจะมีปัญหาทั้งนั้น แต่มีแล้วไม่กล้าถาม อายบ้าง อะไรบ้าง ก็เลยเสียประโยชน์ของตัวเอง การถามปัญหาเป็นการเรียนลัด การเรียนลัดทำให้เราไม่ต้องไปเสียเวลานาน โบราณถึงบอกได้ว่า อายครูบ่รู้วิชา มัวแต่อายอยู่ กลัวคนจะรู้ว่าเรามีความเลวแบบไหน

นักปฏิบัตินี่เขาจะอายถ้าคิดว่าตัวเองมีความดี แต่ถ้าความเลวนี่ต้องรีบขนออกมาเลย กำจัดได้ ต้องรีบกำจัด ฆ่าทิ้งได้ต้องรีบฆ่าทิ้ง ถึงเวลารีบหาความเลวให้เจอ หลายต่อหลายคนพอถึงเวลาจิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก โอ๊ย...ตะเกียกตะกายอยู่เป็นเดือนเป็นปี ไม่กล้ามาหา...อาย รู้สึกว่าตัวเองเลว พยายามตะกายอยู่จนเกือบจะหมดสภาพ

กำลังใจดีขึ้นมาหน่อยแล้วค่อยมาหา โดยที่ลืมไปว่าตอนที่ตัวเองแย่ที่สุด จำเป็นต้องไป เพื่อให้ครูบาอาจารย์ท่านช่วยเหลือ ตอนดีแล้วไปทำอะไร ? จะไปอวดท่านว่าดีแล้วเราจะได้อะไร ?

พระท่านไม่ได้ดูว่าใครดีใครเลว พระท่านดูแค่ว่าจะสงเคราะห์ให้ดีอย่างไร ส่วนใหญ่แล้วก็กลัวกัน อีกพวกหนึ่งก็อยากรู้อยากเห็น ถึงเวลาอธิษฐานมาตั้งแต่บ้าน ผมคิดเรื่องอย่างนี้ไว้ ถึงเวลาพระอาจารย์ต้องทักให้ตรงกับที่ผมคิด กินอิ่มไปหรืออย่างไร ? ดูความผิดความชั่วของตัวเองก็ดูไม่หวาดไม่ไหวแล้ว จะให้ไปดูคนอื่นอีก

[เถรี]

มีโยมเข้าไปร่วมทำบังสุกุล "รู้ไหมว่าเขาทำอะไรกัน ? เห็นเขาทำก็ทำตาม ๆ กันใช่ไหม ? เขาเรียกว่าไม่รู้ก็ยังจะทำ

จะทำอะไรต้องรู้จุดหมาย รู้คุณค่า ถึงจะได้เต็มที่ ไม่ใช่ไม่รู้เรื่องอะไร เห็นเขาทำก็ทำตามไปเรื่อย"

[เถรี]

โยมเดินไม่ปกติ "ไปโดนอะไรมาจ๊ะ ? ขาเจ็บ (รถชนค่ะ)

รถชนถลอกแค่นั้น โยมเดินเข้ามาท่าไม่ปกติก็รู้ว่าขาเจ็บ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องการสังเกตเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้ากำลังใจไม่ละเอียดพอ ไม่เห็นกิเลสตัวเองหรอก เพราะฉะนั้น..เรื่องหยาบ ๆ แค่นี้เห็นง่ายจะตายไป"

[เถรี]

พูดถึงเรื่องฝุ่น "ถ้ากลัวฝุ่นก็ใช้พลังจิตป้องกัน เพราะว่าถ้าฝึกพลังจิตดี ๆ กันได้แม้แต่พวกรังสีนิวเคลียร์ ซึ่งละเอียดกว่าเยอะ ฝุ่นยังเป็นของหยาบ เช้า ๆ ขึ้นมาก็นั่งปลุกพระ ภาวนายันต์เกราะเพชรก็ได้ หรือไม่ก็พระคาถาชินบัญชรก็ได้ นึกถึงภาพพระครอบเราเอาไว้ ประมาณว่าบริเวณนี้ห้ามเข้า"

[เถรี]

ถาม : อาราธนายันต์เกราะเพชรแล้วหายใจผ่านยันต์ รู้สึกว่าสดชื่น ?
ตอบ : อย่างไรก็ได้ ใครได้กสิณลมก็สร้างเกราะลมไว้ป้องกันตัวเอง

