เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๖๒

[เถรี]

อุทยานซื่อกูเหนียงซาน ภาษาไทยแปลว่า ภูเขา ๔ ดรุณี มีต้ากูเหนียง...พี่สาวใหญ่ เอ้อกูเหนียง...พี่สาวรอง ซันกูเหนียง...น้องสาวสาม แล้วก็ซื่อกูเหนียง...น้องสาวสี่ เป็นยอดเขาที่สูงเกิน ๕,๐๐๐ เมตรอยู่ ๔ ลูกเรียงกัน เป็นแนวเดียวกับแชงกรีล่า แต่ว่าตรงนี้อยู่ทางด้านของเมืองเสี้ยวจิน เฉพาะตรงช่องเขาเสี้ยวจินก็ ๖,๒๕๐ เมตร ลงจากรถไปจะเข้าห้องน้ำก็ต้องค่อย ๆ ย่อง เดินเร็วไม่ได้..หายใจไม่ทัน

[เถรี]

พวกเราไปถึงตอนดึก รุ่งเช้าจึงออกสายหน่อย เขาพาไปซื่อกูเหนียงซาน ไปเที่ยวแถวซวงเฉียวโกว เป็นลำธารมีช่วงที่สะท้อนเงาเหมือนกระจก มีน้ำตกด้วย ก็เลยทำให้พวกเราไม่ต้องหลงทางเหมือนกับคนอื่น เพราะว่าคนอื่นส่วนใหญ่ที่ไป ถ้าไม่มีคนนำทางก็จะลำบาก

[เถรี]

ไปเมืองจีน จำไว้เลยนะ แลกธนบัตร ๑ หยวนไว้เยอะ ๆ ห้องน้ำที่นั่น ๑ หยวน (๕ บาท) แน่ ๆ อยู่แล้ว สภาพห้องน้ำเราจะทนได้หรือทนไม่ได้ก็ ๕ บาท

[เถรี]

วันที่สองเป็นวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๒ พวกเราอยู่ที่หมู่บ้านชิงเทียน ชิงเทียนแปลเป็นภาษาไทยว่าฟ้าใส ใสจริง ๆ หนาวอย่าบอกใครเลย อากาศลบ ๒ องศาเซลเซียส เดินออกไปข้างนอกตอนแรก ๆ ยังไม่ชินกับสภาพอากาศ จะกดชัตเตอร์ถ่ายรูป นิ้วมือแข็งไปหมด ต้นไม้ใบหญ้ามีแต่น้ำค้างแข็งจับ ยิ่งเดินลมก็ยิ่งแรง ท้ายสุดก็เลยต้องกลับเข้าที่พัก

อาหารเช้าของเขาทุกที่ก็เหมือนกันหมด ข้าวต้ม ผัดผัก หมั่นโถว อย่างดีก็ประเภทสั่งไข่เจียวเพิ่มได้

[เถรี]

วันนี้มัคคุเทศก์บอกว่าจะพาพวกเราไปหมู่บ้านทิเบต ชื่อ ดันบา กับ ทากง อาตมาไปดูโปรแกรมแล้วก็หัวเราะ เพราะว่าเขาอ่านตามภาษาอังกฤษ

ภาษาอังกฤษเขียนแบบจีน เราต้องอ่านแบบจีน ที่เขียนดันบา ภาษาจีนว่า ตั้นปา คนจีนใช้ตัว D แทน ต.เต่า ใช้ตัว Q แทน ช.ช้าง อย่างชิงไห่ เขาใช้ Qing เลย

[เถรี]

ระยะทางขึ้นเขาลงห้วยไปเรื่อย ส่วนใหญ่เลียบไปตามแม่น้ำ ช่วงนี้ฤดูฝนเพิ่งพ้นไปใหม่ ๆ ถนนหนทางต้องซ่อมไปตลอดทาง เพราะว่าเวลาน้ำหลากมาก็เซาะถนนแหว่งไปด้วย ต้องบอกว่าทางด้านกรมทางหลวงจีนนั้น มีความขยันขันแข็งแล้วก็เก่งงานมาก สภาพภูมิประเทศแบบนั้นเขายังซ่อมกันได้ ถ้าเป็นเรานี่เป็นปีไม่รู้ว่าจะเสร็จหรือเปล่า แต่นั่นเพิ่งจะพ้นฝนใหม่ ๆ ส่วนใหญ่เขาซ่อมไป ๘๐ - ๙๐ เปอร์เซ็นต์แล้ว

