เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๗

[พิชวัฒน์]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๗

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ ถ้าหากว่ามีเสียงรบกวน ก็ต้องขออภัยทุกท่านที่รับฟังเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนอยู่ในวันนี้ เนื่องเพราะว่าอาศัยช่วงเวลาที่ยังเดินทางอยู่บนเครื่องบิน ทำการบันทึกเสียงเอาไว้ก่อน เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่กระผม/อาตมภาพได้ติดตามท่านพระมหาสมคิด อตฺถสิทฺโธ ป.ธ. ๗ เจ้าอาวาสวัดหนองโพ รองเจ้าคณะอำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี เพื่อเดินทางไปทอดกฐินปลดหนี้ที่ประเทศศรีลังกา

การเดินทางไปสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมินั้น ได้อาศัยคุณปิง (นายณัฐภาคย์ องค์วรวิทย์) ผู้ขับรถให้กับพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยาน นำกระผม/อาตมภาพ พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.ดร. น้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) และลูกอ้วน (นางสาวภัทรวรรณ จะหวะ) ออกเดินทางจากวัดอุทยาน ตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ไปยังสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ไปถึงจุดนัดพบก็คือชั้น ๔ ประตู ๘ ของสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ

เมื่อเข้าไปถึงข้างใน สิ่งแรกที่เห็นก็คือข้าวของ ซึ่งประกอบไปด้วยผ้าไตร ย่าม ตาลปัตร และเครื่องบริวารกฐินอีกจำนวนมากมายมหาศาลกองอยู่ โดยมีเจ้าหน้าที่ ซึ่งรู้จักมักคุ้นกันมานานแล้วช่วยกันดูแล ทำการติดป้ายติดโบว์เป็นการใหญ่

กระผม/อาตมภาพเพิ่งจะนั่งลง ท่านพระมหาสมคิดก็เข้ามากราบ หลังจากที่ทักทายกันได้ไม่กี่คำ ก็เห็นท่านอาจารย์นิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) ประธานที่พักสงฆ์อาศรมศรีชัยรัตนโคตร จังหวัดสกลนคร มาพร้อมกับคณะ ซึ่งที่เห็นก็มีท่านพันแสน อคฺคธมฺโม ลูกศิษย์ของครูบาเหนือชัย โฆสิโต ซึ่งไปสร้างวัดศิลาวาส (ปิงโค้ง) อยู่ที่เชียงใหม่ แล้วก็คุณแอ๊ว (นางพิชญ์สินี ชาญปรีชญา) ตลอดจนกระทั่งคนอื่น ๆ อีกหลายคน เมื่อถามว่า "ไปด้วยกันหรือครับ ?" เพราะนึกว่าท่านจะเดินทางลงไปทอดกฐินที่ภาคใต้ ปรากฏว่าหลวงพ่อนิลพยักหน้ารับ ทำเอากระผม/อาตมภาพทึ่งมาก

อีกครู่ใหญ่ท่านเจ้าคุณเชาวลิต - พระวชิรปัญญากร (เชาวลิตร ชิตงฺกุโร) เจ้าอาวาสวัดป่าประดู่ (พระอารามหลวง) เจ้าคณะอำเภอเมืองระยอง เจ้าคณะอำเภอเมืองระยอง ก็พาคณะที่คุ้นหน้าคุ้นตากันมา ทั้งพระและฆราวาสจำนวนมากมาย กระผม/อาตมภาพสอบถามแล้ว ได้ความว่าทั้งคณะรวมกันแล้ว ๑๒๓ รูป/คน โอ้แม่เจ้า..เอาไปทำอะไรกันมากมายขนาดนั้น ?!

