ตูมันอ้วน!!

[ตัวแสบจำเป็น]

เนื่องจากมีเสียงเรียกร้องเข้ามา ว่าอยากอ่านเหลือเกินเรื่องอ้วน ๆ ของหยก
กับพระอาจารย์หลาย ๆ องค์ ที่ได้เมตตาเทศน์เกี่ยวกับความงามในสรีระของหยก (?)
(คิดไหมคะ? ว่ามันช่างเป็นคำร้องขอที่ใจร้ายมาก ๆ )

"เอิ่ม" ขอเกริ่นนิดหน่อยนะคะ เพื่อประกอบความท่ามาก (ด่าตัวเองเพื่อ?)
ท่านผู้ใดอยากอ่านเรื่องเล่าแล้ว ข้ามไปได้เลยค่ะ (เจสสิกา ส่งคุณผู้อ่านที่
ความคิดเห็น ๑ เลยจ้ะ) เข้าเรื่องต่อ.. เนื่องจากหยกติดตามชาวคณะ
(และบางครั้ง ชาวคณะติดตามหยก?) ไปกราบบ้าง ไปฟังธรรมบ้าง
กับหลวงพ่อ หลวงพี่ หลวงตา หลาย ๆ องค์เลย ซึ่งท่านก็เมตตา
เล่าเรื่องโน้น เรื่องนี้ ให้หยกฟัง เก็บไปคิด ไปปฏิบัติ ได้บ้าง ไม่ได้บ้างตามประสา

และด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดี งามสะดุดตา ("เหรอ?") พระอาจารย์
ก็มักจะทักทายหุ่นที่อวบน้อย ๆ (?)ของหยก เยอะบ้าง น้อยบ้างตามประสา
ทำให้มีเสียงเรียกร้องว่า เอามาเล่าหน่อยเถอะ เล่าให้ฟังบ้างเถอะ คุณขา...
มันช้ำใจนะคะ อยากฟังกันจริง ๆ หรือคะ? (กัดผ้าเช็ดหน้า)

เอาเถอะ.. ไหน ๆ ก็หน้าด้านตั้งกระทู้ชม(?)ตัวเองแล้ว กลั้นใจเล่าก็ได้ค่ะ

เพิ่มเติมจ้า
ตอนนี้นำตอนใหม่มาลงเพิ่มให้แล้ว เป็นเรื่องเล่าตอนที่ไป
กราบหลวงตาวัชรชัยค่ะ จึงมาเพิ่มเส้นทางลัดให้ค่ะ
http://www.watthakhanun.com/webboard...=8000#post8000

[ตัวแสบจำเป็น]

เรื่องที่ ๑ เป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ ค่ะ
เหตุเกิดเมื่อวันวิสาขบูชา (๘ พฤษภาคม ๒๕๕๒) ที่ผ่านมา
ที่บ้านสบายใจ เมื่อหยกอดรนทนไม่ได้ ถามท่านจิตโตขึ้นมาว่า

"หลวงพี่คะ เวลาพิจารณาอาหาเรฯ ต้องพิจารณาจนรังเกียจในอาหารหรือเปล่าคะ?"

ท่านมองหน้านิดหนึ่ง เว้นจังหวะ แล้วตอบว่า
"อื้ม.. อย่างหนูต้องพิจารณาอาหาเรฯ แบบนี้ ลูก"

ท่านเว้นจังหวะให้คนหัวเราะค่ะ หัวเราะกันทำไมคะ? มีอะไรน่าขำกันคะนี่

แล้วท่านก็เทศน์ต่อว่า
"อร่อย ๆ ๆ ๆ ๆ" อันที่จริง ท่านออกเสียงว่า "อา-หย่อย" แถมยังมีเว้นวรรค
ให้คนหัวเราะ ทุกครั้งที่ท่านออกเสียง "อา-หย่อย" เสียงหัวเราะก็ยิ่งดัง
สุดท้ายท่านเองก็พูดไป ขำไป หัวเราะไป

[ตัวแสบจำเป็น]

"บางทีมันเป็น เขาเรียกว่า 'แรงกรรม' นะลูก" ท่านจิตโตเริ่มเข้าเรื่องแล้วค่ะ คุณผู้อ่าน

"จะว่ากรรมดี ก็กรรมดี เพราะเราไม่ได้ไปทำให้คนอื่นเขาอดอยาก
กรรมดีคือเราอยากให้เขาอิ่มหนำสำราญ มีอาหารการกิน อ้วน ๆ
กินเยอะ ๆ อ้วน ๆ" (เอ๊ะ! ไม่เกี่ยวกับอาหาเรฯ นี่ค่ะ
แล้วคนฟังหัวเราะกันทำไมคะ? )

"ไอ้คำพูดเหล่านี้เราก็ไม่ได้พูดกับคนอ้วน ๆ หรอก ก็พูดกับ
พวกหมา พวกอะไร เฮ้ย! กินเยอะ ๆ เว้ย อ้วน ๆ มันเป็นอย่างนั้น
มันก็เป็นอานิสงส์ของเราเองนั่นแหละ ทำให้เราต้องพยายาม
ที่จะกินเข้าไป มันจะอยากอยู่เรื่อย" (โปรดทราบ.. ที่หยกกินเก่ง
มันเป็นแรงกรรมค่ะ ท่านผู้อ่าน)

