เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมีนาคม ๒๕๖๐

[เถรี]

"เราลองไปนึกดูหุบกะพงสมัยก่อนสิ จะไปทำอะไรกินได้ ? พระองค์ท่านทำโครงการพระราชดำริหุบกะพง แคนตาลูป เมล่อน อะไรต่าง ๆ ที่สมัยนี้ฮิตนักฮิตหนา รู้ไหมว่าเกิดขึ้นครั้งแรกที่หุบกะพง จากพื้นดินที่ซึ่งไม่น่าจะทำกินได้

โครงการหุบกะพง โครงการห้วยทราย โครงการพิกุลทอง ล้วนแต่เป็นแผ่นดินที่ไม่มีสภาพให้ทำกินได้เลย แต่พระองค์ท่านก็สามารถที่จะปรับปรุงจนกระทั่งทำกินได้ ไม่มีกษัตริย์ที่ไหนในโลกที่ในพระราชวังมีนา มีบ่อเลี้ยงปลา มีโรงเลี้ยงวัว ทั้งหมดนี้ทำเพื่อใคร ? เพาะพันธุ์พืชและสัตว์ที่ดีที่สุดให้ชาวบ้านรับไปเอาไปเพิ่มผลของตนเอง เพื่อที่จะได้อยู่ดีกินดี

เราจะเห็นว่าพระองค์ท่านประกอบไปด้วยบารมี ๑๐ อย่างเต็มเปี่ยม โดยเฉพาะวิริยบารมี ความพากเพียรที่จะทำให้ชาวบ้านดีอยู่ดีกินดี มีประเทศไหนในโลกที่สามารถปราบฝิ่นได้ราบคาบโดยไม่ต้องใช้กำลังทหารตำรวจ ก็มีแต่ประเทศไทยที่ทำได้ โครงการพระราชดำริเปลี่ยนจากฝิ่นมาเป็นพืชเมืองหนาว โครงการต่าง ๆ ไปดูสิ ไม่ว่าจะเป็นดอยอ่างขาง ห้วยฮ่องไคร้ ดอยมูเซอ ทำให้เราเห็นว่าพืชผักทั้งหลายเหล่านี้จริง ๆ แล้วเป็นที่ต้องการมาก แต่ว่าต้องทำกันจริง ๆ ทุ่มเทกันจริง ๆ"

[เถรี]

"เรื่องพวกนี้ถ้าเราไม่ได้ดูในระยะยาว ๆ ก็จะไม่เห็นผล คราวนี้เราดูในระยะยาวที่เห็นผลแล้ว สิ่งหนึ่งที่เห็นชัดที่สุด ก็คือ กำลังใจที่ทุ่มเททำเพื่อคนอื่นโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย พวกเราทำเพื่อตัวเองเราไปบ่นว่าเหนื่อย พระองค์ท่านทำเพื่อประชาชนหลายล้านคน ไม่เคยบ่นให้ได้ยินสักคำ

ท่านอาจารย์พลตรีเฉลิมชัย เสียงใหญ่ เล่าให้ฟังว่า ตอนท่านเป็นร้อยโท อนุศาสนาจารย์กองทัพบก ได้มีโอกาสใกล้ชิดพลเอกอิสระพงศ์ หนุนภักดี ที่เพิ่งจะเสียชีวิตไป ท่านบอกว่าตอนนั้นเพิ่งปฏิวัติใหม่ ๆ ประเทศชาติยังลำบาก แล้วพลเอกอิสระพงศ์ท่านก็ขึ้นเป็นผู้บัญชาการทหารบก ต้องออกตรวจเยี่ยมทหารแนวหน้า ก็แปลว่าตรากตรำกันเป็นวันเป็นคืน เพราะว่าชายแดนยาวเหยียด แต่ละฐานแต่ละแห่งอยู่ที่ไหนต้องพยายามเข้าไปให้กำลังใจ

