เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอาทิตย์ที่ ๘ มกราคม ๒๕๖๖

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอาทิตย์ที่ ๘ มกราคม ๒๕๖๖

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๘ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพมีงานที่จังหวัดอุทัยธานี ถ้าวิ่งตรงจากที่วัดท่าขนุนนี่ไปเลยก็ประมาณ ๕ ชั่วโมง ด้วยความที่งานเป็นช่วงบ่าย เมื่อไปถึงจึงไปกราบสมเด็จองค์ปฐมกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่ววัดท่าซุง ถวายเครื่องบูชาสังวาลเพชรชุดใหญ่พร้อมกับแสงสว่างไปด้วย

ในเรื่องของสมเด็จองค์ปฐม หรือว่าพระพุทธเจ้าองค์แรกของโลก เป็นเรื่องที่กระผม/อาตมภาพได้ยินหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านพูดเป็นองค์แรก ก่อน ๆ นั้นก็มีทางด้านหลวงพ่อสด (พระมงคลเทพมุนี) วัดปากน้ำภาษีเจริญ ท่านใช้คำว่า องค์ต้นธาตุต้นธรรม

คราวนี้การไปกราบสมเด็จองค์ปฐมนั้น ส่วนใหญ่ก็ขอพรให้การงานต่าง ๆ สำเร็จโดยง่าย เพราะว่าพระพุทธเจ้าทั้งหมดก็ไม่มีองค์ใดที่จะมีบารมีมากไปกว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์แรกของโลก ความจริงเราจะกราบที่ไหนก็ได้ แต่เพียงแต่ว่าคนเรามักจะยึดติดกับวัตถุ สิ่งของหรือว่าตัวตน ดังนั้น..ส่วนใหญ่ก็เดินทางไปกราบที่วัดท่าซุง ด้วยมั่นใจว่าตรงกว่า

ความจริงถ้าใครมีรูป มีเหรียญสมเด็จองค์ปฐม ไม่ว่าจะรุ่นไหนก็ตาม กราบแล้วระลึกถึงท่าน โดยเฉพาะอาราธนาด้วยการภาวนา อิติปิ โสฯ ๓ ห้อง ๓ จบ จะเป็นเรื่องที่วิเศษมาก เพราะว่าพระองค์ท่านเคยให้พรเอาไว้ว่า บุคคลที่บูชาสมเด็จองค์ปฐมเป็นปกติ ใครคิดร้ายก็แพ้ภัยตนเอง ก็คือไม่ต้องไปทำอะไรเขาหรอก อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวเขาก็แก่ตายไปเอง..!

หลังจากนั้นก็ได้แวะไปเยี่ยมป้าสุ (นางสุมาลี ทิมแท้) ภรรยาของนายดาบตำรวจไพโรจน์ ทิมแท้ ที่พวกชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า "จ่าตุ่ม" ฉายาก็คือ "จ่าตุ่มมีดเทวดา"

[เถรี]

เรื่องของจ่าตุ่มนี่เป็นตัวอย่างของบุคคลที่ใฝ่รู้ ทำอะไรทำจริง ด้วยความที่มีดของทางราชการที่แจกให้ไป ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือว่าตำรวจ ต้องบอกว่าคุณภาพ "ไม่เอาอ่าว" ทั้งนั้น จ่าตุ่มก็เลยตีมีดใช้เอง ทำไปทำมา มีการพัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะรูปแบบ วิธีการ วัสดุที่ใช้ จนกระทั่งทำไม่ทันสนองความต้องการของลูกค้า

ความจริงจะว่าไปแล้วก็คือจ่าตุ่มใช้วิธีปราบปรามบรรดานักขายปืนเถื่อนด้วยการสร้างงานให้อย่างยั่งยืน คล้าย ๆ กับที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๙ ที่เอา ดอกไม้ พืชผักผลไม้เมืองหนาว ไปให้พวกชาวเขาปลูกแทนฝิ่น แล้วก็รับซื้อด้วย จนกลายเป็นโครงการหลวงในพระราชดำริต่าง ๆ

