เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันศุกร์ที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๖๔

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันศุกร์ที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๖๔

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ ว่างเว้นจากการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนไปหลายวัน เพราะว่าติดงานใหญ่ ท่านใดที่ติดตามทางเฟซบุ๊กที่มีญาติโยมทำให้ ก็จะเห็นว่าแต่ละวันกระผม/อาตมภาพทำงานอะไรบ้าง

สำหรับวันนี้ก่อนที่จะกลับมาก็ได้แวะไปหาพี่ณพ (พันตำรวจเอกอรรณพ กอวัฒนา) ซึ่งพี่ณพถวายพระมาจำนวนมาก ส่วนหนึ่งเป็นของเก่า คือพระพิมพ์ทรงไก่ ปลา เม่น หนุมาน ครุฑ นกกระจาบ ของหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค จำนวน ๕๐๙ องค์ แล้วก็พระวัดคู้สลอด ที่หลวงปู่ปานเป็นผู้ปลุกเสกอีก ๑๐๙ องค์ เจตนาก็คือเพื่อประโยชน์กับทางวัดท่าขนุน แต่สั่งเอาไว้ว่า ถ้าใครต้องการก็คือจ่ายราคาท้องตลาดเท่านั้น ซึ่งพวกเราสู้ไม่ไหวแน่นอน

อีกส่วนหนึ่งก็คือ สมัยก่อนพี่ณพเคยติดตามหลวงพ่อวัดท่าซุง ไปกราบครูบาอาจารย์ที่เป็นพระสุปฏิปันโนจำนวนมากด้วยกัน ได้ไปขอผ้าสังฆาฏิของหลวงปู่หลวงพ่อเหล่านั้น โดยบอกอย่างชัดเจนว่าจะเอาไปทำวัตถุมงคล ก็ปรากฏว่าได้สร้างไปรุ่นหนึ่ง ก็คือรุ่นที่ออกที่โรงพักบางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา เพราะว่าตอนนั้นพี่ณพเป็นสารวัตรใหญ่อยู่ที่นั่น ปัจจุบันนี้ตำแหน่งสารวัตรใหญ่ไม่มีแล้ว มีแต่ผู้กำกับสถานีตำรวจ

ในระหว่างที่เกษียณอายุ พี่ณพก็ว่างจนไม่มีอะไรจะทำ ก็เลยนำเอาผ้าสังฆาฏิพระสุปฏิปันโน ๒๐ กว่ารูป พร้อมกับบรรดาชนวนต่าง ๆ สร้างเป็นพระขึ้นมา ซึ่งต้องบอกว่า "ทำแก้กลุ้ม" แต่ในเมื่อทำแล้ว ก็ตั้งใจว่าจะไม่ให้คนปลอมได้ เพราะฉะนั้น..พระของพี่ณพจะมีทั้งจุดตำหนิ มีทั้งยิงเลเซอร์ มีทั้งโค้ดสารพัด ที่ท่านมอบให้มานั้น ก็จะมีพิมพ์หลวงพ่อโต วัดบางกระทิง ที่องค์เล็ก ๆ น่ารัก แล้วก็พิมพ์ขุนแผนเคลือบแบบวัดใหญ่ชัยมงคลที่องค์เท่ากับต้นแบบ

[เถรี]

แต่ว่ารถที่กระผม/อาตมภาพนั่งอยู่ไม่พอที่จะขนมา พี่ณพก็เลยจะให้รถของคุณเล้ง (ศิริพร มงคลชัยดิษฐ) ขนมาให้วันที่ ๕ นี้ ก็ตั้งใจว่าจะได้เอาเข้าพิธีเพิ่มเติมตอนช่วงกรรมฐาน ๓ วัน ถ้าหากว่าไอ้ตัวเล็กสะดวก ก็จะให้เอาลงให้บูชาในกระทู้ แล้วก็มารับวัตถุมงคลตอนวันออกกรรมฐานกัน

