เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนตุลาคม ๒๕๕๙

[เถรี]

ถาม : ทำไมเห็ดถึงขึ้นเป็นวงกลมคะ ?
ตอบ : ไม่ใช่หรอก เห็ดจะขึ้นเป็นรูปอะไรก็ได้ แต่ส่วนใหญ่ต้องมีเชื้ออยู่ตรงนั้น แล้วเชื้อเห็ดมักจะมาจากปลวก ถ้าปลวกทำรังอยู่ตรงไหน เห็ดก็จะขึ้นอยู่รอบบริเวณนั้น ถ้าทำรังยาว ๆ ก็จะขึ้นเป็นแนวยาว ๆ

เห็ดโคนต้องบอกว่าเป็นเห็ดศักดิ์สิทธิ์ เหตุที่เป็นเห็ดศักดิ์สิทธิ์เพราะว่าปั่นเนื้อเยื่อไม่ได้ เพาะอย่างไรก็ไม่ได้ มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาเอาไปปั่นเนื้อเยื่อลักษณะตัดต่อพันธุกรรมเข้ากับเห็ดฟางแล้วก็เอามาปลูก อาตมาก็คิดดีใจว่าทำได้ ปรากฏว่าผลออกมาไม่ตามใจเราหรอก นึกจะเป็นเห็ดฟางก็เป็นเห็ดฟาง นึกจะเป็นเห็ดโคนก็เป็นเห็ดโคน ไม่เอากับใครเลย ปกติถ้าปั่นเนื้อเยื่อจะได้เหมือนต้นแบบเลย แต่เห็ดโคนปั่นเนื้อเยื่ออย่างไรก็ทำไม่ได้ ท้ายสุดก็ต้องปล่อยให้ปลวกเพาะตามเดิม

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาเป็นคนไม่ติดโทรศัพท์ แล้วโทรศัพท์ก็ไม่ติดอาตมาด้วย เมื่อเดือนก่อนลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ ๓ วัน พระผู้ใหญ่โทรมา ๗ – ๘ สาย ไม่ได้รับสักสาย ท่านคงคิดว่าอาจารย์เล็กฆ่าตัวตายไปแล้วกระมัง...? ด้วยความที่ไม่ติดโทรศัพท์ ขาดไปก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร ก็ทำงานไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีตอนจะออกไปข้างนอก ขึ้นรถแล้ว อ้าว...โทรศัพท์วางอยู่บนเบาะ หยิบขึ้นมาดูมีสายเข้ามา ๗ – ๘ สาย เมื่อไม่ติดอะไรก็รู้สึกสบายดี

ญาติโยมทดลองทิ้งโทรศัพท์สักวัน ดูว่าจะลงแดงตายไหม ? ต้องตะเกียกตะกายไขว่คว้าอย่างชนิดคนติดบุหรี่ติดเหล้าแล้วอยากหรือเปล่า ? ต่างประเทศเขามีหมอจิตวิทยารับรักษา เรื่องของการเสพติดเทคโนโลยีโดยเฉพาะ บ้านเราคงรักษาไม่ได้หรอก

เหตุที่รักษาไม่ได้เนื่องจากพวกเราไม่ยอมให้รักษากัน รู้สึกตัวเองมีความสุขที่จะได้ก้มหน้าก้มตากับโทรศัพท์ หารู้ไม่ว่าผลาญเวลาไปเท่าไรก็ไม่รู้ ที่แน่ ๆ ก็คือ การปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างหมดไป กลายเป็นคนมีโลกส่วนตัวมากขึ้น แต่ก็ดี...เพราะว่าบางคนมีรถยนต์ส่วนตัว มีเรือยอร์ชส่วนตัว คุยโขมงไปหมด เรามีโลกส่วนตัวยังไม่คุยทับใครเลย...!"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครที่อยู่ทางอเมริกาก็หาช่องทางขยับขยายบ้างนะ ไม่รู้ว่าจะโดนระเบิดเมื่อไร"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "แจ้งให้โยมทราบอย่างเป็นทางการว่า ใครจะไปหาอาตมาที่วัดมีโอกาสเจอน้อยมาก ต่อให้อยู่วัดก็ไม่ได้เจอ เพราะอาตมาเองก็จำไม่ได้ว่าตัวเองมีตำแหน่งอะไรบ้าง แล้วงานท่วมหัว ทำกันตั้งแต่เช้ายันดึกก็ไม่หมด ล่าสุดนี้เขาจะโหวตให้เป็นประธานสภาวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี ต้องขอถอนตัวทั้ง ๆ ที่เขาเสนอชื่อไปแล้ว

