เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๖๒

[เถรี]

ถาม : เราจะดูอย่างไรว่ามีใครคนไหนทำของใส่เราหรือใส่บ้าน ?
ตอบ : ถ้าอยากดูอย่างนั้นก็ฝึกทิพจักขุญาณให้ได้ก็จบแล้ว

[เถรี]

ถาม : ...(ไม่ชัด)...ฤกษ์ก็ไม่มี ยามก็ไม่มี ไม่มีอะไรสักอย่าง ?
ตอบ : อย่างที่พระท่านบอกหลวงพ่อฤๅษีฯ “แกดูหรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันอะไร ? นี่ไม่ใช่วันเสาร์ ๕” หลวงพ่อฤๅษีฯ ก็สะดุ้ง ประกาศบอกเขาไปหมดแล้ว ไปดูก็คือเป็นวันเสาร์แรม ๕ ค่ำ ไม่ใช่ขึ้น ๕ ค่ำ หลวงพ่อท่านก็กราบทูลถามว่า “แล้วผมจะทำอย่างไรครับ ?” “ไม่เป็นไร ถ้าหากว่าฉันจะทำให้ก็ใช้ได้” ถึงเวลาหลวงพ่อท่านป่วยมาก ๆ เข้าก็พลาดจนได้ ดูไปดูมาเอาแรม ๕ ค่ำเป็นวันไหว้ครู

[เถรี]

พูดถึงพิธีเป่ายันต์ฯ ปีหน้า "ยังไม่รู้เลยว่าจะสร้างวัตถุมงคลอะไรหรือเปล่า ? ไม่สร้างก็บวงสรวงเฉย ๆ ถึงเวลาถ้าไม่มีฝากวัตถุมงคลเข้าพิธีแล้วก็เฉากันหมด

เดี๋ยวนี้แทบทุกวัดจะอาศัยหากินกับวัดท่าขนุน ถึงเวลาก็หอบวัตถุมงคลมาเข้าพิธี มากันแบบไม่ต้องเกรงใจ มากันทีเป็นคันรถ แทนที่จะจัดพิธีเอง นิมนต์อาตมาไปเสก ถวายค่ารถสัก ๓,๐๐๐-๕,๐๐๐ บาท ก็ไม่มี เล่นตั้งใจมากินฟรีกันเลย

บางทีก็นึกขำ ๆ อาตมาเปิดโอกาสนี้ให้ เผื่อว่าคนที่เขาสู้ราคาวัตถุมงคลของวัดตรง ๆ ที่แพงมากไม่ไหว จะได้มีของดีราคาถูกกับเขา ปรากฏว่าเขาเอาไปขายแพงกว่าของวัดท่าขนุนอีก"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เขาพาดหัวข่าวว่า ‘ลูกจ้างเฮ ขึ้นค่าแรงอีก ๖ บาท’ คุณรู้ไหมว่ายังไม่ทันจะเฮเลย ข้าวของก็ขึ้นราคาไปเกิน ๖ บาท คือบ้านเราถ้าได้ข่าวว่าค่าแรงจะขึ้น ของจะขึ้นราคาไปก่อน หลังจากที่ขึ้นจริง ๆ ก็จะขึ้นไปอีกรอบหนึ่ง เป็นอย่างนี้มาตลอด

สรุปว่าไม่ได้มายังจะดีกว่า เพราะว่าได้มาแล้วก็จ่ายไป ซื้อของได้ไม่เท่าเดิม แล้วทุกวันนี้ค่าแรงบ้านเราสูงจนกระทั่งต่างประเทศถอนการลงทุนไปมาก เอาเถอะ...เป็นภาระของรัฐบาลเขาไปแก้ไขเอา เพราะเขาบอกว่าเศรษฐกิจดี เราไม่เชื่อรัฐบาลแล้วจะเชื่อใคร..!"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ท่านเจ้าคุณวีระ (พระวิสุทธิพงษ์เมธี) ส่ง "อาหารใจยามเช้า" มาให้ ก็เลยถามไปว่าส่งผิดหรือเปล่า ? นี่ตอนเย็น เวลาท่านเจออะไรที่สะกิดใจ ท่านก็จะเขียนโยงเข้าหาหลักธรรมของพระพุทธเจ้า แล้วก็ส่งทุกเช้า จากนั้นก็รวมเป็นเล่ม

