เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๙ มิถุนายน ๒๕๖๕

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพฤหัสบดีที่ ๙ มิถุนายน ๒๕๖๕

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๙ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ ช่วงนี้คนไทยมีความสุขมาก จากการที่ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงลงแข่งวอลเลย์บอลเนชั่นลีก สนามแรกที่ประเทศตุรเคีย สร้างผลงานได้ยอดเยี่ยมมาก โดยเฉพาะการชนะทีมอันดับ ๒ ของโลกอย่างจีนได้ ซึ่งถ้าหากว่าดูจากความคิดเห็นต่าง ๆ ของแต่ละชาติ ก็ล้วนแล้วแต่ชื่นชมทีมหญิงไทยของเรา

แต่คราวนี้เราต้องรู้ด้วยว่าเบื้องหลังของความสำเร็จนั้น จะต้องผ่านการฝึกปรือที่โหดขนาดไหน จะว่าไปแล้วทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยนั้นได้รับการเก็บตัว ฝึกฝนมานานเกิน ๑๐ ปี บุคคลที่ควรได้รับการสรรเสริญอย่างยิ่งเลยก็คือโค้ชอ๊อด (เกียรติพงษ์ รัชตเกรียงไกร) ที่กล้าเสนอโครงการฝึกต่อเนื่อง ซึ่งต้องเป็นงบประมาณผูกพัน และยากที่โครงการจะผ่านได้

เมื่อได้รับอนุมัติแล้วก็ยอมทุ่มเท เหนื่อยยาก นำเอาทีมวอลเล่ย์บอลหญิงลงไปฝึกฝนถึงจังหวัดยะลาอยู่ ๕ ปี..! ไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน เราลองคิดดูว่า ถ้าหากว่าตัวเราต้องทุ่มเทอยู่กับอะไร ๕ ปีต่อเนื่องกัน ต่อให้ไม่เก่งก็ต้องเก่ง

เมื่อได้รับการฝึกปรือแบบต่อเนื่อง จริงจัง และทุกคนมีความอดทนพากเพียรพอ ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยก็สร้างผลงานให้ประจักษ์ตาแก่โลก ถึงขนาดพวกเราเรียกกันว่า ๗ เซียน แต่ฝรั่งเขาไม่รู้จัก เขารู้จักแต่ Thai Seven Angels ยุคนั้นก็ต้องบอกว่าพวกปลื้มจิตร์ ถิ่นขาว, นุศรา ต้อมคำ, อรอุมา สิทธิรักษ์, อำพร หญ้าผา, มลิกา กันทอง, วิลาวัณย์ อภิญาพงศ์, วรรณา บัวแก้ว ดังระเบิดเถิดเทิง

แต่คราวนี้ในช่วงที่ผ่านมา อันดับโลกของไทยเรารูดลงไป เพราะว่าตั้งใจจะไม่ส่งแข่งในครั้งก่อน เนื่องจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ แต่ก็ได้รับการเตือนจากทาง VNL ว่า ถ้าไม่แข่ง..ไม่มีคะแนนเลย อันดับโลกจะรูดลงไปไกล จึงมีการระดมเอา "๗ เซียน" กลับมาใหม่แบบกะทันหัน ขาดการฝึกซ้อม รวมทีมได้ก็ลงแข่งเลย แม้ว่าอันดับโลกจะรูดลงไปไม่มาก แต่ก็ถือว่าหลุดไปหลายอันดับ เพิ่งจะมาตีตื้นคืนมาในครั้งนี้ จากผลงานการแข่งสนามแรก ๔ นัด ชนะ ๓ นัด

ตอนนี้ในวงการวอลเล่ย์บอลหญิงของโลก ชื่อของปิยะนุช แป้นน้อย, พรพรรณ เกิดปราชญ์, ทัดดาว นึกแจ้ง, พิมพิชยา ก๊กรัมย์, ชัชชุอร โมกศรี, อัจฉราพร คงยศ, หัตถยา บำรุงสุข ต้องบอกว่าโด่งดังจนกระทั่งเป็นที่แปลกใจของชาวโลก

[เถรี]

ถ้าหากว่าเราท่านทั้งหลายมาคิดดูว่า ทำไมเขาประสบความสำเร็จได้ขนาดนั้น ? หลักการง่าย ๆ เลยก็คือ อิทธิบาท ๔ ในเมื่อยินดีและพอใจที่จะเล่นวอลเล่ย์บอลแล้ว ก็ต้องวิริยะ พากเพียร ฝึกฝน โดยเฉพาะการแก้ไขจุดอ่อน

ถ้าหากว่าเราดูชัชชุอร โมกศรี หรือว่าบุ๋มบิ๋ม การแข่งขันครั้งก่อน ซึ่งไม่ใช่ครั้งนี้ ผู้เล่นของเซอร์เบียตบจี้อยู่คนเดียว เสียแต้มแล้วแต้มเล่า เสียอย่างชนิดที่ต้องเสียน้ำตาไปด้วย ก็คือต้องไปนั่งร้องไห้ เพราะว่ากลายเป็นจุดอ่อนของทีม