"หมาบางพันธุ์มันก็หยุดความอยากของมันไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวมันหิว เดี๋ยวมันจะกิน เราก็ให้มันกิน กินเข้าไปเยอะ ๆ อ้วน ๆ
จะได้อ้วน ๆ อะไรอย่างนี้นะลูก"

[ตัวแสบจำเป็น]

"แต่ตามจริงแล้ว การพิจารณาอาหาเรปฏิกูลสัญญา ไม่ได้ว่าเหมาะ
กับจริตคนไหน ๆ หรอกนะ แต่มันก็เว้นไว้กับพุทธจริตเท่านั้น
กับพุทธจริตนี่ถึงบางคนจะไม่ได้มีพุทธจริตนำ แต่มันก็มีพุทธจริต
อยู่ใช่ไหม มันก็คิดได้ทุกคนแหละ รวมความแล้วก็คิดได้ทุกคน
คิดง่าย ๆ ก็ได้ลูก กินก็ตาย ไม่กินก็ตาย ถึงเราจะอ้วนเราก็ตาย
ถึงเราจะผอมเราก็ตาย ช่างมันเถอะนะ เออ เอาเท่านี้นะ
ไม่ต้องไปกังวลกับมันหรอก เราไม่ได้กินเพื่ออยู่"
ท่านจิตโตเว้นให้คิด อา.. ขำกันเข้า ขำกันเข้าไป แล้วทำไมท่าน
มองหน้าหนูเล่าคะ? หนูหรือคะ ที่ไม่ได้กินเพื่ออยู่

"ถูกไหม คตินี้ถูกไหม? " (ท่านจิตโตหัวเราะ)

"ฉันก็อยากอ้วน ดันผอมเอา ผอมเอา คราวหลังเวลาเลี้ยงหมา
ต้องพูดบ้างว่า อ้วน ๆ กินเยอะ ๆ นะ จะได้อ้วน ๆ นั่นก็อย่างหนึ่ง"

[ตัวแสบจำเป็น]

"อีกอย่างหนึ่งคือไปติคนอื่นเขา ชอบพูดแซวคนอื่น 'ไอ้อ้วน' 'อีอ้วน'
เฮอะ ๆ เลยเข้าตัวเลย" (นั่น.. มีการ "เฮอะ ๆ" ด้วย )

"กรรมเหมือนกัน กรรมที่ทำให้เรากินอะไรก็อร่อย อยากกิน
อร่อย กินไม่รู้จักอิ่ม อร่อยไปหมด แรงกรรมเป็นอย่างนี้ลูก
ของมันเกิดจากกรรม ไม่ได้เกิดจากอะไร"

"แต่เราก็ไม่ได้ฝืนกฎของกรรม ก็ช่างมันเถอะ เป็นอย่างไรก็ช่างมันเถอะ
เราก็เป็นคนที่ไม่พอใจการเกิดแล้วนี่" แหม ๆ ๆ แอบภูมิใจ

"มันก็เป็นอย่างที่พูดให้ฟังน่ะ เราจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ
ชาตินี้ดีที่สุดสำหรับเรา ถึงจะอ้วนกว่าชาติก่อน ๆ" ผู้คนประสานเสียงหัวเราะ
(ขำกันเข้าไป "ชิ" )

"อ้าว! แต่ก่อนไม่อ้วนนะ" ท่านหันไปบอกคนอื่น ๆ

"แต่ก่อนเอวเล็ก เอวบาง" เริ่มมีเสียงแซวจากผู้คนค่ะท่านผู้อ่าน

"เห็นไหมล่ะ? กรรมใจดี เขาเรียกว่ากรรมใจดี ก็บอกแล้วว่า
ชาตินี้จะเป็นอย่างไรก็ช่างมันเถิดนะ มันไม่สำคัญหรอก เราพอใจ
ที่จะไม่กลับมาเกิดก็พอแล้ว ถือว่าดีที่สุดแล้วกับการที่เกิดชาตินี้นะ"
โอย.. ไอ้หยกเป็นปลื้ม

"หิวก็กินนะลูก อร่อยก็กินมากหน่อย ไม่อร่อยก็อย่าไปกินมัน
กินแล้วอย่าลืมความตายก็แล้วกันนะ กินก็ตาย ไม่กินก็ตาย
ไอ้สกปรกมันรู้อยู่แล้ว สกปรกอย่างไรเราก็กิน มันหิวนี่ จริงไหมล่ะ?"
อุ๊ย! จะรีบน้อมรับไปปฎิบัติค่ะ

"เออ.. เอาอะไรสะอาดที่ไหนล่ะ จะรอของสะอาดก็โน่นแล้ว
อาหารทิพย์ อาหารบนโลกนี้ไม่มีสะอาดหรอก ก็สกปรกทั้งนั้นแหละ
ไม่ว่าอะไร น้ำต้มเดือดร้อยองศาก็สกปรก อยู่ในนั้นอาจสะอาด
ออกมาปุ๊บเจออากาศก็สกปรกแล้ว อย่างนี้ มันไม่มีอะไรสะอาด

