เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนสิงหาคม ๒๕๕๕

[เถรี]

ถาม : คนพุทธในเมืองไทยน่าจะส่งเสริมกิจกรรมแบบที่อิสลามทำละหมาดทุกวัน หรือสอนธรรมะช่วงเช้าในโรงเรียนแบบโรงเรียนคริสต์
ตอบ : ก็เพราะอย่างนั้นแหละ ความเข้มแข็งของเขาก็เลยมีมากกว่า เพราะเท่ากับเขาได้ภาวนาวันละ ๕ รอบ เราเองเอาแค่สวดมนต์เช้าเย็นยังทำไม่ได้เลย ตื่นไม่ทันบ้าง เหนื่อยเกินไปขอนอนก่อนบ้าง กิเลสชวนให้ขี้เกียจอยู่ตลอด ส่วนเขาถึงเวลาต้องทำ ทุกคนทำเหมือน ๆ กันหมด วันศุกร์วางมือไปมัสยิด ขนาดโรงเรียนไทยพุทธแท้ ๆ ถึงเวลาวันศุกร์ต้องหยุดให้เขาไปสุเหร่า

อาตมาลงไปสุไหงโกลกเมื่อไร ถ้าตรงกับวันศุกร์เขาก็จะนิมนต์ไปบรรยายธรรมในโรงเรียน เพราะไม่อย่างนั้นเด็กไทยพุทธจะไม่มีกิจกรรมอะไร เพราะเด็กอิสลามไปสุเหร่ากันหมด

ถาม : เคยเรียนโรงเรียนคริสต์เขาก็ให้เด็กสวดมนต์แบบของเขา ส่วนโรงเรียนพุทธไม่บังคับศาสนาอื่นให้สวดมนต์แบบพุทธ
ตอบ : เพราะเราอยากไปเรียนกับโรงเรียนคริสต์ เขาก็บังคับเราได้ แต่เขาไม่ได้อยากเรียนกับเรา เราก็บังคับเขาไม่ได้ ถ้าไปบังคับเขาว่า ถึงเวลาต้องมาสวดมนต์ เขาก็ลาออก ที่วัดท่าขนุนก็มี เด็กที่มาเป็นคริสต์ เป็นอิสลาม เวลาเพื่อนเขากราบพระไหว้พระกันก็นั่งเงียบ อาตมาก็สงสัย พอถามจึงรู้ว่าเป็นคริสต์เป็นอิสลาม ก็เลยบอกกับเขาว่าตอนสมัยเด็ก ๆ อาตมาไปสุเหร่า ก็ไปละหมาดร่วมกับเพื่อน ถึงเวลาอาตมาก็เรียนเกี่ยวกับศาสนาคริสต์ทางไปรษณีย์

ทุกศาสนาสอนคนให้เป็นคนดี ไม่ได้ขึ้นอยู่กับหลักธรรมว่าศาสนาไหนต้องสอนเฉพาะคนศาสนานั้น แต่ขึ้นอยู่กับตัวเราว่า ถ้าเห็นสิ่งไหนดีและเป็นประโยชน์ต่อเรา เราก็เก็บเอาสิ่งนั้นมาใช้งาน ถ้าอยู่ ๆ เขาเอาทองคำมากองไว้ตรงหน้า แล้วเขียนว่าศาสนาพุทธ ถ้าเราเป็นอิสลามมาเห็นเราจะเก็บไหม ? ก็แปลว่าในสิ่งที่ดีและเหมาะสมก็สามารถเอาไปใช้งานได้ทั้งหมด เราต้องชี้แจงให้เด็กรู้

แม้กระทั่งครูเขาก็บอกว่า ถ้าเป็นอิสลามเป็นคริสต์ให้นั่งเฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ แต่สำหรับอาตมาแล้วไม่ใช่..ต้องบอกให้เขาเห็นว่าประโยชน์คืออะไร เปิดค่ายพุทธบุตร ๕ วัน วันหลัง ๆ เขาก็สวดมนต์ไหว้พระกับคนไทยนั้นแหละ เพราะเขาก็คือไทย เพียงแต่ว่าเขาถือศาสนาอีกศาสนาหนึ่งเท่านั้น

[เถรี]

ถาม : กระแสเมตตา...(ไม่ได้ยิน)..
ตอบ : ก็แผ่เมตตาตามปกตินั่นแหละ เพียงแต่ว่าให้เขาบ่อย ๆ ถ้าวันละครั้งไม่พอก็วันละ ๓ ครั้งไปเลย แต่เดี๋ยวจะเจอแบบหลวงพ่อวัดปากคลองมะขามเฒ่า หลวงพ่อวัดปากคลองฯ บอกว่า “เขาโกรธแค้นอาฆาตผม ผมก็ไม่ได้โกรธตอบ ผมถวายสังฆทานอุทิศส่วนกุศลให้เขา ๓ ครั้งเท่านั้นแหละ เขาตายเลย..!”

