มหาเศรษฐีไปบรมพุทโธ ตอนที่ ๗

[สุธรรม]

ลาก่อนนะ..ร้านฉี่ฉ่า มีโอกาสจะมากินใหม่

ไม่รู้ว่าค่าอาหารมื้อนี้เท่าไร เพราะทั้งคุณอาเล็กและคุณเห็นดีไม่ยอมให้ “แขก” อย่างพวกเราจ่ายสักครั้ง พอเจ้าภาพเดินคลำพุงแคะฟันออกมาขึ้นรถ เกรซถามพลขับว่ากินข้าวหรือยัง ? ได้รับคำตอบว่าซื้อมากินบนรถไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไป “Prambanan Vihara” ได้แล้ว

โว้ย..ป้ายบอกทางให้เลี้ยวไปทางซ้าย แต่พลขับของเราเลี้ยวไปทางขวา บอกว่าระยะทางประมาณยี่สิบนาที (บ้านนี้เมืองนี้เขานับระยะทางเป็นเวลา ไม่มีการนับเป็นกิโลเมตร) แต่วิ่งไปเกือบชั่วโมง จนอาตมาไม่แน่ใจว่าหลงทางหรือเปล่า ? กำลังจะให้เกรซถามทางให้ ก็พอดีเห็นป้ายเล็ก ๆ บอกว่าอีก ๑ ก.ม. เฮ้อ..ไม่ใกล้ไม่บอกนะนี่...

[สุธรรม]

พื้นที่เหมือนกับเป็นสวนสาธารณะไปในตัว

วิ่งเข้าเมืองไปมีสุเหร่าสูงตระหง่าน ยอดโดมเป็นสีทองอร่ามตา พลขับเลี้ยวซ้ายตรงหน้าสุเหร่า เข้าไปในสถานที่คล้าย ๆ กับสวนลุมพินีของบ้านเรา เพราะมีต้นไม้เยอะมาก สนามหญ้าก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ตัดหญ้าเรียบกริบ ไม่มีใบไม้หล่นให้เห็นเลย...

[สุธรรม]

มา..มาจ่ายเงินตรงนี้ซะดี ๆ..!

มาถึงด่านเก็บเงิน ค่ารถคันละ ๕,๐๐๐ รูเปียห์ แม่ป๋อมปรารภว่าเขาไม่เก็บคนด้วยหรือ ? ฮ่า..อย่าเพิ่งหลงดีใจ มรดกโลกแบบนี้เขาไม่คิดราคาเด็กอนุบาลแน่นอน วนซ้ายไปจนเกือบครบรอบ จึงลงจากรถ คุณนายเทวีบอกว่าเคยมาแล้ว ขอนอนรออยู่ในรถแทน ฮ่า..(อีกที) แสดงว่าอิ่มจนเดินไม่ออกเป็นแน่แท้ พวกเรามาลังเลอยู่ตรงป้าย มันชี้ไปตรงอาคารที่หน้าตาเหมือนสำนักงานมากกว่า จนมีคนเปิดออกมากวักมือเรียกให้เข้าไปด้านใน เพราะทนดูไม่ไหวที่พวกเรายืนเกะกะหาทางไม่เจอ...

หลังประตูกระจกเป็นช่องขายบัตรเข้าชม ผู้ใหญ่คนละ ๑๑๗,๐๐๐ รูเปียห์ เด็กคนละ ๖๓,๐๐๐ รูเปียห์ คุณอาเล็กส่งบัตรเครดิตให้ไปรูดเอาเลย อาตมากับเกรซมาลังเลอีกตรงทางเข้า เพราะว่ามีแท่นโลหะหมุนสำหรับนับจำนวนคน แต่มันเปิดคาอยู่ ท้ายสุดสรุปว่ามันเจ๊งกระบ๊งไปเรียบร้อยแล้ว จึงเดินผ่านไปเฉย ๆ...