เรื่องของการจะให้คนทำอะไร จะต้องครบวงจร ไม่ใช่ว่าให้เขาเลิกปลูกฝิ่นแล้วก็มาปลูกพืชผัก ผลไม้ แต่ขายไม่ได้ แล้วใครจะทำ ? จ่าตุ่มก็เหมือนกัน ในเมื่อบรรดาชาวบ้านอีเติ่ง หาดทนง เก่งในการทำปืนเถื่อน ถามว่าเก่งขนาดไหน ? เท่าที่กระผม/อาตมภาพพบมานี่ สวยพอ ๆ กับปืนนอกเลย ทั้ง ๆ ที่มีเครื่องมือเครื่องไม้ไม่กี่ชิ้น แต่ว่าเสียอย่างเดียวก็คือเทคนิคของการรักษาเนื้อเหล็กยังไม่ดีพอ พกไปไม่นานก็สนิมขึ้น ต้องคนขยันเท่านั้น ก็คือหมั่นเช็ดถูบ่อย ๆ

ในเมื่อเขามีฝีมืออยู่แล้ว จ่าตุ่มก็เลยเอามาฝึกให้ทำมีดใช้งานในครัว เครื่องมือใช้ในสวน มีดพกติดตัว มีดตัดแต่งต้นไม้อะไรพวกนั้น เป็นต้น ในเมื่อมีงานที่ไม่ต้องหนีตำรวจ ใคร ๆ ก็ยินดีทำ แล้วก็บอกกล่าวกันไปปากต่อปาก โดยเฉพาะคุณเพี้ยน พุ่มชะมวง (นายเธียรชัย ลาภานันท์) ซึ่งเขียนหนังสือชีวิตกลางแจ้ง เกี่ยวกับการผจญภัยกลางแจ้ง ที่เรียกกันว่าเอาท์ดอร์ เอาไปลงหนังสือของตัวเอง ทำให้มีดจ่าตุ่มดังไปทั่วโลก ขนาดฝรั่งเห็นแล้วทำใจไม่ได้ วนแล้ววนอีกจะเอาให้ได้ แต่ว่าจ่าตุ่มเป็นคนมีสัจจะ ทำให้ใครก็ต้องของคนนั้น ไม่ใช่คนมาทีหลังให้ราคาแพงกว่าแล้วก็ไปให้เขา

จ่าตุ่มฝึกฝนลูกน้องเอาไว้หลายต่อหลายคน อย่างช่างเปี๊ยก ช่างทิน ช่างเดือน เป็นต้น ส่วนใหญ่ปัจจุบันก็ตาย ๆ ไปแล้วทั้งนั้น เพราะว่ามักจะเมาหัวราน้ำเป็นปกติ จ่าตุ่มเองก็ตายไปหลายปีแล้ว ก็เหลือแต่ป้าสุกับลูกชาย แล้วก็มีคุณหมีที่เป็นช่างคู่บารมี ซึ่งตอนนี้ก็สายตาไม่ค่อยไหว ทำของชิ้นเล็ก ๆ ไม่ได้ เมื่อแวะไปเยี่ยมเยียนพูดคุยกันตามประสาคนคุ้นเคย ลูกค้าเก่าแก่ ท้ายสุดคุณหมีก็บอกว่า "แม่..."เป็ดน้อย" ของแม่ ถวายหลวงพ่อเป็นของขวัญปีใหม่ไปเถอะ"

[เถรี]

จ่าตุ่มพัฒนาการทำมีดพกเป็นมีดศิลป์ ก็คือเอาศิลปะแทรกเข้าไปด้วย พูดง่าย ๆ คือทำเป็นมีดสวยงาม เล่มแรกเลยที่ทำด้ามเป็นรูปหัวเป็ด มีตัวเป็ดเป็นใบมีด แล้วก็ให้เป็นของขวัญกับภรรยาก็คือป้าสุ ป้าสุจึงหวงหนักหวงหนา สามีทำให้แถมยังเป็นเล่มแรกอีกด้วย ลงหนังสือไปหลายฉบับแล้ว ป้าสุเก็บมาหลายสิบปี ท้ายสุดก็เลยตัดใจถวายกระผม/อาตมภาพมา