ต้องบอกว่าเป็นสิ่งที่พี่ณพตั้งใจทำ เพื่อเป็นพุทธบูชา ธัมมบูชา สังฆบูชา ทำแบบไว้ฝีมือ ทำแบบไม่ให้ปลอม และทำแบบใส่วัสดุชนวนชนิดที่ใครก็ทำไม่ได้

เนื่องเพราะว่าสมัยนั้น เวลาพี่ณพไปกราบครูบาอาจารย์ก็จะบอกว่า "หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ให้ผมมาขอผ้าสังฆาฏิของหลวงปู่ ขอผ้าสังฆาฏิของหลวงพ่อ เพื่อไปสร้างวัตถุมงคล" ซึ่งหลวงปู่หลวงพ่อทุกรูปพอได้ยินว่าเป็นความประสงค์ของหลวงพ่อวัดท่าซุง ก็รีบมอบสังฆาฏิให้แต่โดยเร็ว

เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่าพวกท่าน ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณร หรือฆราวาสอยู่ทันในยุคนั้น เป็นยุคที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่าท่านสบายใจที่สุด เพราะว่าพระสุปฏิปันโนทุกรูปถึงกันหมด ถึงกันอย่างชนิดที่ไม่ต้องบอก ไม่ต้องพูด ก็รู้ว่าจะให้ทำอะไร หรืออีกฝ่ายหนึ่งต้องการอะไร มีการเล่นสนุกกันอยู่เรื่อย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โอกาสที่เราจะได้ของดีแบบนี้ก็เป็นไปโดยยาก

อย่างหลวงปู่สี วัดเขาถ้ำบุญนาค อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ท่านมีครอบครัว ทำมาหากิน จนกระทั่งอายุ ๔๐ ปีแล้ว ก็ตั้งใจว่าจะบวชเพื่อตายในผ้าเหลือง ปรากฏว่าอยู่มาจนอายุ ๑๒๘ ปีถึงได้มรณภาพ ตอนที่หลวงปู่มรณภาพนี่ เศษอายุ ๒๘ ของท่านผมยังไม่ได้เลย

สังฆาฏิของหลวงปู่สี ท่านครองมาตั้งแต่บวชใหม่ ๆ ติดกันเป็นแผ่นชนิดที่ดึงคลี่ออกมาเสียงดังคว่าก..! ลองคิดดูว่าของแบบนั้น ถ้าไม่ใช่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเมตตาช่วยออกปาก แล้วใครจะให้ ?

[เถรี]

พี่ณพสร้างพระขึ้นมาก็ตั้งใจว่าจะบรรจุกรุบ้าง ให้จำหน่ายเพื่อทำบุญไว้ในพระพุทธศาสนาบ้าง แต่คราวนี้พอนึกถึงผมขึ้นมาว่ายังต้องทำงานอีกมาก พี่เขาก็เลยถวายมาหมด น้ำหนักรวม ๆ กันประมาณ ๑ ตัน..!

ถ้าหากว่าครบทุกพิมพ์ อย่างไม่มี ๆ ก็พิมพ์หนึ่งสี่ห้าพันองค์ ถ้าอย่างมาก ๆ หน่อยก็เป็นหมื่นองค์ แต่อย่าไปคิดว่ามาก เพราะว่าวัตถุมงคลนี้ พี่ณพได้ทุ่มเท ใส่ชนวนทุกอย่างลงไป มีใบบอกมาให้ ถึงเวลาจะให้ตัวเล็กสแกนแล้วก็ลงให้ดูว่ามีอะไรบ้าง พูดง่าย ๆ ว่าเป็น "ของดีนอก ดีใน" ดีในก็คือชนวนมวลสารทุกอย่างขลังโดยไม่ต้องเสกแล้ว ส่วนดีนอกก็คือตั้งใจทำแบบไว้ฝีมือ ไม่ให้คนปลอมได้

