[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๘ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ เครื่องบินลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิตอน ๐๑.๓๙ น. คณะของพวกเราผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองของประเทศไทย ซึ่งใช้เวลาเร็วสุด ๆ แต่ละคนอยู่ตรงหน้าเจ้าหน้าที่ไม่เกิน ๕ วินาที หรือไม่ก็สแกนพาสปอร์ตออกไปเลยก็ได้..!

เมื่อมารับกระเป๋ากันแล้วก็ไม่ต้องอำลาอาลัยอะไรกันทั้งสิ้น เพราะว่าแต่ละคนล้วนแล้วแต่อยู่ดูโลกมานาน จนรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์แล้ว ไปกัน ๑๓ คนจะเรียกว่าคณะทัวร์ ๗๐๐ ปีก็ย่อมได้..!

กระผม/อาตมภาพ พี่มุกดา (นางสาวมุกดา เพชรชื่นสกุล) และน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ได้รับความเมตตาจากน้องไก่ (นางสาวโสภา ตั้งอธิคม) ซึ่งมีพ่อบ้านมารับ ขอให้พ่อบ้านพาวิ่งไปส่งถึงวัดอุทยานตอน ๐๓.๒๐ น. คุณพ่อบ้านผู้น่ารักยังถวายค่าส่งให้กระผม/อาตมภาพอีก ๕,๐๐๐ บาทด้วย..! รู้สึกว่าเป็นการขึ้นรถที่นอกจากไม่ต้องจ่ายค่ารถแล้ว ยังต้องเป็นฝ่ายรับอีกต่างหาก ขอเจริญพรขอบคุณครอบครัวตั้งอธิคม ขอให้กระทำสิ่งหนึ่งประการใดก็มีแต่ความสะดวกคล่องตัวทุกอย่างด้วยเทอญ..!

สำหรับการเดินทางเที่ยวนี้ ต้องบอกว่าเหมือนเดินทางกับครอบครัว ทุกคนช่วยกันดูแล ทั้งดูแลกระผม/อาตมภาพและดูแลผู้สูงอายุในคณะ โดยเฉพาะคุณณรงค์ (นายฑนดล ภูมิธเนศ) และน้องพอร์ช (เด็กชายณเสฏฐ์ ชาครวิโรจน์) ถึงเวลาจะถ่ายรูปก็ต้องรีบประกบซ้ายขวา เพื่อไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้กระผม/อาตมภาพ

แล้วในขณะเดียวกัน คุณณรงค์เองถึงร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ก็ยังอุตส่าห์ช่วยหิ้วกระเป๋าให้ทุกครั้ง จนกระผม/อาตมภาพต้องแย่งกระเป๋ามาหิ้วเสียเอง ส่วนน้องพอร์ชนั้นก็คอยเตือนอยู่ตลอดเวลาว่า "หลวงพ่อครับ..เขาไม่ให้ถ่ายรูปนะครับ" "หลวงพ่อครับ..ต้องรัดเข็มขัดแล้วครับ" เหล่านี้เป็นต้น จะว่าไปแล้ว ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนกับพาครอบครัวไปเที่ยวก็ไม่ปาน แต่ละคนแซวกันรุนแรงขนาดไหนก็ไม่โกรธ บ้าอะไรบ้าตามกัน จึงทำให้รู้สึกใกล้ชิดกันสุด ๆ อยากจะให้มีทริปเที่ยวในลักษณะแบบนี้อีก ประมาณว่าเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครบ่น (อาจจะมีแอบบ่นในใจ..!)