เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒๑ กันยายน ๒๕๖๗

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒๑ กันยายน ๒๕๖๗

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๑ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ ฝนตกลงมาทั้งคืนไม่พอ ยังโดนหลอกอีกต่างหาก คำว่าหลอกในที่นี้ก็คือ เมื่อตอนเข้าพักที่บ้านทุ่งรีสอร์ตของอำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัยนั้น ทางด้านเจ้าของรีสอร์ตได้แจ้งว่า มีคณะบุคคลขอปวารณาจ่ายค่าห้องของคืนนี้ให้กระผม/อาตมภาพและผู้ติดตาม

ดังนั้น..กระผม/อาตมภาพและผู้ติดตามจึงไม่ต้องจ่ายค่าห้องตรงนี้ แต่ปรากฏว่าถึงเวลาแล้ว ทางด้านเจ้าของรีสอร์ตต้องมาเคาะประตูเรียก แจ้งว่าทางคณะผู้ปวารณาเอาไว้ว่าจะจ่ายค่าห้องให้ ท่านมาถึงแล้วแต่ว่าไม่ได้จ่ายให้ จึงต้องมาขอเก็บค่าห้องตอนนี้..!

กระผม/อาตมภาพได้ยินแล้วฉิวก็ฉิว ขำก็ขำ เหตุเพราะว่าโดยปกติก็ไม่รบกวนใครในเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่าท่านเป็นคนโทรศัพท์เข้าไปแจ้งทางเจ้าของรีสอร์ตเอง ครั้นเมื่อถึงเวลาแล้ว ทางเจ้าของรีสอร์ตกลับต้องมาขอเก็บสตางค์ ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็เต็มใจจ่ายให้ แต่แปลกใจตรงที่ว่า ถ้าหากว่าท่านตั้งเจตนาในการทำบุญไปแล้ว เกิดว่าพระและบรรดาเทวดาอารักษ์ทั้งหลายซึ่งทราบได้อนุโมทนาไปแล้ว แต่ท่านกลับไม่ทำบุญตามนั้น หรือว่าไม่ดำเนินการตามที่ท่านได้ตั้งใจเอาไว้ ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ทราบ กระผม/อาตมภาพจะรอดูเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ว่าจะเป็นไปอย่างไร

สำหรับวันนี้ในพิธีบวงสรวงเพื่อขออนุญาตปลุกเสกวัตถุมงคลและสืบชะตาให้หลวงพ่อบุญส่ง อุปสโม - ท่านพระครูพิศาลสันติคุณ เจ้าอาวาสวัดเขาแร่ในพระสังฆราชูปถัมภ์นั้น ต้องบอกว่าชุ่มฉ่ำอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ต้นจนจบ เนื่องเพราะว่าฝนฟ้าตกตลอด ไม่ยอมหยุดเลยแม้แต่นาทีเดียว ครั้นเมื่อปลุกเสกวัตถุมงคล จัดการพรมน้ำมนต์จนเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพรับไทยธรรมแล้วก็ลาออกจากงาน เพื่อที่จะวิ่งกลับมายังสถานที่พักในคืนนี้

แต่ด้วยเหตุที่ว่าอาศัย "พี่กู" นำออกมาก็เลยโดน "พี่กู" สำแดงเดช แทนที่จะวิ่งตรงจากทุ่งเสลี่ยมมาสุโขทัย ลงไปกงไกรลาศ พิษณุโลก แล้วออกนครสวรรค์ พี่ท่านก็พาลัดออกมาทางด้านอำเภอพรานกระต่ายของจังหวัดกำแพงเพชร หลงเข้าไปยังอุทยานประวัติศาสตร์กำแพงเพชรยังไม่พอ ที่อุทยานประวัติศาสตร์กำแพงเพชรมีการจัดงานอยู่ ทำให้ปิดถนนบางสายไป ไม่สามารถที่จะผ่านได้ "คราวนี้ก็ว้าวุ่นเลย" เพราะว่าต้องซอกซอนหาทางออกจากตัวเมืองกำแพงเพชรให้ได้

[เถรี]

จนกระทั่งเลยเพลไปมากโข จึงต้องหยุดหาภัตตาหารเพลฉันกันเสียก่อน แล้วที่เจ้ากรรมจริง ๆ ก็คือ ร้านอาหารที่เข้าไปนั้นไม่มีห้องน้ำ..! กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ขำตัวเองว่า นอกจากจะโดนพาหลงยังไม่พอ แม้กระทั่งจะเข้าห้องน้ำก็ยังโดนขัดจังหวะอีกต่างหาก จนกระทั่งวิ่งมาถึงที่พักของคืนนี้แล้ว ก็พบคำถามหลายคำถามที่ผู้คนส่งเข้ามาทางกลุ่มไลน์บ้าง ทางอีเมล์ส่วนตัวบ้าง