ระหว่างทางช่วงไหนที่เป็นเมือง ก็จะมีแต่อาคารหน้าตาแบบทิเบต ส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างที่บอก ว่าน่าจะเป็นเพราะว่ารัฐบาลเป็นคนลงทุนสร้าง แล้วให้ชาวพื้นเมืองไปเช่าเพื่อทำกิจการ ก็เลยเป็นแบบเดียวกันหมด มีบางช่วงที่มีแบบหลังคาแบบจีนที่โค้ง ๆ หน่อย แล้วไม่ได้เรื่อง ชาวบ้านเขาไม่ชอบกัน จึงต้องสร้างหลังคาเหลี่ยม ๆ แบบทิเบต เพราะว่าคนทิเบตเขาใช้หลังคาในการตากพวกพืชผลการเกษตร ตากเนื้อสัตว์ ตากขี้จามรีอะไรพวกนั้น ฉะนั้น...คุณไปทำหลังคามีกระเบื้อง เขาจึงไม่เอา เขาต้องการหลังคาเรียบ ๆ แบบมีดาดฟ้าอย่างเดียว เพื่อเอาไว้ใช้งาน

[เถรี]

มีจุดที่เขาพักให้พวกเราเข้าห้องน้ำกัน ปรากฏว่าพวกเรามีความสามารถสูงมาก เวลาพักเข้าห้องน้ำแค่ ๑๕ นาที เรายังมีเวลาไปซื้อของกันได้ ตรงนั้นเป็นเส้นทางที่สมัยเหมาเจ๋อตุงพากองทัพคอมมิวนิสต์ให้เดินทางไกล ๑,๐๐๐,๐๐๐ กิโลเมตร เห็นความพยายามของคนเก่าคนแก่เลย เพราะว่าเขาใช้โซ่เหล็กขึงข้ามลำน้ำ ๔ - ๕ เส้น แล้วก็คงจะเหยียบโซ่ล่าง จับโซ่บน เดินข้ามในลักษณะอย่างนั้น

เราลองคิดดูว่า กองทัพคอมมิวนิสต์ไป ก็ต้องมีอาวุธหนัก อาวุธเบา เสบียงอาหาร สัตว์พาหนะ โห...สะพานลักษณะอย่างนั้นเขาเอาข้ามไปได้ อาตมาเองสมัยหนุ่ม ๆ ถ้าให้แบกลูกวัวสักตัวหนึ่งนี่พอไหว แต่พวกเดินทางไกลส่วนใหญ่เป็นม้า ลา ล่อที่โตเต็มวัยแล้ว แล้วยังพวกอาวุธหนักของเขา อย่างพวกปืนกลหนัก ต้องถอดเป็นชิ้น ๆ แล้วก็ค่อย ๆ ขนข้ามไป ใช้ความมานะพยายามสาหัสจริง ๆ กว่าที่จะข้ามไปกันได้

ตอนแรกพวกเราเห็นทางด้านนี้ก็โอ้โห...ที่ไหนได้ อีกด้านหนึ่งขึ้นเขาเลย โยงโซ่ขึ้นเขา อะไรจะทรหดอดทนปานนั้น ตรงนี้โยงข้ามแม่น้ำเราก็ว่าแย่ นี่โยงขึ้นเขาอีก แต่ก็อย่างว่าแหละ...ได้ดูกันไม่กี่คนหรอก ที่เหลือมัวแต่ไปเดินซื้อของกัน

[เถรี]