พี่ณพพูดขำ ๆ ว่า "ถ้าใครคิดจะปลอมพระของผมก็ต้องยอมเหนื่อยหน่อย" เพราะว่ามีทั้งตำหนิในแม่พิมพ์ที่ตั้งใจให้ช่างทำ มีโค้ด มียิงเลเซอร์ แล้วยังมีฝังวัสดุที่คนอื่นหาไม่ได้ พวกเราจะลองปลอมกันดูหน่อยไหม ? เผื่อว่าทำได้บ้าง

ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า ด้วยความที่รู้จักสนิทสนมกันมานาน พอถึงเวลา พี่ณพเขามองลูกศิษย์หลวงพ่อทั่วประเทศไทยแล้ว ไอ้ที่จริตนิสัยต้องกันก็มีอยู่แค่กระผม/อาตมภาพกับหลวงตาวัชรชัยเท่านั้น คราวนี้ท่านบอกว่าหลวงตาวัชรชัยงานท่านไม่กว้าง ก็คือหลวงตาส่วนใหญ่ทำงานเน้นแค่ในวัดตัวเอง

ส่วนของกระผม/อาตมภาพนั้นงานทั่วประเทศไทย ตอนนี้ต่างประเทศก็มีคนถวายที่ดินให้แล้วด้วย มีใครอยากจะเป็นเจ้าอาวาสที่อเมริกาก็บอกได้ จะได้ส่งไปสร้างวัดที่นั่น โปรดหาเงินเอาเอง..! เนื้อที่ ๓ เอเคอร์ ก็ตกประมาณ ๗ ไร่ครึ่ง บอกเจ้าภาพเขาว่าให้ถวายวัดอื่นไป เพื่อที่ท่านที่มีกำลังจะได้เอาไปสร้างเป็นวัดสาขาของตน แต่ปรากฏว่าโยมศรัทธาเฉพาะที่ ไม่ยอมถวายที่อื่น..!

[เถรี]

ส่วนในประเทศไทย โยมออกปากถวายที่มาเป็น ๑๐ รายแล้ว ผมไม่เคยรับสักที่ ล่าสุดก็คุณนิรันดร์ ศรีมกุฎ ถวายที่เชียงราย ๒๐ ไร่ ให้สร้างสำนักสงฆ์ บอกท่านว่า "ถ้าหากว่าคุณนิรันดร์ถวายมา คุณนิรันดร์ก็อยากให้อาตมาไปอยู่ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้น..โปรดหาถวายวัดไหนไปเถอะ"

ส่วนงวดก่อนคุณหมอพิพิธพรที่จะถวายมา ก็บอกลักษณะเดียวกัน ซึ่งของคุณหมอพิพิธพรถวายหลวงพ่อเจ้าคุณเยื้อนไปแล้ว ส่วนของคุณนิรันดร์นี่ไม่ได้ตามข่าว ไม่รู้ว่าถวายให้ใครไปหรือยัง ?

เรื่องของการสร้างสำนักสาขาเป็นเรื่องที่ยากมากครับ ยากตรงที่ว่าคนถวายศรัทธาเฉพาะคน ในเมื่อศรัทธาเฉพาะคน เขาก็หวังให้กระผม/อาตมภาพไปอยู่ ประการที่สองก็อย่างเช่น ถ้าจะส่งพวกท่านไปอยู่ ก็ต้องคนที่มั่นใจจริง ๆ ว่าจะเอาสถานที่นั้นไปรอด จะสร้างความเจริญให้กับที่นั้นได้สมกับความตั้งใจของญาติโยมเขา ซึ่งก็ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยาก กระผม/อาตมภาพก็เลยไม่คิดที่จะมีสาขา ขนาดนั้นก็ยังเริ่มมีมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ว่าที่มีมากขึ้น ก็อยู่ในลักษณะที่เป็นวัดอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าถึงเวลา เขาก็มาขอพวกท่านไปเป็นเจ้าอาวาส ก็เท่ากับเป็นสาขาไปโดยปริยาย โดยนโยบายของกระผม/อาตมภาพก็คือ ให้ทุกคนยืนได้ด้วยตัวเอง เพราะว่าถ้ามัวแต่พึ่งพาศูนย์กลางอยู่ ถึงเวลาถ้าอยู่ ๆ ผมล้มหายตายจากไป ท่านทั้งหลายเหล่านั้นก็จะอยู่ไม่ได้