การเป็นประธานสภาวัฒนธรรมอำเภอคนเดียวใน ๑๓ อำเภอที่เป็นพระ ก็แย่พอแล้ว ยังจะเป็นประธานสภาวัฒนธรรมจังหวัดคนเดียวใน ๗๗ จังหวัดก็เกินไป ก็เลยต้องขอถอนตัว เพราะงานทั้งจังหวัดหนักเกินไป ไม่สามารถที่จะทำให้เขาได้ พอถอนตัวก็มีแต่คนบ่นเสียดาย เพราะว่าอดีตประธานสภาวัฒนธรรมท่านตั้งใจเทคะแนนให้ ซึ่งต้องการแค่ ๒๖ คะแนนเท่านั้น

เฉพาะสมาชิกที่มาจากทองผาภูมิก็ ๒๒ คนแล้ว แล้วไหนจะของประธานสภาวัฒนธรรมจังหวัดที่เขาคุมเกือบทั้งจังหวัดอีก ฉะนั้น...แค่ ๒๖ คะแนนเป็นเรื่องที่ซวยแน่ ๆ ถ้าคุณไม่ถอนตัว เพราะว่าเขาต้องการคะแนนเสียง ถ้า ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์เต็มคือ ๕๑ คะแนน ต้องการ ๒๖ คะแนนก็ชนะแน่ ๆ แล้ว มองไปแล้วเห็นว่าความซวยมาถึงแน่นอนเลยขอถอนตัวดีกว่า

ฉะนั้น...โยมไม่ต้องเสียเวลาไปหาที่วัด เพราะว่าไกล มากรุงเทพฯ เดือนละครั้งได้พบแน่ ๆ ไปที่วัดแล้วไม่ได้เจอ แล้วถ้าอาตมากำลังทำงานอยู่ ใครมาขัดคอจะโดนด่ากระจายมากกว่า ดังนั้น ถ้าไม่ได้นัดเอาไว้ ได้โปรดอย่ามาเสนอหน้าไปเป็นอันขาด...! เดี๋ยวไว้มีโอกาสคงต้องทำบอร์ดใหญ่ ๆ แปะข้างฝาว่าตัวเองมีตำแหน่งอะไรบ้าง จำไม่ไหวจริง ๆ แล้วส่วนใหญ่ที่เขาแต่งตั้งให้เป็นก็เพื่อให้ช่วยจ่ายให้เขา เรื่องอื่นเขาไม่ค่อยต้องการหรอก"

[เถรี]

"พออาตมาถอนตัว เล่นเอาลูกศิษย์ลูกหาหน้าเหี่ยวไปตาม ๆ กัน เขารู้สึกเป็นเกียรติเป็นศรีมาก ถ้าดันอาจารย์ให้เป็นใหญ่เป็นโตได้ แต่ทุกคนโปรดทราบไว้ว่า ตำแหน่งมักมากับภาระหน้าที่และความรับผิดชอบ ไม่ใช่ขึ้นไปเป็นแบบโก้ ๆ เท่ ๆ เฉย ๆ แต่ขึ้นไปก็ต้องทำงานให้ดี ถ้าทำงานให้ดีไม่ได้ก็อย่าไปเป็นเลย ชื่อเสียงเกียรติยศที่มีอยู่จะพังบรรลัยหมดเปล่า ๆ