คราวนี้ถนนหนทางเขาซ่อมอยู่หลายช่วง รถของเราเป็นรถมินิบัส เวลาสวนกับรถใหญ่ อย่างพวกรถบรรทุก ก็เหลือช่วงห่างกันแค่นิดเดียว ต้องบอกว่าพวกเขาใจเย็นกันมาก เขาค่อย ๆ ขยับไปกันได้ ถ้าหากว่าช่วงไหนที่มีหินถล่มลงมาปิดทาง รถก็ติดยาวเป็นกิโลฯ รอให้ฝั่งโน้นวิ่งมาจนหมดก่อน แล้วฝั่งเราถึงจะได้วิ่งไปบ้าง ถ้าฝั่งเราวิ่งไป ฝั่งโน้นก็ต้องรอเป็นชั่วโมงเหมือนกัน เพราะว่ารถเป็นร้อย ๆ คัน วิ่งต่อ ๆ กันไป

รู้สึกว่าถนนสายนั้นจะเป็นเส้นทางเศรษฐกิจ เพราะว่ารถเยอะมาก เยอะจนเหลือเชื่อว่าในป่าในเขาจะมีรถวิ่งกันมากขนาดนั้น

[เถรี]

กลางวันก็เข้าภัตตาคาร อาหารทุกอย่างมานี่พริกท่วมเลย ภาษาวัยรุ่นว่า "เห็นแล้วน้ำตาจิไหล" ขนาดหัวหน้าทัวร์เขาไปบ่อย ๆ เขาบอกว่าเขายังกินไม่ได้เลย เขาแพ้ฮวาเจียวหรือพริกเสฉวน เวลาเคี้ยวแตกโป๊ะนี่จะชาไปทั้งปาก คนแพ้ถึงขนาดปากพองเลย

อาตมานี่อยู่กัน ๖ คน โต๊ะนี้เขาเรียกว่า "สายแข็ง" กินกระจายทุกอย่าง ส่งมาก็เหลือแต่พริกกับน้ำมันคืนเขาไป คนจีนเขาทำอาหารส่วนใหญ่จะมัน ๆ คราวนี้อาหารเสฉวนเขาใส่พริกเยอะ ถึงเวลาพวกเราก็เหลือแต่พริกกับน้ำมันคืนเขาไป

[เถรี]

คราวนี้การเดินทาง ระหว่างทางเราจะเห็นความเป็นพระพุทธศาสนาแบบทิเบต เขาจะมีตัวหนังสือ "โอม มณี ปัทเม หุม" ซึ่งเป็นคำภาวนาของเขา แปลความหมายก็คือ ดวงแก้วที่เกิดแล้วในดอกบัว ดวงแก้วนี่คือพระรัตนตรัย เขาจะแกะสลักหรือว่าติดไว้ก็ไม่รู้ บนภูเขาสูง ๆ ตามข้างถนนก็จะมีสลักตัวหนังสือบ้าง รูปพระโพธิสัตว์บ้าง รูปสิ่งมงคล ๘ ประการของทางศาสนาบ้าง มีเป็นระยะ ๆ ไป

ที่ชื่นชมก็คือรัฐบาลจีนเขาทำอะไรเผื่อไว้หมด เส้นทางตั้ง ๒,๐๐๐ กว่ากิโลเมตร เขาจะมีจุดพักรถให้เราเป็นระยะ ๆ ที่ให้เราพักก็ไม่มีอะไรหรอก..นั่งนาน ๆ แล้วเบื่อบ้าง อยากเข้าห้องน้ำบ้าง ลงไปพักถ้ามีที่ซื้อของก็วิ่งเข้าร้านซื้อของกัน แต่ส่วนใหญ่แล้วของที่เขาวางขายกัน เป็นของที่เขาทำขึ้นมา ปลอมได้เนียนขึ้นเรื่อย ๆ พวกที่ทำจากกระดูก จากเขาจามรี ก็ใกล้เคียงของจริงเข้าไปทุกที

ถ้าเราดูเป็นก็ไม่มีปัญหา เขาสัตว์ก็คือผมหรือขนที่รวมกันเป็นเขา จะต้องมีแนวเส้นขนของมันอยู่ แต่ว่าพวกที่ทำจากพลาสติกจากเรซิ่น จะไม่มีส่วนนี้ แล้วก็พวกที่เป็นเทอร์คอยส์ ที่เราเรียกว่าพลอยขี้นกการะเวก ถ้าเคยเห็นของจริงจะดูออกทันทีว่าปลอมหรือไม่ เพราะว่ายังทำได้ไม่ใกล้เคียงนัก

