เก็บตกบ้านเติมบุญ ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๖๓

[เถรี]

"คราวนี้พออาตมาเข้าไปเรียนปริญญาเอก ปรากฏว่าท่านอาจารย์ ดร.สมพรเป็นอาจารย์พิเศษ สอนหลักสูตรที่อาตมาเรียนอยู่ พอวันปฐมนิเทศท่านเห็นหน้า ท่านก็บอกเลยว่า นิสิตปริญญาเอกชุดนี้ มีพระอาจารย์ของผมอยู่ด้วย คนอื่นก็สงสัยว่าพระอาจารย์ของท่านคือใคร ? อาตมาก็ได้แต่หุบปากเงียบ เพราะว่าไปที่ไหนก็ไม่อยากแสดงตัว

สมัยนั้นเรื่องของบรรดาสื่อโซเชียลต่าง ๆ ยังไม่กว้างขวางเหมือนกับสมัยนี้ ก็พอที่จะเก็บเนื้อเก็บตัวได้ แต่มาถึงสมัยนี้เก็บตัวไม่ได้แล้ว ไปที่ไหนก็มีแต่คนรู้จัก เดินทางตั้งแต่อีสานใต้ไปถึงอีสานเหนือ ขึ้นภาคเหนือไปยังเชียงราย เชียงแสน เชียงของ เจอแต่คนรู้จักทุกที่ แล้วสมัยนี้เขาไม่ได้เจอเฉย ๆ เจอแล้วมีการโทรบอกเพื่อนอีกต่างหาก ก็เลยกลายเป็นว่าอยู่นานไม่ได้ ต้องรีบไป บางคนขอถ่ายรูปไปยืนยันกับเพื่อนว่าได้เจอพระอาจารย์จริง ๆ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เขาเปรียบเด็ก ๆ ว่าเหมือนกับผ้าขาว แต้มสีอะไรลงไปก็เป็นสีนั้น ก็เลยมีการขัดเกลากันตั้งแต่เด็ก ๆ โดยมีคำพังเพยว่า ไม้อ่อนดัดง่าย แต่ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่มักจะสอนไม่ได้เพราะความรักลูก ต้องส่งไปให้คนอื่นจัดการ ถ้าสมัยก่อนก็ส่งไปอยู่กับหลวงปู่หลวงพ่อที่วัด โดนไม้เรียวจนก้นลาย สมัยนี้พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลา ก็ส่งเข้าศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก ส่งเข้าโรงเรียนอนุบาล ส่งเข้าโรงเรียนประจำ ยิ่งไปกันใหญ่เลย

ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า สังคมเปลี่ยนไป ความใกล้ชิดในครอบครัวมีน้อยลง ยังดีว่าทางบ้านเรายังมีความกตัญญู มีการปฏิบัติต่อบิดามารดาที่ดี ถ้าเป็นต่างประเทศ ถึงเวลาก็ไล่คนแก่ไปอยู่บ้านพักคนชรา เป็นอะไรที่น่าสงสารมาก

เด็กไทยเวลาไปอยู่ต่างประเทศ ฝรั่งมักจะรักมาก เพราะว่าเคยชินกับการดูแลคนแก่ บางคนไปทำงานในร้านอาหาร เห็นฝรั่งแก่ ๆ มากินอาหาร ก็ช่วยเหลือทุกอย่าง ปรากฏว่าได้ทิปมาทีมากจนตกใจ เขาให้เยอะมาก นี่คือขนบธรรมเนียมประเพณีของเราที่อบรมกันมา ให้ความเคารพคนแก่ ช่วยเหลือดูแลคนแก่ อยู่ในลักษณะของบุคลากรที่มีประสบการณ์ มีความรู้ ควรแก่การเคารพทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ ส่วนของฝรั่งเขาไม่มี เป็นที่น่าเสียดายมาก"

[เถรี]

ถาม : ระยะนี้ผมนั่งสมาธิ แล้วตัวปีติที่เป็นตัวโคลงโยกหนักมาก ตอนที่ผมนั่ง ผมภาวนาโสตัตตะภิญญา ไม่แน่ใจว่าเกิดจากการรวมตัวของจิต หรือว่าเกิดจากพระคาถาครับ เพราะว่าพอนั่งไปไม่ถึง ๑๕ วินาทีก็เริ่มโยกโคลงแล้วครับ ?
ตอบ : เป็นไปได้ทั้ง ๒ อย่าง คือถ้าสมาธิถึงระดับ ปีติก็เกิด ขณะเดียวกันคาถาก็เกิดผลได้เช่นกัน อย่าไปใส่ใจอาการที่เกิดกับร่างกาย ถ้าเรารู้จักสังเกต จะเห็นว่าจริง ๆ แล้วตอนนั้นใจเราสงบมาก เป็นไปแต่ร่างกายเท่านั้น แล้วถ้าหากว่ายิ่งทำบ่อยเท่าไร ความคล่องตัวมีมากเท่านั้น บางทีแค่คิดจะนอน นอนลงไปก็ดิ้นแล้ว เพราะตัวที่คิดจะนอน จิตก็รวมตัวแล้ว

ปล่อยให้มันขึ้นเต็มที่ไป ประเภทลอยได้ทั้งตัวยิ่งดี ถ้าหากว่าขึ้นเต็มที่ก็จะเลิกไปเอง จิตจะทรงเป็นฌาน เรียบนิ่ง และไม่ดิ้นไม่รนอีก แต่ถ้าหากว่าไม่ถึงจุดนั้น ทำเมื่อไรก็ดิ้นเมื่อนั้น

ถาม : ต้องทำไปเรื่อย ๆ ตอบไม่ได้ว่านานแค่ไหนใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ขึ้นอยู่กับเรา ตัดใจได้เมื่อไร สมาธิทรงตัวได้เมื่อไร ก็หายไปเร็วเท่านั้น ถ้าสมาธิยังไม่ทรงเป็นฌาน ก็ดิ้นไปเรื่อย

[เถรี]

ถาม : ภาวนาพระคาถาเงินล้าน จำเป็นต้องรู้คำแปลทุกคำไหมครับ ?
ตอบ : แล้วทำไมต้องแปล ? เคยได้ยินไหมที่โบราณเขาบอกว่า คาถาห้ามแปล แปลเมื่อไรก็หมดความขลังเมื่อนั้น อย่างคาถาหัวใจราชสีห์ในเล่มนี้ ตะมัตถัง ปะกาเสนโต เมื่อจะประกาศพระศาสนา ตัวกูคือพระยาราชสีโห มาจากไหนล่ะ ? แปลได้ไหม ? แปลเมื่อไรก็บรรลัยเมื่อนั้น สัตถาอาหะ พระศาสดาว่าอย่างนี้

[เถรี]

พระอาจารย์บอกคนช่วยงานใกล้ตัวว่า "อารมณ์ใจสบายที่รู้ว่าหมดงานแล้ว กับอารมณ์หมดกิเลสก็คล้าย ๆ กัน เพราะฉะนั้น...พยายามจำ ๆ เอาไว้บ้าง เผื่อถึงเวลาเจอเข้า จะได้รู้ว่าใกล้แล้ว"

[เถรี]

เก็บตกปี ๒๕๖๓ หมดแล้วค่ะ
ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทะเล คะน้า เถรี เผือกน้อย และนายกระรอก