ท้ายสุดอาตมาถอนตัว แล้วเทคะแนนให้อดีตรองประธานสภา ชนะลอยลำ เพราะว่าคู่แข่งได้ ๘ คะแนน ถ้าตีว่าตัดคะแนนของตัวเขาออกไปก็ ๙ คะแนน ก็แปลว่าถ้าอาตมาลงสมัคร อย่างไม่มี ๆ ก็ ๔๓ คะแนน เห็นท่านประธานสภาคนใหม่บอกว่าจะขึ้นไปขอบคุณที่วัด ป่านนี้ได้เจอตัวหรือยังก็ไม่รู้ ? แล้วทำไมไม่ขอบคุณตรงนั้นเลย ?

ประธานสภาคนใหม่ท่านเป็นข้าราชการบำนาญ มีโอกาสทำงานเยอะกว่า แล้วเป็นคนแก่มีไฟกระตือรือร้นที่จะทำงาน ชื่ออาจารย์สมโภช ดอกยอ ได้เป็นประธานสภาวัฒนธรรมที่จังหวัดกาญจนบุรีคนใหม่ อีกไม่นานท่านคงมีหนังสือเรียกประชุมอย่างเป็นทางการ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนเราต้องการในสิ่งที่ตัวเองไม่มี หรือมีแล้วไม่ยินดีก็ยังต้องการใหม่ อาตมาเองเห็นคนอ้วน ๆ เมื่อไร ก็คิดว่าเมื่อไรเราจะได้เป็นอย่างนั้นบ้าง ส่วนคนอ้วนเองก็คงจะเบื่อเต็มที กำลังนึกภาพว่าถ้าตัวอาตมาเองถ้าน้ำหนักสัก ๘๐ กิโลกรัม แล้วนั่งอยู่ตรงนี้ คงจะดูดีกว่านี้อีกเยอะ

ไปเยี่ยมหลวงพ่อสมปอง นั่งจับแขนกันดูว่าตอนนี้ใครผอมกว่ากัน คนป่วยทั้งคู่ หลวงพ่อสมปองหนักกว่าเพราะท่านไปผ่าตัดมา อาตมาตอนนี้เลิกคบหมอ เลิกคบยาทั่ว ๆ ไป ไม่เอาแล้ว คือมั่นใจว่าป่วยทรมานขนาดนี้เพราะกรรมเก่า ถ้ายังไม่สิ้นกรรมอย่างไรก็ไม่ตาย ฉะนั้นอยากป่วยอย่างนี้ก็ป่วยไป

อาตมาเลิกกินยามา ๒ ปีกว่า ๓ ปีแล้ว แต่กลับรู้สึกว่าแข็งแรงกว่าเดิม เพราะตอนที่ฉันยาอยู่เรื่อย ๆ รู้สึกว่าตับชำรุดมาก แหล่งเก็บพลังงานไม่พอ พอถึงเวลา ๔ – ๕ โมงเย็น เริ่มป้อแป้หมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว บางทีทำวัตรเย็นก็คอพับหลับไปเลย มาถึงตอนนี้ถ้าไม่ใช่โหมงานหนักจริง ๆ ยังพอมีเรี่ยวมีแรงถึง ๓ ทุ่ม ๔ ทุ่ม บ้าง ก็แปลว่าการกินยามีแต่จะทำให้ร่างกายทรุดโทรม ยารักษาโรคได้ก็จริง แต่ก็ทำลายร่างกายเราด้วย"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครไปตรวจเบาหวานเจอน้ำตาลไม่เกิน ๕๐๐ ก็ไม่ต้องไปใส่ใจนะ จงกินต่อไป หมอสมัยใหม่กำหนดอัตราไว้ที่ ๑๐๐ กว่า ๆ เพราะเขาต้องการขายยา น้ำตาลในเลือดระดับ ๒๐๐-๓๐๐ ร่างกายจัดการได้ ไม่ต้องไปกังวล กินไปเถอะ อาตมากินมาไม่รู้เท่าไรแล้ว มีแต่คนถามว่าอายุปูนนี้แล้วไม่เป็นเบาหวานหรือ ? ก็บอกว่า "กูไม่ไปหาหมอ กูก็ไม่เป็น...!" ถ้าสัก ๕๐๐ ขึ้นไปแล้วค่อยวิ่งไปหาหมอ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พอดีช่วงนี้กล่าวไว้ว่าอาสาศึกจนตัวตาย อาจารย์สมปองท่านก็ถามมาว่า “หลวงพี่สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง ?” ก็บอกว่า "ก็เหมือนเดิมทรง ๆ ทรุด ๆ ยิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งแย่ แต่อย่างพวกเราจะให้ได้พักคงไม่มีหรอก ก็คงตายคาสนามกันเหมือนเดิม" นาน ๆ มีโอกาสคุยกันก็รู้สึกดีเหมือนกัน

