การทรงสมาธิ

[รุ้งทรงกลด]

ผมมีเรื่องกับคนกลุ่มหนึ่ง แรก ๆ อีกฝ่ายก็มีไม่มาก ผมก็สู้ตอบโต้ เขาชอบแกล้ง ชอบหาเรื่องให้เราหงุดหงิดตลอด ผมก็มักจะตอบโต้กลับไปทุกที แต่นานวันเข้า พรรคพวกเขาเริ่มมากขึ้น กลายเป็นผมทำอะไรก็ผิดไปหมด

ล่าสุดพวกเขาแกล้งหนักมาก จนผมทนไม่ไหว ต้องพูดแช่งออกไปมากมาย ยิ่งแช่งอารมณ์ยิ่งแน่น ยิ่งอารมณ์แน่นยิ่งน้ำตาจะไหล พอแช่งไปสักพัก อารมณ์มีความควบแน่นมาก ปกติผมเป็นคนชอบฝึกสมาธิ เลยรู้ว่าอาการแบบนี้จิตกำลังเป็นสมาธิ ผมก็เลยหยุดแช่ง แล้วแช่อยู่กับอาการควบแน่นนั้นไปสักพัก ผ่านไปสักชั่วโมงกว่า ๆ อาการควบแน่นนั้นก็เบาลง แม้จะเบาลงแล้ว แต่ก็ยังมีอาการแน่นนิด ๆ อยู่ เลยไม่ค่อยอยากจะขยับปากพูดอะไร แต่ก็ยังมีอารมณ์ขุ่นมัวนิด ๆ

ผมก็เลยมาคิดว่า เวลาผมด่าคนอื่นแบบใส่อารมณ์ ยิ่งใส่อารมณ์มากเท่าไหร่ จิตก็ยิ่งแน่นขึ้น ยิ่งด่าสมาธิยิ่งแน่นขึ้น แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยเป็นผลดีกับตัวเองเท่าไหร่ เพราะจิตอาศัยโทสะเป็นตัวนำ

ผมเลยอยากลองทำให้จิตตัวเองผ่องใส เอาความผ่องใสนำให้จิตเป็นสมาธิน่าจะดีกว่า ผมเลยคิดว่าจะอวยพรให้คนอื่นมาก ๆ แม้กับคนที่มาแกล้งก็จะอวยพรให้ ต่อให้น่าอายแค่ไหนก็ช่าง เพราะผมถือว่า ผมโดนรุม ในเมื่อผมตัวคนเดียว อีกฝ่ายมีเยอะเกินไป สู้ด้วยร่างกายไม่ได้ หรือจะไปชักชวนคนอื่นให้มาช่วยกันสู้ ผมก็ไม่ถนัดวิธีนี้ และผมมีแค่สมาธิเป็นเพื่อน ผมควรที่จะทำจิตตัวเองให้ผ่องใสดีกว่า

และการอวยพรก็คือวิธีที่ผมทำแล้วรู้สึกว่าถนัดกว่าวิธีอื่น ซึ่งผมก็น่าจะทรงสมาธิได้เหมือนกัน ผมก็เลยลองทำดู เวลามีคนมากลั่นแกล้ง หรือแกล้งพูดประชดให้เราได้ยิน หรือแกล้งทำให้เราหงุดหงิด ผมก็จะพูดอวยพรขึ้นมา ขอให้เขามีความสุข มีความเจริญ ร่ำรวยเงินทอง ฯลฯ แล้วแต่ว่าตอนนั้นผมนึกอะไรออก ก็จะพูดออกไปลอย ๆ เช่นกัน

พอทำบ่อย ๆ ก็ปรากฏว่าได้ผลเหมือนกัน แม้ว่าจะฝืนไปสักหน่อย แต่พอทำไปสักพักก็รู้สึกว่าน่าจะพอไหว จิตมีอาการแน่นพอสมควร แต่ยังไม่เท่าตอนที่ด่าคน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมอวยพรให้คนอื่นแบบมาจากใจจริงได้แล้ว ผมคิดว่าผมน่าจะทรงสมาธิจากการอวยพรให้คนอื่นได้ดีกว่านี้

ไม่ทราบว่าการที่ผมอวยพรให้กับคนอื่น หรือ คนที่มาแกล้งผมบ่อย ๆ เพื่อที่ผมจะได้ทรงสมาธิได้แบบนี้ ผมจะได้อานิสงส์จากการฝึกสมาธิเหมือนการฝึกแบบปกติไหมครับ เพราะโดนคนอื่นแกล้งแทนทีจะด่า ผมกลับไปอวยพรให้เขา

[สุธรรม]