พวกอำพันส่วนใหญ่เป็นยางสนโบราณ เขาเอามาทำเป็นเครื่องประดับ ถ้าหากว่าของจริงจะเป็นประกายสวยมาก ของปลอมเหมือนกับไม่มีชีวิตชีวา พอจะดูออก บางคนก็เอามาขูด ๆ กับเล็บว่าฝืดหรือเปล่า นั่นก็เป็นวิธีหนึ่งที่เขาพิสูจน์ได้ แต่ถ้าสายตาไม่ถึงก็อย่าไปซื้อ ส่วนใหญ่ขายแพง ๕๘ หยวน ๖๘ หยวน ๑๒๘ หยวน ลงด้วย ๘ หมด พอ ๆ กับบ้านเรา เสื้อตัวละ ๑๙๙ บาท อะไรประมาณนั้น คนจีนนิยมคำว่า ๘ ที่ออกเสียงคล้าย ๆ กับคำว่าโชคดีหรือเจริญ

[เถรี]

เส้นทางที่ผ่านไปตรงนั้นมีจุดชมวิวแห่งหนึ่ง ก็คือยอดเขาหิมะ ชื่อยาลา เป็นยอดเขาหิมะที่สูง ๕,๐๐๐ กว่าเมตรเหมือนกัน แถวนั้นมีธงมนต์อยู่เป็นหมื่น ๆ ผืนเลย คนทิเบตเขาเชื่อว่าพระพุทธมนต์หรือว่าคำสอนของพระพุทธเจ้า ล้วนแล้วแต่ศักดิ์สิทธิ์ เขาก็จะทำเป็น ๕ สี คือ สีเขียว สีเหลือง สีแดง สีขาว สีน้ำเงิน แต่ละสีก็แทนธาตุ พวกดิน น้ำ ลม ไฟ ไม้ อะไรพวกนั้น

ถึงเวลาก็เอาไปติดเป็นราวไว้ ลมพัดไปถึงไหน เขาก็เชื่อว่าความศักดิ์สิทธิ์ของพระรัตนตรัยจะแผ่ไปถึงนั่น คนที่อยู่ในทิศทางนั้นจะมีแต่ความร่มเย็น เพราะฉะนั้นจึงมีธงพวกนี้ตั้งอยู่เป็นระยะ ๆ ไป แต่ว่าตรงจุดชมวิวเป็นจุดสำคัญ เพราะว่ารถทุกคันจะต้องแวะไปถ่ายรูปยอดเขาหิมะ

ทิเบตถ้าเขาไม่ติดธงมนต์ เขาก็จะติดผ้าขะตะ ผ้าที่เอาไว้สำหรับต้อนรับหรือแสดงความเคารพ เขาเอาไปติดเอาไว้เป็นราว พวกเราก็ไปถ่ายรูปกัน เพราะว่าไม่เคยเห็นธงมนต์เป็นหมื่น ๆ ผืน

[เถรี]

แล้วที่แน่ ๆ ก็คือจามรี (วัวขนยาว) คนจีนเขาเรียกเหมาหนิว ก็คือวัวขน แต่ว่าจามรีปัจจุบันนี้เป็นลูกผสมเสียเยอะ ตัวจะเล็กลง เรียกว่าดรี เป็นลูกผสมระหว่างจามรีกับวัว ถ้าคนสายตาไม่ดี บางทีก็แยกไม่ออก เพราะว่าวัวของเขาอยู่ในที่หนาว ก็ขนยาวเหมือนกัน

จามรีก็หากินของเขาไปเรื่อย แล้วชอบที่สุดก็คือวิ่งตัดหน้ารถ พวกเราก็ต้องเบรกกันหัวทิ่มหัวตำประจำ จนกระทั่งนั่งคุยกันว่า บ้านเราหมาตัดหน้ารถ ที่นี่จามรีตัดหน้ารถ ถึงเวลาหลับ ๆ อยู่ก็ตกเบาะ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ? "หมาตัดหน้า" ความจริงก็คือจามรี บางทีเจอฝูงใหญ่ ๆ เป็นร้อย ๆ ตัว ก็ต้องค่อย ๆ คลานตามไปจนกว่าเขาจะหลีกทางให้ ไม่รู้ว่าจะไล่เขาอย่างไร บีบแตรอย่างไรเขาก็เฉย