เพียงแต่ว่าเจอที่ครูบาวิฑูรย์อย่างหนึ่ง แล้วมาเจอที่อาจารย์สมปองอย่างหนึ่ง ทำให้เข้าใจว่าทำไมลูกศิษย์บ้านสบายใจถึงได้เข้มงวดอย่างชนิดที่ห้ามคนรบกวนอาจารย์ ครูบาวิฑูรย์ออกนิโรธกรรมมา อดข้าวมา ๗ วัน มาถึงแรงจะนั่งยังไม่มี ต้องมาให้ครูบารับประเคนด้วยมือตัวเอง อาตมาถึงได้ดุออกไมค์ไป บอกจะถวายก็วางลงไปเลยนั่นแหละ ท่านเองแรงจะหายใจก็ไม่มี แล้วยังต้องให้ขยับมารับอีก

บางท่านต้องบอกว่ากำลังใจต่ำมาก ๆ โดยเฉพาะทำบุญทำทานแล้วไม่มีอุเบกขาในบุญในทานของตัวเอง ถ้าอาจารย์ไม่รับกลัวว่าจะไม่ได้บุญ ถ้าอาจารย์ไม่รับรู้สึกว่าเหมือนกับยังไม่ได้ทำอะไร ก็พยายามจะเคี่ยวเข็ญให้ท่านรับให้ได้ แทนที่จะถนอมธาตุขันธ์ท่านไว้ให้อยู่ด้วยกันนาน ๆ กลายเป็นไปเร่งให้ท่านตายเร็วขึ้น

ดังนั้น...บ้านสบายใจคงเห็นว่าหลวงพ่อสมปองท่านเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ ก็เข้มงวดไม่ให้คนไปรบกวน ซึ่งก็เป็นเรื่องดี แต่ว่าบางอย่างก็ไม่ได้พินิจพิจารณาดูความเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม อย่างเช่นว่าหลวงตาวัชรชัยไปก็ทิ้งให้รออยู่โดยไม่ไปรายงานบอกกล่าว หลวงตาท่านไม่ใช่อาตมานี่ บอกให้หลวงตารอก็รอ ถ้าอาตมาไม่รอเฉย ๆ หรอก ตูตะโกนเรียกเลย เพียงแต่เรียกแบบคนอื่นไม่ได้ยินเท่านั้น

ถ้าใช้หลักนิติศาสตร์ก็ตรงไปตรงมาจนเกินไป ต้องมีหลักรัฐศาสตร์คือยืดหยุ่นกันบ้าง ขนาดฝรั่งเขายังบอกเลยว่ากฎทุกกฎต้องมีข้อยกเว้น กฎของเมนเดลยังมีลักษณะเด่น ๓ ลักษณะด้อย ๑"

[เถรี]