อย่างนั้นเราจะคิดอย่างไร เราก็กินของสกปรก พิจารณา
เราจะพิจารณาไปทำอะไร พิจารณาเพื่อให้เรากินน้อยลง?
เพื่อให้เราลดอาหารลงไป นั่นคือการทำร้าย ความเป็นปกติของมัน
ปกติเราต้องกิน"

[ตัวแสบจำเป็น]

"สมัยก่อนที่ฉันปฏิบัติแรก ๆ เราก็โง่แบบนี้แหละ อาหาเรฯ เหมือนกัน
ไม่เหล่ด้วย อยู่แค่ไหนแค่นั้น กินมันแค่มือตก อร่อยไม่อร่อยเราก็ไม่สนใจ
กินมันอิ่ม ก็เลิก มันก็ไม่จัดว่าดี จัดว่าเคร่งไป เขาเรียกว่า อัตตกิลมถานุโยค
ตั้งใจเกินไป ร่างกายมันก็ทรุดโทรม"

"พอร่างกายทรุดโทรม ถึงเราจะพยายามรักษาฌานสมาบัติเราดี
แต่ว่ามันทำให้การคิดของเรามันไม่ผ่องใส คือมันไม่โปร่ง
มันไม่เหมือนร่างกายเราดี ๆ เวลาเราคิดอะไร มันโปร่ง
เหมือนคนสมองโปร่ง เวลาอาหารน้อย ๆ เลือดเลี้ยงสมอง
ก็พลอยน้อยไปด้วย ลมในร่างกายก็ต่ำ การควบคุมอารมณ์ตัวเองก็ต้องใช้
กำลังสมาธิสูงเข้าควบคุม ถ้าสมาธิน้อย ๆ ก็ควบคุมไม่อยู่ แสดงว่า
อารมณ์อาจจะแปรปรวนมากกว่านี้ เพราะร่างกายเราทรุดโทรม ทรุดโทรมเกินไป"

"ฉะนั้น ขึ้นชื่อว่าเราจะกินอย่างไรก็ช่างเถอะ ที่แน่ ๆ สัญญาของใจเรา
ที่เรารู้อยู่ชัด ๆ ว่า มันคือสิ่งที่สกปรกทั้งนั้น ไม่มีอะไรสะอาด อร่อยก็สกปรก
คิดไปอย่างนั้นลูก ของที่ว่าอร่อยก็สกปรก ไม่ใช่ของสะอาด สกปรกทั้งสิ้น
แต่ก็ต้องกิน กินเพื่อไม่ให้มันทุกขเวทนาทรมานเรา มันอยากกินก็กินเข้าไป
ไม่ให้มันกินก็ทรมานใจเรา ถ้ากรรมมันเป็นอย่างนั้น ก็ปล่อยมันไปลูก"
เอ้า! ท่านจิตโตว่าอย่างนั้น เราก็ไปกินต่อได้

"ถ้าตัวมันหนัก กินไม่ไหว มันก็เลิกกินเองน่ะลูก" อ้าว

"เอาแค่นี้นะ ให้รู้ว่าสกปรกพอ สกปรกทั้งหมดแหละ อย่าไปคิดว่า
ไอ้นี่สะอาด เปล่าหรอก มันสกปรก กินของสกปรก ร่างกายมันก็สกปรก
เป็นธรรมดา มันไม่มีร่างกายของใครสะอาดหรอก สกปรกเหมือนกัน"

สรุปว่า หนูยังกินได้ตามปกติใช่ไหมคะ? ที่เป็นแบบนี้ มันเป็นกรรมใช่ไหม?

"เย้.." ไปฉลองดีกว่า

[ทาริกา]

ไหน ๆ เจ้าของกระทู้เปิดโอกาสให้แซวแล้ว ก็ไม่ควรปล่อยโอกาสให้เลยผ่านไปเหมือนสายน้ำไหล
ขอต่ออีกนิดดีกว่า

บางท่านที่เคยพบปะกับเจ๊หยกมาแล้วจะเห็นด้วยกับคำพูดของหลวงพี่สมปอง ที่ว่า

"แต่ก่อนเอวเล็ก เอวบาง"
"เห็นไหมล่ะ? กรรมใจดี เขาเรียกว่ากรรมใจดี ก็บอกแล้วว่า
ชาตินี้จะเป็นอย่างไรก็ช่างมันเถิดนะ ....."

