เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า วันพุธที่ ๑๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๔

[หยาดฝน]

ก็อย่างที่บอกไว้เราเป็นคนโชคดี เรียนจบมาคะแนนดีมาก การงานก็ดี แถมยังแต่งงานกับคนที่รักได้อย่างใจนึกอีก แต่คราวนี้ความทุกข์สาหัสก็เพิ่มมากขึ้น จากที่หิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระต้องอึ ปวดปัสสาวะต้องฉี่ เจ็บไข้ได้ป่วยต้องรักษาพยาบาล สกปรกโสโครกต้องชำระร่างกาย

คนเดียวก็ลำบากจะแย่ โผล่มาอีกคนหนึ่ง..
คราวนี้เราหิวจะไม่กิน เดี๋ยวค่อยกิน แต่ตอนนี้มีเขาอยู่ด้วย ถึงเวลาก็เป็นห่วง เขาจะหิวหรือเปล่า เราเจ็บไข้ได้ป่วย อดเอาทนเอา พอเขาเจ็บไข้ได้ป่วย ต้องรีบดูแลเป็นอย่างดี แล้วใครที่เหนื่อย ใครที่เครียด ใครที่เป็นห่วงเป็นใยจนหน้าเหี่ยวผมหงอก ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ทับถมเราอยู่ตลอดเวลา

[หยาดฝน]

แล้วโดยสัญชาตญาณของมนุษย์และสัตว์ก็ต้องสืบพืชสืบพันธุ์ต่อไป ก็มีเจ้าเทวดาจ้อยนางฟ้าจิ๋วเกิดขึ้นมา ตอนมาก็หวังว่าจะเป็นเทวดานางฟ้าตัวน้อย ๆ พอเลี้ยงเข้าไป กลายเป็นเด็กนรก สร้างแต่ความทุกข์ยากลำบากให้กับพ่อแม่ตลอดเวลา ไม่เคยได้นอนเต็มตาสักคืน

เดี๋ยวอึ เดี๋ยวฉี่ เดี๋ยวร้อง เดี๋ยวเจ็บไข้ได้ป่วย พ่อแม่ต้องอดตาหลับ ขับตานอน ดูแลอยู่ตลอดเวลา ด้วยความรักความห่วงใยในตัวลูก แล้วเป็นอย่างไร ก็เหนื่อย ก็ง่วง เครียด ลูกป่วยก็เหมือนกับตัวเองป่วยไปด้วย

ความทุกข์ทับถมมากขึ้น..มากขึ้น แถมยังร่างกายเสื่อมโทรมลงไปอีก จากหนุ่มสาวแข็งแรงก็เป็นวัยกลางคน เป็นคนแก่
ความทุกข์เท่าเดิม ก็คือ หิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระต้องอึ ปวดปัสสาวะต้องฉี่ สกปรกโสโครกต้องคอยขัดสีดูแล เจ็บไข้ได้ป่วยต้องรักษาพยาบาล จนมันแก่ขึ้น ทำอะไรยากขึ้น

ความทุกข์เท่าเดิมก็เหมือนกับทุกข์มากขึ้น แล้วยังต้องทุกข์เพราะลูก ทุกข์เพราะหลาน หวังจะให้ประสบความสำเร็จก็ไม่เอาอ่าว ไปติดยาเสพติดบ้าง ท้องก่อนแต่งบ้าง ความทุกข์ก็ทับถมลงมา เครียด หัวหงอก หน้าเหี่ยว

[หยาดฝน]

จนกระทั่งพออายุมากขึ้น ความเจ็บไข้ได้ป่วยที่เคยพอทนได้ก็ดูเหมือนหนักขึ้น ๆ อาการเวทนาบีบคั้นมาก ๆ ร่างกายที่แก่ชราทนไม่ไหว ตาย

มีความทุกข์ตั้งแต่เกิดยันตาย มีความทุกข์ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนหลับตาลงไป
แม้แต่นอนอยู่เฉย ๆ ก็ทุกข์ มันปวด มันเมื่อย ต้องพลิกซ้ายพลิกขวาโดยไม่รู้ตัว บางคนก็ดิ้นมันทั่วห้องเลย

ความทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้อยู่คู่ตัวเรา อยู่คู่กับโลก เรามองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว
ขอยอมรับนับถือในความจริงที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสเอาไว้

ขึ้นชื่อว่าร่างกายที่หาความเที่ยงแท้แน่นอนไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาในโลกที่หาความเที่ยงไม่ได้ และเต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีกแล้ว ตายลงไปเมื่อไร เราขอไปพระนิพพานที่เดียว

[หยาดฝน]

กำหนดภาพพระให้สว่างไสว ชัดเจนแจ่มใส ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ กำหนดคำภาวนาไปด้วย ถ้ามีลมหายใจอยู่ ตามดูลมหายใจไปด้วย ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลง กำหนดรู้ว่าลมหายใจเบาไป ถ้าคำภาวนาหายไป กำหนดรู้ว่าคำภาวนาหายไป ถ้าลมหายใจหายไป กำหนดรู้ว่าลมหายใจหายไป

ให้ตั้งใจว่า วันนี้ถ้าเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ก็ดี หรือหมดอายุขัยตายลงไปก็ตาม เราขอมาอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานนี้ที่เดียวเท่านั้น แล้วประคับประคองรักษาอารมณ์นี้ไว้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา

[หยาดฝน]

(สัญญาณบอกว่าหมดเวลา)
พุทโธ พุทโธ พุทโธ
ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ

ค่อย ๆ คลายความรู้สึกออกมาช้า ๆ แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่งอยู่ที่ภาพพระ หรืออยู่ที่พระนิพพาน ความรู้สึกส่วนใหญ่จะได้ใช้ในการควบคุมร่างกายประกอบกิจกรรมของเรา ทุกครั้งที่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว กำหนดใจให้แน่วนิ่งอยู่กับจุดใดจุดหนึ่งของร่างกายก่อน จนกระทั่งมั่นใจว่ามั่นคง ขยับแล้วสมาธิไม่เคลื่อนแล้วค่อยขยับ

เวลาสวดมนต์ไหว้พระ แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่งจับภาพพระไว้ ความรู้สึกอีกส่วนหนึ่งก็ใช้ในการสวดมนต์ไหว้พระกันต่อไป หัดประคับประคองเอาไว้อย่างนี้ เราจะได้สามารถทรงฌานใช้งานได้เร็วขึ้น


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า
วันพุธที่ ๑๔ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)