ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

[ลัก...ยิ้ม]

ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน

ทบทวน.. เก็บเล็กผสมน้อย

๑.

การพอใจในกาม ก็คือการพอใจในซากศพ
ฆ่ากันตาย เพราะศึกชิงนางหรือศึกชิงนาย
แย่งซากผีมาเป็นคู่ครอง เพราะคิดว่าร่างกายนี้
เป็นเราเป็นของเรา ศีลทั้ง ๕ ข้อขาดได้
จากโทษของกามเป็นเหตุ

[ลัก...ยิ้ม]

๒.

เรื่องการเบียดเบียน จัดเป็นธรรมขั้นสูงในพรหมวิหาร ๔
เพราะปุถุชนหลงคิดว่า กายนี้เป็นเราเป็นของเรา
จึงเอาใจกายซึ่งเป็นผู้อื่นมากกว่า จิตซึ่งคือตัวเรา
ซึ่งมาอาศัยกายอยู่ชั่วคราว
จึงเป็นธรรมดาของปุถุชน ที่เบียดเบียนผู้อื่นเห็นง่าย
เบียดเบียนตนเองเห็นยาก
ตรงข้ามกับการรู้ของอริยชน ที่เห็นการเบียดเบียนตนเอง
เพราะรู้ว่า กายนี้หาใช่เรา ใช่ของเราไม่
ตัวเราคือจิต รู้เรื่องกฎของกรรม รู้อารมณ์จิตของตนเองอยู่เสมอ

[ลัก...ยิ้ม]

๓.

ใครจักมีความเห็นในการปฏิบัติเป็นอย่างไร

ก็เรื่องของเขา จงอย่าไปขัดคอใคร

เพราะบารมีธรรมของแต่ละคนนั้นไม่เท่ากัน

คิดได้เท่านี้ ก็จักวางอารมณ์ให้ลงตัวธรรมดาได้

[ลัก...ยิ้ม]

๔.

รูปปั้น-รูปถ่าย-ภาพเขียนต่าง ๆ มิใช่ตถาคต
ขันธ์ ๕ หรือร่างกายก็มิใช่ตถาคต
มิใช่พระพุทธเจ้า
พระพุทธเจ้าคือพระธรรม หรือจิตผู้ทรงธรรม

[ลัก...ยิ้ม]

๕.

จงอย่าคิดว่า ตนดีแล้วเป็นอันขาด
หากตัดสังโยชน์ยังไม่ได้ครบ ๑๐ ข้อ
จะเป็นการประมาทเกินไป
ประเดี๋ยว..โดนท่านผู้มีฤทธิ์เหนือกว่าเราทดลองเอา เช่น เทวดา เป็นต้น

[ลัก...ยิ้ม]

๖.

บุคคลส่วนใหญ่มักชอบอารมณ์เดือดร้อนใจ
ซึ่งเป็นอารมณ์ทุกข์ แต่ไม่รู้อารมณ์ของตนเอง
จึงเกาะทุกข์ เกาะความเดือดร้อนใจอยู่ร่ำไป
แต่ผู้รู้ก็จักพยายามละ
และปล่อยวางอารมณ์นั้นอยู่ตลอดเวลา
ขอจงพยายามปฏิบัติให้ได้ตามนี้

[ลัก...ยิ้ม]

๗.

ภาราหะเว ปัญจักขันธา

ทุกข์อันใด จักมาเกินกว่าภาระที่มีต่อขันธ์ ๕ นั้นไม่มี
อยู่คนเดียวก็ทุกข์คนเดียว

ยิ่งอยู่หลายคน ยิ่งเพิ่มทุกข์มากขึ้นเท่านั้น

[ลัก...ยิ้ม]

๘.

โทษของกาม มิใช่กาเมเพียงสถานเดียว
ตถาคตหมายถึงการติดในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์
ตัวสุดท้ายต้องระวังเป็นพิเศษ
เพราะอารมณ์ของจิตเป็นภัยร้ายแรงที่สุด
ที่คอยทำร้ายจิตตนเองอยู่เสมอ

การกำหนดรู้อารมณ์ของตนเอง จึงต้องมีอยู่ตลอดเวลา
การพลั้งเผลอย่อมมีบ้างเป็นธรรมดา

หากแก้ไขจุดนี้ไม่ได้ ก็ตัดสังโยชน์ข้อ ๔-๕ ไม่ได้

[ลัก...ยิ้ม]

๙.

ตราบใดที่ยังมีร่างกาย

คำว่าปราศจากโรคนั้นย่อมไม่มี

ผู้มีปัญญาย่อมรู้ จักเห็นโรคอันเกิดจากธาตุ ๔ เสื่อมได้ตลอดเวลา
แม้ความหิวก็นับว่าเป็นโรค ร่างกายจึงเป็นรังของโรค

[ลัก...ยิ้ม]

๑๐.