ท่านเจ้าคุณวีระต้องบอกว่าเป็นตัวอย่างของความเพียร สอบประโยค ๖ ได้แล้วไปตกประโยค ๗ ท่านก็เลยขอเป็นพระครูศรีฯ เพราะว่าพระครูสัญญาบัตรถ้าเป็นประโยค ๖ จะขึ้นต้นด้วยคำว่าศรี เป็นพระครูศรีกิตติสุนทรอยู่หลายปีเต็มที ๒๑ ปีให้หลังสอบประโยค ๗ ได้ จากพระครูศรีฯ เลยเลื่อนเป็นเจ้าคุณวิสุทธิพงษ์เมธีโดยอัตโนมัติ เพราะว่าเปรียญเอกเป็นสิทธิของเจ้าคุณ ปรับเลื่อนโดยอัตโนมัติ

ตอนแรกก็คิดว่าท่านจะพรรษามากกว่า ปรากฏว่าพอถึงเวลาท่านมากราบก็ตกใจ ตกลงใครพรรษามากกว่า ? “อ๋อ...อาจารย์เล็กมากกว่าครับ”

[เถรี]

"เดี๋ยวนี้พออยู่ไปนาน ๆ แล้วอายุพรรษามากขึ้นเรื่อย ๆ เจอหน้าพระ พอถามว่าพรรษาเท่าไร ? ส่วนใหญ่มักยืนยันว่าท่านน้อยกว่า เพราะว่าท่านดูอายุกาลพรรษาพระอาจารย์เล็กจากในประวัติเรียบร้อยแล้ว

วันก่อนวันเกิดเจ้าคณะอำเภอ ท่านพระครูกาญจนโชติ “กราบขอพรหลวงพ่อรองอำเภอหน่อยครับ” ก็เลยบอกท่านว่า “ขอให้ได้อยู่ทำงานเพื่อคณะสงฆ์ไปจนถึงเกษียณนะครับ” ท่านก็หัวเราะ “ผมวางแผนเกษียณพร้อมกับรองอำเภอวัดเขื่อนวชิราลงกรณ” บรรลัยเลย..! เล่นจะไปยกทีมอย่างนั้น อาตมาก็ตายอยู่คนเดียวสิครับ เพราะว่าวัดเขื่อนฯ ท่านจะ ๘๐ ปีอยู่แล้ว ทางพระท่านให้เกษียณที่อายุ ๘๐ ปี

เพื่อนต่างจังหวัดเขาถามว่าอาจารย์เล็กทำไมไม่เอาเสียเอง ? ก็หลวงพ่อวัดเขื่อนฯ ท่าน ๗๐ กว่าแล้ว ให้ท่านเป็นจนเกษียณผมยังอายุไม่เท่าท่านตอนนี้เลย แล้วผมจะรีบไปเอาทำไม ? เพราะว่าตำแหน่งก็มาพร้อมกับหน้าที่ อาตมาไม่ได้อยากเหนื่อย แต่ว่าท้ายสุดหลวงพ่อเจ้าคณะภาคท่านก็ตั้งให้เป็นจนได้ พอกติกาครบตั้งให้เป็นขึ้นมา คราวนี้เจ้าคณะอำเภอกลับวางแผนจะลาออก ขอเกษียณตัวเอง"

[เถรี]

"อยู่ไป ๆ อายุการพรรษามากขึ้น ๆ แล้วก็มีส่วนหนึ่งที่อายุกาลพรรษามากกว่า แต่ว่าท่านให้การยอมรับเกี่ยวกับวัตรปฏิบัติแล้วก็ความรู้ความสามารถ ก็เลยตอนนี้ไปไหนมีแต่โดนยันไปนั่งข้างหน้า ต้องบอกว่าผลกรรมเก่า ๆ ที่ทำมา

หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกเลยว่า การถวายตาลปัตรแก่พระสงฆ์ ถวายธรรมาสน์ ถวายอาสนะ ตาลปัตรอยู่หน้าสุด ธรรมาสน์กับอาสนะมีแต่เสริมให้สูงขึ้นมา คราวนี้ของหน้าสุดก็มี ของเสริมให้สูงก็มี พออานิสงส์ส่งผลก็เป็นอย่างเอ็งนี่แหละ..!"

