เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๖

[พิชวัฒน์]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๖

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖ วันนี้คณะสงฆ์ภาค ๑๔ ต้องบอกว่าล้วนแล้วแต่มุ่งไปวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) เนื่องเพราะว่าพระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดเกล้าให้นายนุรักษ์ มาประณีต องคมนตรี อัญเชิญสัญญาบัตร พัดยศและผ้าไตร ไปพระราชทานให้พระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) เจ้าคณะภาค ๑๔ เจ้าอาวาสวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง)

ต้องบอกว่าด้วยความที่พระเดชพระคุณพระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. หรือที่ชาวบ้านเรียกกันแบบง่าย ๆ ว่าหลวงพ่อเจ้าคุณแย้ม ท่านทำงานแบบเสียสละเพื่อส่วนรวมมาโดยตลอด

โดยเฉพาะงานในโครงการสร้างความปรองดองและสมานฉันท์ด้วยหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา ที่เรียกกันสั้น ๆ ว่าโครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ซึ่งท่านรับดูแลทั่วประเทศ จึงทำให้เป็นที่รู้จักของวงการสงฆ์ทั้งประเทศไทยก็ว่าได้ เมื่อมีงานสำคัญแบบนี้เกิดขึ้น จึงมีพระสังฆาธิการที่เคารพเลื่อมใสในปฏิปทาการปฏิบัติงานของท่าน มากันจรดเหนือจรดใต้

ความจริงกระผม/อาตมภาพถวายสักการะท่านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะว่าเข้าไปเยี่ยมสนามอบรมบาลีก่อนสอบ แล้วเห็นพระเถระที่เดินทางจากที่ไกล ๆ ทั่วประเทศเข้าไปถวายสักการะก่อนเวลา กระผม/อาตมภาพขี้เกียจพกกระเช้าใบเบ้อเร่อซึ่งเกะกะไปทั้งรถ เลยฉวยโอกาสไปถวายสักการะด้วย

สำหรับวันนี้ ตั้งใจแค่ว่าเมื่อองคมนตรีอัญเชิญสัญญาบัตร พัดยศและผ้าไตรถวายเสร็จก็จะกลับ เพราะว่าเมื่อวานได้ถวายสักการะเป็นการส่วนตัวไปแล้ว แต่พระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณ, ดร. (ปัญญา วิสุทฺธิปญฺโญ ป.ธ.๙) เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ขอร้องว่าพระสังฆาธิการจังหวัดกาญจนบุรีมากันน้อย เพราะว่าติดงานสำคัญ ก็คืองานครบรอบวันมรณภาพของหลวงพ่อรักษ์ พระครูกาญจนสารคุณ (สมรักษ์ ฐิตสาโร) อดีตเจ้าอาวาสวัดดอนสว่าง อดีตเจ้าคณะอำเภอด่านมะขามเตี้ย

ท่านบอกว่าให้อยู่ร่วมกันถวายมุทิตาสักการะในนามคณะสงฆ์จังหวัดกาญจนบุรีเสียก่อน ก็เลยทำให้งานสำคัญงานหนึ่ง ก็คืองานของทางวัดสี่แยกเจริญพร ต้องโดนเทไปโดยปริยาย ทั้ง ๆ ที่พระครูเทพ (พระครูปฐมสาธุวัฒน์) เจ้าอาวาสวัดสี่แยกเจริญพร ส่งไลน์มาตามแล้วตามอีก แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปได้

[เถรี]

ของบางอย่างเราต้องชั่งน้ำหนักความสำคัญของงาน ความจริงวันนี้ยังมีงานต้องไปมุทิตาสักการะพระเดชพระคุณพระราชวชิรโมลี (สมชาย พุทฺธญาโณ ป.ธ.๗) รองเจ้าคณะภาค ๑๔ ที่ท่านรับพระราชทานสัญญาบัตร พัดยศและผ้าไตร ที่วัดระฆังโฆสิตาราม

แล้วก็พระเดชพระคุณพระราชวัชรสารบัณฑิต,รศ.ดร. (ประสาร จนฺทสาโร) หรือที่ทางมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เรียกกันว่า ท่านเจ้าคุณอาจารย์ประสาร ก็รับพระราชทานสัญญาบัตร พัดยศและผ้าไตร ที่วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ราชวรมหาวิหาร แต่กระผม/อาตมภาพเห็นว่าอีกไม่กี่วันก็จะได้พบทั้ง ๒ ท่านอยู่แล้ว ถึงเวลานั้นค่อยไปถวายสักการะเป็นการส่วนตัวก็ได้