[เถรี]

ตรงช่วงกลางระหว่างทางของเมืองตั้นปาและถ่ากง มีลักษณะเหมือนกับเป็นป่าหิน ถ้าจำไม่ผิด...เขาว่าเป็นหินไมโลไนต์ คล้าย ๆ กับหินชนวนบ้านเรา แต่บางแห่งเห็นชัด ๆ เลยว่าเป็นหินภูเขาไฟ เป็นป่าหินให้พวกเราลงไปเดินชมทิวทัศน์ได้ เป็นลักษณะของการศึกษาธรรมชาติอย่างหนึ่ง เขามีระบบการจัดการดีมาก ก็คือไม่ให้เราเข้าไปโดยตรง แต่ให้เราซื้อตั๋วข้างนอก แล้วก็นั่งรถไฟฟ้าเข้าไป เจ้าประคุณเอ๊ย...คนขับโคตรซิ่งเลย ทิ้งโค้งแต่ละที...อาตมาเกือบจะปลิวออกนอกรถ พูดง่าย ๆ ว่ามือละจากที่จับไม่ได้เลย

พอเข้าไปถึงปากทางเป็นทางเดินไม้ยาว ๆ แล้วมีขอบกั้นไปตลอดทาง ไม่ให้เราออกนอกแนวทาง สวยตั้งแต่พื้นนาที่เดินผ่าน

[เถรี]

พอเดินเข้าไปมีจุดชมวิวสวย ๆ พวกเราก็เข้าไปถ่ายรูปกันใหญ่ หลังจากนั้นหัวหน้าทัวร์เดินตามมาทัน บอกว่าตรงนั้นเป็นที่เอกชน ต้องจ่ายเงินให้เขา ก็ไม่เห็นเขามาทวง พวกเราก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ไปต่อเลย ทางเดินศึกษาธรรมชาติเขาทำดีมาก เพราะว่าเดินลัดเลาะไปตามภูมิประเทศที่เป็นป่าหิน ทำให้พวกเราเดินได้โดยสะดวก

ผ่านน้ำพุแห่งหนึ่ง มีสองสาเหตุด้วยกัน สาเหตุแรกคืออาตมาเป็นไข้ไปตลอดทาง เพราะว่าหัวหน้าทัวร์เขาเอาหวัดมาแจกตั้งแต่วันแรก สาเหตุที่สองก็เดินไกล ๆ แล้วกระหายน้ำ พอเห็นน้ำพุ เข้าไปอ่าน ปรากฏว่าเป็นกษัตริย์ทิเบต ชื่อพระเจ้าเกซาร์ ท่านบารมีมาก ผ่านตรงนั้นไปรู้สึกกระหายน้ำ ไม่มีน้ำจะเสวย อธิษฐานต่อเจ้าที่แล้วน้ำผุดขึ้นมาเอง แล้วน้ำก็ยังผุดอยู่จนทุกวันนี้

อาตมาก็เลยฉวยโอกาสล้างหน้าล้างตา แล้วก็ดื่มแก้กระหายบ้าง...ใส่ไปซะเต็มที่เลย น้ำเย็นอย่างกับหลุดออกมาจากในตู้เย็น เพราะว่าอากาศหนาว แต่แปลกตรงที่ว่า พอดื่มน้ำเข้าไปแล้วไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน เดินเท่าไรก็ไม่รู้จักเหนื่อย จึงลำบากโยมที่ตามมาทีหลัง เขาเดินตามไม่ทัน

[เถรี]