[เถรี]

"เมื่อเช้านี้ท่านเจ้าคุณวีระเขียนเรื่องทุกข์ใจเพราะงาน ส่วนวันนี้เขียนเรื่องทุกข์ใจเพราะตกงาน สรุปแล้วมีแต่ทุกข์ทั้งคู่ แต่ท่านเป็นคนเขียนหนังสืออ่านง่าย ก็คือสามารถย่อยสลายหลักธรรมของพระพุทธเจ้าลงมาเป็นภาษาง่าย ๆ ได้ ท่านพิมพ์มาหลายเล่มแล้ว ถึงเวลาก็ออกเป็นหนังสืออาหารใจยามเช้า มาเป็นเล่ม ๆ เลย"

[เถรี]

ถาม : คนละอย่างกับกระโถนข้างธรรมาสน์ ?
ตอบ : คนละอย่างกัน ของท่านออกมาเป็นแนววิชาการ เขียนอะไรต้องมีอ้างอิง ต้องมีหลักฐาน มาจากพระไตรปิฎกเล่มไหน ข้อไหน ออกไปลักษณะวิชาการมาก กระโถนข้างธรรมาสน์ออกไปแนวไร้สาระ แต่คราวนี้ก็อย่างว่า ของอาตมาได้เปรียบตรงที่ว่ามีครูบาอาจารย์ดี พอถึงเวลาอะไรที่เหมาะกับยุคสมัยท่านจะให้ทำอย่างนั้น พอนาน ๆ ไปกระโถนข้างธรรมาสน์ก็อาจจะกลายเป็นสาระเนื้อหาหนักเกินไป แต่ว่าเหมาะกับยุคนี้ อ่านง่าย เข้าใจง่าย ออกมา ๑๙๐ ฉบับแล้ว ใครจะไปนึกว่าอยู่ยั้งยืนยงมาได้ขนาดนี้

[เถรี]

ถาม : คำว่า คนแก่ หรือผู้สูงวัยในทางธรรม บอกอะไรบ้างคะ ?
ตอบ : อนิจจา วต สังขารา ชัดเจนที่สุด ส่วนอื่น ๆ ก็เหลือแต่ว่ามีคุณความดีส่วนตัวเท่าไร วัยวุฒิได้แล้ว คุณวุฒิอาจจะได้ด้วย

คราวนี้บางทีวัยวุฒิได้ คุณวุฒิไม่ได้ คุณวุฒิเป็นความดีส่วนตัวที่คนอื่นเขายอมรับ บางคนวัยวุฒิน้อยแต่คุณวุฒิสูงมาก คนให้การยอมรับ ก็จำเป็นต้องแบกภาระหน้าที่ไป

อาตมาเองนี่วัยวุฒิได้ คุณวุฒิได้ แต่หน้าตาดันไม่ไปด้วย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร โดนหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านสตัฟฟ์เอาไว้แค่นี้ ท่านเจ้าคุณอนันต์ตอนที่ยังอยู่ ไม่ได้เจอหน้ากัน ๑๐ กว่าปีเกือบ ๒๐ ปี ไปถึง “ไอ้ท่านนี่ไม่ยอมแก่กับใครเลย” กราบเรียนว่า “แก่ครับ เพียงแต่ท่านเจ้าคุณไม่ได้สังเกต ผมได้แว่นเพิ่มมาอันหนึ่ง” “เออ..ใช่”

[เถรี]

เวลาไปร่วมงานกันกับพรรคพวกเพื่อนฝูง ส่วนใหญ่เขาแซงกันไปหมด ก็แบบเดียวกับหลวงพ่อเจ้าคณะอำเภอนั่นแหละ ปีนี้ท่านทำบุญอายุ ๕๔ ปี สงสารท่านมากเลย ผมขาวเกือบหมดหัวแล้ว เพราะว่างานคณะสงฆ์ทั้งอำเภอจึงเครียดมาก แล้วคราวนี้ท่านเองไม่ใช่นักปฏิบัติโดยตรง แต่ว่ามีอะไรท่านก็จะถาม อย่างเช่น “อาจารย์เล็ก ลูกศิษย์ผมจะไปจับใบดำใบแดง มีคาถาแคล้วคลาดไหมครับ ?” ท่านใช้คนเป็นนะ พอถึงเวลาก็ไปบอกให้เขาภาวนาไปก่อนเลย ๑ ชั่วโมงเต็ม ๆ ถามว่าทำไมต้องนานขนาดนั้น ? เขาต้องการความมีสมาธิ ถ้าให้ภาวนาไม่กี่นาทีสมาธิจะไม่พอ