[สุธรรม]

ขอถ่ายรูปกับป้ายก่อน กันถูกเขาหาว่ามาไม่ถึงจริง..!

คุณอาเล็กอุตส่าห์ไปซื้อร่มมากางให้ แต่อาตมาตัวสูงกว่ามาก คุณอาเล็กจึงต้องเดินท่าเหมือนเต้นบัลเล่ต์ตามไป แค่ชุดพระไม่เหมือนใครก็เป็นเป้าสายตาพออยู่แล้ว ยังมีคนกางร่มเต้นบัลเล่ต์ตามไปอีกใครเห็นก็ต้องมอง อาตมาได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้..!

มาถ่ายรูปตรงป้ายยินดีต้อนรับ ที่ไหน ๆ เขาก็ “Selamat Datang” มาที่นี่ค่อยเอื้อเฟื้อหน่อย ใช้เวรกรรม (Welcome) เป็นแห่งแรก หลังจากหน้าไหม้เพราะแดดได้ที่แล้วก็เดินเข้าไปข้างใน วิหารแกะสลักจากหินภูเขาไฟตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า มีช่างภาพหลายคนเข้ามาเสนอตัวถ่ายรูปให้ เจอพวกเราถือกล้องมาทุกคนจึงยอมถอยไปแต่โดยดี...

[สุธรรม]

เห็นอาเสี่ยเห็นดีพนมมือแล้ว ทำไมนึกถึงหนุมานก็ไม่รู้ ?

อาตมาจัดการถ่ายรูปหมู่ให้ป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซก่อน จากนั้นก็ปล่อยให้คุณเห็นดี ป้านุช กับแม่ป๋อม ถ่ายรูปของอาตมาเอง ท้ายสุดคุณเห็นดีส่งกล้องราคาแพงหูดับของตนเอง ไปให้คุณอาเล็กถ่ายรูปอาตมากับตัวเองให้หน่อย...

[สุธรรม]

ที่นี่..วิหารพราหมณันท์

เสร็จแล้วเดินผ่านป้าย Candi Prambanan (ที่นี่..วิหารพราหมณันท์) ไปเข้าทางประตูหน้า ที่เป็นรั้วเหล็กโปร่งกั้นอยู่ มีเจ้าหน้าที่คอยตรวจตั๋วอยู่ทางซ้ายมือ นักท่องเที่ยวกำลังเดินเรียงแถวผ่านประตู พอพวกเราเข้าไปได้ อาตมาก็รีบเดินวนไปทางซ้ายมือ เพื่อหาที่ถ่ายรูปก่อนตามเคย...

[สุธรรม]

เหลือวิหารองค์นี้ที่ให้ขึ้นไปชมข้างในได้

เพิ่งถ่ายไปได้ไม่กี่รูป ป้านุชกับเกรซก็ตามมาถึง พอดีมีนักท่องเที่ยวขอถ่ายรูปอาตมาอีก นอกจากรูปเดี่ยวแล้วยังขอถ่ายรูปคู่ด้วย เสร็จแล้วอาตมาเดินตามเหล่านักท่องเที่ยวไปยังวิหารองค์ซ้ายมือ เพราะว่าวิหารองค์ใหญ่ตรงกลางปิดไม่ให้เข้า มีแต่องค์นี้ที่เปิดให้ขึ้นไปชมด้านในได้...

[สุธรรม]

หมู่ปรางค์หลักเหลือไม่ครบ ๘ หลัง นอกนั้นพังราบอยู่กับพื้น..!

เดินผ่านกล้องของนักท่องเที่ยวฝรั่ง ที่เห็นพระไม่ได้เป็นต้องถ่ายไว้ก่อน บางรายก็ขอถ่ายตรง ๆ หลายรายไม่แน่ใจว่าถ่ายแล้วต้องเสียเงินหรือเปล่า จึงใช้วิธีแอบถ่ายแทน แต่อาตมาก็เห็นจนได้ จึงแกล้งด้วยการเดินให้คนอื่นบังมุมกล้องเสีย อยากไม่บอกกันดีนัก..!