หลวงพ่อวัดท่าซุงก็บอกว่า “นี่ ๆ เดี๋ยวเถอะ..จะปรับปาราชิก ข้อหาฆ่าคนอื่นเขา” ท่านบอกว่าท่านไม่ได้เจตนาหรอก ท่านถวายสังฆทานอธิษฐานให้เขามีความสุขความเจริญ เขารับความดีไม่ไหวอย่างไรก็ไม่รู้ ตายไปเลย ฉะนั้น..แผ่เมตตาให้เขาเยอะ ๆ

[เถรี]

พระอาจารย์อ่านหนังสือเกี่ยวกับคาถาหนังเหนียว แล้วจึงกล่าวว่า "อ่านคาถาแล้วของขึ้น อาตมาทำขึ้นจนชิน พอไปอ่านใหม่แล้วของขึ้น พอของขึ้นขนจะลุกทั้งตัว สมัยก่อนตอนที่เรียนคาถา ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่าเมตตาดีที่สุด ท่านบอกว่ามหาอุตม์ภาวนาแค่ขนลุกก็เหนียวแล้ว แต่เมตตาต้องออกจากใจจริง ๆ ถ้าใจเราขาดเมตตา ทำอย่างไรคาถาก็ไม่ขึ้น

คราวนี้ด้วยความที่เคยชิน พอถึงเวลาว่าคาถา กำลังใจถอยไปตรงจุดที่เคยใช้ได้ผลพอดี ก็จะขนลุกทั้งตัว"

ถาม : วันไหนตั้งใจสวดมนต์ดี ๆ บางทีก็เคยขนลุกเหมือนกันค่ะ
ตอบ : ถ้าอย่างนั้นไปเถอะ วันนั้นลุยได้ทุกที่

[เถรี]

ถาม : ผมขับรถออกจากบ้านมา พอฟังเพลงอารมณ์จะวูบแล้วสว่าง ปกติอารมณ์จะเกิดก็ต่อเมื่อ...(ไม่ได้ยิน).. ปกติผมขับรถเปิดเพลงฟังตลอด แต่ทำไมครั้งนี้ถึงทำได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำสมาธิ
ตอบ : มี ๒ อย่าง ประการที่ ๑ ต้องดูสิ่งแวดล้อมช่วงนั้น ถ้าสิ่งแวดล้อมช่วงนั้นเหมือนกับว่าบีบเราให้เข้าไปอยู่ในกรอบที่จำเป็นต้องทรงอารมณ์นั้นพอดี เนื้อเพลงเป็นเพียงสวิทช์ที่เปิดขึ้นมาเท่านั้น ประการที่ ๒ ก็คือเริ่มเป็นมิจฉาสมาธิแล้ว อาศัยสิ่งกระตุ้นภายนอกเข้ามาแทน ไม่ได้อาศัยปีติภายใน

ถาม : ดีหรือไม่ครับ ?
ตอบ : ถ้าต่อไปไม่ได้ฟัง อารมณ์ก็ไม่ทรงตัว

ถาม : ทำไมถึงสว่างครับ ?
ตอบ : ให้ดูอย่างที่ว่า ในช่วงนั้นทั้งวันหรือก่อนหน้านั้นสักวันหนึ่งเราทำอะไร สิ่งทั้งหลายที่เราทำรวบเข้ามา ๆ อยู่ตรงนั้นพอดี เสียงเป็นเพียงตัวจุดระเบิดเท่านั้น อาตมาเองภาวนา ๆ ไป กำลังก็ไม่ได้ทรงตัวแน่นขนาดนั้น แต่พอดีวันนั้นไปช่วยงานกวนข้าวทิพย์ที่วัด แล้วเด็กนักเรียนโรงเรียนพระสุธรรมยานฯ รุ่นแรกเขาก็มาช่วยงาน พิณพาทย์ดันไปตีเพลงสาวรำวง เด็กก็วางมือไปกรี๊ดเต้นรำกันหมด แล้วเด็กสาวเป็นร้อย ๆ กรี๊ดพร้อมกัน จิตอาตมาดิ่งวูบเดียวหายวับไปจากโลกเลย ไม่รับรู้อะไรข้างนอกอีกแล้ว เป็นตัวจุดระเบิดพอดี

ถาม : อย่างนี้ต่อไป เราจะใช้วิธีเดิม ?
ตอบ : ถ้าจำอารมณ์เดิมได้ก็ให้ทำแบบเดิมจะได้เอง แต่ถ้าจำไม่ได้ ไปใช้วิธีเดิมไม่ได้แล้ว เพราะมาด้วยความอยากแล้ว ตัวอยากจะตัดหมด ก็ไปพิจารณาเอาว่ามาจากสาเหตุไหน ถ้าสาเหตุแรกถือว่าดี จากสาเหตุหลังนี่เรื่องเป็นมิจฉาสมาธิ ถ้าทำต่อไปจะเอาคืนยาก