ในเรื่องของ "ธรรมนาวา" นั้น กระผม/อาตมภาพจะไม่กล่าวถึง เนื่องเพราะว่าสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ได้มีพระวินิจฉัยอย่างถ่องแท้แล้ว ถ้าหากว่าไม่แกล้งโง่ก็ต้องเข้าใจว่าพระองค์ท่านตรัสอย่างชัดเจนว่าคำสอนนั้นผิดพลาด ให้แก้ไขโดยอ้างอิงคำสอนตามพระไตรปิฎก ก็ยังมีการแถข้างไปอีกว่า "ใครจะมีเวลาไปศึกษาพระไตรปิฎกจนครบถ้วน ?" ซึ่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสังคมที่จะตัดสิน

ในส่วนที่กระผม/อาตมภาพติดใจก็คือ มีบุคคลผู้หนึ่งซึ่งเป็นฆราวาสตื่นธรรม ท่านถามว่าทำไมต้องสร้างวัตถุมงคลเพื่อหาเงินไปสร้างวัดด้วย ? ไปอยู่ป่าก็ได้..! รู้สึกว่าท่านจะตอบแบบมักง่าย และยกตนเองว่าเป็นผู้ใฝ่สันโดษ หรือว่าปฏิบัติถูกต้องตามพระธรรมวินัยอยู่คนเดียว

ตรงจุดนี้ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า แม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไม่ประทานพระบรมพุทธานุญาตตามที่พระเทวทัตขอ ว่าให้พระภิกษุทั้งหมดอยู่ป่า ห้ามอยู่ในบ้านในเมือง โดยพระองค์ตรัสว่า ผู้ที่ใคร่จะอยู่ป่าก็จงอยู่ป่า ผู้ที่ใคร่จะอยู่ในเมืองก็จงอยู่ในเมือง

เนื่องเพราะพระองค์มีวิสัยทัศน์อันยาวไกล หรือว่ามีพระสัพพัญญุตญาณที่รู้ อดีต ปัจจุบัน และอนาคต รู้ดีว่าโลกภายภาคหน้าจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน ทำให้พระภิกษุสงฆ์ถ้าหากว่าประพฤติวัตรปฏิบัติธรรมด้วยการอยู่ป่าอย่างเดียว จะกลายเป็นไม่มีที่อยู่ก็ได้..!

โดยเฉพาะในปัจจุบันนี้ผืนป่าต่าง ๆ ซึ่งเป็นที่อยู่ได้นั้นไม่มีเหลืออีกแล้ว ยกเว้นวัดต่าง ๆ ที่สร้างขึ้นมาก่อน แล้วยังคงความเป็นวัดป่าอยู่ก็พอที่จะมีพื้นที่ป่าเหลืออยู่บ้าง ไม่ต้องอื่นไกลที่ไหน แค่อำเภอทองผาภูมิที่กระผม/อาตมภาพอยู่นี่แหละ บรรดาพระภิกษุผู้อยู่ป่านับร้อย ๆ ราย โดนเจ้าหน้าที่นิมนต์ออกจากป่ามาทั้งหมด เนื่องเพราะว่าสถานที่เหล่านั้นเป็นอุทยานแห่งชาติบ้าง เป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าบ้าง แม้ว่าจะประกาศขึ้นทีหลัง โดยที่พระท่านไปอยู่ก่อนแล้วก็ตาม แต่ก็โดนนิมนต์ออกมาจนเกือบจะหมด ยกเว้นท่านที่ได้รับการตั้งขึ้นเป็นวัดหรือสำนักสงฆ์อย่างถูกต้องแล้วเท่านั้น

[เถรี]

ดังนั้น..ท่านที่พูดชุ่ย ๆ ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องสร้างวัด ให้พระภิกษุไปอยู่ป่าอย่างเดียว ถ้าอย่างนั้นตั้งแต่โบราณมา เราก็คงไม่มีพระคามวาสีคือฝ่ายที่อยู่วัด และอรัญวาสีคือฝ่ายที่อยู่ป่า ในเมื่อบ้านเรามีการแยกวัดบ้านและวัดป่าอย่างชัดเจนแบบนี้ แล้วท่านยังจะให้ปฏิบัติตามปฏิปทาของพระเทวทัตอยู่อีกหรือ ?