งานใหญ่ ๆ แบบนี้ บางทีก็เหมือนกับงานชุมนุมศิษย์เก่า เพราะว่าพรรคพวกเพื่อนฝูงที่เรียนร่วมกันมาตั้งแต่สมัยประกาศนียบัตร ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก บางท่านไม่ใช่พระสังฆาธิการระดับสูง เป็นผู้ช่วยเจ้าอาวาสบ้าง เป็นเลขานุการบ้าง เมื่อถึงเวลามีงานด้านการปกครอง ไม่ว่าจะการประชุมระดับใดก็ตาม ก็ไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย ได้แต่มาเจอกันเฉพาะงานแบบนี้เท่านั้น จึงมีการถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน แล้วส่วนใหญ่ส่วนหนึ่งก็เป็นลูกศิษย์ที่กระผม/อาตมภาพสอนไป ตั้งแต่วิทยาลัยสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี วิทยาสงฆ์สุพรรณบุรีศรีสุวรรณภูมิ แล้วก็มาวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรีศรีไพบูลย์

ถ่ายรูปไปถ่ายรูปมา เจ้านายก็เล่นด้วย กระผม/อาตมภาพนั่งอยู่กับหลวงพ่อธงชัย (พระครูกาญจนธรรมธัช) เจ้าคณะอำเภอหนองปรือ ปรากฏว่าพระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณ, ดร. เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี กับพระเดชพระคุณพระเทพเสนาบดี (ประเทือง อาภาธโร ป.ธ.๔) เจ้าคณะจังหวัดลพบุรี เห็นถ่ายรูปกันดีนัก ท่านก็เลยมายืนประกบหลัง ขอถ่ายรูปด้วย กลายเป็นว่าผู้ใต้บังคับบัญชานั่งเก้าอี้อย่างเท่ แต่ผู้บังคับบัญชาท่านยืน จะลุกให้ท่านนั่ง ท่านก็บอกว่าไม่ต้องลุก ให้ตากล้องถ่ายไปเลย

จึงกลายเป็นว่า หลวงพ่อธงชัย (พระครูกาญจนธรรมธัช) เจ้าคณะอำเภอหนองปรือ กับกระผม/อาตมภาพเอง มีเทวดา ๒ องค์หนุนหลังให้ เพราะว่าหลวงพ่อทั้ง ๒ องค์เป็นชั้นเทพทั้งคู่ เทพก็คือเทวดา แล้วเป็นเจ้าคณะจังหวัดทั้งคู่ กลายเป็นอะไรที่คนอื่นเขาจะว่าขำก็ใช่ จะว่าตื่นเต้นก็ใช่ เพราะว่าพระผู้ใหญ่ระดับนี้ นาน ๆ จะลงมาเล่นด้วยสักทีหนึ่ง บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาถ้าไม่หัวใจวายไปเสียก่อน ก็ถือว่าเป็นเกียรติประวัติของตัวเองไปก็แล้วกัน..!

เนื่องจากว่างานนี้ไปมือเปล่า กระผม/อาตมภาพจึงถวายพระสมเด็จวัดระฆังให้กับหลวงพ่อเจ้าคุณแย้มท่านไปองค์หนึ่ง หลวงพ่อเจ้าคุณประเทือง (พระเทพเสนาบดี) ท่านบอกว่า "ขอฝุ่น ๆ ขององค์นี้ให้ผมสักองค์หนึ่ง ไม่ต้องสวยขนาดที่ให้หลวงพ่อเจ้าคุณแย้มก็ได้"

[เถรี]

แสดงว่าตอนนี้ข่าวลือที่หลวงพ่อพระพรหมเสนาบดี (พิมพ์ ญาณวีโร) มีเซียนไปให้ราคาพระ ๔๒ ล้าน น่าจะดังไปทั่วคณะสงฆ์ไทยแล้ว ก็เลยกลายเป็นว่าคนโน้นก็ขอ คนนี้ก็ขอ เพียงแต่ว่าของท่านยังไม่มีโอกาสสำคัญ โอกาสสำคัญก็มีท่านเจ้าคุณชะโลม - พระศรีวชิรสุธี (ชะโลม ปญฺญาวชิโร ป.ธ.๙) เจ้าคณะอำเภอห้วยกระเจา ท่านรับพระราชทานสัญญาบัตร พัดยศและผ้าไตรในวันนี้เช่นกัน กระผม/อาตมภาพก็เลยปลดพระสมเด็จบางขุนพรหมถวายท่านไปองค์หนึ่ง สรุปว่าไป ๆ มา ๆ ตัวเองจะไม่เหลืออะไรติดตัวแล้ว..!

