เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมีนาคม ๒๕๖๒

[เถรี]

ถาม : สิ่งที่แสดงออก เป็นการแสดง แต่ไม่ใช่ของเราจริง ๆ เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้น เราอยู่ในบทบาท ?
ตอบ : สักแต่ว่าทำ คราวนี้ตรงสักแต่ว่าทำ อย่าให้ใจเราปรุงแต่งเป็น รัก โลภ โกรธ หลง ทำตามหน้าที่ไปเท่านั้น แล้วพยายามตีกรอบให้อยู่ในกรอบกรรมบถ ๑๐ หรือศีลของเราเอาไว้ แล้วก็พยายามต่อไป โดยเฉพาะอย่าทิ้งการภาวนา ถ้าทิ้งการภาวนา เดี๋ยวกำลังตก ก็โดนงัดหงายท้องอีก คราวนี้ไม่ต้องไปงัดหาอารมณ์นั้นแล้ว มันมาเองเลย

[เถรี]

ถาม : ความพอใจกับไม่พอใจ มีแค่สองอันนี้ แต่เราไม่ได้เอาสองอันนี้ใช่ไหมคะ ?
ตอบ : แค่สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น อย่าไปปรุงแต่งตาม ยินดีพอใจเป็นราคะ ไม่ยินดีไม่พอใจเป็นโทสะ กิเลสกินเราทั้งคู่ ต้องอยู่ตรงกลาง ๆ อย่าไปยุ่ง

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนแตกความสามัคคี ไม่หันหน้าเข้าหากัน ก็ส่งเสริมให้นั่งรถสองแถวสิ นั่งรถสองแถวก็ต้องหันหน้าเข้าหากันเอง อยากให้เขาสามัคคีก็จัดทอดกฐินกันทุกเดือน เพราะกฐินต้องเป็นกฐินสามัคคี"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนเก่า ๆ อย่างคุณวิวัฒน์ - วิชัย โกศล ฝาแฝดที่เป็นหมอนวดประจำตัวหลวงพ่อวัดท่าซุง เมื่อวานก็มาที่นี่ มาแล้วก็ถามเรื่องที่ไม่น่าถาม คนรุ่นเก่า ๆ ที่วัดท่าซุงเขาจะรู้ว่า ก่อนหน้านี้อาตมาทะลึ่งรู้ไปทุกเรื่อง จนกระทั่งโดนหลวงพ่อท่านดุเอา โดยเฉพาะหลายเรื่อง อย่างการให้หวยหรือการบอกว่าคนตายไปไหน ท่านให้เลิกไปเลย แต่เขามาก็ยังเคยชินกันอยู่ ก็คือถามเลย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาบอกว่าจำชื่อ-นามสกุล ได้ทุกคน เขาไม่ค่อยจะเชื่อกัน ถ้าหลุดเข้ามาในเมมโมรี่การ์ดของอาตมาแล้วไม่หายไปไหน เพราะว่าลบไม่ได้

อาทิตย์ก่อนแวะไปให้ท่านอาจารย์บ๊ะซ่อมสุขภาพให้ เจอขาเก่าวัดท่าซุง ๗ - ๘ คน มีรายหนึ่งเดินยิ้มมาแต่ไกลเลย "จำได้ไหม ? สมัยพระองค์ที่ ๑๑" ตอนนั้นอาตมายังไม่ได้บวชเลย บอกว่า "จำได้ คุณสุกัญญา ตั้งศุภวัฒนกิจ" อีกฝ่ายก็เลยยิ้มไม่หุบ เกือบ ๔๐ ปี ยังบอกชื่อบอกนามสกุลถูก เขายอมกลัวกันทั้งนั้น

อาตมาไม่ได้จำ แล้วก็ไม่ได้ลืม บอกไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร ก็คือเวลาต้องการข้อมูลจะขึ้นมาเอง แปลว่าไม่ต้องเสียเวลาจำ แล้วก็ไม่ต้องลืม คือถ้าลืมจะจำไม่ได้ ถ้าจำเยอะ ๆ ก็เครียด จึงใช้วิธีไม่จำ"