"ตอนนี้หมาที่วัดได้ลักษณะของเจ้าเจค็อบมา ๒ ตัว เจค็อบเก่งมากเลย หมาตัวเมียทุกตัวในวัดไปแย่งเขาได้หมด เพราะเป็นหมาไซบีเรียนฮัสกี้ ตัวใหญ่มาก แต่ไม่เคยมีลูกออกมาหน้าตาเหมือนตัวเองเลย...! อย่างเก่งก็มีสีตาเป็นสีฟ้าข้างหนึ่ง แต่มาปีนี้ได้หุ่นเจ้าเจค็อบมา ๒ ตัว โดนเขาอุ้มไปตัวหนึ่งแล้ว อีกตัวหนึ่งเป็นตัวเมียไม่มีใครเอา เพราะผอมกะหร่องเลย น่าจะยังไม่ได้ถ่ายพยาธิ

วันก่อนอาตมาเพิ่งเอาตับไปให้กินกล่องหนึ่ง จะได้อ้วนหน่อย แต่ว่าอย่างว่าแหละ อดมานานก็เลยล่อนิ้วอาตมาไปด้วย โอ้โฮ...ลูกหมาฟันคมมาก ถ้าหนังไม่เหนียวนี่ได้แหว่งแน่ ๆ"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาได้มีดจักตอกของหลวงพ่อเดิมมา จึงทำบายศรีขอขมาพระ แล้วจัดการหลอมเป็นชนวน เล่มนี้ตีลายจักรนารายณ์ด้วย ถ้าเป็นมีดหมอลายนี้จะไม่ยอมปล่อยหลุดมือเด็ดขาด

มีดหมอของหลวงพ่อเดิมลายกงจักรนารายณ์หายากที่สุด ปรากฏว่ามีดเหลาตอกของท่านเป็นลายจักรนารายณ์ ...(หัวเราะ)... เป็นมีดโค้ง ๆ จะมีด้ามโค้งมาทาบกับข้อศอกเพื่อให้กระชับ ก็เลยบอกช่างว่า ด้ามก็ให้เก็บไว้ จะเอามาทำผง ส่งไปให้เขาบดเป็นผง ฉะนั้น...ไม้ถือที่จะทำนี้ แค่ผงที่บรรจุก็เหลือเกินแล้ว"

ถาม : ไม้ถือราคาเท่าไรคะ ?
ตอบ : ยังไม่รู้เหมือนกัน ถ้าคิดจากวัตถุมงคลที่หลอมลงไป ราคาแสนนี่น่าจะเกินไปอีกมาก เพราะมีบรรจุตะกรุดมหาสะท้อนทองคำด้วย

[เถรี]

ถาม : มีดหมอเหล่านี้ใช้คาถาเดียวกับมีดหมอเพชราวุธไหมคะ ?
ตอบ : ตำราเดียวกัน ต้องใช้คาถาเทพอาวุธ ๕ ชนิดไว้ก่อน ปัญจะอาวุธานัง เอเตสัง อานุภาเวนะ ฯลฯ

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมามีพระขรรค์หลวงพ่อโสก วัดปากคลอง ที่เลี่ยมพลาสติกไว้เยอะมาก

เสือขาว ลูกศิษย์หลวงพ่อดิ่ง วัดบางวัว ที่เหนียวนักหนา ตำรวจยิงไม่เคยเข้า ประเภทยืนให้ยิงเลย มีคนไปถามหลวงพ่อดิ่งว่าทำอย่างไรถึงจะแก้ได้ หลวงพ่อดิ่งบอกว่ามีวิธี แต่ข้าบอกไม่ได้ เพราะจะทำให้ต้องอาบัติ ก็คือทำให้คนตาย

วันหนึ่งท่านคุยกับลูกศิษย์เรื่องนี้ ลูกศิษย์ไปแอบบอกตำรวจ บอกว่าให้ใช้หัวพระขรรค์ของหลวงพ่อโสก วัดปากคลอง จารกระสุนที่จะใช้ เพราะในพระขรรค์ของหลวงพ่อโสก วัดปากคลอง ซึ่งเป็นเพื่อนกันนั้น ท่านจารแก้วิชาของหลวงพ่อดิ่งเอาไว้หมดแล้ว เสือขาวไม่รู้ตัวว่าถึงฆาต ก็ยืนเย้ยฟ้าท้าดินสู้ตำรวจเหมือนเดิม โดนเข้าไปตูมเดียวหงายท้องเลย"