เพราะเจ๊ใจดีจริง ๆ ค่ะ หนูซึมซับได้ตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งหลัง ๆ
(แรก ๆ ยังไม่ค่อยเห็น เจ๊แกชอบเชิดหน้าคล้ายหยิ่งแต่ไม่หยิ่ง)
และแม้จะอ้วน(จากแรงอธิษฐานกระมัง) แต่สิ่งที่ปิดไม่ได้คือ
"ผิว" ค่ะ
ผิวพรรณที่นวลเนียนเหมือนเด็กน้อย แสดงออกถึงการทับถมสั่งสมของความมีเมตตามาข้ามภพข้ามชาติ
(อันนี้ก็เดาค่ะ ๕๕๕)

เริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยมีสาระ หนูขอพอก่อนดีกว่าค่ะ
รอเจ๊แกมาเล่าเพิ่มแล้วค่อยต่อ

[สไบเงิน]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ตัวแสบจำเป็น

"ไอ้คำพูดเหล่านี้เราก็ไม่ได้พูดกับคนอ้วน ๆ หรอก ก็พูดกับ
พวกหมา พวกอะไร เฮ้ย! กินเยอะ ๆ เว้ย อ้วน ๆ มันเป็นอย่างนั้น
มันก็เป็นอานิสงส์ของเราเองนั่นแหละ ทำให้เราต้องพยายาม
ที่จะกินเข้าไป มันจะอยากอยู่เรื่อย" (โปรดทราบ.. ที่หยกกินเก่ง
มันเป็นแรงกรรมค่ะ ท่านผู้อ่าน)

"หมาบางพันธุ์มันก็หยุดความอยากของมันไม่ได้เหมือนกัน
เดี๋ยวมันหิว เดี๋ยวมันจะกิน เราก็ให้มันกิน กินเข้าไปเยอะ ๆ อ้วน ๆ
จะได้อ้วน ๆ อะไรอย่างนี้นะลูก"

โปรดทราบ ที่เจ๊หยกกินเก่ง นอกจากเป็นแรงกรรมแล้ว ยังเป็นเพราะฝีมือทำอาหารของแม่ ที่ "อร่อยขั้นเทพ" ด้วยค่ะ

แม้อุปนิสัยการให้อาหารสัตว์เยอะ ๆ จะมีมาตั้งแต่ในอดีตชาติ แต่ในชาติปัจจุบันก็ยังคงเหลือเชื้ออยู่ค่ะ

"ไอ้ปั๊ก" หรือ ด.ช. นัทธีร์ น้องหมาพันธุ์ปั๊กที่บ้านเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดีในเรื่องนี้ค่ะ (อวบมาก ๆ ค่ะ ขนาดแม่คุมเข้มเรื่องน้ำหนักตัวของมันแล้วก็ตาม)

เวลาเจ๊หยกหยิบเค้กมากิน
ไอ้ปั๊กก็วิ่งรี่ไปหา ทำสายตาเว้าวอน
สุดท้าย เค้ก ๑ ชิ้น ไอ้ปั๊กกินไป เศษ ๕ ส่วน ๖ ชิ้นค่ะ
อีก เศษ ๑ ส่วน ๖ เป็นของเจ๊หยก
ช็อกโกแลต เอแคลร์ ไอศกรีม ขนมปังเนยสด คุกกี้ ก็เป็นแบบเดียวกันหมดเลยค่ะ
หมายเหตุ: เนื่องจากเรารักไอ้ปั๊กหมาของเรามากเสมือนเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน เราจึงไม่ให้ขนมที่มีผงชูรสแก่ไอ้ปั๊กค่ะ มันจึงเป็นหมาไฮโซ กินแต่ขนมฝรั่งค่ะ

จะเห็นได้ว่า ปริมาณการกินของเจ๊หยกนั้นน้อย (เพราะไอ้ปั๊กมันช่วยกินไปเยอะมาก) แต่ขนาดตัวของเจ๊หยกไม่ได้ลดลงเลย

แปลได้ว่า เป็นเรื่องของกรรมจริง ๆ ค่ะ

[ตัวแสบจำเป็น]

กลับมาแล้วค่ะ ในที่สุดก็ถึงฤกษ์ดี คือฤกษ์ไอ้หยกสะดวก ฮ่า ๆ
ขอเชิญพี่ ๆ น้อง ๆ กลับมาสู่ท้องเรื่อง "ตูมันอ้วน!!" ต่อนะคะ
วันนี้จะเล่าเรื่องที่ไปกราบหลวงตาวัชรชัย ที่วชิรพยาบาล เมื่อวันที่
๒๔ เมษายน ๒๕๕๒ เมื่อครั้งที่หลวงตามาทำ "บอลลูนหัวใจ" ค่ะ

ในครั้งนั้น หลวงตาใจดี มานั่งที่เก้าอี้หนังนิ่ม ๆ สีขาวบุนวมอย่างดี(มั้ง)
ข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย ทั้ง ๆ ที่หลวงตาเพิ่งจะทำบอลลูนไปเมื่อวันก่อน
ใบหน้าของหลวงตา ยิ้มแย้มแจ่มใส กระแสเมตตาส่งมาให้หยก และชาวคณะ
ตั้งแต่พวกเราเหยียบย่างเท้าเข้าไปที่ห้องผู้ป่วยแห่งนั้น เนื่องจากเกรง
จะเป็นการใบ้หวย ถึงไม่ขอบอกหมายเลขห้องค่ะ (อันที่จริงแล้ว จำไม่ได้ )