ข้างในวิหารองค์นี้เป็นรูปพระนารายณ์ แกะสลักมาจากหินภูเขาไฟ หมู่มหาวิหารพราหมณันต์นี้ ประกอบไปด้วยวิหารหรือปรางค์หลัก ๘ องค์ด้วยกัน เป็นที่ประดิษฐานรูปสลักของพระพรหม พระศิวะ พระนารายณ์ และพระพิฆเณศวร์ พร้อมกับวิหารประดิษฐานสัตว์พาหนะของพระมหาเทพทั้ง ๔ อีก ๔ หลัง สร้างมาไล่เลี่ยกับพระมหาเจดีย์บรมพุทโธ

ลักษณะของวิหารคล้ายคลึงกับปรางค์หลักของปราสาทหินพิมาย แต่ดูเพรียวและมีเหลี่ยมมุมรายละเอียดมากกว่า ได้ยินว่าปกติแล้วมีวิหารเล็ก ๆ รายรอบอีกหลายร้อยหลัง แต่เมื่อ ๕ ปีก่อนเกิดแผ่นดินไหวใหญ่ ทำให้พังราบเป็นหน้ากลอง เหลือแต่เศษหินเกลื่อนกลาดให้พวกเราเห็นอยู่รอบด้าน ที่ปรางค์หลักหลายองค์ต้องปิดซ่อมอยู่นี้ ก็มีสาเหตุมาจากแผ่นดินไหวในครั้งนั้นนั่นเอง

[สุธรรม]

ชอบกันนัก..เรื่องถ่าย "เบื้องหลัง" ครูบาอาจารย์ ไอ้ที่ปัจจุบันจะติดคุกหัวโตก็เพราะเจอศิษย์แบบนี้แหละ..!

ลงมาจากวิหารพระนารายณ์แล้ว อาตมาเดินอ้อมซ้ายมือวนไปด้านหลังหมู่วิหาร เห็นเกรซกับแม่ป๋อมเดินนำหน้าไปไว ๆ ทางด้านหลังนี้มีเครื่องมือตัดหิน และมีหินที่ตัดให้ได้ขนาดเพื่อนำไปซ่อมแซมองค์วิหารอยู่กองใหญ่...

ด้านหลังนี้มีทางให้เดินลงไปยังพื้นข้างล่างที่ต่ำกว่า ซึ่งสามารถถ่ายรูปหมู่วิหารในมุมกว้างได้ อาตมาเดินลงไปจนเกือบถึงตัวอาคารที่มีลักษณะคล้ายสนามกีฬา ยังไม่ทันที่จะถ่ายรูปหมู่วิหาร ก็โดนป้านุชแอบถ่าย “เบื้องหลัง” ไปแล้ว...

[สุธรรม]

แม่ป๋อมช่วยถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นหลักฐาน

มุมนี้แม้จะถ่ายภาพมุมกว้างของหมู่วิหารได้ แต่พื้นที่ซึ่งต่ำลงไปมากทำให้เป็นภาพมุมเงยเสียมากกว่า ถ่ายรูปเสร็จอาตมาเดินตามป้าย Keluar (ทางออก) เพื่อไปยังทางออกเหมือนกับนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ มาเจอคุณอาเล็ก คุณเห็นดี ตรงด้านข้างนี้เอง...

[สุธรรม]

มุมนี้ที่ทุ่มทุนสร้าง..!

ป้านุชกับแม่ป๋อมจึงผลัดกันเป็นตากล้อง ถ่ายรูปหมู่ของคณะในมุมนี้ให้ เสร็จแล้วเดินตามนักเที่ยวออกไป อาตมาเห็นทางซ้ายมือมีมุมที่จะถ่ายรูปหมู่มหาวิหารได้ จึงลงทุนเดินไปหลายร้อยเมตร แล้วก็ไม่ผิดหวัง..เพราะเป็นมุมที่สวยจริง ๆ...