[เถรี]

ถาม : ขออนุญาตแวะไปวัดท่าขนุน ไปพักปฏิบัติธรรมได้ไหมครับ ?
ตอบ : ไปเถอะ อย่างน้อยจะได้เห็นวัด โยมอาจจะเห็นว่าร่มรื่น น่าปฏิบัติธรรม แต่คนที่อยู่อาจรู้สึกว่าร้อน เพราะโดนเจ้าอาวาสด่าบ่อย...! มีเรื่องให้บ่นให้ด่ากันได้ไม่เว้นแต่ละวัน

ด้วยความเป็นคนไม่ช่างสังเกต ทำให้ได้อะไรจากครูบาอาจารย์น้อยมาก เพราะว่าต้องรอให้จ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอนเท่านั้นถึงจะได้ แต่ถ้ารู้จักสังเกตว่าครูบาอาจารย์ทำอย่างไร พูดอย่างไร คิดอย่างไร ถึงเวลาก็จะได้มากกว่านั้น

ขนาดย้ายโต๊ะหมู่บูชา บอกว่าให้ดูดี ๆ นะ ถึงเวลาตั้งให้เหมือนเดิม ไปถึงก็ตั้งผิดเลย ต้องยืนด่ากันตรงนั้น แล้วไม่รู้ด้วยนะว่าผิดตรงไหน จับขยับให้ดูก็ยังไม่รู้อีก ต้องพลิกข้างหลังให้ดูว่า "คุณ...ด้านนี้มีอะไรไหม ?" "ไม่มี" "แล้วด้านนี้ล่ะ ?" "มีลายไทย" "เออ...เขาต้องการจะอวดลาย คุณเสือกเอาเข้าข้างในแล้วใครจะเห็น...!" ไม่สังเกตกันเลย ถึงเวลาสักแต่ว่าทำ ๆ ไป ทำให้อาตมาต้องมาแก้งาน เสียเวลามากขึ้นอีก อาตมาจึงมีนิสัยไม่ค่อยใช้งานใคร ทำเองดีกว่า เหนื่อยน้อยหน่อย

[เถรี]

พระอาจารย์ให้คำแนะนำกับพระที่เป็นเจ้าอาวาสว่า "อย่าเร่งรีบสร้างผลงาน ให้ค่อยเป็นค่อยไป ถ้าเราเร่งสร้างผลงานต้องรบกวนชาวบ้านเขามาก และตัวเองจะเหนื่อยมากด้วย ยกเว้นว่าจะไม่ง้อชาวบ้านอย่างผม ที่ตั้งกฎว่าจะไม่บอกบุญไม่เรี่ยไรได้ก็เอา ทำไปเลย"

[เถรี]

ถาม : (ไม่ได้ยิน)
ตอบ : พอสมาธิเริ่มทรงตัวจิตจะไม่ยุ่งกับร่างกาย ในเมื่อไม่ยุ่งด้วย ใครมาทำอะไรถึงจะรู้หมด แต่ไม่สนใจหรอก จะนิ่งอยู่ข้างในเฉย ๆ ให้รักษากำลังใจตรงนั้นเอาไว้ พอสมาธิเริ่มคลายออกมา ต้องรีบหาวิปัสสนาญาณให้คิด เพราะไม่อย่างนั้นจิตจะเอากำลังที่เราปฏิบัติได้ไปฟุ้งซ่าน อย่าประมาทนะ...เริ่มดีแล้ว

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวกับพระที่ถวายหนังสือว่า "มีอยู่ระยะหนึ่ง มีคนเมตตาเอาหนังสือของหลวงพ่อเกษม วัดสามแยก ไปให้ผมทีหนึ่งเป็นพันเล่ม เอาไปให้ผมแจก ผมสั่งชั่งกิโลขายหมดเลย คนถวายก็โวยวายว่าทำไมทำแบบนั้น ผมบอกว่าท่านสอนผิด เขาก็ไม่เชื่อกัน มาตอนหลังไม่นานนี้เขาเพิ่งจะรู้ แต่ก็ช้าไปหลายปี"