เมื่อไปถึง โชคดีของหยก ได้ที่นั่งชั้นริงไซด์ นั่งตรงหน้าหลวงตาพอดี
แค่เงยหน้า ก็สบตาหลวงตาได้
แต่ถึงจะโชคดีปานนั้น แต่ปากมันหนัก หัวมันทึบ เลยได้แต่นั่งบื้อ
ฟังหลวงตาคุยกับคนนั้น บอกกับคนนี้ แต่ตัวเองไม่มีปัญญาหาเรื่อง
ไปชวนหลวงตาคุย แต่ถึงกระนั้น ท่านก็เมตตายิ่ง เอ่ยถามหยกขึ้นมาว่า

"คนน้ำหนักเยอะมันน่าจะนั่งได้นานนะ น้ำหนักมันดี เฮอะ ๆ"
นั่น.. มี "เฮอะ ๆ" อีกแล้ว

เห็นไหมคะ? บอกแล้วว่าขันธ์ห้าของไอ้หยก มันสะดุดตา

[ตัวแสบจำเป็น]

ในเมื่อจะเล่าถึงหลวงตาในวันนั้นแล้ว ก็จะขอนำเอาเรื่องที่หลวงตา
เทศน์ มาเล่าให้ฟังกัน เพื่อว่ากระทู้นี้จะได้มีสาระบ้าง

ถึงเรื่องที่หลวงตาเทศน์ จะไม่เกี่ยวกับไอ้อ้วนโดยตรง แต่ก็พอจะมี
อ้อม ๆ มาพอให้สะดุ้งกันบ้างค่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า

เมื่อทุกคนหาเรื่องมาถามหลวงตาไม่ได้แล้ว หยกที่นั่งอยู่ข้างหน้าหลวงตา
รู้สึกอึดอัด อัดอั้นตันใจมาก เพราะว่า ที่นั่งอยู่ต่อหน้าเรานี้ คือหลวงตา
คือพระอริยะชั้นแนวหน้า คือองค์ที่เป็นที่พึ่งให้แก่เราได้ แต่ไฉนวันนี้
เรากลับไม่มีคำถามมาถามหลวงตากันนะ คิดสิ คิดเข้า ไอ้หยกเอ๋ย..
เรื่องที่ทำอยู่ การปฏิบัติที่คั่งค้าง อะไรที่มันยังสะสางไม่ได้ อะไรที่เรา
ติดขัดอยู่ ไม่มีแล้วหรืออย่างไรหนอ.. ท่านมาอยู่ตรงหน้าเรานี้แล้ว ทำไมหนอ..
ทำไมคิดไม่ออกหนอ เราติดขัดอะไรหนอ คิดวนเวียนมันอยู่นั่นแหละ
จะถามอะไรดี อย่าให้เสียโอกาส นั่งคิดอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร
หลวงตาคงฟังอยู่นานแล้ว (ถ้าท่านฟังสิ่งที่เราคิดออกนะ ๕๕)
หลวงตาจึงเอ่ยออกมาว่า

[ตัวแสบจำเป็น]

เหลืออย่างเดียว สรุปแล้วทั้งหมด ต้องนึกให้ได้ว่าบุญที่เราทำมาทั้งหมด
ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ วันนี้ ตอนนี้ ที่นึกตอนนี้ เป็นเวลาที่บุญสะสมตัวสูงที่สุด
และสมบูรณ์ที่สุด เพราะว่า พรุ่งนี้ยังไม่ได้ทำเพิ่ม แต่เราไม่รู้ว่าแค่ไหน
และเป็นอย่างไร ก็เพียงแต่นึกว่า ขอครูบาอาจารย์ ท่านผู้มีคุณ
ทั้งหลาย โปรดชักนำให้ลูกได้รู้จักบุญของเราเอง
และใช้บุญของเราเองให้เต็มที่ที่สุด เท่าที่จะทำได้.. นะลูก
แค่ขอของของเราเองเท่านั้นแหละ แค่นั้นก็พอแล้ว
แล้วก็นั่นแหละ แล้วหนูก็ทำไป

เพียงแค่นี้ ขอบตาไอ้หยกก็ร้อนผ่าว.. ปลื้มหนอ ปลื้มจริงหนอ
หลวงตาใจดีจริงหนอ เรื่องนี้สินะ ที่เรายังขาดอยู่ แล้วหลวงตาก็
เทศน์ต่อว่า

อดีตที่ผ่านมา บาปอบายภูมิก็หมดสิ้นไปแล้ว เพราะว่า ถ้าหากยังมี
เชื้ออบายภูมิอยู่ ก็ยังเป็นคนไม่ได้ ต้องเป็นคนง่อยเปลี้ยเสียขาก่อน
หมาบ้าง จิ้งเหลนบ้าง ใช่ไหมลูก มันไล่ขึ้นมาจนหมดระยะบาป
ที่ทำค้างในชาติก่อน จนกระทั่ง ลอยตัวขึ้นมาได้ร่างกายมนุษย์
ที่มีตระกูลอยู่ในเขตพระพุทธศาสนา และมาวัดได้ มาฟังธรรมด้วย
ความสนใจได้ ก็ถือว่า บุญเดิมนี่ส่งเสริม ผลักดันตัวเองของจิตมา
ให้มาเจอ ให้มาอยู่ตรงนี้ ถือว่าบุญสมบูรณ์ที่สุด ตามที่เราทำมา
ไม่เท่าใคร และใครก็ไม่เท่าเรา ไม่เหมือนใคร และใครก็ไม่เหมือนเรา
เต็มตามลวดลายวาสนาบารมีเสมอ