วันหนึ่งกลับมาถึงที่พัก ท่านบ่นว่า “เฉลิมชัย...พี่เหนื่อยฉิบหา...เลย” แล้วก็หลับไปเลย ข้าวปลาไม่ได้กิน ลองดูว่านั่นทำแค่กองทัพ แต่ในหลวงท่านทำให้ทั้งประเทศ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ประเทศไทยเป็นประเทศพระพุทธศาสนา วันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์เป็นงานวันมาฆบูชา วัดท่าขนุนที่ว่าคนเข้าวัดเยอะ ๆ ยังแค่ ๑,๐๐๐ กว่าคน แต่พอวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพระพุทธศาสนาเลย แห่กันไปบ้าตามฝรั่งเขาได้ทั้งประเทศ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ทำไมบ้านเราแก้นิสัยกินหวานไม่ได้ ทุกวันนี้อาตมาเซ็งมากเลย เพราะกับข้าวอะไรก็หวานไปหมด วันก่อนไปเจอร้านก๋วยเตี๋ยวอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมา ที่อร่อยเพราะไม่หวาน และลวกเส้นได้นุ่มมาก เขาไม่ได้ใส่ตะกร้อลงไปเขย่าแค่ ๓ - ๔ ทีเหมือนร้านอื่น แต่เขามีหม้อเล็กต้มเส้นไว้ต่างหาก ต้มเลยนะ ต้มเดือดคลั่ก ๆ แล้วก็เททั้งน้ำทั้งเนื้อรวมลงในชามให้เรา แบบนั้นถ้าลูกค้าเข้าร้านสัก ๒๐ คน หลัง ๆ ก็เป็นลมตายพอดี

พยายามหักห้ามตัวเองหน่อย เคยกินน้ำหวาน เช้าแก้ว กลางวันแก้ว เย็นแก้ว ก็พยายามลดลงหน่อย เช้ากับกลางวันกินไปทำไมวะ ? เพราะกินอาหารอยู่แล้ว แล้วตอนเย็นก็กินอาหารไปแล้วเหมือนกัน เขาให้ ลด ละ เลิก ไปตามลำดับ จะได้ไม่ทรมานตัวเองจนเกินไป

ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า ถ้ากำลังใจของเราสามารถห้ามตัวเองไม่ให้กินได้ ก็รักษาศีลได้ทุกข้อ ต่อให้ศีล ๓๑๑ ข้อของภิกษุณีก็รักษาได้ เพราะว่ากำลังใจในการห้ามตัวเองไม่ให้กิน กับหักห้ามตัวเองไม่ให้ละเมิดศีลนั้นใช้กำลังใจเท่ากัน ห้ามปากตัวเองได้ ก็รักษาศีลได้ทุกข้อ ดูแล้วไม่น่าจะเกี่ยวกันเลยนะ"

[เถรี]

"ใครรู้ตัวว่าน้ำหนักเกิน โปรดอย่ากินยาลดความอ้วนเป็นอันขาด ท่านกำลังหามะเร็งใส่ตัว..! เพราะว่ายาลดความอ้วนไม่ได้ลดความอ้วนจริง ๆ แต่ดึงไขมันไปไว้ที่ตับ กลายเป็นโรคไขมันพอกตับ กลายเป็นตับแข็ง แล้วก็กลายเป็นมะเร็งตับ

ไม่มีวิธีไหนที่ดีไปกว่าการออกกำลังและกินแต่พอสมควร มัตตัญญุตา จะ ภัตตัสมิง แบบเดียวกับที่พระสายวัดป่าท่านบอกว่า "พอรู้สึกอิ่มก็ให้หยุด" พวกเรานี่รู้สึกจุกยังไม่ค่อยอยากจะหยุด..!

สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนมาเราไม่ได้เอามาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะมัชฌิมาปฏิปทา หลักการสำคัญที่พระพุทธเจ้าค้นพบคืออริยสัจ ๔ กับมัชฌิมาปฏิปทา เคล็ดลับในพระไตรปิฎกที่พระองค์ท่านมอบให้ไว้ ๒,๖๐๐ กว่าปีแล้ว ยังไม่ได้ใช้งานสมกับที่พระองค์ท่านให้เลย