[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองนั้นไม่ชอบไปไหนคณะใหญ่ เนื่องเพราะว่าบุคคลที่ร่วมคณะนั้นสร้างเวรสร้างกรรมมาแตกต่างกันไป วาระกรรมของแต่ละคนที่จะสนอง ก็เป็นวาระที่แตกต่างกันไป แม้ว่าจะได้รับคำสัญญาจากสองศรีพี่น้อง เจ้าพ่อหลักเมือง ประเทศศรีลังกา รับปากเอาไว้จะช่วยเหลือในเรื่องของความปลอดภัย แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ว่า อาจจะมีเรื่องอื่นแทนก็ได้

หลังจากที่รับเอกสาร ป้ายติดกระเป๋าและเข็มกลัดติดตัวมาแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ต้องนั่งลงรับเงินทำบุญและทองคำที่มีผู้ฝากไปถวายบูชาพระบรมธาตุเขี้ยวแก้ว เมื่อรับหลายคนเข้าก็ต้องปฏิเสธ เนื่องเพราะไม่ทราบเหมือนกันว่า ทางด้านประเทศศรีลังกานั้น จะเหมือนอย่างกับประเทศอินเดียหรือเปล่า ? เพราะว่าประเทศอินเดียนั้น ห้ามนำทองคำเข้าประเทศ ถ้าขืนนั่งรับจากญาติโยมมากไปกว่านี้ กระผม/อาตมภาพเองอาจจะโดน ตม.ศรีลังกาตะครุบตัวส่งกลับเมืองไทย โดยที่ไม่ได้ไปทอดกฐินปลดหนี้เลยก็เป็นได้..!

เมื่อทางด้านพระมหาสมคิดท่านชวนไปชั้นล่างเพื่อฉันภัตตาหารเพล กระผม/อาตมภาพก็บอกว่าไม่ไปร่วมด้วย เพราะว่าน้องเล็กได้ซื้อหาขนม และซาลาเปาจากร้านสะดวกซื้อมาให้แล้ว ดังนั้น..เมื่อเขาบอกว่าให้ไปเช็คอิน เพื่อที่จะรับตั๋วเดินทางก่อน กระผม/อาตมภาพและคณะส่วนหนึ่ง จึงไปทำการเช็คอินเสียก่อน เจ้าหน้าที่ออกตั๋วมาให้ง่าย ๆ และบอกว่าเดี๋ยวจะอัพเกรดให้หลวงพ่อขึ้นไปนั่งชั้นธุรกิจ เพราะว่าเป็นพระเถระที่ทุกคนยกให้เป็นหัวหน้าคณะโดยปริยาย

กระผม/อาตมภาพรับทราบแล้วก็บอกทางด้านน้องเล็กและลูกอ้วนว่า จะเดินทางเข้าไปข้างใน เพื่อผ่านส่วนเอ็กซเรย์และกองตรวจคนจากประเทศเสียก่อน แล้วก็เดินเข้าไปในช่อง Fast Track เมื่อทำการตรวจกระเป๋า ซึ่งถือติดมือมาใบเดียว น้ำหนักรวมทั้งหมดตอนที่เจ้าหน้าที่ให้ชั่งก็ตกอยู่ที่ ๓ กิโลกรัมกว่า ๆ เท่านั้น ตอนนี้รวมทองคำและเงินเข้าไป ไม่ถึง ๔ - ๕ กิโลกรัมก็น่าจะใกล้เคียง เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง - ออกเมืองหญิง ทำการประทับตราให้อย่างง่าย ๆ แม้แต่จะตรวจสอบลายมือก็ไม่มี แสดงว่าใบหน้าของกระผม/อาตมภาพ น่าจะตรงกับภายในหนังสือเดินทางแบบไม่มีผิดเพี้ยน..!

