ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๑.

อย่าทิ้งอานาปานุสติ ยิ่งกำหนดรู้ลมมากเท่าไหร่
จิตยิ่งทรงสติได้มากขึ้นเท่านั้น
ช่วยเตือนใจว่า ชีวิตนี้มันไม่เที่ยง อาจตายได้ตลอดเวลา

มีมรณาฯ ควบอุปสมานุสติอยู่เสมอ
ความไม่ประมาทก็ยิ่งน้อยลง ก็ยิ่งใกล้พระนิพพานเพียงนั้น

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๒.

จิตจักเจริญได้ต้องอาศัยความเพียร
ในการปฏิบัติจริง ๆ แล้ว ให้ตัดสังโยชน์ ๓ ให้ได้ก่อน
โดยเอาอธิศีลเป็นพื้นฐาน เมื่อได้แล้วสังโยชน์ ๔-๕ ไม่ต้องตัด
ให้รวบรัดตัดอวิชชาข้อ ๑๐ เลย
รู้ลม-รู้ตาย-รู้นิพพาน

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๓.

อุบายที่ทรงเมตตาแนะวิธีเข้าพระนิพพานแบบง่าย ๆ
สำหรับผู้ที่มีพื้นฐานได้สังโยชน์ ๓ ข้อแรกแล้ว
ก็คือ รู้ลม-รู้ตาย-รู้นิพพาน

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๔.

กาม-กิน-นอน ...สามตัวนี้ยังติดกันมาก
ซึ่งล้วนเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดร่างกาย หรือรูป-นาม (ขันธ์ ๕) ทั้งสิ้น
อันเป็นโทษของการเกาะติด
หากละวางได้ก็เป็นคุณ ซึ่งมีอยู่ในศีล ๘ ทั้งสิ้น

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๕.

อธิศีล มีศีล ๕ รองรับ ก็พ้นอบายภูมิ ๔ ได้ถาวร
อธิจิต ไม่ติดในกาม-กิน-นอน มีศีล ๘ รองรับ ก็พ้นเกิดพ้นตาย
อธิปัญญา จิตไม่ยินดี-ยินร้ายในสมมุติของโลกและขันธโลก ในสมมุติบัญญัติ ๖ คือ หมดอุปาทาน
มีศีล ๑๐ และศีล ๒๒๗ รองรับ จิตวางสมมุติได้ จิตก็วิมุติทั้งกาย-วาจา-ใจ

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๖.

ให้พิจารณาโทษของการติดรูป-รส-กลิ่น-เสียง-สัมผัส-ธรรมารมณ์ ให้มาก
และพิจารณาโทษของการติดกาม-กินและนอนให้มากด้วย
แล้วจักทำให้จิตหลุดจากกามคุณ ๕ ได้ หากโชคดีก็จบกิจเลย

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๗.

งานใดที่ทำอยู่พึงคิดว่า งานนั้นเป็นกรรมฐาน
เห็นธรรมภายนอก ก็น้อมเข้ามาเป็นธรรมภายใน
ให้เห็นไตรลักษณ์ เห็นทุกข์ในงานนั้น ๆ
พิจารณาเข้าหาอริยสัจ อันเป็นตัวปัญญาสูงสุดในพุทธศาสนา

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๘.

ให้สังเกตอายตนะสัมผัสกระทบให้มาก
แล้วดูอารมณ์จิตที่ไหวไปตามอายตนะนั้นด้วยปัญญา
คือรู้เท่าทันกองสังขารแห่งกายและจิต ชื่อว่าปัญญา
จงอย่าเผลอในธรรมสัมผัสที่เกิดจากทวารทั้งหก

[ลัก...ยิ้ม]

๑๔๙.

หมั่นพิจารณากายคตานุสติ กับอสุภกรรมฐานเข้าไว้
เพื่อเตือนสติให้รู้เท่าทันสภาวะร่างกายของตน
จักได้คลายอารมณ์เกาะติดรูปในยามที่ถูกกระทบ จุดนี้สำคัญ
จักต้องใช้ปัญญาพิจารณาจริงจัง จึงจักวางได้