ถาม : ผมมีเรื่องกับคนกลุ่มหนึ่ง แรก ๆ อีกฝ่ายก็มีไม่มาก ผมก็สู้ตอบโต้ เขาชอบแกล้ง ชอบหาเรื่องให้เราหงุดหงิดตลอด ผมก็มักจะตอบโต้กลับไปทุกที แต่นานวันเข้า พรรคพวกเขาเริ่มมากขึ้น กลายเป็นผมทำอะไรก็ผิดไปหมด

ล่าสุดพวกเขาแกล้งหนักมาก จนผมทนไม่ไหว ต้องพูดแช่งออกไปมากมาย ยิ่งแช่งอารมณ์ยิ่งแน่น ยิ่งอารมณ์แน่นยิ่งน้ำตาจะไหล พอแช่งไปสักพัก อารมณ์มีความควบแน่นมาก ปกติผมเป็นคนชอบฝึกสมาธิ เลยรู้ว่าอาการแบบนี้จิตกำลังเป็นสมาธิ ผมก็เลยหยุดแช่ง แล้วแช่อยู่กับอาการควบแน่นนั้นไปสักพัก ผ่านไปสักชั่วโมงกว่า ๆ อาการควบแน่นนั้นก็เบาลง แม้จะเบาลงแล้ว แต่ก็ยังมีอาการแน่นนิด ๆ อยู่ เลยไม่ค่อยอยากจะขยับปากพูดอะไร แต่ก็ยังมีอารมณ์ขุ่นมัวนิด ๆ

ผมก็เลยมาคิดว่า เวลาผมด่าคนอื่นแบบใส่อารมณ์ ยิ่งใส่อารมณ์มากเท่าไหร่ จิตก็ยิ่งแน่นขึ้น ยิ่งด่าสมาธิยิ่งแน่นขึ้น แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยเป็นผลดีกับตัวเองเท่าไหร่ เพราะจิตอาศัยโทสะเป็นตัวนำ

ผมเลยอยากลองทำให้จิตตัวเองผ่องใส เอาความผ่องใสนำให้จิตเป็นสมาธิน่าจะดีกว่า ผมเลยคิดว่าจะอวยพรให้คนอื่นมาก ๆ แม้กับคนที่มาแกล้งก็จะอวยพรให้ ต่อให้น่าอายแค่ไหนก็ช่าง เพราะผมถือว่า ผมโดนรุม ในเมื่อผมตัวคนเดียว อีกฝ่ายมีเยอะเกินไป สู้ด้วยร่างกายไม่ได้ หรือจะไปชักชวนคนอื่นให้มาช่วยกันสู้ ผมก็ไม่ถนัดวิธีนี้ และผมมีแค่สมาธิเป็นเพื่อน ผมควรที่จะทำจิตตัวเองให้ผ่องใสดีกว่า

และการอวยพรก็คือวิธีที่ผมทำแล้วรู้สึกว่าถนัดกว่าวิธีอื่น ซึ่งผมก็น่าจะทรงสมาธิได้เหมือนกัน ผมก็เลยลองทำดู เวลามีคนมากลั่นแกล้ง หรือแกล้งพูดประชดให้เราได้ยิน หรือแกล้งทำให้เราหงุดหงิด ผมก็จะพูดอวยพรขึ้นมา ขอให้เขามีความสุข มีความเจริญ ร่ำรวยเงินทอง ฯลฯ แล้วแต่ว่าตอนนั้นผมนึกอะไรออก ก็จะพูดออกไปลอย ๆ เช่นกัน

พอทำบ่อย ๆ ก็ปรากฏว่าได้ผลเหมือนกัน แม้ว่าจะฝืนไปสักหน่อย แต่พอทำไปสักพักก็รู้สึกว่าน่าจะพอไหว จิตมีอาการแน่นพอสมควร แต่ยังไม่เท่าตอนที่ด่าคน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมอวยพรให้คนอื่นแบบมาจากใจจริงได้แล้ว ผมคิดว่าผมน่าจะทรงสมาธิจากการอวยพรให้คนอื่นได้ดีกว่านี้

ไม่ทราบว่าการที่ผมอวยพรให้กับคนอื่น หรือ คนที่มาแกล้งผมบ่อย ๆ เพื่อที่ผมจะได้ทรงสมาธิได้แบบนี้ ผมจะได้อานิสงส์จากการฝึกสมาธิเหมือนการฝึกแบบปกติไหมครับ เพราะโดนคนอื่นแกล้งแทนทีจะด่า ผมกลับไปอวยพรให้เขา

ตอบ : ตอนแช่งเขาจนอารมณ์แน่นมาก เป็นมิจฉาสมาธิ ตายตอนนั้นได้ "ลง" ลึกมาก ส่วนอวยพรให้เขาโดยยังไม่ได้เกิดจากใจจริง เป็นการพยายามกลับร้ายเป็นดี ตายตอนนั้นจะเกิดเป็น "อสูร"