เมื่อเข้ามาถึงภายในแล้ว ตั๋วเครื่องบินระบุว่าให้ไปที่ช่องขึ้นเครื่องประตู E10 ซึ่งมีป้ายเล็ก ๆ บอกว่าต้องเดินไปประมาณ ๑๕ นาที กระผม/อาตมภาพก็เดินไปตามที่ป้ายบอก แต่เจ้าประคุณเถอะ..รู้สึกว่าเหมือนกับอยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว เนื่องเพราะว่าจากทองผาภูมิมา เจอสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงที่นนทบุรี ทำให้มาลาเรียกำเริบ เดินไปถึงช่วงท้าย ๆ ชักจะป้อแป้หมดสภาพ จึงต้องอาศัยทางเดินเลื่อน เพื่อที่จะลดภาระตัวเอง เข้าไปนั่งโดดเดี่ยวเดียวดาย อยู่ที่ประตูขึ้นเครื่อง E10 ได้สักครู่ใหญ่ เพิ่งจะอ่านหนังสือไปไม่กี่หน้า ลูกอ้วนก็ตามเข้ามาด้วย โดยที่ไม่ทราบว่าน้องเล็กหายไปไหน สอบถามดูก็ไม่รู้

[เถรี]

หลังจากที่อ่านหนังสือไปได้หลายบท น้องเล็กก็เดินหน้าบูดเข้ามา โวยวายว่าลูกอ้วนไปไหนไม่บอก ทำให้ไปเดินหาอยู่ข้างนอกกันเป็นนาน ซึ่งวันก่อนตอนที่อยู่วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) ในพิธีตรวจข้อสอบนักธรรมชั้นตรีสนามหลวง ลูกอ้วนเธอก็แสดงวีรกรรมไปไหนโดยไม่บอก โทรศัพท์ก็ไม่ติด ทำให้กระผม/อาตมภาพต้องเดินตามหากันจนหมดสภาพเช่นกัน มาวันนี้ก็ทำตัวเหมือนเดิมอีกแล้ว น่าจะโดนบิดหูเสียบ้าง..!

น้องเล็กเอาซาลาเปาและขนม ตลอดจนกระทั่งไอ้ตัวเล็กที่ตามมาด้วย ก็นำเอาพุทราจีนมาเพิ่มให้เป็นมื้อกลางวัน กระผม/อาตมภาพฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็นั่งอ่านหนังสือไป จนกระทั่งเห็นว่าได้เวลาเที่ยงครึ่งแล้ว ก็เอาโทรศัพท์มือถือไปทำการชาร์จไฟที่บริเวณปากทางขึ้นเครื่องด้านล่าง เนื่องเพราะว่าช่วงบนนี้ไม่มีที่ชาร์จไฟให้เลย

แต่ว่าเมื่อลงไปด้านล่าง มีทั้งห้องน้ำ มีทั้ง WIFI และมีที่ชาร์จไฟให้ด้วย กระผม/อาตมภาพจึงนั่งยึดพื้นที่รากงอกอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งพระสงฆ์และญาติโยมมากันครบถ้วนทั้งคณะแล้ว ก็ได้ทำการถ่ายรูปหมู่ ที่ถ่ายอย่างไรก็ไม่ครบ ๑๒๓ คน แม้กระทั่งกระผม/อาตมภาพเองนั้น ก็ต้องทำการ "ต่อขา" ตัวเองขึ้นไปประมาณ ๑ ศอก จึงสามารถที่จะมีหน้าปรากฏอยู่ในภาพหมู่ได้

เสร็จสรรพเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ก็มานิมนต์ไปขึ้นเครื่อง ปรากฏว่าพระภิกษุที่ร่วมเดินทางด้วยประมาณ ๑๓ รูปนั้น มีกระผม/อาตมภาพคนเดียว ที่ได้รับตั๋วพิเศษให้ขึ้นไปอยู่ชั้นธุรกิจ เมื่อเข้าไปภายในปรากฏว่า ที่นั่งชั้นธุรกิจทั้ง ๑๒ ที่นั่งเต็มหมด มีกระผม/อาตมภาพได้นั่งอยู่รูปเดียว ที่เหลือต้องเข้าไปนั่งที่ชั้นประหยัดทางด้านใน