[สุธรรม]

สองคนขอถ่ายรูปคู่กับ "ซือฝู่" หน่อย

ได้รูปสวยสมใจแล้วก็เดินกลับมาสมทบกับคณะ ตรงทางออกนี้เป็นหมู่ต้นไม้ร่มรื่นมาก คุณอาเล็กกับคุณเห็นดีขอให้แม่ป๋อมช่วยถ่ายรูปอาตมากับทั้งสองคนให้ด้วย จึงต้องรอจังหวะที่นักท่องเที่ยวเดินผ่านไปหมดแล้วค่อยถ่าย...

[สุธรรม]

มุมนี้ขึ้นไปถ่ายจากข้างบนสะพานเหล็ก

เดินไปตามถนนที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ มาถึงทางแยกมีแผงขายน้ำดื่ม มีอาคารลักษณะเหมือนกับสวนสนุก ตรงอาคารมีสะพานเหล็กค่อนข้างสูง เป็นมุมที่น่าจะถ่ายรูปหมู่วิหารได้สวยอีกมุมหนึ่ง อาตมาจึงไม่รอช้าที่จะขึ้นไปข้างบนทันที...

[สุธรรม]

เห็นช่องว่างเป็นต้องถ่ายรูปเอาไว้ก่อน

มุมนี้แม้จะสวยแต่ก็ไกลจนเกินไป ถึงอาตมาจะใช้ซูมดึงภาพได้ แต่ก็ไม่ชัดเจนเท่ากับโฟกัสธรรมดา ได้แต่ถ่ายรูปในระยะต่าง ๆ ไปหลายรูป แล้วค่อยเดินตามคณะวนขวาออกไป ตรงไหนมีช่องว่างระหว่างต้นไม้ เห็นภาพหมู่วิหารได้ก็ถ่ายไปเรื่อย...

[สุธรรม]

ก็ไปกันแบบนี้ แล้วจะไม่ให้คนมอง..!

คุณเห็นดีกับแม่ป๋อมเข้าคู่กันดีมาก เห็นอาตมาหยุดถ่ายรูปตรงไหน ก็จัดการถ่าย “เบื้องหลัง” ไปด้วยในทันที จนอาตมาต้องเลิกทำตัวเป็นดาราหน้ากล้องไปเอง คุณอาเล็กเอาร่มมากางบังแดดให้อาตมาเหมือนเดิม ส่วนเกรซกางร่มให้คุณอาเล็กอีกที เดินตามกันเป็นงูกินหางไปเลย...

[สุธรรม]

เคยแต่เลี้ยงหมูหมากาไก่ นาน ๆ จะได้เลี้ยงกวางสักที

ผ่านพิพิธภัณฑ์ของมหาวิหารพราหมณันท์ แต่พวกเราไม่ได้แวะเข้าไปดู เดินมาจนเจอสามล้อหลายคันนั่งรอผู้โดยสารอยู่ อาตมาเดินตรงเข้าไปหา ไม่ได้คิดจะนั่งสามล้อหรอก แต่ข้างหลังพวกเขาเป็นรั้วตาข่ายขนาดใหญ่ มีกวางดาวมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ หลายตัว...

อาตมาเพิ่งถ่ายรูปกวางไปได้ ๒ รูป ป้านุชก็ส่งผักบุ้งมาให้ ๑ กำ ซื้อมาจากแม่ค้าที่วางหาบอยู่ใกล้ ๆ สามล้อนั่นแหละ อาตมายื่นผักบุ้งผ่านรั้วเข้าไป ฝูงกวางก็กรูกันเข้ามาหา เจ้าตัวแรกคว้าได้ก็ดึงไปทั้งกำเลย ทำเอาที่เหลือได้แต่ยืนตาปริบ ๆ ไปตาม ๆ กัน...