[เถรี]

ถาม : รู้สึกดีมาก อดีตก็ไม่สำคัญ อนาคตก็ไม่สำคัญ
ตอบ : จำได้ไหมว่า..ดีมากมากี่ครั้ง ? แล้วเราก็ปล่อยทิ้งไปทุกที

ถาม : ผมคิดว่า ถ้ามีใครทำอะไรลูก ผมจะเป็นอย่างไร ปกติถ้าคิดแบบนี้ผมจะทนไม่ได้ ผมจะรู้สึกว่าแย่มาก แต่ตอนนี้ผมคิดว่ามีใครทำร่างกายให้ลูกตาย ผมจะรู้สึกอย่างไร ? ผมไม่รู้สึกว่าไม่ดี
ตอบ : เพราะฉะนั้น..พยายามประคับประคองอารมณ์ใจนี้เอาไว้ให้ได้ ถือว่าซื้อโง่มาหลายยกแล้ว ถ้างวดนี้ยังปล่อยให้หลุดอีกก็สมควรที่จะโง่ต่อไป..!

ถาม : อารมณ์นี้อยู่ได้ตลอดเวลาหรือครับ ?
ตอบ : ถ้าเราพยายามประคองเอาไว้ แรก ๆ ก็อยู่ไม่นาน ก็ต้องไปเริ่มต้นตั้งใหม่ แต่พอทำไปนาน ๆ เกิดความเคยชิน ก็จะอยู่กับเราเลย ตอนนี้ต้องบอกว่าเริ่มเป็นมรรค คือเป็นช่องทางแล้ว ถ้าทำได้ทรงตัวจึงจะเป็นผล

ถาม : อย่างนี้ไม่ลาพุทธภูมิหรือครับ ?
ตอบ : ไม่ลาหรอก เพราะอารมณ์สุดท้ายไม่ตัด

ถาม : ถ้าเราลาก่อน ?
ตอบ : ถ้าเราชิงลาก่อนก็แล้วไป ถ้าเราไม่ลา พอไปถึงตอนสุดท้ายอารมณ์จิตของเราก็ยื้อไว้เอง เราไม่ต้องไปบังคับหรอก

ถาม : เหมือนโง่เลยครับ ใจบอกว่ามาถึงขนาดนี้ไม่มีทางถอยหลังแล้ว แล้วเราจะเลิกเมื่อไร ?
ตอบ : พอไปเจออะไรหนัก ๆ เข้าก็เลิกไปเอง ตอนนี้ยังหนักไม่พอ

[เถรี]

ถาม : รู้เห็นว่าข้างหน้าเป็นอุบัติเหตุ แต่ไม่ตื่นเต้น ผมก็ว่าแปลกดีนะ ?
ตอบ : สติ สมาธิ พอทรงตัว ความแหลมคม ว่องไว รู้รอบจะเกิดขึ้น สิ่งที่คนทั่วไปใช้เวลานาน แค่พริบตาเดียวเราสามารถที่จะตรองหาช่องทางทุกอย่างได้พร้อมเลย ชั่งน้ำหนักเสร็จสรรพว่าอันไหนเหมาะที่สุดแล้วก็ไปทางนั้น

ถาม : อย่างนี้ก็หลอกได้สุดยอดเลย ?
ตอบ : อาตมาโดนหลอกมาตั้งแต่พรรษาแรกมาจนบัดนี้ เขาหลอกให้รู้แบบนี้แหละ รู้ถึงขนาดรัก โลภ โกรธ หลง จะเกิดขึ้นด้วยสาเหตุอะไร แล้วชิงตัดตั้งแต่ต้นเหตุ

ถาม : แล้วไม่ดีหรือครับ ?
ตอบ : ดี..ทำไมจะไม่ดี ก็หลอกให้อยู่มาจนทุกวันนี้อย่างไรล่ะ เหมือนโดนหลอกให้กินอาหารอร่อย พอปล่อยให้เราทำเองก็มั่วไปเรื่อยแหละ กว่าจะทำได้อร่อยแบบนั้นไม่รู้อีกนานไหม แต่ว่าครั้งนั้นไม่ใช่ความสามารถตัวเองนะ เป็นความสามารถของหลวงปู่ขนมจีน ท่านถามเลยว่าจะเอานานเท่าไร อาตมาเลยบอกว่า ถ้าหลวงพ่อให้ได้สัก ๓ เดือน จะได้บวชเอาพรรษาเลย ท่านให้จริง ๆ ๓ เดือนครบถ้วน พอวันที่ ๙๑ ก็หล่นมาเป็นหมาเหมือนเดิม