ตรงส่วนนี้จะเห็นว่า แม้กระทั่งการที่ท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตั้งใจจะมาขออาศัยเว็บวัดท่าขนุนเพื่อบอกบุญโน่นนี่นั่น ผมยังไม่ให้ทำ ให้ไปเปิดเพจหรือว่าเปิดเว็บของตนเอง เพราะถ้าหากว่าเราวางฐานเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้ นานไป ๕ ปี ๑๐ ปีข้างหน้า คนที่ติดตามเพจมีเยอะขึ้น ก็จะสามารถยืนหยัดอยู่ได้ แต่ถ้าอาศัยแต่วัดท่าขนุน ถึงเวลาสิ้นผมไป คนใหม่ขึ้นมา ถ้าท่านไม่ให้อาศัย พวกเราก็ตายสนิท ไปไหนไม่รอด..!

เพราะฉะนั้น...ถ้าหากว่าเราสามารถยืนหยัดด้วยตัวเองได้เร็วเท่าไร โอกาสที่เราจะสร้างความเข้มแข็งและความเจริญให้กับสถานที่ก็จะมีมากเท่านั้น

[เถรี]

หลายท่านอาจจะคิดว่าผมใจร้ายใจดำ แต่ว่าจริง ๆ ก็คือผมเลี้ยงพวกท่านแบบลูกเสือ ลูกจระเข้ ถึงเวลาก็ให้ไปหากินเอาเอง ต้องเอาตัวให้รอด ถ้าเอาตัวไม่รอด ตายไปก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ..! ธรรมชาติย่อมคัดสรรให้ผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงอยู่รอดได้

ตรงส่วนนี้ที่กล่าวเลยไปถึงนั่น ก็เพราะว่าเรื่องพวกนี้ยิ่งนานไปจะยิ่งมีมากขึ้น ก็คือในลักษณะที่ญาติโยมมาขอเจ้าอาวาสไปจากวัดท่าขนุน หรือไม่ก็ญาติโยมที่ตั้งใจถวายที่ดิน เพื่อให้สร้างโน่นสร้างนี่

ตรงจุดนี้ขอบอกว่าเมื่อท่านทั้งหลายยังมีเวลาอยู่ ต้องสร้างความมั่นคงให้กับตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าถ้าออกไปเป็นหลักเมื่อไร โยมเขาจะเกาะอย่างเดียวเลย ยิ่งคนศรัทธามาก ยิ่งมีคนเกาะมาก ท่านลองนึกถึงว่า ถ้าเป็นหัวรถจักร หรือว่าเป็นเรือพ่วง ถึงเวลาเขาเอาตู้มาเกี่ยวมากขึ้น ๆ หัวรถจักรจะลากไหวไหม ? หรือว่าเรือพ่วง เจอพ่วงเข้าไป ๔ ลำ ๕ ลำ ๖ ลำ ๘ ลำ พอเป็นสิบ ๆ ลำ ก็ไปไหนไม่รอด

ดังนั้น...ไม่ว่าจะเรื่องของการศึกษาทางโลก เพื่อให้เรามีวิสัยทัศน์ที่กว้างขวาง มองเห็นวิธีการที่จะบริหารวัด ให้เป็นไปโดยถูกต้องตามพระธรรมวินัย และขณะเดียวกันก็มีความเจริญ เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องศึกษาเล่าเรียน