สรุปว่ามีดเล่มดัง ๆ ของจ่าตุ่ม ส่วนใหญ่จะอยู่กับกระผม/อาตมภาพหมด "หนอนชาเขียว" ก็อยู่ที่กระผม/อาตมภาพ ใครที่ได้ไปสักเล่มหนึ่งก็ถือว่าเป็นงานมาสเตอร์พีช ชิ้นเดียวในโลก เพราะว่าช่างบ้านจ่าตุ่มจะเขียนแบบพิมพ์เขียวไว้ให้ด้วย พอถึงเวลาก็มอบพิมพ์เขียวมาให้เรา ใครจะสั่งเล่มใหม่ก็แปลว่าไม่เหมือนเดิม ดังนั้น..มีดจ่าตุ่มส่วนใหญ่ก็คือมี "เล่มเดียวในโลก" แล้วก็มีกติกาที่เป็นลักษณะของเกียรติยศของลูกผู้ชาย ก็คือถ้าใช้มีดจ่าตุ่ม จะทื่อจะพังจะอะไร ทางร้านรับซ่อมให้ฟรีตลอดชีพ ปัจจุบันนี้จึงผลิตไม่ทันขาย..!

หลังจากที่เยี่ยมป้าสุพร้อมกับพาไปเลี้ยงข้าวปีใหม่ด้วย แล้วกระผม/อาตมภาพก็เดินทางไปวัดวังหิน หมู่ที่ ๔ ตำบลวังหิน อำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี ไปปลุกเสกวัตถุมงคลให้เขา เพิ่งจะทราบว่าครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งก็คือหลวงปู่เส็ง จนฺทรํสี (พระครูมงคลธรรมสุนทร) วัดบางนาใน จังหวัดปทุมธานี ท่านไปสร้างโบสถ์ให้ที่วัดนั้น ถึงเวลาเขาก็เลยทำวัตถุมงคลตามสายของหลวงปู่ท่าน เพื่อหาทุนบูรณะโบสถ์

ที่วัดบางนาใน กระผม/อาตมภาพเคยได้รับกิจนิมนต์ไปเสกวัตถุมงคลมาแล้ว ถึงเวลาเขานิมนต์ไปยันอุทัยธานี กลายเป็นว่าต้องตามไปเสกให้เขาด้วย โดยเฉพาะโฆษกหรือพิธีกร รู้จักตัวกระผม/อาตมภาพมากกว่าตัวเองอีก บรรยายประวัติเป็นฉาก ๆ ฟังแล้วเครียด..!

[เถรี]

การเสกวัตถุมงคลที่วัดวังหินต้องบอกว่าเป็นโชคดีของเขา เพราะว่าตอนกราบสมเด็จองค์ปฐม ภาพก็ยังติดตาติดใจอยู่ จึงอธิษฐานภาพครอบลงไปในวัตถุมงคลเลย ซึ่งส่วนใหญ่แล้วทำเป็นรูปพญาครุฑ

อยากจะบอกว่าหลวงปู่เส็ง วัดบางใน ท่านเป็นต้นตำรับพญาครุฑและหมูป่าที่โด่งดังมาก ก็คือวัตถุมงคลรูปหมูป่ากับรูปครุฑของท่านดังมานานมาก ดังมาก่อนที่หลวงพ่อวราห์ วัดโพธิ์ทองจะบวชเสียอีก แล้วพระเกจิอาจารย์ท่านอื่น ๆ ที่สร้างวัตถุมงคลตามนักษัตรปีเกิดก็ดังมาทีหลัง