เพราะว่าพระเถระระดับนั้น ให้อย่างอื่นไปท่านก็มีมากกว่าเรา ก็มีแต่บรรดาวัตถุมงคล ถ้าหากว่าไม่ได้เล่นกันมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน โอกาสที่จะได้ของแท้ของสวยก็ยาก จึงต้องใช้วิธีนี้ พอถึงวาระสำคัญของท่าน ก็มอบวัตถุมงคลเป็นที่ระลึก

คราวนี้ในการที่ไปงานแบบนี้ มีอยู่ ๒ สิ่งที่เราต้องระวัง สิ่งแรกเลยก็คือ ดูว่ากำลังใจของเรายินดีกับท่านอย่างแท้จริงหรือไม่ ? เพราะว่าบางท่านที่ไปก็ไม่ใช่ไปยินดีด้วยกำลังใจที่แท้จริง แต่ว่าไปในลักษณะที่ว่าไปให้เจ้านายเห็นหน้า ขืนไม่ไปเดี๋ยวเจ้านายจะ "หมายหัว" เอาได้ เพราะว่าเคยมีพระเถระอยู่รูปหนึ่ง เป็นใหญ่ทางด้านตะวันออก ท่านบอกว่า "ผมไม่โกรธใครหรอก แต่ผมจำนาน..!" แล้วต่างกันตรงไหนวะ !?

ประการที่สองตรงข้ามกับประการแรก น่าจะเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ ประการแรกเป็นกำลังใจในมุทิตาพรหมวิหาร เรายินดีกับท่านอย่างจริงใจหรือไม่ ? ประการที่สองนี่ตรงกันข้ามเลย เราอิจฉาท่านหรือไม่ ? มีเหมือนกันประมาณว่า พรรคพวกเพื่อนฝูงรุ่นเดียวกัน หรือว่ารุ่นอาวุโสกว่า แต่สมณศักดิ์ชั้นยศไล่ไม่ทัน หรือท่านที่อยู่ต่ำกว่า แต่อยากได้แบบนั้น จึงเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวังกำลังใจตนเองเป็นอย่างยิ่งเลย

[เถรี]

พวกท่านต้องไม่ลืมว่าเราอยู่ในสถานะของนักบวชอย่างหนึ่ง ผู้ปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง ทำอย่างไรที่จะทำให้กำลังใจของเรา เมื่อเห็นคนอื่นได้ดีแล้วยินดีอย่างแท้จริง หรือว่าเห็นคนอื่นได้ดีแล้วไม่อิจฉาริษยา ?

จะว่าไปแล้ว ความจริงกำลังใจสองส่วนนี้ต้องต่อเนื่องกัน แต่ว่ากลับเป็นคนละเรื่องกัน เพราะว่าในส่วนของมุทิตาพรหมวิหารเป็นส่วนของหลักธรรมในพรหมวิหาร ๔ ส่วนความอิจฉาริษยามีพื้นฐานมาจากปฏิฆะ แล้วกลายเป็นโทสะ ถ้าหากว่าถึงโทสะเมื่อไร บางทีก็มีการแสดงออกในลักษณะต่อต้าน คือตัวเองบางทีก็ไม่รู้ว่าอิจฉาคนอื่นแล้วก็ไปต่อต้าน แต่ว่าการกระทำนั้นบอกชัดเลยว่าใช่..!

จึงเป็นเรื่องที่นักปฏิบัติจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องดูและยอมรับอย่างแท้จริง ว่ากำลังใจแบบนี้ยังมีอยู่กับเรา แล้วพยายามแก้ไขให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วเห็นคนอื่นได้ดีเรายินดีไม่ได้ กลายเป็นอิจฉาริษยา กำลังใจเศร้าหมอง โอกาสที่จะลงสู่อบายภูมิมีสูงมาก กลายเป็นว่าโลกธรรม ๘ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ที่เข้ามา ตัวเองได้ก็ดีใจเกินเหตุ ตัวเองไม่ได้ก็โกรธเคืองผู้อื่น แล้วคนในลักษณะนี้ ถ้าเสื่อมลาภ เสื่อมยศ โดนนินทา ประสบกับความทุกข์ ก็จะจมปลักอยู่กับกำลังใจแย่ ๆ แบบนั้นเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน บางคนอยู่ในลักษณะของการตกนรกทั้งเป็น..!

พวกเราทั้งหลายที่ถือว่าเป็นนักปฏิบัติ จำเป็นต้องขัดเกลากำลังใจของตนเอง จึงต้องระมัดระวังอย่าให้เกิดกับตนเองเป็นอันขาด หรือถ้าหากว่าเกิดขึ้นเมื่อไร ก็ต้องขจัดออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)