ประเดี๋ยวถึงเวลาท่านก็โทรมา “อุ๊ย...ขนลุกหมดเลย คาถาอาจารย์เล็กได้ผลจริง ๆ ด้วย” ก็เขาไม่มีอะไรเป็นที่พึ่งแล้ว ก็จำเป็น แต่คราวนี้อย่างน้อยเราต้องมีหลักประกันว่าเขาจะได้สมาธิจริง ๆ ก็เลยเอาไปเลยชั่วโมงหนึ่ง ก็แบบเดียวกับเมื่อเช้าที่มา เขามาบอกว่าแย่งกันสอบเข้าตำรวจเป็นแสน เขาเองไม่ได้อ่านหนังสือ แค่ภาวนาคาถาท่านปู่พระอินทร์แล้วสอบได้ เขาทำได้ก็ถือเป็นความสามารถส่วนตัว

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ขอความกรุณา ใครไปเที่ยวกรุณาอย่าซื้อของมาฝาก..ขี้เกียจรับ คืออาตมาไปเองก็ซื้อของแค่ชิ้นเดียว แต่โยมซื้อมาฝากกันทีคนหนึ่ง ๒-๓ สามชิ้น"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "หลวงปู่ไดโนเสาร์ ชื่อวัดเป็นทางการ คือ วัดสักกะวัน คือป่าไม้สัก ชาวบ้านเรียกวัดภูกุ้มข้าว ที่มีฟอสซิลไดโนเสาร์เยอะ ๆ เขาก็เลยเรียกท่านว่าหลวงปู่ไดโนเสาร์"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "รับราชการหรือว่าทำงานบริษัท ก็ล้วนแล้วแต่หวังความก้าวหน้า เพราะฉะนั้น..สำคัญที่ผู้บริหาร ถึงเวลาก็ต้องมีรางวัลให้ แต่ก็อย่างว่า...ตำแหน่งน้อยคนมาก ทำอย่างไรที่จะจัดสรรให้พอดี ให้พอเหมาะพอสม ก็ต้องบอกว่าเป็นศิลปะในการปกครองคนอย่างหนึ่ง"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ต้องกล้าตัดสินใจแล้วก็กล้ารับผิดชอบ ก็คือผิดก็ต้องกล้ารับ ชอบก็ต้องกล้ารับ ชอบตัวนี้ไม่ใช่ Like ชอบตัวนี้คือถูก ไม่ใช่ Like แต่เป็น Right ภาษาไทยกับอังกฤษก็คล้าย ๆ กัน"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อวานเขาส่งคลิปมาให้ดู ที่เขาประกาศให้วันที่ ๕ ธันวาคมเป็นวันกษัตริย์โลก พยายามฟังเลขานุการ UN ประกาศ เออ...เจ้านี่ไม่อยู่กับร่องกับรอย เดี๋ยวก็ Siamese People เดี๋ยวก็ Thai People มึงจะบ้าหรือ ? คือคนสยามแล้วก็คนไทย

ในเมื่อเป็น Siamese คุณไม่ต้องมี People ต่อท้าย Siamese บอกอยู่แล้วว่าคนสยาม ก็แบบเดียวกับสมัยก่อน Burma คือประเทศพม่า แต่ Burmese คือคนพม่า คำระบุชัดอยู่แล้ว ระดับเลขา UN ดันไปต่อ People น่าทุบหัว..! บ่น ๆ ไปพระท่านก็หัวเราะ บอกว่าเอ็งไม่ต้องหัวเราะหรอก ข้ารู้ภาษาอังกฤษไม่เยอะหรอก แต่ดันรู้เยอะกว่าไอ้นี่"

[เถรี]

"สมัยก่อนเราเรียกประเทศสยาม ภาษาอังกฤษเขียนว่า Siam ตรง ๆ เลย แต่ฝรั่งอ่าน Si-am เพราะฉะนั้น..คนสยามก็เลยเป็น Siamese เราก็มีชื่อเสียงหลายอย่าง Siamese Cat แมวเก้าแต้ม บางคนเรียก Chocolate Point แล้วก็ Siamese Talk พูดไม่อยู่กับร่องกับรอย เพราะว่าช่วงสงครามโลก ของเราฝ่ายหนึ่งก็บอกว่าเราเป็นฝ่ายญี่ปุ่น อีกฝ่ายหนึ่งก็บอกว่าไม่ใช่ เพราะว่าเรามีเสรีไทยต่อต้านญี่ปุ่น คำว่า Siamese ก็เลยมีทั้งความหมายที่ดีแล้วก็ไม่ดีอยู่ในที่เดียวกัน

พอมาสมัยรัชกาลที่ ๖ เปลี่ยนเป็นประเทศไทย ไทยตัวนี้จริง ๆ ไม่มี ย.ยักษ์ตามหลัง ไท ในความหมายนี้คือ เป็นอิสระ เป็นใหญ่ด้วยตัวเอง พอไปใส่ ย.ยักษ์ตามหลัง ไทยกลายเป็น ผู้ให้ ไทในความหมายดั้งเดิมแปลได้อีกอย่างว่า คน

