ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

[ลัก...ยิ้ม]

๘๑.

ธรรมที่ลึกลับ ไม่ควรพูดให้คนอื่นรู้
เพราะหากเขาไม่เห็นตามเรา ธรรมนั้นจะเสีย
ต้องพูดต่อผู้ปฏิบัติเหมือนกัน
เช่น มองเห็นทุกอย่างในโลกเต็มไปด้วยทุกข์ แต่อารมณ์ใจมันไม่ทุกข์
ซึ่งเป็นสุดยอดของพระธรรม

(ของหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต)

ที่พระองค์ต้องการให้เรารู้เราเห็นก็ตรงนี้แหละ
เท่ากับผู้ใดมองเห็นทุกข์ได้ทั้งหมดตามความเป็นจริง
แต่จิตอยู่ในสังขารุเบกขาญาณ ผู้นั้นเป็นพระอรหันต์

(ของพระราชพรหมยานมหาเถระ)

[ลัก...ยิ้ม]

๘๒.

ศีล เป็นฐานของพระธรรมทั้งหมด
อานาปานุสติ เป็นฐานของความสงบแห่งจิต
สองฐานนี้เป็นหลักใหญ่ของพระพุทธศาสนา

[ลัก...ยิ้ม]

๘๓.

การประกอบกุศลกรรมบถ ๑๐
เป็นการเมตตา กรุณาตนเองและผู้อื่น
(พรหมวิหาร ๔ สองข้อแรก จะทรงตัวด้วยกุศลกรรมบถ ๑๐ นี่เอง)


หมายเหตุ ข้อความในวงเล็บเป็นความเห็นของคุณลุงหมอสมศักดิ์ สืบสงวน

[ลัก...ยิ้ม]

๘๔.

จงเอาพระธรรมเป็นที่พึ่ง
อย่ายึดติดในตัวบุคคล เวลา สถานที่ และวัตถุภายนอก
ซึ่งล้วนไม่เที่ยง

[ลัก...ยิ้ม]

๘๕.

ทุกข์ เป็นธรรมที่ต้องกำหนดรู้ จึงจักรู้
สมุทัย เป็นธรรมที่ต้องละ
นิโรธ เป็นธรรมที่ต้องทำให้แจ้ง
มรรค เป็นธรรมที่ต้องเจริญให้มาก ทำให้มากตลอดเวลา

[ลัก...ยิ้ม]

๘๖.

จงอย่าประมาทในการสร้างความดี
ยังมีชีวิตอยู่ จงอย่าทิ้งการทำบุญทำทาน
แม้พระอรหันต์จบกิจแล้ว
แต่ชีวิตยังอยู่ ท่านก็ไม่เว้นการทำบุญทำทาน
เพราะมีผลเป็นจาคานุสติและอุปสมานุสติด้วย
ท่านทำเพื่อพระนิพพานจุดเดียว
เพราะท่านไม่ประมาทในความดี จงเอาอย่างท่าน

[ลัก...ยิ้ม]

๘๗.

หากศีลไม่มั่นคง สมาธิยังไม่ตั้งมั่น ปัญญายังจู๋อยู่
ห้ามคิดว่าไม่ติดในบุญ ในทาน ในความดี เพราะจิตยังติดบาปอยู่ อกุศลอยู่
แล้วยังจิตไม่เกาะติดบุญด้วย
จิตจึงมีแต่บาปอกุศล จิตเป็นคนโง่อย่างแท้จริง
พระอรหันต์ ท่านยังไม่ทิ้งการทำบุญทำทาน เพราะท่านไม่ประมาทในกรรมทั้งมวล

[ลัก...ยิ้ม]

๘๘.

อยากฉลาดต้องมีคุณธรรมประจำจิต
ยอมรับกฎของกรรม
ยอมรับกฎของความเป็นจริงในสัทธรรม ๕
ยอมรับกฎของไตรลักษณ์
ทำใจให้เป็นกลางให้ได้ และเป็นคนไม่ประมาท
ทบทวนพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์อยู่เสมอ

[ลัก...ยิ้ม]

๘๙.

กรรมใดที่เป็นอกุศล ทำจิตให้เศร้าหมอง
ขอจงพยายามละให้ออกจากจิต

[ลัก...ยิ้ม]

๙๐.

พิจารณาภาระที่มีต่อขันธ์ ๕ เข้าไว้
ดูความไม่เที่ยงของมันเข้าไว้
จักทำให้เกิดความเบื่อหน่ายในร่างกายนี้อย่างจริงจังเสียที

[ลัก...ยิ้ม]

๙๑.

จงอย่าไปจองเวรกับใคร รีบตัดกรรมเสียให้ได้
ไม่ต้องสนใจกรรมของผู้อื่นให้เสียเวลา
หันมาสนใจมรรคผลที่จักปฏิบัติตัดกิเลสส่วนตนดีกว่า

[ลัก...ยิ้ม]

๙๒.

การทำงานให้แก่พระพุทธศาสนาเพื่อความหลุดพ้น
จักต้องมีมารเข้ามาขัดขวางผลบุญเป็นธรรมดา
จงแผ่เมตตา ทรงพรหมวิหาร ๔ ให้ครบ
อุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรเหล่านี้ออกไป
แล้วจิตจักเยือกเย็น ไม่ผูกโกรธ
จงอย่าประมาท ระวังเข้าไว้
แต่จงอย่าระแวง จิตจักมีกังวล

[ลัก...ยิ้ม]

๙๓.

อารมณ์กระทบนั่นแหละเป็นของดี
เพราะจักได้ทราบกระแสของจิตตนเอง
ว่ากระทบแล้วหวั่นไหวตามไปหรือไม่ สอบได้หรือสอบตก

[ลัก...ยิ้ม]

๙๔.

คนหลงร่างกายเพราะไม่รู้จักสันตติของร่างกาย
การมีร่างกายทำให้ต้องมีกิจการงานทำไปไม่มีวันสิ้นสุด
ทุกอย่างมันเป็นสันตติ

[ลัก...ยิ้ม]

๙๕.

วัดอารมณ์ของการปลดปล่อยร่างกายอยู่ตลอดเวลา
นั่นแหละ คือการปฏิบัติพระกรรมฐาน

[ลัก...ยิ้ม]

๙๖.

การปฏิบัติไม่ต้องเลือกเวลา ไม่ต้องเลือกสถานที่
จิตอยู่ที่ไหนไม่ทิ้งอารมณ์ที่นั่น นี่แหละ คือพระกรรมฐาน

[ลัก...ยิ้ม]

๙๗.

การกำหนดรู้อารมณ์ของจิตอยู่เสมอ ๆ
นี่แหละ คือการปฏิบัติพระกรรมฐาน

[ลัก...ยิ้ม]

๙๘.

การรู้อารมณ์คนอื่น.. พ้นทุกข์ไม่ได้
การรู้อารมณ์ตนเอง.. พ้นทุกข์ได้

[ลัก...ยิ้ม]

๙๙.

อารมณ์จิตนี่แหละ
คือตัวรู้สึกถึงความสุขหรือความทุกข์ ไม่ใช่ร่างกาย

[ลัก...ยิ้ม]

๑๐๐.

ความฟุ้งซ่านเกิด ก็จงหมั่นระงับด้วยมรณานุสติ
และความไม่ประมาทในความตายไว้เสมอ