[สุธรรม]

มีแบบนี้ตั้งสิบกว่าซอย ถ้าไม่ถึง ๑๐๐ ร้านก็ต้อง ๙๙ ร้านเป็นแน่..!

ดูท่าแล้วต่อให้เหมาผักบุ้งหมดหาบก็คงไม่พอให้พวกกวางยาขี้ฟัน จึงต้องตัดใจเดินจากมา เลี้ยวซ้ายมือมาเจอห้องน้ำ สามสาวรีบแวะในทันที ส่วนอาตมาเดินเลี้ยวขวามาตรงประตูทางออก เขาทำประตูไว้ตรงกับร้านขายของที่ระลึก ซึ่งดูแล้วน่าจะมีเป็นร้อยร้านเลย...

เดินผ่านออกมาแบบ “ขี่ม้าชมสวน” จนทะลุออกมาที่ถนนด้านนอก โชเฟอร์เห็นอาตมาก็รีบเปิดรถให้ คุณนายเทวียังหลับคอพับอยู่เลย อาตมาหยิบกระบอกน้ำร้อนกับผ้าเย็นที่ใช้แล้วมา หลังจากดื่มน้ำแล้วก็จัดการผลิต “ผ้าร้อน” เช็ดหน้าเช็ดตาเป็นการใหญ่...

[สุธรรม]

สามล้อจอดรอผู้โดยสารอยู่ใกล้ ๆ ทางออก

เสร็จเรียบร้อยเก็บกระติกน้ำแล้ว ก็เดินไปถ่ายรูปสามล้อที่จอดเป็นกลุ่มอยู่ใกล้ ๆ ทางเข้า พร้อมกับรถม้าทั้งที่จอดอยู่และที่กำลังพาผู้โดยสารมาส่ง จากนั้นหยิบเอา “เรืองรุ้งบนลายเมฆ” มาอ่านรอทุกคน ว่าไปจนได้หนึ่งบทยังไม่มีใครออกมาเลย..!

[สุธรรม]

ขายของแบบนี้ก็ดี เพราะไม่เน่าไม่เสีย ตากแดดตากฝนก็ไม่เป็นไร

เก็บหนังสือแล้วเดินไปรอที่ปากทางออก ตรงนี้เป็นร้านขายหินแกะสลัก ส่วนมากทำเป็นของใช้จำพวกครก สาก หินบดยา ฯลฯ รอจนปวดฉี่จึงเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากร้านขายหินแกะสลักนัก ค่าเข้าห้องน้ำ ๑,๐๐๐ รูเปียห์ แต่คนเฝ้าคงเห็นว่าอาตมาแต่งตัวจ๊าบดี จึงโบกมือว่าไม่ต้องจ่าย ห้องน้ำสะอาดดีมาก ฉี่เสร็จแล้วก็เดินย้อนเข้าไปดูว่าพวกเขาไปไหนกันหมด...

[สุธรรม]

คนไทยไปที่ไหนก็ "ซื้อกระจาย" ที่นั่น..!

เจอคุณเห็นดีกำลังกินขนมจำพวกลอดช่องสิงคโปร์ แถมยังมีแก่ใจเรียกอาตมาให้ฉันอีกด้วย ฮ่วย..หมดเวลาของตูไปตั้งนานแล้วเฟ้ย..! เดินเลยอาเสี่ยนักชิมเข้าไป เจอป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซ กำลังต่อรองราคาสินค้าเป็นการใหญ่ มีคุณอาเล็กคอยเป็นกำลังใจให้...

ป้านุชกับแม่ป๋อมกำลังเลือกกระเป๋าบาติกใบเล็ก ๆ ซึ่งเหมาะที่จะใส่ของจุกจิกเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนเกรซกำลังหยิบเน็กไทมาดูแล้วดูอีก อาตมาบอกให้แม่ป๋อมต่อราคาให้มากกว่านั้น แต่คุณแม่บอกว่า “สงสารคนขาย” เออ..แต่ไม่ยักสงสารตัวเอง..!