อา.. ช่างไพเราะจับใจ คำพูดธรรมดา ๆ แต่ออกมาจากปาก
ของบุคคลไม่ธรรมดา เป็นธรรมที่ไพเราะ จับหัวใจคนฟังมากมาย

[ตัวแสบจำเป็น]

ทำอย่างไรหนอ.. เราถึงจะอ่านบุญเราออก ใช้บุญเราเป็น
และทำบุญให้มันถึงพร้อม เท่าที่มันขาด ให้มันตรงกับวาสนาเดิม
ถ้าไม่ตรง มันก็เข้ากันไม่ได้ เดี๋ยวก็ท้อ

นี่ถ้ามั่นใจแบบนี้ เราจะรู้สึกว่า นี่คือสาระของเรา เราเกิดมานี่เป็นคนมีบุญ

[ตัวแสบจำเป็น]

"แต่ที่นึกถึงบุญไม่ออก เพราะว่าหนึ่ง เรานึกถึงบาปใหม่ ตั้งแต่เกิด
จนมาถึงปัจจุบันนี้ เพราะฉะนั้น ท่านถึงได้บอกว่า หน้าที่อันแรกก็คือ
ละเว้นความชั่วด้วยประการทั้งปวง ที่มันผิดศีลห้า ทั้งนั้นแหละ
อย่าให้การผิดศีลห้ามันมาเกาะใจเราได้ ทำบุญเหมือนทองคำ
เป็นพระพุทธรูปองค์อ้วน แบบนี้นะ เต็มตัวอย่างนี้นะ"
แล้วหลวงตาก็ชี้มาที่หยก ไอ้ตอน"อ้วน" นี่แหละ บอกแล้วว่า
หยกนั่งอยู่ตรงนั้น มันแสนสะดุดตา

"ตั้งแต่เกิดมา เป็นอนุบาลมา แข่งกันตีแมลง ตบกบ อะไรต่ออะไร
มันเป็นเรื่องของประเพณีของเด็ก ซึ่งกระแสของวัฏฏะมันสอนให้เรา
ลืมนึกถึงบุญ ให้ไปนึกถึงความสนุกในบาปบ้าง อะไรบ้าง บาปเหล่านั้น
ก็ค่อย ๆ พอกเข้ามา ให้เปื้อนทีละเล็กทีละน้อย ถ้าทำโดยเจตนาเป็นอาจิณ
จนกระทั่งเป็นอาชีพ ก็เหมือนกับมันคลุมเป็นหน้ากาก เหมือนใส่ชุดกันน้ำ
คลุมเข้ามา แต่ข้างในก็คือทองคำ คือบุญของเราทั้งหมด ไม่ได้หายไปไหน"

"แต่ว่าบาปใหม่ที่เราทำเสริมเข้ามา ทำให้เราไปสนใจ แต่เฉพาะกิจกรรม
ของร่างกาย ของบาป ทำให้เรานึกถึงบุญไม่ออก ใครพูดถึงบุญก็ท้อใจ
มองไปก็เห็น นี่ก็ดำ นั่นก็แดง ไอ้นี่ก็เปื้อน ไม่รู้จักแหวกบุญออกมาดู"

[ตัวแสบจำเป็น]

"ถึงต้องมีครู ถึงต้องฟัง พอฟังแล้วรู้สึกสะเทือนใจ รู้สึกปลื้มใจ
รู้สึกร้องไห้ รู้สึกอะไร แสดงว่ามันตรงกับเรื่องข้างในแล้ว
ก็ต้องอธิษฐานขอให้ครูบาอาจารย์หรือใครก็ได้ ที่มีร่างกายก็ดี
ไม่มีร่างกายก็ดี ที่กระทำต่อ ๆ กันมา ขอให้ลูกได้เห็นบุญตัวเอง
เข้าใจบุญตัวเองได้ ใช้บุญ เข้าไปอยู่ในบุญ ให้บุญตัวเองคุ้มครอง
ตัวเราได้ ถึงจะเริ่มทำบุญใหม่ได้"

"หรือบางทีก็ฉลาดกว่านั้น คือว่าทำอะไรสักอย่าง ซึ่งก็คือ ศีล สมาธิ
ปัญญา นะลูก อย่างใดอย่างหนึ่ง ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา นี่แหละนะ
บุญสรุปแล้วก็ไม่เกิน ๔ อย่างนี้ละนะ 'พุทโธ' สักคำหนึ่ง ถวายค่าอาหารพระ
หรือให้ขอทาน หรือเลี้ยงคนแก่ แล้วทำให้ใจเรารู้สึกว่า เราเป็นผู้ให้
ใจมันเบา มันผ่องใส บุญที่เราทำ บำเพ็ญทาน หรือบำเพ็ญภาวนา
มีประโยชน์ มีความสุขแก่เรานะ"