เมื่อนั่งลงเสร็จเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ก็เอาเอกสารภาษาอังกฤษมาให้ สอบถามว่าต้องการอาหารหรือน้ำชนิดใด กระผม/อาตมภาพจึงสั่งข้าวที่เขียนไว้ว่า Fried Ginger Chicken ถ้าหากว่าอยู่บ้านเราก็น่าจะประมาณไก่ผัดขิง แล้วก็เป็น Lemon Black Tea เจ้าหน้าที่ก็จัดมาให้

[เถรี]

กระผม/อาตมภาพได้น้ำชาแล้ว ก็นั่งซดน้ำชารอเวลาที่เขาจะเอาอาหารมาส่ง โดยที่ส่งข้อความไปที่ไอ้ตัวเล็กว่าเดี๋ยวเขาเอาอาหารมาส่งแล้ว ให้แวะมารับไปแบ่งกับลูกอ้วนด้วย แต่ผลปรากฏว่าเมื่ออาหารมาถึง เครื่องบินก็ขึ้นได้สักพักหนึ่งแล้ว ซึ่งเครื่องขึ้นช้าไปประมาณ ๕๐ นาที ถือว่าเป็นความล่าช้าที่พอจะรับกันได้ เพราะว่าถ้าปลอดภัยจากอุบัติเหตุทั้งหลาย ต่อให้ล่าช้าขนาดไหนก็ตาม เราก็ไม่ว่ากัน

ครั้นเครื่องตั้งลำได้แล้ว นางฟ้าศรีลังกาก็ทำการสาธิตเครื่องช่วยชีวิต จากนั้นก็มาช่วยเปิดโต๊ะข้างที่นั่งกางออก เพื่อให้กระผม/อาตมภาพได้วางถาดอาหารได้ ปรากฏว่าอาหารมาได้น่ากินมาก แต่ว่านั่งเฝ้าอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ไอ้ตัวเล็กก็ไม่สามารถที่จะมาได้ เนื่องเพราะว่าเจ้าหน้าที่รูดม่านปิดทั้งหน้าและหลัง กลายเป็นว่าห้องชั้นธุรกิจนี้เป็นพื้นที่หวงห้าม คนนอกไม่สามารถที่จะเข้ามาได้

กระผม/อาตมภาพจึงฉันน้ำชาจนหมด แล้วก็บอกให้นางฟ้าศรีลังกา ซึ่งมีทั้งชุดสีเขียวน้ำทะเล ชุดสีน้ำเงิน แล้วก็ชุดสีส้ม ๓ คน ที่เดินวนเวียนบริการอยู่แต่บริเวณนี้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปบริการอะไรให้กับชั้นประหยัดด้วยหรือเปล่า ? บอกให้คุณเธอเก็บอาหารกลับไป คุณเธอยังทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยว่า "ทำไมไม่ฉันอะไรเลย ?" ถามว่า "ต้องการน้ำชาเพิ่มหรือไม่ ?" กระผม/อาตมภาพบอกว่าไม่ต้องการ แต่ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย เพราะว่าฉันน้ำเปล่าไป ๑ ถ้วย ฉันน้ำชาไป ๑ ถ้วย ตอนนี้เริ่มออกอาการปวดปัสสาวะแล้ว คุณเธอก็รีบเปิดห้องน้ำให้

ครั้นเสร็จเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพออกมา ก็ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อน เผื่อว่าเมื่อไปถึงประเทศศรีลังกาแล้วมีเวลา จะได้รีบส่งให้กับพวกเรา เนื่องเพราะว่าทางด้านนั้น WIFI ช้าเป็นพิเศษ ครั้งก่อน ๆ กระผม/อาตมภาพเคยใช้เวลาส่งเสียงธรรมฯ กว่าจะผ่านก็เกือบชั่วโมงเลยทีเดียว..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)