[เถรี]

มีโยมพาลูกหมามาบ้านเติมบุญ "เจ้าตัวเล็ก ๆ พวกนี้พอมา อาตมายื่นมือให้กัด บางตัวก็กัดอย่างเป็นจริงเป็นจัง กัดอยู่พักใหญ่ ไม่เข้าสักทีก็เลิก บางทีบิณฑบาตอยู่ในตลาด เจอหมาตัวใหญ่ สูงเกือบถึงเอว อันนั้นเป็นพันธุ์อลาสกัน มาลามิวท์ ก็จับหัวเล่น พระเขากลัวว่าจะโดนกัดมือ บอกว่าไม่เป็นไรหรอก รู้จักกันมาหลายชาติแล้ว

มีอยู่ตัวหนึ่งเป็นลูกผสมร็อตไวเลอร์กับหมาไทย หน้าตาเลยแปลก ๆ เจอหน้าเมื่อไรอาตมาก็เตะเล่น ตอนบิณฑบาตนั่นแหละ เขาก็จะกระโดดงับซ้ายงับขวาไปเรื่อย เจ้าของก็ตกใจ ตวาดลั่นไปหมด บอกโยมไปว่า ไม่ต้องไปตวาด หมาโดนเก็บกดอยู่ในบ้าน ออกมาก็อยากจะเล่น พอเราไปเตะหยอก ๆ เขาก็เล่นด้วย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนแก่ก็ค่อย ๆ ล่วงลับไปทีละคนสองคน เมื่อวานคุณวิวัฒน์มา บอกว่าหลวงพี่ไม่แก่เลย อาตมาบอกว่าแก่ไปเยอะเลย เพียงแต่ว่าคุณเห็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง เขาถามว่าทำอย่างไร กินยาหรือเปล่า ? อาตมาบอกว่าเป็นคนเกลียดยาที่สุด ไม่ค่อยกิน อย่าไปเครียดกับชีวิตก็พอ ถ้าเครียดมากก็จะแก่เร็ว"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนทั่วไปโดยเฉพาะคนแก่ อย่าไปตั้งความหวังอะไรกับชีวิตมาก ถ้าหวังมากเมื่อผิดหวังก็จะเครียด"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ปัจจุบันนี้อาตมาฉันอาหารตามหน้าที่ คือต้องเลี้ยงร่างกาย ก็เลี้ยงไว้หน่อยให้พออยู่ได้

ส่วนใหญ่พอไปนั่งร่วมวงกับท่านอื่น หลวงปู่หลวงพ่อก็ฉันไม่เลิกยันเที่ยง ท่านเห็นอาตมาฉันไม่กี่นาที เสร็จเรียบร้อยก็ถาม "อิ่มแล้วหรือ ?" "อิ่มแล้วครับ" "จะอยู่ได้อย่างไร ตอนเย็นฉันอะไรบ้างหรือเปล่า ?" "อ๋อ...น้ำเปล่าเป็นหลักครับ" เลี้ยงไปตามหน้าที่ เรามีหน้าที่เลี้ยงก็เลี้ยงไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวร่างกายก็อาละวาด แต่เลี้ยงแค่ให้อยู่ได้"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาบอกกับพระปลัดคมสันต์ไปว่า ผมเป็นคนที่จำอะไรแล้วจำตลอดชีวิต จำแล้วไม่ลืม แต่ทั่ว ๆ ไปเขาจำแล้วมักจะลืม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสมองทำด้วยอะไร

แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนชาวบ้านก็คือ จำความดีของคน แต่ไม่จำความชั่ว ใครทำอะไรไม่ดีกับอาตมานี่ไม่สนใจหรอก แต่ถ้าใครทำความดีนี่จะจำไว้ว่าเขามีบุญคุณกับเรา เพื่อรอทดแทนตอนมีโอกาส"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สำนวนหัวกระไดไม่แห้ง มาจากว่าสมัยก่อนมักจะเดินเท้าเปล่า ถึงเวลาก็จะมีอ่างล้างเท้าไว้ข้างบันได ล้างเท้าเสร็จขึ้นบันได กระไดก็เปียก หัวกระไดไม่แห้งก็คือมีคนมามาก"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ช่วงนี้อาตมางานท่วมหัว อยู่ ๆ ก็มีงานพิเศษเพิ่มขึ้นมา ต้องไปบรรยายว่าทำอย่างไรให้เป็นชุมชนคุณธรรมต้นแบบ ท้ายสุดบรรดาผู้ฟังเขาสรุปว่า ต้องมีเงินอย่างวัดท่าขนุน

อย่างเช่นว่าการจัดงานปฏิบัติธรรม วัดเรารับไม่เกิน ๓๐๐ คน ค่าอาหารวันละประมาณ ๑๐,๐๐๐ บาท ก็เฉลี่ยว่าวันละ ๓๕ บาท ต่อคนต่อวัน ถือว่าอาหาร ๒ มื้อ ๆ ละ ๑๕ บาท น้ำปานะอีก ๕ บาท มีที่ไหนเขาจัดได้บ้าง ? ขนาดนี้ยังจ่ายวันละหมื่น ที่อื่นเขาจึงจัดกันไม่ได้

พอเห็นของวัดท่าขนุนจัดแล้วส่งรูปสวย ๆ ไปให้ดู เขาสรุปว่า ถ้าอยากเป็นชุมชนคุณธรรมต้นแบบต้องรวยกว่าวัดท่าขนุน ซึ่งความจริงการจัดงานปฏิบัติธรรม รายได้จะมาเอง เพราะว่าผู้ปฏิบัติธรรมทุกคนก็ทำบุญอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเราอย่าไปหวังในเรื่องของผลกำไร ควรที่จะหวังว่าโยมจะได้ผลอะไรจากการปฏิบัติธรรม

อย่างที่วัดท่าขนุนหล่อสมเด็จองค์ปฐมทองคำหนัก ๙๗.๕๗๕ กิโลกรัม คูณออกมาราคาเป็นร้อยล้าน ที่อื่นเขาจะมาหล่อพระเรียกคนอย่างเราได้ไหม ? ก็ไม่ได้"

[เถรี]

"ความจริงแล้วถ้าสร้างศรัทธาให้เกิดกับญาติโยมได้ เงินทองทั้งหลายจะมาเอง เพราะว่าคนที่อยากทำบุญมีมาก แต่เขาก็หวังว่าจะมีพระที่เขาไว้ใจได้ ซึ่งตรงนี้สำคัญที่สุดว่า ทำอย่างไรให้โยมเขาไว้ใจ อย่างของวัดท่าขนุนเราไม่บอกบุญ ไม่เรี่ยไรโดยตรงที่วัด จะไม่มีอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งจัดงาน ธงสักอันก็ไม่มี ให้บอกกันปากต่อปากไปเท่านั้น ถ้าโยมอยากทำบุญก็มา ถึงเวลาก็ทำไปเลย โยมอยากจะทำบุญ เขาก็มาร่วมทำเอง

อย่างเมื่อวานครอบครัวเตชะไกรศรีถวายทองคำมา ๑๐ กว่าบาท เงินอีก ๔๐,๐๐๐ บาท ก็เพราะว่าตลอดเวลาเกือบ ๔๐ ปีที่ผ่านมา ญาติโยมก็เห็นอาตมาทำอย่างนี้มาตั้งแต่ฆราวาสจนเป็นพระ เขาเกิดความเชื่อมั่นว่า ปัจจัยทุกอย่างที่ถวายไป อาตมาเอาไปสร้างประโยชน์จริง ๆ ก็อยากจะทำบุญ

แค่ทุกวัดถ้าสามารถสร้างศรัทธาเอาไว้ได้แบบนี้ ญาติโยมก็ค่อย ๆ เข้าวัดเอง แรก ๆ ก็มีไม่กี่คนหรอก เราอย่าไปหวังอะไรมากมาย เพราะว่าพระพุทธเจ้าเทศน์ครั้งแรกยังมีผู้ฟังแค่ ๕ คน เพียงแต่ว่าเราเทศน์ไม่ได้อย่างพระองค์ท่าน เพราะว่าพระองค์ท่านเทศน์แล้วผู้ฟังเป็นพระอรหันต์หมด อาตมาเทศน์ให้ตาย คนฟังเป็นพันก็ยังเป็นกังหันอยู่นั่นแหละ...!"