"ณ บัดนี้ ขอบุญได้จงเชื่อมโยงกับบุญเดิมที่มีทั้งหมด ขอให้บุญจงแสดงตัว
ครอบคลุมใจเราตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ทำไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็จะเข้าหากันได้
ทั้งหมด เหมือนเว็บไซต์ที่เราบันทึกไว้ ป๊อก ๆ ๆ ค่อย ๆ ทำ เดี๋ยวมันก็ปัง
ออกมาหมด เพราะมันอยู่ข้างในแล้ว แล้วข้อสำคัญก็คือว่า อย่าทำบาปใหม่"

[ตัวแสบจำเป็น]

"บาปเก่าที่เราทำตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้ ยังทำให้เรา
ลงอเวจีไม่ได้ ยังห้ามมรรคผลเราไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้ฆ่าพ่อ
ฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ทำสังฆเภทยุให้สงฆ์แตกกัน ทำสังฆกรรมกันไม่ได้
และยังไม่ได้ทำร้ายพระพุทธเจ้า เพราะชาตินี้เราไม่ได้เกิดมาเจอ
ร่างกายท่าน กรรมหนัก ๕ อย่างนี้ ห้ามมรรคผล ไม่มีสำหรับเรา
เพราะฉะนั้น อย่าไปหนักใจ พยายามที่อย่าทำบาปใหม่เท่านั้นแหละ
อย่าผิดศีลห้า"

"แล้วไอ้บาปเก่าที่มีอยู่ก็ค่อยมอง วิธีที่ชำระบาปเก่าก็คือ มองแล้ว
รังเกียจมัน แล้วจะไม่ทำอีก คือบาปนี้มันไม่มีอะไรไปตัดมันได้หรอก
มันเป็นกระแสคลื่น กระแสดอกไม้เหม็น ที่มีอยู่ในโลก ใช่ไหมลูก
ของบางอย่างก็เหม็นเข้ามา โคลน..ใครไปถูก ก็เปื้อนเข้ามา เผลอไปเหยียบ
เผลอไปผ่าน มันก็เหม็น มันก็เปื้อน เราเห็นโทษแล้ว อะไรที่มันเป็นเหตุ
ให้เหม็นก็คือ เสือกเดินใกล้มันทำไม เสือกเดินไปเหยียบมันทำไม
เราก็ไม่ไปเหยียบ และไม่ไปใกล้เหตุแห่งบาป นั่นก็คืออยู่ในเขตของศีลห้า"

[ตัวแสบจำเป็น]

"มันก็ผ่องใสขึ้น บุญใหม่บุญเก่าก็จะแสดงตัว แล้วก็ไปเจอะพระ
หรือเจอหนังสือสักเล่มหนึ่ง ที่อ่านแล้ว อู๊ย... จับจิตจับใจ
เหมือนมันตอบคำถามเราได้ทั้งหมด แล้วก็นั่งภาวนาตามนี้ไป
นั่นแหละ คือจุดที่ท่านจะตอบเรามา พอใจเราล้างความสกปรก
พอสมควรแล้ว ท่านจะให้เห็น นั่นแหละ"

"ไม่นานนัก ไม่เกิน ๗ เดือน ก็จะพบทาง ๗ เดือนนี่ท่านก็บอกว่า
แย่แล้ว นานเกินไปแล้ว เกิดตายเดือนที่ ๕ ก็แย่แล้ว แล้วก็ทำอย่างนี้นะ
อธิษฐานแต่บุญเรามีอยู่ตามความเป็นจริง ไม่มีใครจะปิดบังเรา
หรือว่าห้ามเราไม่ให้นึกถึงบุญได้ เช่นเดียวกัน ให้ลืมบาป อย่าผิดศีลห้า
ในปัจจุบัน พอผ่องใสปั๊บ รีบผูกเลย ว่าบุญที่ลูกมีอยู่นิดหน่อยนี้
นึกได้นิดหน่อยนี้ ยังผ่องใสเบิกบานขนาดนี้ ถ้าบุญของพระอรหันต์
ของพระพุทธเจ้าจะขนาดไหนหนอ.."