ถาม : ใครได้กสิณลมให้เขาโบกออกไปได้ไหมคะ ?
ตอบ : ได้...ถ้าหากว่าไม่กลัวกฎของกรรม ก็กวาดแทนเขาทั้งกรุงเทพฯ ไปเลยก็ได้

ถาม : เดี๋ยวไปหาคนที่กวาดก่อนนะคะ ?
ตอบ : ไม่ต้องมาหาอาตมานะ ตูไม่ไปทำให้หรอก

ถาม : วันก่อนมีคนเขาบอกว่าอยากทำ หนูก็เลยถามว่ารับไหวใช่ไหม เขาก็เลยนิ่งไป ?
ตอบ : ถ้าคิดว่ารับกรรมแทนคน ๑๐ ล้านได้ก็เอาเลย ดูว่าจะถึงตายไหม ? ในหลวงรัชกาลที่ ๙ รับกรรมแทนคนทั้งชาติ สุขภาพชำรุดจนกู้ไม่กลับเลย

[เถรี]

ถาม : พระเครื่องของหลวงพ่อวัดท่าซุงกันรังสีได้ ?
ตอบ : ขนาดนั้นยังกันได้ กะอีแค่ฝุ่น ไปกลัวอะไร

[เถรี]

ถาม : เราชาวพุทธจะ...(ไม่ชัด)...?
ตอบ : นั่นก็ต้องบอกว่าอยู่ที่ความมั่นคงของกำลังใจเราด้วย กำลังใจของคนส่วนมากก็คือรักษาตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องไปคิดถึงว่ารักษาคนอื่น กำลังใจส่วนน้อยรักษาตัวเองได้ ช่วยคนอื่นไม่ได้ ที่รักษาตัวเองได้ ช่วยคนอื่นได้นั้น มีน้อยจริง ๆ

[เถรี]

ถาม : หนูจับภาพพระวิสุทธิเทพ แต่ไม่เคยจับเป็นทั้งองค์ได้ จะไปทีละจุดแล้วไล่ ๆ จากหัวจรดเท้า เท้าจรดหัว บางทีท่านก็หมุนรอบตัวเอง หนูต้องบังคับให้ท่านอยู่นิ่ง ๆ ไหมคะ ? หรือว่าควรทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : ความจริงเราแค่กำหนดใจเฉย ๆ ว่ามีพระอยู่กับเรา แล้วก็ภาวนาของเราไป จะพุทโธหรืออะไรก็ได้

ถาม : ไม่จำเป็นต้องเอารายละเอียด ?
ตอบ : ไม่จำเป็น พอสมาธิทรงตัวแล้วความชัดเจนจะค่อย ๆ มีขึ้นเอง เราไปตั้งใจที่จะเอาชัด เอาดีตั้งแต่แรก...เหนื่อยตาย ไม่เป็นไร ส่วนใหญ่แล้วกว่าจะรู้เคล็ด ก็ต้องลำบากก่อน ค่อย ๆ ทำไป อย่ารีบ เดี๋ยวจะเก่งเกินพระ..!

ถาม : หนูทุกข์มากเลยค่ะ รู้สึกปฏิบัติแล้วหนัก..ทุกข์ ไม่รู้จะถามใคร ?
ตอบ : ก็เพราะว่าเราไปแบกไว้ ทำแล้วอยากได้ดี อย่าไปอยาก ตัวอยากเป็นตัวฟุ้งซ่าน เรามีหน้าที่ทำ ส่วนจะได้หรือไม่ได้ เป็นเรื่องของเขา เราก็ว่าของเราไปเรื่อย ๆ

ถาม : แค่กำหนดใจว่ามีพระเฉย ๆ ใช่ไหมคะ ?
ตอบ : แค่นั้นแหละ จะชัดหรือไม่ชัด จะดีหรือไม่ดี...ช่างมัน เรามีหน้าที่กำหนดภาพพระ มีหน้าที่ภาวนา ส่วนจะชัดหรือไม่ชัดปล่อยเขา สมาธิดีขึ้นละเอียดขึ้น ความชัดจะมีมากขึ้นเรื่อย ๆ เอง ไม่ใช่ไปบังคับให้ชัด

