เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า วันจันทร์ที่ ๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔

[หยาดฝน]

เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า
วันจันทร์ที่ ๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔


เชิญรับฟังได้ที่ https://youtu.be/4jpV4M37iTk

ไม่ต้องคิดอะไรมากเลย..อันดับแรกวิ่งเข้าหาลมหายใจก่อน ตั้งกำลังใจง่าย ๆ ว่า ถ้าลืมหายใจก็ตาย

วันนี้เป็นการปฏิบัติธรรมวันสุดท้ายของพวกเรา เราลองนึกดูว่า ในชีวิตของเราที่ทำความชั่วมามากกว่าความดี ถ้าหากว่าต้องตายลงไปในวันนี้ เราไม่น่าจะรอดจากอบายภูมิได้ ก็มีวิธีเดียว คือ ก่อนตายวันนี้เราต้องกอบโกยคุณความดีไว้ให้มากที่สุด

[หยาดฝน]

ความดีใหญ่ในพระพุทธศาสนา คือ..ทาน คือ..ศีล คือ..ภาวนา
ทาน ทำ ๑ ได้ 'หมื่น'
ศีล ทำ ๑ ได้ 'ล้าน'
ภาวนา ทำ ๑ ได้ 'ร้อยล้าน'

ติดหนี้เขาไว้มาก ก็ต้องหาเงินมาใช้เขาให้มาก จึงต้องอาศัยการภาวนาเป็นไม้ตายสุดท้าย เพื่อให้เราสงบระงับ ทั้งกาย ทั้งวาจา ทั้งใจ เพราะว่าการให้ทานนั้นให้โดยร่างกายอย่างเดียวก็ได้ การรักษาศีลนั้นรักษาด้วยกายและวาจา แต่การภาวนานั้นเป็นการทำกาย วาจา ใจ ให้สงบระงับลง อานิสงส์จึงต่างกันเป็นร้อยเท่า

หายใจเข้า..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป
หายใจออก..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจออกมา

[หยาดฝน]

กำหนดความรู้สึกทั้งหมดแนบชิดติดกับลมหายใจ ไหลตามลมหายใจเข้าไป ไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ จะยาวจะสั้นแค่ไหนไม่มีปัญหา สำคัญตรงที่ลมหายใจเข้าออก จัดคำภาวนาให้ลงตัวกับลมหายใจเข้าออก โดยปล่อยให้ไหลเข้าไปกับลม ไหลออกมากับลม

ถ้าหากว่ากังวลในเรื่องของฐานกระทบ เราก็จับแค่ฐานเดียว อย่างเช่นว่า ที่ปลายจมูก หรือว่าที่สุดของลมหายใจที่ท้อง แค่นั้นก็พอแล้ว แต่ถ้าใจเราฟุ้งซ่านมาก ก็เพิ่มเป็นจมูก อก ท้อง ท้อง อก จมูก หรือถ้าหากว่าฟุ้งซ่านมากกว่านั้นอีกก็เพิ่มเป็น ๗ ฐาน

ผู้หญิงหายใจเข้า..กำหนดช่องจมูกซ้าย ผู้ชายหายใจเข้า..กำหนดช่องจมูกขวาเป็นฐานที่ ๑ กึ่งกลางระหว่างดวงตาเป็นฐานที่ ๒ กึ่งกลางศีรษะเป็นฐานที่ ๓ กึ่งกลางลำคอเป็นฐานที่ ๔ ไล่ยาวลงไปเรื่อย ๆ จนไปถึงฐานที่ ๗ ประมาณอยู่กึ่งกลางลำตัว บริเวณสะดือ ลองนึกถึงกากบาทที่ห้อยอยู่กลางสะดือของเราก็ดี ตรงจุดนั้นคือฐานสุดท้ายของลมหายใจเข้าออก

[หยาดฝน]

เมื่อรู้สึกว่าเราสามารถกำหนดลมหายใจและคำภาวนาได้มั่นคงแล้ว ก็นึกถึงภาพพระพุทธรูปที่เรารักเราชอบมากที่สุด
หายใจเข้า..ให้ภาพพระไหลตามลมเข้าไปในท้อง
หายใจออก..ให้ภาพพระเลื่อนขึ้นไปบนศีรษะ
หายใจเข้า..ภาพพระไหลลงไปอยู่ในท้อง
หายใจออก..ภาพพระเลื่อนขึ้นไปบนศีรษะ

สำคัญตรงที่อย่าใช้สายตา เป็นการนึกถึง ส่วนภาพพระจะชัดเจนหรือไม่ชัดเจนไม่ใช่สาระ สาระสำคัญคือนึกถึงภาพพระได้หรือไม่
หายใจเข้า..มีภาพพระไหลตามลมลงไปในท้อง
หายใจออก..ภาพพระไหลขึ้นไปบนศีรษะ

[หยาดฝน]

ไม่ต้องไปสนใจว่าหายใจทางไหน ต่อให้รู้สึกเหมือนกับว่าหายใจเข้าทางกระหม่อมก็ช่างมัน กำหนดแค่ลมหายใจเข้าพร้อมภาพพระไหลลงไปในท้อง ลมหายใจออกพร้อมภาพพระเลื่อนขึ้นไปบนศีรษะ

อย่าเน้นความชัดเจน อย่าเน้นความสว่าง แค่รู้สึกว่ามีภาพพระอยู่ก็ใช้ได้แล้ว สิ่งอื่น ๆ ถ้าสมาธิทรงตัวมากขึ้น จะติดตามมาเอง ไม่ว่าจะเป็นรายละเอียดของพุทธลักษณะ หรือความสว่างไสวขององค์ท่าน

