[เถรี]

เรื่องบางเรื่องเรารู้อยู่แก่ใจก็พอ แต่ดันไปอธิบายขยายความ จนกระทั่งกลายเป็นสิ่งที่คนจำนวนหนึ่ง เขาพูดแบบดูถูกดูแคลนว่า "มโน" พูดง่าย ๆ ว่าก็คือนึกและทึกทักไปเอง ทำให้วิชาการและความรู้บางอย่าง ซึ่งมีคุณค่าเลิศเลอชนิดเพชรยอดมงกุฎ ทำให้เราสามารถพิสูจน์คำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เกี่ยวกับภพภูมิต่าง ๆ ตั้งแต่ต่ำสุดจนถึงสูงสุดว่ามีจริง สามารถที่จะเข้าถึงได้ แต่ว่ากลายเป็นสิ่งที่ไร้ราคา เพราะความที่ตนเองนั้น นอกจากไม่ขยันหมั่นฝึกซ้อมให้ดีแล้ว ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองรู้ ตนเองเห็นนั้น สามารถพูดได้เท่าไร

แค่นั้นยังไม่พอ ตนเองไม่รู้ไม่เห็น แต่ไปขยายคำพูดของคนอื่น โดยเฉพาะคำพูดของครูบาอาจารย์ ในลักษณะ "อวดรู้" และ "อวดเก่ง" ทำให้ครูบาอาจารย์เสียหายเพิ่มขึ้นไปอีก จนทุกวันนี้ถ้าพูดถึงเรื่องเหล่านี้ บางทีสายตาผู้ฟังก็จะมองแบบดูถูกดูแคลนไปด้วย ทำให้เราเองสร้างทุกข์สร้างโทษให้กับตนเองยังไม่พอ ยังไปสร้างทุกข์สร้างโทษให้กับคนอื่นเขาอีก

ส่วนเรื่องที่ไปภูฏานแล้ว จะพบจะเห็นอะไรที่ต่างจากปกติไปบ้าง กระผม/อาตมภาพก็จะพยายามนำมาบอกกล่าว ให้ท่านทั้งหลายได้รู้ได้ทราบเท่าที่จะสามารถบอกได้ ในส่วนไหนที่ไม่ได้กล่าว ไม่ได้พูดถึง ก็ไม่ต้องเสียเวลามาไต่ถาม เนื่องเพราะว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถจะพูดได้นั่นเอง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)