อะไรที่พอเหมาะพอดีทุกอย่างจะมีคุณแก่เรา อะไรที่ขาดหรือเกินก็มักจะเกิดโทษ ขาดยังพอทน เกินทีไรได้ลำบากทุกที โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่มาพร้อมกับความอ้วน เขาเถียงว่าทำให้หุ่นน่าเชื่อถือ บ่นให้โยมฟังเรื่องอ้วนอยู่ทุกวัน รำคาญกันบ้างไหม ?"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ระยะหลังการบวช พระอุปัชฌาย์อาจารย์ไม่ค่อยเคร่งครัด บรรดาลูกศิษย์ลูกหาบวชไปแล้วก็ไม่ค่อยได้อะไร พระอุปัชฌาย์อาจารย์ที่เคร่งครัดมาก เขาก็ไม่อยากจะบวชด้วย สรุปก็คือไม่ได้สักเรื่อง เอาแต่ที่สบายจนไม่รู้ว่าทำผิดทำพลาดแล้วมีโทษอะไรบ้าง ไปเห็นอีกทีตอนตายก็แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ขอเตือนญาติโยมอีกครั้ง เรื่องของวัดพระธรรมกายกับรัฐบาล อย่าเชียร์ใครข้างใดข้างหนึ่ง เพราะว่าจะทำให้กายกรรม วจีกรรม มโนกรรมของเราเกิดกรรมขึ้นกับตนเอง เป็นทุกข์เป็นโทษกับตัวเราเอง กลายเป็นว่าแส่หาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเอง

ถ้าอยากดูตัวอย่างให้ไปอ่าน "อัศจรรย์โลกใบนี้" มีอยู่ในเว็บวัดท่าขนุน ที่อาจารย์ไพศาลไปเจอเปรตตนหนึ่ง ถามว่าทำไมเกิดเป็นเปรต ? เปรตบอกว่าไปด่านักบวชที่ต้องอาบัติปาราชิก คือขาดจากความเป็นพระไปแล้ว

จริง ๆ แล้วเป็นความผิดของเขา เขาทำเขาย่อมได้รับโทษเอง แต่เราดันไปยุ่งกับกรรมของเขา ก็เลยเกิดโทษแก่เราไปด้วย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อประมาณ ๒ อาทิตย์ที่ผ่านมา มีสถานีโทรทัศน์ไปขอถ่ายทำที่วัดท่าขนุน เริ่มตั้งแต่ประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง ถึงบ่ายสองโมง เป็นอะไรที่เครียดมาก เพราะเขาตั้งกล้องจ่อหน้าไว้ แล้วให้อาตมาพูดไปเรื่อย ๆ คือคนถ่ายไม่มีศิลปะในการถ่ายทำ ไม่มีการหยุดพักเลย

เขาบอกว่าจะไปตัดต่อเหลือประมาณครึ่งชั่วโมง ซึ่งก็ยังดี ถ่ายทำประมาณ ๒ ชั่วโมงครึ่ง ตัดต่อเหลือครึ่งชั่วโมง อาตมาเจอช่อง ๗ สี ถ่ายเช้ายันค่ำ ตัดเหลือ ๒ นาที แต่ก็ยังดีตรงที่ว่า ในสมัยที่ยังไม่มีทีวีอื่น ๆ ช่อง ๗ สีนี่ แต่ละนาทีค่าโฆษณาเขาเป็นแสน อาตมาไม่มีปัญญาจ้างอยู่แล้ว เขาให้สองนาทีก็ถือว่ามาก แต่สงสัยว่าเอาแค่ ๒ นาที แล้วทำไมไปถ่ายอยู่เป็นวัน ?

คนถ่ายเขาสบาย เขานั่งอยู่หลังกล้อง อยากรู้เรื่องอะไรก็เขียนใส่กระดาษแล้วก็ยกให้ดู ให้อาตมาพูดไปเรื่อยตามนั้น ลืมไปว่าคนพูดอยู่อย่างเดียว ๒ ชั่วโมงครึ่ง น้ำท่าก็ดื่มไม่ได้ เพราะกล้องจ่อหน้าอยู่ตลอดเวลา ความจริงถ้าเขาตั้งหัวข้อมา ถ่ายทำไปสัก ๑๕ นาที แล้วมีการเว้นวรรคเพื่อขึ้นหัวข้อใหม่จะดีกว่านั้น อย่างน้อยก็พักด้วยกันได้ทั้งสองฝ่าย