ออกไปถึงข้างนอกก็ไปนั่งรออยู่ที่รถไฟฟ้า บรรดาคนที่มาก็มีแต่อาเจ๊ อาซ้อ อาม่า คุณย่าคุณยาย คนจีนแก่ ๆ เขานิยมเที่ยวกันนะ บางคู่นี่ควงกันไปอย่างกับหนุ่ม ๆ สาว ๆ คุยกันกระหนุงกระหนิง มีเต้นรำอะไรกันด้วย บ้านเรานี่ลูกหลานเยอะ ช่วยกันดูแล ที่โน่นส่วนใหญ่เขามีลูกคนเดียว ก็เลยเหลือแต่คนแก่ไปเที่ยวกันเอง ถ้าใครที่ผัวตายหรือเมียตายแล้วไม่มีลูกดูแลก็คงจะเหงาน่าดูเลย

[เถรี]

แล้วที่คิดไม่ถึงก็คือเจอรถคันเดิม คือรถพวกนี้จริง ๆ แล้วเขาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกัน พอไปส่งเราเสร็จก็ไปรอรับกลับ เราดันไปเจอคันเดิม คันที่ซิ่งทีแทบหลุดโค้ง จึงโดนเขาพาวิ่งกลับมาทางเดิม ด้วยความที่ออกมาเร็วกว่าคนอื่นเขาก็ต้องรออยู่นาน จึงเที่ยวเดินดูแถว ๆ นั้น มีห้องน้ำให้เข้าฟรีด้วย

ที่อัศจรรย์ก็คือรถแพง ๆ เยอะมาก ยี่ห้อเบ๊นซ์ บีเอ็ม ออดี้ โฟล์ค คนจีนนิยมรถโฟล์คมาก รถแต่ละคันล้วนแล้วแต่แพง ๆ ยังชื่นชมว่าคนจีนเขารวยจริง เอารถแบบนั้นวิ่งขึ้นป่าขึ้นเขาไป เป็นบ้านเราก็น้ำตาร่วง ...(หัวเราะ)... พอมากันครบถ้วนกันแล้วก็เดินทางกันต่อ

[เถรี]

เป้าหมายของเราก็คือวัด ไม่รู้เหมือนกันว่าทางหัวหน้าทัวร์เขาจำชื่อผิดว่าวัดถ่ากง แต่อาตมาพยายามไปแกะชื่อที่ป้ายแล้วอ่านออกมาได้ว่าวัดลาคัง ...(หัวเราะ)... พอจะอ่านออกเป็นบางตัว ก็เลยสงสัยว่าตกลงเป็นวัดลาคัง เมืองถ่ากง หรือว่าวัดถ่ากงเมืองถ่ากง

พอเข้าไปข้างใน ตัวแรกที่มาต้อนรับก็คืออีกา บินมาแล้วไม่ไปไหน เกาะอยู่เตี้ย ๆ ให้ถ่ายรูป บังเอิญว่ากล้องของอาตมาซูมได้ ก็ถ่ายรูปอีกาไปเรื่อย มัคคุเทศก์เขาก็อธิบายให้ฟังว่าวัดนี้มีความเป็นมาอย่างไร ต้องถ่ายรูปมุมไหนถึงจะสวย เข้าไปข้างในห้ามถ่ายรูปอะไรเขาก็บอกพวกเราหมด

ที่ติดใจก็คือมีไก่ตัวใหญ่มาก คิดว่าน้ำหนักอย่างน้อย ๆ ก็ต้อง ๓ - ๔ กิโลกรัมขึ้นไป ประมาณด้วยสายตาดีไม่ดีถึง ๕ - ๖ กิโลกรัม ที่ตลกกว่านั้นก็คือหมาตัวนิดเดียว ประมาณพวกเทอเรีย ตกลงว่าหมากับไก่กลับข้างกันหรืออย่างไร ? หมาแทนที่จะตัวใหญ่กลับตัวนิดเดียว ส่วนไก่แทนที่ตัวเล็กกลายเป็นตัวใหญ่มาก

[เถรี]

เดินดูและถ่ายรูปอะไรไม่ได้มาก เพราะว่าเราไปถึงตอนเย็นแล้ว อาตมาก็เห็นว่าทางวัดมีร้านจำหน่ายสินค้าเพื่อหารายได้เข้าวัด ผลุบเข้าไป มองแล้วติดใจอยู่ ๒ ชิ้น ชิ้นแรกคือกปาละ กปาละเป็นกะโหลกหัวคน เขาเอาไว้สำหรับทำเป็นถ้วยฝนยา ทางด้านเหนือเราก็มีนะ ที่ใช้กะโหลกคนทำเป็นถ้วยยา แล้วฝนด้วยกระดูกสัตว์ เขี้ยวสัตว์ ดูแล้วแปลก ๆ ว่าตกลงเป็นหัวอะไรกันแน่ ใจคิดถึงหัวมนุษย์หิมะไปโน่นเลย