ขณะเดียวกัน การปฏิบัติเพื่อชำระใจของตนให้หมดกิเลส หรือว่าให้กิเลสลดน้อยลงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป็นเรื่องที่ยิ่งสำคัญหนักเข้าไปใหญ่ ไม่เช่นนั้นแล้ว ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายกำลังใจยังต้องเดือดร้อนกับกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง อยู่ แล้วต้องไปทำงานทางคันถธุระ ซึ่งปัจจุบันนี้คำว่า คันถะ ที่แปลว่า คัมภีร์ ไม่ใช่แค่ศึกษาเล่าเรียนเฉย ๆ แต่ว่าเรายังต้องบูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอารามอีก

บูรณะ คือทำของเก่าให้ดีขึ้น ปฏิสังขรณ์ คือสร้างของใหม่ขึ้นมา เรื่องพวกนี้ก็จะทำให้เราไม่มีโอกาสขัดเกลากำลังใจตัวเอง เพราะว่าท่านที่จะตั้งใจขัดเกลาตนเองจริง ๆ พร้อมกับทำงานไปด้วยนั้น ประสบความสำเร็จได้ยากมาก

[เถรี]

ดังนั้น..ตอนนี้เรามีโอกาสอยู่ ทางโลกก็รีบเรียนให้เต็มที่ ทางธรรมก็รีบปฏิบัติให้เต็มที่ เมื่อถึงเวลาจำเป็นที่จะต้องรับงาน จะได้มีความรู้ความสามารถ มีกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญา มั่นคงเพียงพอที่จะช่วยให้งานของพระพุทธศาสนาเป็นไปได้ด้วยดี

กระผม/อาตมภาพไม่อยู่หลายวัน ก็เลยเล่าให้ฟังว่าไปทำอะไรมาบ้าง แต่ว่าที่เล่าให้ฟังนั้น เพียงแค่ครึ่งวันของวันนี้เท่านั้น ก็คือที่แวะไปบ้านพี่ณพตามที่คนแก่ร้องขอ เนื่องเพราะว่าสุขภาพของพี่ท่านไม่ค่อยจะดี อายุก็ ๗๗ ปี ย่าง ๗๘ ปีแล้ว ผ่าตัดกระดูกสันหลังมาด้วย พูดง่าย ๆ ว่ายืนได้ไม่กี่นาทีก็ต้องนั่ง ก็เลยเกรงว่าตัวเองจะไปไม่รอด อะไรที่เป็นห่วงอยู่ ก็พยายามที่จะลดให้เหลือน้อยที่สุด จึงคิดที่จะมอบถวายสิ่งของต่าง ๆ มาให้

ส่วนท่านทั้งหลาย ถ้าหากว่าใครมีกำลังพอ คิดจะสร้างพิพิธภัณฑ์ก็ให้บอกมา เพราะว่าพระกรุพระเก่าที่พี่เขาเตรียมเอาไว้ มูลค่าไม่ถึงพันล้านก็ใกล้เคียง..! ใส่ตู้ ใส่กรอบ ใส่อะไรไว้ พร้อมที่จะโชว์ในพิพิธภัณฑ์ได้ พี่ณพออกปากว่า "ถ้าหลวงพี่ต้องการ ผมถวายหมดเลย" แต่คราวนี้ผมเองขี้เกียจสร้างพิพิธภัณฑ์ เพราะว่าดูแลยาก หลวงพ่อทองคำผมกล้าสร้าง เพราะว่าหนักมาก คนแบกยาก แต่วัตถุมงคลชิ้นเล็ก ๆ คนหยิบวูบเดียว ก็หายเข้ากระเป๋าเขาไปแล้ว ต่อให้เรามีกล้องวงจรปิดอยู่ กว่าจะตามตัวได้ก็เป็นเรื่องยาก ดังนั้น...ถ้าหากว่าใครคิดจะสร้าง ใครคิดจะทำ ช่วงที่พี่ณพยังมีชีวิตอยู่ก็ให้รีบบอกมา ผมจะได้ให้ท่านขนมาให้

จึงเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)