ตอนนี้เอาแค่ว่าเรามีเวลาน้อยมาก อาจจะขาดใจตายลงไปเมื่อไรก็ไม่รู้ สิ่งที่เราต้องทำคือ กำหนดภาพพระพร้อมลมหายใจเข้า กำหนดภาพพระพร้อมลมหายใจออก คำภาวนาจะมีหรือไม่มีก็ได้

[หยาดฝน]

เมื่อรู้สึกว่าภาพพระและลมหายใจเริ่มมั่นคง..กำหนดได้ง่ายแล้ว ก็กำหนดให้ภาพพระนั้นนิ่งอยู่บนศีรษะของเรา
หายใจเข้า..ภาพพระสว่างขึ้น
หายใจออก..ภาพพระสว่างขึ้น

ให้ความสว่างไสวชัดเจนนั้นครอบคลุมตัวเราลงมาด้วย
หายใจเข้า..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น
หายใจออก..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น
หายใจเข้า..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น
หายใจออก..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น

[หยาดฝน]

จนรู้สึกว่าตัวเราและภาพพระสว่างไสวกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ก็กำหนดใจให้ความสว่างจากองค์พระแผ่กว้างออกไปรอบด้าน จะไปในลักษณะทรงกลมที่ขยายใหญ่ขึ้น ๆ ก็ได้ จะลักษณะเป็นวงขยายออกไปรอบข้างแบบคลื่นน้ำก็ได้ หรือจะเป็นภาพพระขยายใหญ่ขึ้นไป ๆ ไปก็ได้

จนกระทั่งรู้สึกว่า..ตัวเราและภาพพระนั้นใหญ่โตเต็มจักรวาล สามารถกำหนดจิตครอบคลุมดวงดาวต่าง ๆ ได้ในพริบตาเดียว

ให้ตั้งใจว่า..มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้นตกล่วงไปแล้วในวันหนึ่งคืนหนึ่ง ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้นจงไปเสวยสุขในสุคติภพโดยถ้วนหน้ากันเถิด

[หยาดฝน]

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้นตกอยู่ในความทุกข์ยากเศร้าหมอง เดือดร้อนลำเค็ญ ทุกข์กายทุกข์ใจ เจ็บไข้ได้ป่วย พิกลพิการใด ๆ ก็ดี ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้นจงได้ล่วงพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายนั้นเถิด

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้นมีความสุขความเจริญดีอยู่แล้ว ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้นจงมีความสุขความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเถิด

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น พึงเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่กันและกัน เสียสละให้ปัน ช่วยเหลือเกื้อกูลแก่ผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์ยากยิ่งกว่าตนให้พ้นทุกข์ เพื่อยังโลกทั้งหลายไปสู่สันติสุขอันสมบูรณ์ด้วยเถิด

[หยาดฝน]

เมื่อรู้สึกว่าภาพพระเลือนลางจืดจางไป ก็กลับมากำหนดภาพพระใหม่
หายใจเข้า..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น
หายใจออก..ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น

ใครตามไม่ทันไม่เป็นไร เพราะว่านี่เป็นกรรมฐานระดับสูงมาก และเป็นการรวมกองกรรมฐาน ๔๐ ไว้ด้วยกัน ตามได้แค่ไหนเอาแค่นั้น ยึดหลักที่ได้ไป ซักซ้อมบ่อย ๆ แล้วทุกอย่างจะค่อย ๆ มีความคล่องตัวชัดเจนมากขึ้น

เมื่อภาพพระสว่างไสวนิ่งอยู่บนศีรษะของเราแล้ว ก็น้อมจิตน้อมใจกราบลงไปตรงนั้น ว่านั่นคือ..ภาพพุทธนิมิตแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เสด็จมาโปรดเรา เราเห็นพระองค์ท่าน คือ..อยู่ใกล้ชิดกับพระองค์ท่าน เราอยู่ใกล้ชิดกับพระองค์ท่าน คือ..เราอยู่บนพระนิพพาน

ให้ตั้งกำลังใจว่า..วันนี้ถ้าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงถึงแก่ชีวิตก็ตาม เราขออยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ตรงนี้แห่งเดียวเท่านั้น

[หยาดฝน]

แล้วกำหนดดูลมหายใจเข้าออกของเรา..
ถ้ายังมีลมหายใจเข้าออก ตามดูลมพร้อมกับภาพพระ
ถ้าลมหายใจเบาลง กำหนดรู้ว่าลมหายใจเบาลง
ถ้าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป ให้กำหนดรู้ว่าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป..
เอาจิตจดจ่ออยู่กับภาพพระนี้เท่านั้น

สำหรับท่านที่ต้องการพิจารณาในวิปัสสนาญาณ ก็ยกเอาร่างกายของเราขึ้นมาเป็นตัวพิจารณา ดูว่าร่างกายของเราไม่เที่ยงอย่างไร เป็นทุกข์อย่างไร เป็นเพียงธาตุ ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม ประกอบขึ้นชั่วคราวให้เราอาศัยอยู่เท่านั้น

ถ้ารู้สึกว่าภาพพระหรือการกำหนดพิจารณาไม่ชัดเจน ก็กลับมาหาลมหายใจเข้าออกใหม่ เมื่อภาพพระสว่างไสวชัดเจนแล้วค่อยกำหนดพิจารณาต่อไป หรือใครจะถนัดในการรักษาภาพพระสว่างไสวนิ่งอยู่อย่างเดียวก็ได้

ให้กำหนดใจทำอย่างนี้ต่อไป จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา

[หยาดฝน]

(สัญญาณบอกว่าหมดเวลา)

พุทโธ พุทโธ พุทโธ..
ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ..

กำหนดใจให้นิ่งอยู่จุดใดจุดหนึ่งก่อน แล้วค่อยขยับเขยื้อนเคลื่อนกายนะจ๊ะ


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า
วันจันทร์ที่ ๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)