แต่ปัจจุบันนี้เล่นกับทีมอันดับ ๒ ของโลกอย่างประเทศจีน โดนตบจี้อยู่คนเดียว ๔๕ ลูก..! ยายแมวน้อยขุดคืนได้หมด พูดง่าย ๆ คือมีปัญญาก็ตบมา คนพากย์ใช้คำว่า "She is successful in digging and defending." ก็คือประสบความสำเร็จ นอกจากขุดขึ้นมาได้แล้ว ยังโต้กลับไปได้อีกด้วย

พวกเราเองแพ้กิเลสอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ปิดจุดอ่อนตัวเองได้ไหม ? เพราะว่ากิเลสมาอยู่แค่ ๔ ท่า คือ รัก โลภ โกรธ หลง แต่ ๔ ท่านี้ เขาแตกแขนงออกเป็นลูกไม้ เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น เป็นแสน เป็นล้าน ต่อให้เราปิดตรงนี้ได้ เดี๋ยวก็ไปแพ้ต้องโน้นอีก แต่สำคัญตรงที่สู้แบบไม่ถอย แพ้ชนะก็ทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่

ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยจึงได้รับการชื่นชมจากทุกชาติทุกภาษา เพราะว่าลงไปก็ไม่ได้คิดว่าชนะ แต่ขอสู้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะผู้เล่นของเราตัวเตี้ย เปรียบเทียบกับเขาไม่ได้ สูงสุดก็แค่ประมาณ ๑๘๐ เซนติเมตรนิด ๆ ขณะที่ผู้เล่นทีมอื่น ๑๙๐ กว่าเซนติเมตรทั้งนั้น

แม้กระทั่งกัปตันชมพู่ก็ตัวเตี้ยนิดเดียว น่าจะเตี้ยที่สุดในทีมด้วย..! แต่แก้ไขด้วยอะไร ? กระโดดให้สูงเข้าไว้ ใช้ความเร็ว ใช้เทคนิคเข้าสู้ นี่คือการแก้ไขจุดอ่อน ส่วนพวกเราแพ้กิเลสแล้ว มีหนทางไหนที่เราจะแก้ไข ? จะใช้วิธีการไหนที่เราจะเอาชนะได้ ?

[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเคยบอกมา น่าจะเป็นร้อยครั้งแล้วว่า การทำความดีก็ต้องการคนหน้าด้าน แพ้เท่าไรก็ต้องตื๊อสู้ต่อไป ไม่ใช่ทำตัวเป็นคนขี้อาย แพ้หน่อยก็เลิกไปเลย ถ้าหากว่าแพ้แล้วเลิก ทุกวันนี้จะไม่มีชัชชุอรให้คนเขาปลาบปลื้มกัน จะไม่มีพิมพิชยา จะไม่มีพรพรรณให้คนเขาปลาบปลื้มกัน บางคนอย่างปิยะนุช อยู่มาตั้งแต่ยุค ๗ เซียนรุ่นพี่ เป็น ๑๐ ปีแล้ว แต่ว่าเพิ่งจะมาประสบความสำเร็จในตอนนี้

เพราะฉะนั้น...ในเส้นทางของการบำเพ็ญเพียรหรือการปฏิบัติธรรม ถ้าหากว่าที่กล่าวไว้ในธรรมบท ก็คือลูกศิษย์ไปขอเรียนวิชากับอาจารย์ อาจารย์ถามว่า "จะฝึกวิชานี้ เจ้ามีความเพียรเท่าไร ?" ลูกศิษย์ตอบว่า "ถ้าหากว่าให้เอาตัวเองฝนกับภูเขา ตั้งแต่ศีรษะสึกไปจนถึงปลายเท้าก็ได้" มีความเพียรระดับนี้อาจารย์ถึงยอมรับเป็นลูกศิษย์

ถ้าเป็นอย่างโบราณว่าก็คือ ฝนทั่งให้เป็นเข็ม เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยเคยเห็นทั่ง ทั่งก็คือแท่งเหล็ก เอาไว้รองรับในการตีเหล็ก รูปร่างหน้าตาคล้าย ๆ จระเข้ตัวสั้น ๆ มีฐานรอง พูดง่าย ๆ คือเหล็กทั้งแท่ง น้ำหนักหลายสิบกิโลกรัม ต้องมีความเพียรพยายามขนาดฝนทั่งให้เป็นเข็ม ใช้เวลากี่สิบกี่ร้อยปีก็ไม่รู้ ?!