กระผม/อาตมภาพคาดว่าไม่มีใครอยากเป็นลูกศิษย์พระเทวทัต มีแต่อยากจะเป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้าเท่านั้น ดังนั้น..สิ่งที่ท่านได้กล่าวมาก็ขอให้กล่าวโดยรอบคอบกว่านี้ ดูบริบทของสังคมเราด้วยว่าเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนแล้ว

สมัยพุทธกาลมีบรรดาเจ้าพระยามหากษัตริย์หรือว่ามหาเศรษฐี ท่านปวารณาสร้างวัดวาอารามให้ แม้แต่ในยุคสมัยต่อ ๆ มาในประเทศไทยของเราตั้งแต่ปรากฏประวัติศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นยุคกรุงสุโขทัย ยุคกรุงศรีอยุธยา ยุคกรุงธนบุรี มาถึงยุครัตนโกสินทร์ตอนต้น ก็มีการสร้างวัดเพื่อบุญกุศลในวิหารทาน ในขณะเดียวกันก็มีคำพูดประเภทว่า บรรดาเจ้าใหญ่นายโตนั้น "สร้างวัดเพื่อให้ลูกหลานได้มีที่สำหรับวิ่งเล่น..!"

ในเมื่อยุคต่อ ๆ มา บริบทของสังคมเปลี่ยนแปลงไป ผู้คนได้เข้าสู่ส่วนของการใช้แรงงานต่าง ๆ มากมาย จนกระทั่งไม่มีเวลาที่จะไปช่วยเหลือวัด แม้กระทั่งผู้ที่ร่ำรวยด้วยเงินด้วยทองก็ติดหน้าที่การงานต่าง ๆ จนถึงขนาดไม่มีเวลาให้วัด ยกตัวอย่างบุคคลท่านหนึ่ง นามสกุลของท่านถ้าบอกไปแล้วต้องรู้จักกันทั้งประเทศไทย ท่านปวารณาเอาไว้ว่า กระผม/อาตมภาพจะสร้างหนี้เท่าไรก็ได้ ทุกสิ้นปีให้แจ้งไป ท่านจะจัดการ "เคลียร์หนี้" ให้ แต่เมื่อกระผม/อาตมภาพแจ้งไปแล้ว ปรากฏว่าท่านมักจะติดด้วยงานด้วยการ ไม่สามารถที่จะปลีกตัวได้

ตอนนั้นกระผม/อาตมภาพยังรับสังฆทานอยู่ที่บ้านอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ท่านมีเวลาแค่โทรศัพท์มาว่าตอนนี้วิ่งมาใกล้จะถึงแล้ว ให้กระผม/อาตมภาพลงไปรอในบริเวณนั้นบริเวณนี้ เมื่อท่านมาถึงแล้วก็เปิดหน้าต่างรถ ส่งเงินให้แล้วก็วิ่งต่อไป กระผม/อาตมภาพเจอแบบนั้นเข้าสองครั้ง ก็ไม่กล้าที่จะรบกวนอีกเลย..!

ดังนั้น..ต่อให้ปวารณาไว้โดยที่ท่านร่ำรวยขนาดไหนก็ตาม กระผม/อาตมภาพก็แกล้งลืมเบอร์โทรศัพท์ไม่โทรไปหาอีก เนื่องเพราะเคยได้ยินมาว่าท่านเคยโทรสั่งโบรกเกอร์ช้าไปนาทีเดียว แล้วเสียหุ้นไป ๒๐ ล้านบาทโดยประมาณ..! ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ใครจะกล้าไปรบกวนเวลาของท่านอีก..!

[เถรี]

ในเมื่อบุคคลที่มีฐานะเพียงพอที่จะช่วยเหลือในการบูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอาราม ส่วนใหญ่ก็ติดด้วยภาระหน้าที่ต่าง ๆ จึงมักจะนำเงินนำทองไปมอบให้กับพระภิกษุ โดยเฉพาะหลวงปู่หลวงพ่อเจ้าอาวาส ท่านได้จัดการบูรณปฏิสังขรณ์วัดเอง ตรงส่วนนี้จึงทำให้สภาพสังคมเปลี่ยนแปลงไป วัดที่มีผู้ปวารณาไว้ก็ยังคงต้องทำงานด้วยตนเอง แต่วัดที่ไม่มีผู้ปวารณาไว้ ก็ต้องหาเงินหาทองมาเพื่อบูรณะก็คือทำของเก่าให้ดีขึ้น และปฏิสังขรณ์คือสร้างของใหม่ให้เพียงพอต่อการใช้งาน