[เถรี]

"ในเรื่องของศรัทธาญาติโยม ไม่ต้องไปหวังมาก เราตีเสียว่ามีโยมเขาเลื่อมใสศรัทธาปีละ ๑๐ คน ๑๐ ปีผ่านไป ๑๐๐ คนผลัดกันมา เราก็ตายแล้ว ใครไปหวังให้คนเข้าวัดมาก ๆ หาเรื่องเหนื่อยตายชัด ๆ..!

วัดท่าขนุนทั้งขับ ทั้งไล่ ทั้งด่า ยังอุตส่าห์ตะเกียกตะกายกันไป บางคนไปเจอกันกลางทางที่ปั๊มน้ำมันตอนที่ลงไปปัสสาวะ ดีอกดีใจ บอกว่าไปวัด ๓ ครั้งไม่เจอหลวงพ่อเลย มาเจอกันหน้าส้วมนี่แหละ"

[เถรี]

พูดถึงบันไดขึ้นรอยพระพุทธบาท "มีขั้นบันไดทั้งแตกทั้งร้าวอยู่ ๑๘ แผ่น เด็กวัยรุ่นที่ขึ้นไปเขาลองกระทืบดูว่าทำด้วยวัสดุอะไร ที่แน่ ๆ ไม่เกินจุดที่ ๙ เพราะว่าขึ้นเขาจนหมดแรง กระทืบไม่ไหวแล้ว พอเกินจุดที่ ๙ บันไดทุกขั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก

เด็กระยำแค่อยากรู้ว่าบันไดทำด้วยอะไร ก็ลองกระทืบจนแตกหมด ไม่ได้คิดว่าของสงฆ์จะเสียหายขนาดไหน เอาเถอะ...เอาตามที่ใจอยาก อยากให้ไปกระทืบจุดที่ ๒๓ ดูซิว่าจะยกขาขึ้นไหม ?

วันนั้นเดินขึ้นไป อาตมาก็เอาไม้กวาดไปด้วย ค่อย ๆ กวาดแล้วไปนับดูว่าแตกหรือร้าวไปกี่อัน ปรากฏว่าร้าวอยู่ ๓ แผ่น อีก ๑๕ แผ่นนั่นแตกไปเลย บางอันแตกครึ่งแผ่น ส่วนบันไดฝั่งวัดยังไม่ได้ดู ฝั่งวัดนี่อาจจะแตกเยอะกว่า เพราะว่าไม่สูง หรือไม่ก็ยังดีทั้งหมด เพราะว่าใกล้หูใกล้ตา เขาเลยไม่กล้าลองกระทืบ"

[เถรี]

ถาม : เหรียญทำน้ำมนต์ทองลอก ทำอย่างไรดีครับ ?
ตอบ : ไปปิดทองใหม่ แล้วก็เสกด้วย อิติปิ โสฯ ๑๐๘ จบ นะมะพะทะ ๑๐๘ จบ ก็กลับมาใช้ได้เหมือนเดิมแล้ว

ถาม : แต่ลอกนิดเดียวนะครับ ?
ตอบ : จะลอกมากหรือลอกน้อยก็เหมือนกัน ภาวนาอิติปิ โสฯ ๑๐๘ จบ นะมะพะทะ ๑๐๘ จบ แต่คราวนี้ต้องเสกให้ขลังด้วยตัวเอง อาตมาเจอหลวงพ่อวัดท่าซุงเล่นจนเดี้ยงมาแล้ว ท่านบอกว่าให้ใช้แผ่นทอง ๖ แผ่น แผ่นเงิน ๖ แผ่น เขียนยันต์แล้วก็เสกด้วยอิติปิ โสฯ ๓ ห้อง ๑๐๘ จบ นะมะพะทะ ๑๐๘ จบ