ในเมื่อมีตัวอย่าง ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยซึ่งกำลังจะลงแข่งรอบสอง สนามสองที่ฟิลิปปินส์ พวกเราก็อย่าดูแค่ความสำเร็จ แต่ต้องดูว่าทำอย่างไรถึงจะสำเร็จ แล้วก็ลอกแบบปฏิปทานั้น มาใช้ในการฝึกปฏิบัติธรรมของเรา

เราต้องพากเพียรลักษณะเดียวกับคนทิเบต เดินจงกรมภาวนา สถานเบาเลยก็รอบพระเจดีย์ ๑๐๘ รอบ ถ้าสถานหนักหน่อย ทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ยัมดร๊อกโซ เส้นทางรอบทะเลสาบ ๔๐ กิโลเมตร เขาเดินจงกรมรอบทะเลสาบ ๑๐๘ รอบ..! นั่นยังดีที่เดิน มีผู้ที่มีศรัทธาเพียรมากกว่านั้นอีก กราบอัษฎางคประดิษฐ์รอบทะเลสาบ ๑๐๘ รอบ..! ส่วนพวกเรา ภาวนา "พุทโธ..พุทโธ" ไม่กี่สิบครั้งก็ท้อแล้ว..!

[เถรี]

ถ้าหากว่าอ่านตำราในคู่มือปฏิบัติธรรมฐานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง เราจะเห็นคำว่า "ลืมตามองภาพ หลับตาลงนึกถึงพร้อมกับคำภาวนา ภาพเลือนหายไป ลืมตามอง ตั้งใจจำใหม่ หลับตาลงนึกถึงพร้อมกับคำภาวนา" ทำอย่างนี้เป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง ไม่ใช่ ๕ ครั้ง ๑๐ ครั้ง

"อยากสูงต้องเขย่ง" หรือไม่ก็หัดกระโดดเข้าไว้เหมือนกัปตันชมพู่ "อยากเก่งต้องขยัน" ถ้าไม่ขยัน ไม่มีทางเลยที่จะประสบความสำเร็จ แล้วขยันแบบโง่ ๆ ก็ไม่มีประโยชน์อีก

"ต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว" หาจุดพอดีของตัวเองให้ได้ ไม่ย่อหย่อนเกินไป ไม่ตึงจนเกินไป ต้องหามัชฌิมาปฏิปทาของตนเองให้เจอ ซึ่งมัชฌิมาปฏิปทานี้ ไม่มีมาตรฐาน ๕๐ เปอร์เซ็นต์ ของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน แล้วพากเพียรทำไป ชนิดเอาชีวิตเข้าแลก ถ้าไม่ประสบความสำเร็จก็ให้ตายกันไปเลย

กระผม/อาตมภาพเอง ทันทีที่รู้จักนรกก่อนอายุครบ ๒๐ ปี ก็กลัวสุดชีวิต เพราะเห็นว่าบรรดานักบวชลงไปจนแน่นขนัดไปหมด คิดว่าชีวิตนี้จะไม่บวชอย่างเด็ดขาด จนกระทั่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านชวนให้บวช ก็ยังต่อรองขอแค่ ๗ วัน เพราะว่ากลัวที่จะลงนรก..!

ท้ายที่สุดเมื่อมาเห็นว่าตัวเองมีต้นทุนอยู่มาก ประการแรกก็คือ ศีลพระมีไม่ถึง ๒๒๗ ข้อ เนื่องจากว่าศีลเกี่ยวกับภิกษุณีก็ดี ศีลเกี่ยวกับการสร้างสิ่งของเครื่องใช้ก็ตาม ไม่ต้องทำแล้ว ไม่มีให้ปฏิบัติแล้ว นางภิกษุณีไม่มี ข้าวของเครื่องใช้ โยมก็ถวายให้เหลือเฟือ มีกำไรมากขนาดนี้แล้ว ถ้ายังเอาดีไม่ได้ ก็ให้ตายไปเลย..!

ความคิดของกระผม/อาตมภาพก็คือ "ถ้าชาตินี้มึงไปนิพพานไม่ได้ ก็ลงอเวจีไปเถอะ..!" ไม่มีตรงกลางเลย "ถ้ากูขึ้นสูงสุดไม่ได้ กูยอมลงต่ำสุด..!" แต่หมายความว่า เราต้องทุ่มเทจนสุดกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญาของเราแล้ว

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ฝากเอาไว้เป็นข้อคิด ไม่ว่าจะกับท่านทั้งหลายซึ่งอยู่ที่นี่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพระภิกษุ สามเณรและแม่ชี หรือว่าญาติโยมทั้งหลายที่ฟังอยู่ทางบ้าน ทั้งในประเทศและต่างประเทศ อย่าชื่นชมกับความสำเร็จของคนอื่น โดยไม่ได้ดูว่าความสำเร็จนั้นมาจากความเหนื่อยยากขนาดไหน และเราจะเลียนแบบปฏิปทาความเหนื่อยยากนั้น ให้ประสบความสำเร็จได้อย่างไรบ้าง ?

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)