ถาม : ควรทำทั้งวันใช่ไหมคะ ?
ตอบ : ถ้าทำได้ก็ดี แต่ก็จะเครียดอีก ต้องรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ไม่ไหวก็ไปทำอย่างอื่น พอรู้สึกว่าไหวค่อยกลับมาเริ่มต้นใหม่

[เถรี]

ถาม : ระบบประสาทเสื่อมค่ะ ทำให้หูดับเฉียบพลันไปข้างหนึ่ง ตอนนี้รักษาเริ่มได้ยินแล้ว อยากทราบว่ามีวิธีรักษาให้ดีขึ้นได้บ้างไหมคะ ?
ตอบ : พวกประสาทเสื่อมนี่ลำบากนะ เพราะว่าเสื่อมแล้วเสื่อมเลย ฉะนั้น...ทำใจว่าต้องใส่เครื่องช่วยฟังก็แล้วกัน อาจจะได้ใส่เร็ว ๆ นี้

ถาม : มีวิธีแก้ไหมคะ ให้อย่างน้อยได้ยินได้ฟังปกติ ไม่ต้องใส่เครื่อง ?
ตอบ : ร่างกายมีสภาพเสื่อมเป็นธรรมดา ถ้าเราไปฝืนธรรมดา เราก็จะทุกข์ อยากพังก็ปล่อยพังไป อยากอยู่ก็ปล่อยอยู่ไป จะเดือดร้อนอะไร...ทำใจ

ถาม : พี่เขาบอกว่า เสื่อมเพราะว่าขี้โกรธค่ะ ?
ตอบ : เรื่องของประสาทเสื่อมขึ้นอยู่กับกรรม เคยทำเอาไว้ ถึงเวลาก็เป็น

ถาม : ถ้าหากว่าทำกรรมฐานแล้วจะดีขึ้นไหมคะ ?
ตอบ : ลองดูสิ...เผื่อว่าบรรเทากรรมลงได้ก็จะดีขึ้น ของพวกนี้ต้องทำ...อย่าถาม

[เถรี]

ถาม : หนูตั้งใจจะมาถวายเพล แต่หนูมาไม่ทัน คราวนี้เคยได้ยินคนพูดว่า ถ้าตั้งใจก็เหมือนได้ทำบุญแล้ว จริงไหมคะ ?
ตอบ : เจตนาเป็นบุญอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าบุญนั้นไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ถ้าหากว่าได้ทำก็เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

[เถรี]

ถาม : คุณพ่อท่านตั้งพระพุทธรูปไปทางทิศใต้ แต่หนูค้านแล้ว ท่านบอกว่ากันอัปมงคล หนูเลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ?
ตอบ : เอาตามท่าน เดี๋ยวท่านไม่อยู่แล้วเราค่อยไปขยับให้ถูก

[เถรี]

ถาม : ตอนนั่งทำกรรมฐานที่นี่ ตอนที่หลวงพ่อพูด หนูคิดถึงใบหน้าหลวงพ่อ แล้วอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าหลวงปู่โตชัดมาก สักพักหนึ่งแล้วก็หายไป หลังจากนั้นท่านก็ไม่มาอีกเลย ควรทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : ไม่ต้องทำอย่างไร ทำไม่รู้ไม่ชี้แบบเดิม ถ้าอยากได้จะไม่มา เรามีหน้าที่ภาวนา ทำไม่รู้ไม่ชี้ไป เดี๋ยวท่านก็มาเอง

[เถรี]

ถาม : เดือนที่แล้วที่ให้แผ่เมตตากำหนดใจคลุมทั้งจักรวาล แต่ว่าทำแล้วเหมือนตัวเราหายไป สมัยบ้านอนุสาวรีย์ฯ ที่หลวงพ่อสอน หนูทำตัวใหญ่ ๆ แบบนั้นได้ ตอนนี้ไม่ใช่ กลับไปเป็นอณูอยู่ในนั้น ?
ตอบ : ให้เป็นส่วนหนึ่งของตรงนั้นได้ก็ดี

ถาม : เข้าไปอยู่ในนั้นเลย ตัวตนเราก็หายไป ?
ตอบ : ไม่เป็นไร ขอให้ยังควบคุมได้ก็พอ ก็คือความรู้สึกนึกคิดทุกอย่างยังเป็นปกติก็ใช้ได้ สภาพนั้นเป็นที่สมาธิ

ถาม : เป็นผลของการฝึกอรูปฌานหรือเปล่า ?
ตอบ : จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้

ถาม : แต่หนูไม่ได้บังคับนะคะ ?
ตอบ : แล้วจะไปบังคับไปทำไม ?