จะว่าไปแล้วเป็นความผิดของเขาเอง ไม่ใช่ความผิดของอาตมา นัดกันไว้บ่าย ๒ โมง เขามาถึง ๙ โมงเช้า อาตมายังสอนหนังสืออยู่ในเมืองก็ต้องวิ่งกลับไปให้เขาสัมภาษณ์ ต้องบอกว่าเลขานุการเจ้าอาวาสไม่เก่ง ถ้าเป็นอาตมานี่ยืนยันเลยว่าต้องบ่ายสองเท่านั้น อยากมาก่อนก็นั่งรอไปจนกว่าจะได้ นี่กลายเป็นว่าเลขาฯ แทนที่จะช่วยเจ้าอาวาส กลายเป็นมาเร่งเจ้าอาวาสให้รีบกลับวัด"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เราจะเห็นว่าเด็ก ๆ รัก โลภ โกรธ หลง ก็มีเท่า ๆ กับเราที่เป็นผู้ใหญ่ เพียงแต่ว่าผู้ใหญ่อย่างพวกเรามีการนึกคิดปรุงแต่งมาก ก็เลยเหมือนกับ รัก โลภ โกรธ หลง มีมากกว่าเด็ก แต่ความจริงแล้วก็กิเลสใหญ่ ๔ ตัวเหมือน ๆ กัน แล้วพวกนี้ร้ายกาจมาก ติดตามข้ามภพข้ามชาติ ไม่ยอมทิ้ง รักเรามาก

ต้องพยายาม ลด ละ เลิก ไปทีละเล็กทีละน้อย ตัดความโลภด้วยการให้ทาน ตัดความโกรธด้วยการรักษาศีล เจริญเมตตา ตัดราคะด้วยกายคตานุสสติและอสุภกรรมฐาน ตัดความหลงด้วยอานาปานสติกับปัญญา ยากไหม ? ไม่ยากนะ ใช้ให้ถูกจังหวะก็แล้วกัน"

[เถรี]

มีโยมใส่น้ำหอมฟุ้งมา "มีใครคิดน้ำหอมกลิ่นขนมได้บ้างไหม ? อาตมาแพ้พวกกลิ่นหอม ยกเว้นกลิ่นของกิน ลองดูว่าใครจะคิดน้ำหอมกลิ่นขนมเค้ก น้ำหอมกลิ่นไก่ย่าง ได้บ้าง ถ้าใช้แล้วหมาเดินตามก็แสดงว่าไม่ผิดยี่ห้อ

โดยเฉพาะที่วัด เวลาซื้อพวกเครื่องในไก่ปิ้งไปเลี้ยงหมา อุตส่าห์ซ่อนอย่างดี แต่หมาดันรู้ทุกที เพราะว่าตอนซื้อกลิ่นติดจีวร จมูกคนเราไม่ได้กลิ่นหรอก แต่หมาได้กลิ่น เดินตามเป็นฝูงไม่ยอมไปไหน

วันก่อนกลับจากงานมาถึง ๔ โมงเย็น จะไปซื้อตลาดก็วายไปแล้ว ปรากฏว่ามีตลาดนัดพอดี แวะเข้าไปซื้อ สั่งไก่ปิ้ง ๓๐ ไม้ คนขายถามว่า "เอาข้าวเหนียวเท่าไร ?" ๔ โมงเย็นแล้วนะ เลยบอกว่า "หมาที่วัดไม่กินข้าวเหนียว" อุตส่าห์ไม่ยอมเฉลย กลัวเขาจะว่าซื้อของแพงไปเลี้ยงหมา ดันถามว่าเอาข้าวเหนียวเท่าไร

บางอย่างคนกิน เราซื้อไปเลี้ยงหมาเขาจะรู้สึกแปลก ๆ สมัยอยู่ที่เกาะพระฤๅษี เข้าตลาดไปซื้อกับข้าวอาทิตย์ละครั้ง ปรากฏว่าซื้อไปซื้อมาก็มีลืมบ้าง ทิดตู่ตอนนั้นยังเป็นสามเณรอยู่ บอกว่า "หลวงพี่ ๆ อย่าลืมขนมหมา" หันไปอุดปากแทบไม่ทัน แหกปากออกมาได้ ชาวบ้านเขากินกัน เสือกไปเรียกว่าขนมหมา"

[เถรี]