กระผม/อาตมภาพเองที่รู้จักกับหลวงปู่เพราะว่าตัวเองเป็นคนเกิดปีกุน สมัยวัยรุ่นก็ไล่เสาะหาวัตถุมงคลรูปหมู ซึ่งของที่อยากได้ก็มีแค่ ๒ สำนัก ก็คือนักษัตรรูปหมูแกะจากเขาควายเผือกฟ้าผ่าตายของหลวงพ่ออ่ำ (พระครูเทพสิทธิการ) วัดหนองกระบอก กับของหลวงพ่อเส็ง วัดบางนาใน จึงคุ้นเคยกับหลวงปู่ท่านมาตั้งแต่สมัยฆราวาส พอเสกวัตถุมงคลให้เขาเสร็จ ก็ขออนุญาตกลับก่อน เพราะถ้ารอตามเวลาก็อีกเป็นชั่วโมง จึงทำให้มีเวลามากพอที่จะเดินทางกลับมาถึงที่วัดท่าขนุนนี่ได้

ในส่วนของวัตถุมงคลนั้น ส่วนใหญ่แล้วคนเราในปัจจุบันนี้ขาดความศรัทธาอย่างแท้จริง เราจะเห็นว่าคนสมัยก่อน ถึงเวลาใช้วัตถุมงคลแล้วก็อยู่ยงคงกระพัน เพราะว่าครูบาอาจารย์มีความสามารถอย่างแท้จริงประการหนึ่ง ผู้ใช้มีศรัทธามอบกายถวายชีวิตให้อีกประการหนึ่ง

[เถรี]

แบบเดียวกับหลวงพ่อทัต วัดคฤหบดี ถึงเวลาท่านทำเบี้ยแก้ให้ คนรับเดินออกมายังไม่ทันจะพ้นสวนเลย ก็มีลูกศิษย์หลวงพ่อทัต ซึ่งมีทั้งไม้คมแฝก มีทั้งมีด มีทั้งดาบ คอยต้อนรับอยู่ ๔ คน ๕ คน..! รุมตีรุมฟันล่อกันจนน่วม ซึ่งก็ไม่เป็นอะไร ส่วนใหญ่แค่ผ้าผ่อนขาดเท่านั้น เพราะว่าบรรดาลูกศิษย์อยากจะสอนให้คนที่มารับวัตถุมงคลได้รู้ว่าของอาจารย์ตนเองดีจริง กระผม/อาตมภาพคาดว่า ถ้าเป็นพวกท่านทั้งหลายในปัจจุบันนี้ เจอแบบนั้นเข้าก็คงวิ่งป่าราบไปแล้ว..!

ดังนั้น..ในปัจจุบันนี้ สำคัญที่ว่าต้องมีศรัทธาก่อน เมื่อศรัทธาแล้ว เราจะทุ่มเทแบบมอบกายถวายชีวิตเท่าไร ก็ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของแต่ละคน คนที่เชื่อมั่นมาก ใช้วัตถุมงคลก็ได้ผลมาก คนที่เชื่อมั่นน้อย ใช้วัตถุมงคลก็มีผลน้อย ดังนั้น..จะไปเอามาตรฐานเดียวกันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับกำลังใจของคนใช้

วัตถุมงคลเหมือนกับเครื่องส่งวิทยุ ส่งพลังงานอยู่ตลอดเวลา สำคัญตรงที่คนใช้ว่ารับได้เท่าไร คราวนี้ใจที่จะเปิดรับได้ก็ต้องประกอบด้วยศรัทธา ความเชื่อมั่น ปสาทะ ความเลื่อมใส ดังนั้น..ในสมัยปัจจุบันนี้คนที่ใช้วัตถุมงคลแล้วมีประสบการณ์น้อย เพราะว่ากำลังใจไม่พอ ก็เลยกลายเป็นว่า ในปัจจุบันนี้ใช้ของเหนียวกันไม่ค่อยได้ เพราะว่ากำลังใจไม่พอ ถึงเวลาเจอมีดเจอปืนเข้าก็กำลังใจตก ถ้าลักษณะอย่างนั้นก็ตายฟรี..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๘ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)