[ตัวแสบจำเป็น]

"ลูกขอน้อมจิตผูกพัน กราบเคารพ ณ ที่ใดก็ตาม ที่พระพุทธเจ้า
พระธรรม พระสงฆ์ พระปัจเจกพุทธเจ้า ท่านสถิตอยู่ ลูกขอเอาจิต
นึกเข้าไปอยู่ตรงนั้น เหมือนพระอาทิตย์เต็มองค์ทรงกลดอยู่ ณ ที่ใด
เราขอเป็นแสง แสงหนึ่งที่เข้าไปอยู่กลางตรงนั้น ไม่ต้องดูทิศเหนือทิศใต้
เพราะทิศทางมันมีไว้สำหรับมนุษย์ที่มีร่างกาย มีตา มีหู แต่ใจเรานี้
ไม่มีทิศทาง มีแต่ความตรงเสมอ

ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป บุญที่เรามีอยู่ทั้งหมด ขอเชื่อมโยงผูกพัน
ถวายชีวิตเข้าไปในองค์ของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ขอพระองค์ได้โปรดจำว่า ลูกนี้นั้นเป็น อนุพุทธะ คือเป็นหน่วยหนึ่ง
เป็นสะเก็ดหนึ่งของบุญของท่าน อยู่ด้วยกัน ไม่มีจางคลายต่อไปอีกแล้ว
แต่ว่า เนื่องจากชีวิตนี้ยังไม่สิ้น ก็เหมือนกับว่า แสงของบุญของท่าน
ส่องลงมาจับร่างกายตรงนี้ ทำจนกว่าร่างกายนี้จะหมดโอกาสใช้
แล้วเราก็จะกลับไปสู่พระนิพพาน แล้วการลงมาบริหารร่างกายนี้
เราจะมีศีลห้าบริสุทธิ์แน่นอน เราจะไม่ยอมละเมิดชีวิต ทรัพย์สินบุคคล
หรือจะเอาวาจาไปโกหกพกลม เพ้อเจ้อส่อเสียด เพื่อที่จะไปคดโกงคนอื่น
มาเลี้ยงร่างกายที่เราต้องทิ้ง เราไม่เอาอีกแล้ว เราไม่โง่อีกแล้ว
เพราะร่างกายเมื่อตายไปแล้ว มันก็เป็น ดิน น้ำ ลม ไฟแล้ว
แต่เรากลับต้องไปตกนรกแทนมันมานานแสนนานแล้ว
เพราะไปทำกรรมแทนร่างกายของเรา จะเลิกโง่แล้วชาตินี้"

[ตัวแสบจำเป็น]

"รักษาศีลห้าให้บริสุทธิ์ เชื่อมใจไว้กับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ปรารถนาว่าท่านอยู่ที่ไหน ที่นิพพาน เมื่อลูกสิ้นบาปแล้ว ลูกจะไปนิพพาน
แม้ในชาตินี้ลูกไปได้ ลูกก็จะไป ไปมันในชาตินี้ คือไปมันในชาตินี้แหละ

เอาให้ใจมันถึง ให้ใจมันสบาย แล้วเอาใจที่สบายย้อนลงมาดู เหมือนกับ
ลงมาดูไอ้อ้วน อีหัวโล้นนี่ บอกว่า นี่.. ฉันรู้จักแกแล้ว แกทรมานฉัน
มาหลาย ๆ ๆ ๆ แสนร่างแล้ว ร่างนี้ฉันจะดูแลแก จนกว่าแกจะสิ้นชีวิต
แกพาฉันไปทำเลวแทนแกมานานแล้ว ตามสมควร ต่อไปนี้นะ ฉันจะ
จับแกขึ้นมา เดินจงกรม มาสวดมนต์ มาไหว้พระ เอาบุญให้ใจฉันบ้าง
ก็เริ่มบังคับมันได้ ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก็ทำไปทำมา เดี๋ยวก็ชำนาญ"

เฮ้อ.. แสนยาว จบแล้วค่ะ ถ้าอ่านแล้ว
นึกถึงเสียงหลวงตาประกอบด้วย จะทำให้ in ยิ่งขึ้น

[ตัวแสบจำเป็น]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี

สุดยอดค่ะเจ๊ เหมือนหลวงตาท่านมาเทศน์เองเลย
จับใจจริง ๆ ค่ะ

๕๕ เขิน(เว้ย)

คุณความดีงามทั้งหมดนั้น ล้วนมาจากครูบาอาจารย์ทั้งสิ้น
ท่านสอนดี พูดชอบแล้ว หากสิ่งใดด่างพร้อย ล้วนมาจาก
ไอ้หยกล้วน ๆ นะเจ้าคะ

[ตัวแสบจำเป็น]

มาแล้วค่ะ.. อย่างรวดเร็ว(?) เรื่องที่จะเล่าวันนี้เป็นตอนที่
ไปกราบหลวงพี่เอกค่ะ

ครั้งแรกที่ไปกราบหลวงพี่เอก ท่านก็มอง ๆ หยก แล้วก็เหมือน
จะแซว ๆ ว่าตัวอ้วน ๆ หรืออะไรสักอย่างน่ะค่ะ แล้วหลังจากนั้น
อีก ๒-๓ ครั้ง ทึ่ได้ไปกราบท่าน ท่านก็อดรนทนไม่ได้ ถามขึ้นมาว่า

"ถามหน่อยสิ อ้วน ๆ นี่ อึดอัดไหม?"

หยกก็อ้อมแอ้ม ๆ ตอบท่านไปว่า

"ใหม่ ๆ ก็อึดอัด แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ"
(นั่น.. ยังอุตส่าห์จำได้อีก ว่าตอนอ้วนใหม่ ๆ มันเป็นอย่างไร )