อาตมาเขียนเสร็จก็เอาไปถวายหลวงพ่อ ท่านบอกว่า “วิธีก็รู้แล้ว ก็เสกเองสิวะ” อ้าว...ท้ายสุดก็ล่อไป ๒ ชั่วโมงครึ่ง เหนื่อยลิ้นห้อยเลย แล้วก็ไม่มีความมั่นใจสักนิดเดียว พอวัดมีพิธีก็เอาไปซุก หลวงพ่อท่านเห็น ท่านก็หัวเราะ “ก่อนหน้านี้ข้าก็เหมือนแก ไม่เคยมั่นใจตัวเอง แต่พอถึงเวลาหลวงพ่อปานมรณภาพ ชาวบ้านเขามาหา ข้าก็ต้องมั่นใจจนได้แหละ”

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่ออาทิตย์ก่อนครอบครัวคุณชนินทร เหตระกูล ถวายข้าวสารไป ๕๐๐ กิโลกรัม เป็นข้าวหอมมะลิ ต้องเอาไปแบ่งปันให้วัดอื่น เพราะว่าเป็นกระสอบ ๕๐ กิโลกรัม เก็บไว้นานไม่ได้ ถ้าหากว่าเป็นข้าวสุญญากาศนี่ยังเก็บได้เป็นปี ปกติเราก็แบ่งปันให้วัดอื่นอยู่แล้ว โรงเรียนก็มาขอ ป่าไม้ก็มาขอ ตชด.ก็มาขอ

ถึงเวลาเขียนรายการมาอย่างกับทางวัดเป็นห้างสรรพสินค้า เอาข้าวสารเท่านี้กิโลกรัม น้ำปลาเท่านี้ น้ำตาลเท่านี้ ถ้าเจอหน้าจะโบกให้สักที...! เขียนอย่างกับวัดท่าขนุนเป็นห้างที่จะจัดให้เขาได้ตามนั้น"

[เถรี]

ถาม : วันหล่อพระผมไม่ได้ไป ผมสวดมนต์โมทนาอยู่หน้าหิ้งพระได้ไหมครับ ?
ตอบ : ไม่ต้องไปก็ได้ อยู่ที่ไหนถ้าเราตั้งใจโมทนาก็ได้เหมือนกัน

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เห็นโยมผมหงอก อาตมาก็พยายามนึกว่าหงอกเพราะอะไร ? ส่วนใหญ่หงอกเพราะเครียด คราวนี้บอกโยมว่าอย่าเครียด โยมก็ดันทำไม่ได้อีก แล้วอาตมาจะช่วยอย่างไร

อย่างอาตมาตั้งแต่ฆราวาส อะไรถ้าทำไม่ได้ก็ช่างมัน แล้วก็หลับ กูไม่เครียดกับมึงหรอก อะไรที่ทำได้ก็ทุ่มเต็มที่ จนกระทั่งตอนหลังไปอ่านหนังสือเจอ ที่ใครเขาบอกว่า "ปัญหาที่แก้ไม่ได้ ไม่ใช่ปัญหา ปล่อยไปเถอะ" เออ...ความคิดเดียวกันเลย ปัญหาที่แก้ได้ เราก็แก้ไป อันไหนที่แก้ไม่ได้ก็ช่างหัวมัน โยนทิ้งไป ถึงเวลาก็หลับ

ฉะนั้น...เขาบอกนอนไม่หลับ อาตมาไม่รู้จัก รู้แต่นอนไม่ค่อยอยากจะตื่น แต่ละวันทำงานจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ไหว้พระเวลาไหนก็ไหว้ได้ แต่ถ้าหากว่าบวงสรวง เรื่องของเทวดานี่ต้องดูเวลา อย่าให้เกิน ๙ โมงครึ่ง"