[เถรี]

ถาม : พวกมีดหมอหรือดาบนี่เก็บมาตลอดชีวิตเลยหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : อาตมาชอบอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก พอรู้ประสาก็เห็นพี่ชายนั่งส่องพระแล้ว ถึงเวลาก็ไปนั่งฟังเขา เพราะจะมีสภากาแฟที่ผู้ใหญ่เขาคุยเรื่องนี้กัน พระเครื่องแบบนั้นดีอย่างนั้น หลวงพ่อรูปนี้เก่งอย่างนี้ ก็เลยซึมเข้าหัวไปด้วย

สุดท้ายก็คัดเอาส่วนหนึ่งมาเข้าพิพิธภัณฑ์ ที่เหลือก็แบ่ง ๆ ให้เขาบูชา ไปหาที่อื่นอาจจะเจอของปลอม แล้วมีหลายเล่มที่เซียนตีเป็นของแพงกว่า เช่น มีดหมอหลวงพ่อกวยลายนาคเกี้ยวยุคแรก เขามักจะตีเป็นของหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์

ถาม : ช่างคนเดียวกันหรือครับ ?
ตอบ : ช่างคนเดียวกัน แต่หลวงพ่อกวยท่านแปลงอักขระตัวหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ก็แปลว่าเจตนา เพราะว่ามีดหมอของหลวงพ่อเดิม ขายได้แพงกว่าหลายเท่า

[เถรี]

พระอาจารย์เล่าให้พระฟังว่า "ครั้งแรกที่ผมสร้างวัตถุมงคลเลยคือล็อกเก็ต ด้านหนึ่งเป็นหลวงปู่ปาน ด้านหนึ่งเป็นหลวงพ่อฤๅษี หลวงปู่ปานท่านนัดพุทธาภิเษกตอน ๖ โมงเย็น บ่าย ๓ โมงผมยังช่วยสอนมโนมยิทธิอยู่ที่วัดท่าซุงเลย กว่าจะวิ่งกลับมาถึง เหลืออีกประมาณ ๒๐ นาทีจะ ๖ โมงเย็นแล้ว ผมก็สบายใจ...อย่างไรก็ทันแน่นอน

ปรากฏว่ามาถึงเครื่องบวงสรวงยังไม่ได้ตั้งเลย คนทำเขากลัวผิดทิศ เขาเลยไม่กล้าตั้ง ผมก็ต้องมาตั้งเครื่องบวงสรวง กว่าจะเสร็จก็เลย ๖ โมงไปตั้งนานแล้ว พอขึ้นไปกราบพระ หลวงปู่ปานท่านบอกว่า "เสร็จนานแล้ว" จึงกราบเรียนถามท่านว่า "แล้วผมจะทำอย่างไรครับ ?" ท่านตอบว่า "ให้นั่งสักหน่อยหนึ่ง เดี๋ยวคนเขาไม่เชื่อ"

[เถรี]

ถาม : คำว่า อวตาร ใน อมรพิมานอวตารสถิตย์ ฯลฯ .....?
ตอบ : แปลว่าพระผู้อวตารจากพระนารายณ์มาอาศัยอยู่ เพราะเขาเชื่อว่าพระมหากษัตริย์ทุกองค์อวตารมาจากพระนารายณ์ เลยใช้ชื่อว่า รามาธิบดี แปลว่าพระรามผู้เป็นใหญ่

[เถรี]

ถาม : ในสวรรค์ และนรก มีการทำผิดศีล ๕ ไหมครับ ?
ตอบ : สวรรค์ไม่มีผิดศีล ๕ ส่วนนรกไม่มีโอกาสผิด

ถาม : แล้วเทวดารบกันละครับ ?
ตอบ : ไม่ได้ฆ่ากันนี่หว่า...! ส่วนใหญ่แค่คิดโกรธก็ตายเองอยู่แล้ว