พระอาจารย์ดุลูกศิษย์เรื่องการเปิดปิดเครื่องปรับอากาศ จากนั้นท่านก็กล่าวว่า "สมัยที่อาตมายังอยู่กับหลวงพ่อวัดท่าซุง เป็นที่น่าเสียดายว่าพี่ ๆ น้อง ๆ ส่วนหนึ่งยังขาดจิตสำนึก พอถึงวันพระหลวงพ่อท่านลงโบสถ์ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ดีไม่งาม ท่านก็จะว่ากล่าวกันตอนนั้น แทนที่ทุกคนจะรับฟังแล้วนำไปแก้ไข กลับกลายเป็นว่าพอออกจากโบสถ์มาแล้ว ส่วนหนึ่งไปเที่ยวถามว่า "วันนี้ใครโดนวะ ?" ถ้าลักษณะอย่างนั้น ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่มีโอกาสพัฒนาตัวเองเลย แทนที่จะคิดว่าคนที่โดนคือเรา ต่อไปเราจะไม่ทำแบบนั้นอีก กลับไปเที่ยวหาว่าวันนี้ใครโดนกันแน่

มาจนถึงสมัยนี้แล้วก็ยังมาในแนวเดียวกัน จำได้ว่าเรื่องเปิดเครื่องปรับอากาศนี่ อาตมาด่าไป ๒ รอบแล้ว แต่ก็ยังคงทำผิดอยู่เหมือนเดิม มีครูบาอาจารย์คอยบอกกล่าว คอยด่าว่า คอยจ้ำจี้จ้ำไชอยู่ ถือว่าเป็นเรื่องโชคดี ถ้าวันไหนสิ้นครูบาอาจารย์ไปแล้ว ใครจะมาคอยบอกคอยกล่าว ต้องรีบศึกษาและพัฒนาตัวเองให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่เป็นภาระกับท่านให้มากที่สุด

หลวงพ่อท่านมรณภาพ อาตมาเพิ่งจะ ๗ พรรษาเต็ม แต่ปรากฏว่าต้องเป็นหลักของวัด จนกระทั่งพระผู้ใหญ่ที่ไปงานศพ ส่วนใหญ่จะถามว่า "ท่านเป็นเจ้าอาวาสรูปต่อไปหรือ ? ท่านเป็นรักษาการณ์เจ้าอาวาสหรือ ?" ได้แต่กราบเรียนท่านว่า "ผมยังเป็นพระใหม่อยู่ครับ"

เพียงแต่ว่าตลอดระยะเวลาที่อยู่กับหลวงพ่อ อาตมาไขว่คว้าทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความรู้ทางโลกหรือทางธรรม เพราะไม่เคยประมาท ไม่เคยคิดว่าหลวงพ่อท่านจะอยู่เกินวันนี้ สภาพสังขารของท่านย่ำแย่ แสดงอาการปรากฏให้เห็นอยู่บ่อย ๆ ถ้าพูดภาษาชาวบ้านก็คือตายแล้วตายอีก แต่ปรากฏว่าคนส่วนหนึ่งก็ยังคงสบายใจ ถึงเวลาเกิดเหตุใหญ่ขึ้นมา จึงไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะรับเหตุการณ์ได้"

[เถรี]

"หลักวิชาทหารเขาสอนว่า ทหารทุกคนต้องทำหน้าที่ได้สูงกว่าตำแหน่งตัวเองอย่างน้อย ๒ ตำแหน่ง ถึงเวลาออกรบ ถ้าผู้บังคับบัญชาตายไป ต้องทดแทนได้ทันที ไม่ใช่แค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดแล้วจบกันแค่นั้น

คำพิจารณาของพระวัดท่าขนุนก็สวดกันทุกบ่อย กาย วาจา ใจ อื่นที่ดีกว่านี้ยังมีอยู่อีก เราต้องทำกาย วาจา ใจ เหล่านั้นให้ได้ มัวแต่นิ่งนอนใจไม่พัฒนาตนเอง ปุบปับตายลงไปก็ขาดทุนไปชาติหนึ่ง เกิดใหม่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เป็นคนหรือเปล่า ?