ไม่เช่นนั้นแล้วหลวงปู่หลวงพ่อเจ้าอาวาสนั่นแหละ ที่ท่านเป็นเจ้าพนักงานโดยกฎหมาย จะกลายเป็นละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ ก็คือไม่ปกครองสอดส่องฆราวาสก็ยังพอทน แต่การไม่บูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอาราม เพื่อให้มั่นคงแข็งแรงสมกับเป็นอารามในพระพุทธศาสนา ให้พุทธศาสนิกชนได้เข้าไปบำเพ็ญกุศลโดยสะดวก ก็กลายเป็นว่านอกจากจะผิดทางโลกแล้ว ยังผิดทางธรรมอีกด้วย

ในทางโลกก็คือผิดกฎหมายในฐานะเจ้าพนักงานละเว้นปฏิบัติหน้าที่ ในทางธรรมก็คือบุคคลที่เว้นจากหน้าที่ซึ่งตนรับผิดชอบนั้น ต้องบอกว่าเป็นผู้ที่ไม่มีหลักธรรมประจำใจ ก็คือขาดไปเสียทุกส่วน ไม่เช่นนั้นแล้วอย่างน้อยก็ต้องทำความสะอาดวัดวาอารามให้น่าอยู่น่าอาศัย

ประการต่อไปก็คือพุทธศาสนิกชนคนไทยของเรา ซึ่งมีอยู่ ๙๐ กว่าเปอร์เซ็นต์ ท่านผู้กล่าวว่าให้พระภิกษุสงฆ์ไปอยู่ป่า แล้วจะให้พุทธศาสนิกชนทั้งหลายเหล่านั้นตะเกียกตะกายเข้าป่าไปทำบุญกัน แล้วท่านคิดว่าจะใช่หรือไม่ ?

[เถรี]

ในเรื่องของธรรมะนั้น ไม่ใช่พูดชุ่ย ๆ แบบ "ตีหัวเข้าบ้าน" ปราศจากความรับผิดชอบ เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้นั้นเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน กำลังใจของคนแต่ละระดับไม่เท่ากัน ใครที่ชอบคำพูดดุเดือดหยาบคาย ไปฟังท่านแล้วชอบใจ ก็ถือว่ามีจริตนิสัยใกล้เคียงกัน ท่านสามารถสอนเขาให้ตื่นรู้ได้ก็สอนไปเถิด

แต่ว่าบุคคลที่เป็นส่วนใหญ่ของประเทศ ไม่ใช่แค่หยิบมือเดียวอย่างที่ท่านสอนอยู่ จะให้ทุกคนเป็นเหมือนกันย่อมเป็นไปไม่ได้ ท่านทำอาหารรสชาติที่เผ็ดกระโดดจนกระทั่งคนกินไปร้องไห้ไป แล้วท่านจะไปยัดเยียดให้ทุกคนกินอาหารรสชาตินั้นก็ย่อมเป็นไปไม่ได้

ดังนั้น..ในเรื่องของธรรมะ กระผม/อาตมภาพจึงได้กล่าวเอาไว้ว่า ไม่เคยให้ราคาสำหรับฆราวาสผู้สอนธรรม เนื่องเพราะว่าฆราวาสที่เก่งจริงนั้นตายไปหมดแล้ว..! เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าถ้าบุคคลที่เก่งจริง เข้าถึงธรรมจริง ๆ คุณงามความดีทั้งหลายเหล่านั้นมากเกินกว่าที่จะทรงอยู่ในร่างฆราวาสได้ เพราะว่าอาจจะเป็นทุกข์เป็นโทษให้กับผู้อื่น จึงต้องโดนตัดให้ตายลงไป ในเมื่อท่านยังทรงความเป็นฆราวาสอยู่ได้ ก็แปลว่ายังเข้าไม่ถึงธรรมอย่างแท้จริงนั่นเอง

ถ้าหากว่าสิ่งที่ว่ากล่าวไปนี้ มีอะไรที่ทำให้ท่านเห็นว่าไม่ถูกต้องถูกใจ ก็สามารถที่จะโต้แย้งได้ แต่ให้โต้แย้งโดยหลักธรรม อย่าได้เอาทิฏฐิหรือว่าโทสะในส่วนความเห็นเฉพาะตนมาโต้แย้ง เพราะว่ามีแต่จะทำให้เสียเวล่ำเวลา ไปนั่งภาวนาเสียยังจะดีกว่า

สำหรับวันนี้ กระผม/อาตมภาพก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๑ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)