[เถรี]

ส่วนอีกชิ้นหนึ่งเป็นกำไลงาช้าง...ใหญ่มาก ถามว่าใหญ่แค่ไหน ? เส้นผ่านศูนย์กลางนิ้วกว่า ก็เลยถามราคาเขา ปรากฏว่าคนขายพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่เขาวิ่งไปคว้าเครื่องคิดเลขมา แล้วเอากำไลนั้นขึ้นเครื่องชั่ง ออกมา ๓ ขีดกว่า แล้วเขาก็คูณออกมาเป็นตัวเลข ๕,๐๐๐ กว่าหยวน ก็เลยต้องต่อรองเขาจนเหลือถ้วน ๆ

ซื้อเสร็จออกมา เอาให้คนอื่นดู ทุกคนช็อก...! ใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ ? แล้วจะเอาออกประเทศเขาได้ไหม ? บอกว่าเรื่องเอาออกนี่ได้แน่...มั่นใจ เอาเข้าก็เอาเข้าได้ แต่ราคาคิดว่าถูกกว่าบ้านเราไหม ? "หม่าม้า" กับ ทิดเฟิร์สบอกว่าถูกว่าเยอะมาก ถูกกว่าบ้านเรา ๓ - ๔ เท่า

ไปที่นั่นก็เลยได้ของที่ระลึกชิ้นแรกมา ที่ซื้อเพราะความใหญ่ ซื้อเนื้องา คงหางาช้างใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้อีกแล้ว ปกติไปไหนจะซื้อของที่ระลึกชิ้นเดียว งานนี้ก็ได้แล้ว

เสร็จแล้วเขาก็พาไปพักที่โรงแรมที่เป็นทิเบตแท้ ชื่อ เหวินเฉิงโหลว เหวินเฉิงรู้ว่าเป็นชื่อของเจ้าหญิงของราชวงศ์ถัง ที่พระเจ้าถังไท่จงส่งไปสยุมพรกับพระเจ้าซองซานกัมโปของทิเบต ส่วนเหวินเฉิงโหลวก็ประมาณว่าเป็นพลับพลาที่ประทับของเจ้าหญิงเหวินเฉิง

[เถรี]

อาตมาไม่ต้องปีนขึ้นบันได เพราะว่าเขาให้พักชั้นล่าง ส่วนคนอื่นก็ลำบากหน่อย ต้องขึ้นชั้น ๒ ถามว่าทำไม ? ลองคิดดูว่าพื้นที่สูง ๔ - ๕ กิโลเมตร เดินบนพื้นธรรมดายังเหนื่อยเลย แล้วต้องลากกระเป๋าขึ้นชั้น ๒ เขาไม่มีคนมาช่วยเราด้วยนะ

แล้วก็มีแม่บ้านมาถึงก็โล้ง ๆ เล้ง ๆ เป็นภาษาทิเบตของเขา พาอาตมาไปที่พัก เข้าไปแล้วชอบใจมาก ห้องอาบน้ำเขามีดวงอาทิตย์เทียมด้วย เวลาเปิดแล้วมีไฟเหมือนกับดวงอาทิตย์ จะอุ่นมาก แต่ว่าน้ำต้องเปิดอยู่หลายนาทีกว่าที่จะอุ่น เพราะว่าตอนนั้นอากาศอยู่ที่ราว ๆ ๒ - ๓ องศาเซลเซียสเท่านั้น ต้องใช้วิธีวิ่งผ่านน้ำ แล้วก็ออกมาตากดวงอาทิตย์เทียม ค่อยอุ่นขึ้นมาหน่อย

ถึงเวลาก็ทำตามแบบของอาตมา ก็คือเปิดหน้าต่าง ให้อากาศข้างในกับข้างนอกเท่ากัน จะได้นอนสบาย