อโรคยา ปรมา ลาภา

มีโรคก็เป็นทุกข์ ไม่มีโรคก็เป็นสุข
แต่จริง ๆ แล้ว สำหรับนักปฏิบัติคำว่าไม่มีโรคนั้น ไม่มี
การมีขันธ์ ๕ จึงมีทุกข์อย่างยิ่ง

ภารา หเว ปัญจักขันธา
ความโง่ ทำให้ไม่เห็นทุกข์ คิดว่าการมีขันธ์ ๕ เป็นสุข
เห็นกามตัณหาเป็นของดี ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวทำให้เกิดขันธ์ ๕

ซึ่งเป็นบ่อเกิดของทุกข์ทั้งปวง

[ลัก...ยิ้ม]

๑๑.

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก หนีไม่พ้นกฎธรรมดาไปได้
(กฎของกรรมอันเดียวกัน)

ต้องแยกให้ออกระหว่างโลกียธรรมกับโลกุตรธรรม
เลือกให้เป็น จิตจักได้รับความสุขจากการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง

หมายเหตุ ข้อความในวงเล็บเป็นความเห็นของคุณลุงหมอสมศักดิ์ สืบสงวน

[ลัก...ยิ้ม]

๑๒.

อย่าอยู่คนเดียว อย่าไปไหนคนเดียว

ให้อยู่กับพระ ให้ไปกับพระ
เพราะคุณของพระทั้ง ๓ คือพระรัตนตรัยนั้น หาประมาณมิได้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๓.
ทำงานรอความตาย แต่อย่าตายเปล่า
ขอตายเป็นครั้งสุดท้าย มีมรณาและอุปสมานุสติอยู่เสมอ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔.

พวกปุถุชนจักมีความประมาทในชีวิตมาก ในเรื่องการเจ็บป่วยหรืออุบัติเหตุ
ซึ่งก็เป็นของธรรมดา

ถ้าหากจักถึงตายก็ตายเปล่า เพราะมิได้พร้อมตาย
ซ้อมตายไว้เป็นปกติธรรม รู้ลม-รู้ตาย-รู้นิพพานอยู่เสมอ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๕.

ขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่

พยายามตรวจดูศีล-สมาธิ-ปัญญา อย่าให้พร่องไปจากจิต
เผลอก็เริ่มต้นใหม่ จิตจักชินอยู่กับความดีของหลักธรรมปฏิบัตินี้

จนอารมณ์ศีล-สมาธิ-ปัญญาทรงตัว คำว่าคิดชั่วก็จักไม่ยอมคิดเลย

[ลัก...ยิ้ม]

๑๖.

ไม่ต้องไปห้ามใคร ให้ห้ามใจตนเอง
เพราะธรรมภายนอก แก้ไขไม่ได้หรือได้ยาก

ให้แก้ธรรมภายใน คือที่ใจตนเอง

ทุกอย่างหนีไม่พ้นกฎธรรมดา หรือกฎของกรรมไปได้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๗.

จงอย่าฝืนกฎธรรมดา

ไม่ต้องไปห้ามใคร ให้ห้ามใจตนเองดีกว่า

นั่นแหละ เป็นของจริงของแท้

[ลัก...ยิ้ม]

๑๘.

ให้ดูอารมณ์จิตตัวเดียว ดูแต่ความเลวของตนเอง
เพราะจะละความชั่วได้ ต้องเห็นความชั่วที่ตัวเราเองก่อนเสมอ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๙.

พระตถาคตเจ้าทุก ๆ พระองค์

อนุญาตให้บริโภคเภสัชทั้ง ๕ ได้ในยามวิกาล รวมทั้งน้ำปานะด้วย

(มีนมสด-นมเปรี้ยว-เนยแข็ง-เนยเหลวคือ พวกน้ำมันจากพืชและสัตว์-น้ำผึ้ง-น้ำอ้อย-
น้ำผลไม้จากผลไม้ที่ลูกเล็กกว่ากำปั้นมือคนโบราณ)

หมายเหตุ ข้อความในวงเล็บเป็นความเห็นของคุณลุงหมอสมศักดิ์ สืบสงวน

[ลัก...ยิ้ม]

๒๐.

อย่าฝืนโรค จนเกิดภัยเบียดเบียนตนเอง

ในขณะที่กายยังมีชีวิตอยู่ ให้รักษาชีวิตไว้เพื่อการปฏิบัติธรรม
ตัดสังโยชน์ ๑๐ ให้หมดก่อนตาย ทุกอย่างให้เดินสายกลาง