ถาม : คือว่าเป็นเอง หนูไม่ได้ตั้งใจให้เป็น ?
ตอบ : ก็ปล่อยไปตามนั้น ถึงเวลาท้ายสุดก็ไม่มีอะไรเหลือ เราก็ขอไปพระนิพพาน จิตสุดท้ายเราก็เกาะที่พระนิพพาน

ถาม : เราจะบังคับให้ไม่เป็น แล้วไปทำอย่างอื่นแทนได้ไหมคะ ?
ตอบ : ก็แค่คลายสมาธิออกมาแล้วเริ่มต้นใหม่

ถาม : แค่ลดระดับลงมาแค่เองนั้นใช่ไหมคะ ?
ตอบ : แค่นั้นเอง ไปแล้วกลับไม่เป็น เขาเรียกว่ามีสมาปัชชนวสี ความสามารถในการเข้า แต่ไม่มีวุฏฐานวสี ไม่มีความสามารถในการออก

[เถรี]

โยมดื่มพวกกาแฟน้ำหวาน "ที่ลดน้ำหนักไม่ได้เพราะไอ้ที่ถืออยู่นั่นแหละ เปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าก็ลดไปนานแล้ว

บางคนบอกว่าไม่กินแล้วไม่มีแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ ไอ้ที่ไม่กินแล้วไม่มีแรง เพราะว่ากินจนติดแล้ว ร่างกายขี้เกียจผลิตน้ำตาลจากคาร์โบไฮเดรตแล้ว"

[เถรี]

ถาม : กำลังเรียนเรื่องสัตว์หิมพานต์ ควรจะเขียนสัตว์หิมพานต์ตัวไหน ?
ตอบ : ชอบตัวไหนก็เขียนตัวนั้น

ถาม : ตัวไหนที่มีความหมายสักอย่างหนึ่ง ?
ตอบ : เขียนนกหัสดีลิงค์แล้วกัน เห็นเขากำลังนิยมกันอยู่

ถาม : หลวงพ่อคิดว่าตัวไหนมีคุณค่า ?
ตอบ : อยู่ที่เรา ศิลปะทุกอย่างเขามีคุณค่าในตัวอยู่แล้ว

ถาม : ตัวไหนที่มีคุณค่า เกี่ยวข้องกับตำนานศาสนาพุทธ ?
ตอบ : พญานาค

อาทิตย์ก่อนไปงานครูบาเหนือชัย แวะวัดร่องขุ่น ไปเจอสี่หูห้าตาที่น่ารักที่สุดในโลกที่วัดร่องขุ่น ส่วนใหญ่สี่หูห้าตาที่เราเคยเห็นปั้นมาลักษณะเหมือนกับลิง แต่ที่วัดร่องขุ่นนี่ปั้นออกมาน่ารักมาก ปั้นออกมาเป็นช่างวาด เป็นจิตรกร

[เถรี]

ถาม : ปีที่แล้วลูกชายรับยันต์เกราะเพชรอยู่ที่บ้าน ตัวในเขาหลุดไป แล้วเขาตกใจ ถ้าปีนี้รับเป็นอย่างนั้นอีก ควรทำอย่างไรครับ ?
ตอบ : ชินแล้วนี่ เคยไปแล้ว ถ้าไปอีกทีก็เลิกตกใจได้แล้ว

คนเขาฝึกกันแทบเป็นแทบตายกว่าจะออกไปได้ นี่ออกไปได้เอง ดันไปกลัว บอกแล้วว่าถ้าจะกลัว ให้กลัวว่าไปไม่ได้ อย่ากลัวที่ไปได้ ออกไปไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ถึงเวลานึกอยากกลับก็กลับแล้ว บางทีไม่ทันนึกอยากจะกลับ ก็ชิงกลับก่อนแล้ว ฉะนั้น...จะไปไหนก็ไปเถอะ หรือไม่ก็ตั้งใจไว้ว่าเราจะไปไหว้พระที่พระจุฬามณี เราจะไปไหว้พระที่พระนิพพาน...แล้วก็ไปเลย