พระพุทธเจ้าตรัสว่า อานันทะ...ดูก่อน...อานนท์ เราจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเธอโดยทะนุถนอม เหมือนช่างหม้อที่ปฏิบัติต่อหม้อดินที่ยังเปียกยังดิบอยู่ แต่เราจะกระหนาบแล้วกระหนาบอีก ชี้โทษแล้วชี้โทษอีก บุคคลที่มีธรรมเป็นแก่นสารจึงจะดำรงอยู่ได้"

[เถรี]

ถาม : คนที่ร่ำรวยเกิดจากทานบารมี อย่างพวกที่โกงงบประมาณของชาติจนรวยเกิดจากอะไร พวกนี้เขาขาดอธิษฐานบารมีหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : อดีตเคยทำทานบารมีมาก่อน เพียงแต่ว่าชาตินี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ก็เลยทำในสิ่งที่ผิดเท่านั้น เขามีโอกาสเสวยความสุขตามผลทานของเขาอยู่ระยะหนึ่ง พอหมดจากบุญนั้นเมื่อไรก็เรียบร้อย..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ครูบาอาจารย์สมัยเก่าทรงคุณความดีมาก เมื่อในหลวงพระราชทานพัดให้ ยุคก่อนแม้เป็นพระครูสัญญาบัตรก็ยังได้พัดด้ามงา อย่างสมัยหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค ท่านได้พัดพระครูสัญญาบัตรเจ้าอาวาสวัดราษฎร์ชั้นตรีเท่านั้น แต่ด้ามพัดเป็นงาแท้ หลวงปู่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันทั้งในประเทศและต่างประเทศ

หลวงปู่จง วัดหน้าต่างนอก ความรู้ความสามารถไม่ได้น้อยไปกว่าหลวงปู่ปาน ยังไม่ได้เป็นพระครู เพราะว่าสมัยก่อนให้กันยากมาก ความต้องทราบถึงพระเนตรพระกรรณจริง ๆ ถึงจะได้รับ

หลวงปู่จงไม่ค่อยอยู่ติดวัด เพราะว่าคนมักนิมนต์ แล้วนิมนต์แบบมักง่าย สมมติว่าทางจังหวัดชัยนาทนิมนต์ หลวงปู่จงรับกิจนิมนต์ไปถึงชัยนาท คนลพบุรีเห็นว่ามาถึงชัยนาทแล้วไปลพบุรีต่อก็ไม่ไกลเท่ามาจากอยุธยา ก็เอาเกวียนรับหลวงปู่จงไปลพบุรีต่อ เป็นต้น บางทีหายจากวัดไปเป็นเดือน ๆ จนลูกศิษย์ต้องไปตามหาว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แล้วก็ไปนำหลวงปู่กลับวัด"

[เถรี]

"ครูบาอาจารย์ที่ท่านสร้างวัตถุมงคลด้วยเนื้องา ก็เห็นมีหลวงปู่ปาน วัดบางกระสอบ กับหลวงพ่อดิ่ง วัดบางวัว ที่ท่านใช้วิธีง่าย ๆ ก็คือ สร้างองคตหรือลิงด้วยด้ามตาลปัตรที่ทำด้วยงา เรียกว่าเอามาแกะกันอย่างชนิดไม่ต้องไปหางาใหม่ แต่จะมีน้อยมาก เนื่องจากว่าพัดด้ามงาถ้าไม่ใช่ของพระราชทานจริง ๆ แทบจะไม่มีโอกาสตกถึงมือเลย

อาตมาเองเล่นเครื่องรางของขลังมานาน เจอองคตหลวงปู่ปาน วัดบางกระสอบ กับลิงหลวงพ่อดิ่ง วัดบางวัว แค่ไม่กี่ตัวที่ทำด้วยงา ถือว่าเป็นบุญตาอย่างยิ่ง โอกาสที่ได้ครอบครองก็ยิ่งน้อยลงไปใหญ่

หนุมานงาแกะของหลวงพ่อสุ่น วัดศาลากุน ที่ทำด้วยเนื้องานั้น ยิ่งหายากเข้าไปใหญ่ จากการประมาณการของบรรดาเซียนที่เล่นวัตถุมงคลสายเครื่องราง บอกว่าเต็มที่ก็มีไม่เกิน ๓๐๐ ตัว ตอนนี้คงมีไม่ถึง ๓๐๐ ตัวแล้ว เพราะอาตมาเก็บไว้ ๓ ตัว ลงกระทู้คนมีเงินฯ ไปแล้ว ๒ ตัว"

[เถรี]