ถาม : ผมว่าที่ผมทำได้ ก็ไม่น่าจะใช่ความสามารถผม ?
ตอบ : ก็ไม่ใช่ความสามารถตัวเอง.."ท่าน" ให้

ถาม : แต่แปลกนะครับ เพราะช่วงนั้นผมไม่ได้นั่งกรรมฐาน หรือเป็นเพราะว่าสวดมนต์ ?
ตอบ : การสวดมนต์เป็นสมาธิอยู่แล้ว ถ้าสมาธิไม่มีก็สวดไม่ถูก

[เถรี]

ถาม : จะสร้างพระ มาขอพระนามพระจากหลวงพ่อ ?
ตอบ : อาตมาไม่บังอาจตั้งชื่อพระพุทธเจ้า..! แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยทำ

[เถรี]

ถาม : ผมไปที่วัดเขาสามยอด ที่ลพบุรี ผมไปกราบเรียนพระว่าอยากจะสร้างพระลักษณะอย่างนี้ คณะศิษยานุศิษย์ก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ?
ตอบ : เอาให้แน่ ๆ เอาพานดอกไม้ธูปเทียนไปกราบขออนุญาตท่านตรง ๆ ถ้าท่านอนุญาตก็ลุยเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาที่อื่น ลพบุรีเป็นเมืองเก่า คนโบราณต้องใช้วิธีแบบโบราณ ประเภทไปบอกเฉย ๆ เหมือนกับเราบอกเพื่อน ท่านเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

[เถรี]

ถาม : เวลารู้สึกดีมาก ๆ เหมือนผมส่งกำลังแห่งความเพียรไปทั่วโลก แล้วผมนึกถึงในหลวง เอากำลังนี้จากข้างบนให้ในหลวงหมด ผมคิดเกินตัวไหมครับ ?
ตอบ : ไม่เกิน..น่าจะทำมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เรื่องของในหลวงต้องบอกว่าค้ำกันสุดชีวิต เราลองนึกถึงว่าท่านที่มีความรับผิดชอบอย่างสูงสุด ทรงงานตลอดเวลาแทบจะไม่ได้พัก แล้วอยู่ ๆ ไม่สามารถที่จะทำอย่างใจได้จะเป็นอย่างไร ? เป็นเราก็อึดอัดอกแตกตายไปแล้ว ต้องบอกว่าวาระกรรมของประเทศชาติยังหนักอยู่

จากที่เสด็จไปนนทบุรี ประทับนั่งนานเกิน ตอนนี้หมอบอกว่ามีอาการเหมือนกับเป็นอัมพาตครึ่งซีก ซึ่งความจริงคนจัดงานคงไม่นึก ก็เลยจัดรายการเต็มที่ เราต้องนึกว่าพระองค์ท่านเป็นคนป่วย ไม่ใช่คนป่วยธรรมดา แล้วก็เป็นคนแก่ด้วย ไปให้พระองค์ท่านออกงานนานขนาดนั้น แต่ถ้าหากว่าพระองค์ท่านแข็งแรงขึ้นมาแล้วเสด็จไปงานอื่น ก็ถือว่าได้เป็นบทเรียนไป แต่ถ้าเป็นบทสุดท้ายก็เรียนไม่ทันแล้ว..!

ถาม : ในหลวงท่านน่าจะอธิษฐานให้ร่างกายดีเหมือนกับพระ..?
ตอบ : พระระดับนั้นหรือคนที่ทำได้ระดับนั้น ไม่มีใครเขาฝืนกฎของกรรม ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทำแล้วจะเป็นอย่างนั้น แต่ท่านพร้อมที่จะเป็นอย่างนั้น เราต้องนึกถึงว่าคนทั่วไปไม่รู้ว่าทำแล้วจะเกิดผลอย่างไรจึงทำ ยังถือได้ว่ากล้าหาญธรรมดา แต่คนที่รู้ว่าทำแล้วผลจะเกิดขึ้นกับตัวเองอย่างไร แล้วยังกล้าทำ ใช้คำว่ากล้าธรรมดาไม่ได้ ต้องบอกว่าเกินความกล้า

ถาม : ถ้าช่วยกันอธิษฐาน อาการท่านจะดีขึ้นมาไหมคะ ?
ตอบ : ก็ช่วยกันลุ้นทำความดีอุทิศถวายพระองค์ท่านไปเรื่อย ๆ

[เถรี]

เก็บตกเดือนสิงหาคมจบแล้วค่ะ
ถอดจากเสียงเป็นตัวอักษร โดย
ทาริกา คะน้า เถรี รัตนาวุธ และมุนินา