อย่างสมัยก่อนเขาก็มีไทดำ ไทแดง ไทลาว ไทอาหม เวลาไปเขตปกครองตัวเองกวางสีจ้วงหรือไปแถวยูนาน เจอคนไทยเก่า ๆ ก็ถาม “มึงเป็นไทยบ้านใด๋ ?” ก็คือเป็นคนบ้านไหน"

[เถรี]

"คำศัพท์คำเดียวแปลได้หลายความหมาย แต่ว่าพอเป็นประเทศไทย คนจีนเขาเรียกภาษาจีนกลางว่า “ไท่กว๋อ” ถ้าเป็นแต้จิ๋วก็ “ไท่ก๊ก” ถ้าเป็นของเก่าก็ “เสียมก๊ก” ประเทศสยาม ถ้ารุ่นเก่าขึ้นไปอีกบันทึกก็เป็น “เสียมหลอฮกก๊ก” หลอฮก ก็คือละโว้ ก็คือสยามละโว้

ถ้าเป็น “เสียมโถโลโปตี” เก่าหนักเข้าไปอีก สยามทวาราวดี เวลาสอนเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในประเทศต่าง ๆ บางทีก็บอกว่าพระเถระชาวเขมรมีชื่อเสียงมาก ช่วยแปลวิมุตติมรรคไว้ให้จีน ได้รับการบันทึกเอาไว้ในจดหมายเหตุของจีนว่า หนังสือลงว่า “เส็งโปโลสังฆปาละ” เออ..บ้า...ก็คือท่านสังฆปาละ แต่คนจีนเรียกเส็งโปโล คนแปลไปแปลซ้อนกัน

ประเทศจีนดีอยู่อย่างหนึ่ง อะไรเข้าไปเปลี่ยนชื่อเป็นจีนหมด ไม่มีชื่อภาษาอื่นเลย"

[เถรี]

"บ้านเราจริง ๆ จะว่าไปแล้วก็คือ คนแต้จิ๋วเข้ามามากในยุคปลายอยุธยาแล้วก็ธนบุรี เพราะว่าสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชท่านเป็นเชื้อจีนแต้จิ๋ว ถึงเวลามีคนเชื้อชาติเดียวกับตัวเอง หรือแซ่เดียวกับตัวเองเป็นใหญ่เป็นโต เขาก็แห่กันมาพึ่ง บ้านเราก็เลยมีจีนแต่จิ๋วมาก ทำให้พวกวรรณกรรมจีนรุ่นแรก ๆ มาจนกระทั่งถึงนิยายกำลังภายใน แปลเป็นภาษาแต้จิ๋วเสียเกือบทั้งหมด

วรรณกรรมจีนเรื่องแรกเลยที่แปลเป็นจีนกลาง ไม่ใช่ฮกเกี้ยน ไม่ใช่แต้จิ๋ว ลงในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐวันอาทิตย์ พระเอกชื่อติงหลาน ประกาศิตเหยี่ยวพญายม ไอ้ติงหลานนี่ถ้าแปลแบบแต้จิ๋วเดิมก็คือเต็งลั้ง พอมาตอนหลังความนิยมในการเรียนภาษาจีนมีมากขึ้น ๆ คนรู้ภาษาจีนกลางมากขึ้น เรื่องถัด ๆ มาก็เลยแปลเป็นภาษาจีนกลาง ยุคท้าย ๆ อย่างชอลิ้วเฮียง มาเป็นจีนกลางก็เป็นฉู่หลิวเซียง ถ้านักเขียนก็จากโกวเล้งกลายเป็นกู่หลง เหง่ยคังกลายเป็นอี้กวง"

[เถรี]

มีคนนำสมเด็จพระคำข้าวมาถวายเป็นร้อยองค์ "ใครต้องการสมเด็จคำข้าว ไปใช้คู่พระคาถาเงินล้าน ลงไปบูชาที่ห้องข้างล่าง มีจำหน่ายองค์ละ ๑,๕๐๐ บาท พร้อมกรอบสแตนเลส ต้องบอกว่าเศรษฐกิจไม่ค่อยดี ต้องขยันภาวนาพระคาถาเงินล้าน พระคาถาเงินล้านก็ต้องใช้คู่กับสมเด็จคำข้าวมหาลาภ"