ถาม : ปรามาสพระรัตนตรัยเป็นประจำครับ ?
ตอบ : ขอขมาพระรัตนตรัยบ่อย ๆ

ถาม : ชอบเป็นตอนนั่งสมาธิ ?
ตอบ : เป็นปกติ ก่อนสวดมนต์ ก่อนนั่งสมาธิ ให้ขอขมาทุกครั้ง เขาตั้งใจจะกวนเราให้ขุ่น แต่ถ้าเราไม่สะเทือนเดี๋ยวเขาก็เลิกไปเอง

[เถรี]

ถาม : ถ้าเราเช่าบูชาพระพุทธรูปมาจำเป็นต้องเบิกเนตรไหมคะ ?
ตอบ : ไม่จำเป็น ความจริงพิธีกรรมเบิกเนตรก็เท่ากับการพุทธาภิเษกนั่นแหละ จะไปเบิกเนตรพระ เบิกเนตรของเราให้กว้าง ๆ ดีกว่า พิธีการเบิกเนตรเป็นคนละพิธีกับของเรา

[เถรี]

ถาม : มาขอพร พรุ่งนี้จะเดินทางไปจังหวัดน่าน จะเข้าป่าด้วยครับ ?
ตอบ : ไม่มีอะไรน่ากลัว ไปเถอะ มีโอกาสก็แวะไปกราบพระที่วัดภูมินทร์ด้วย

ถาม : เพื่อนผมสองคนเพิ่งเสียชีวิตจากการทำงานในอุโมงค์ครับ ผมก็เลยอยากจะมา..?
ตอบ : ที่เพิ่งออกข่าวไปใช่ไหม ?

ถาม : ใช่ครับ เพื่อนผมเองครับ ?
ตอบ : จังหวัดน่านไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะไม่ใช่สมัยก่อน ถ้าสมัยก่อนปี ๒๕๒๐ เป็นดงคอมมิวนิสต์เลย เพราะว่าพื้นที่ต่อเนื่องกับประเทศลาว เขาย้ายข้ามกันไปข้ามกันมา ฝั่งโน้นปราบก็ย้ายหนีมาฝั่งเรา ฝั่งเราปราบก็ย้ายหนีข้ามไปฝั่งโน้น สมัยนี้เขาพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวไปหมดแล้ว

ที่โน่นมีใครรู้จักเจ้าพ่อท่าวังผาบ้าง ? ส่งใจอุทิศส่วนกุศลให้ท่านไปก่อนเลย แล้วขอความปลอดภัยในทุกที่ อาตมาไปไหนจะผูกมิตรไว้ก่อน ไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศ

ใครอยากอยู่เงียบ ๆ สบาย ๆ หน่อยก็ไปหาที่แถวโน้นแหละ รู้ไหมว่าในสมัยที่อาตมาหาซื้อที่อยู่ ที่จังหวัดน่านไร่ละ ๓๐๐ บาท สมัยนี้ถ้ามีจะเหมาสักครึ่งจังหวัด บางแห่งไม่ได้ไปนาน ๆ ก็ลืมไปว่าเจ้าถิ่นเป็นใคร พอไปใหม่ท่านเตือนถึงได้นึกออก

[เถรี]

ถาม : อุบลราชธานี ท่านเจ้าที่คือใครคะ ?
ตอบ : ยังไม่เคยถาม อุบลราชธานีเป็นจังหวัดที่ไม่เคยตั้งใจไปเลย ทั้ง ๆ ที่อยากไป เพราะว่าอุบลราชธานีมีพระแก้วคู่บ้านคู่เมือง คนอุบลรู้หรือเปล่าว่ามีพระแก้วคู่บ้านคู่เมืองอยู่ ? ๑. พระแก้วบุษราคัม วัดศรีอุบลรัตนาราม ๒. พระแก้วไพฑูรย์ วัดหลวงอุบลราชธานี ๓. พระแก้วเพชรน้ำค้าง วัดสุปัฏนาราม ๔. พระแก้วโกเมน วัดมณีวนาราม ๕. พระแก้วนิลกาฬ วัดเลียบ มีโอกาสก็ไปกราบบ้างนะ

[เถรี]

มีโยมเอาถั่งเช่ามาถวาย "ไม่ได้ผสมซุปไก่ใช่ไหม ? ถ้าผสมซุปไก่จัดเป็นอาหาร เลยเพลแล้วฉันไม่ได้"