พระอาจารย์และคณะเดินทางไปเสฉวนตะวันตก วันที่ ๑๖ - ๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๒

[ตัวเล็ก]

พระอาจารย์และคณะเดินทางไปเสฉวนตะวันตก

วันพุธที่ ๑๖ ตุลาคม ๒๕๖๒


เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ได้น้ำหนัก ๖.๕ กิโลกรัม


อาศัยเกาะไปกับคณะนี้


รวมแล้ว ๑๓ คนด้วยกัน


สายการบินแอร์ไชน่า ราคาประหยัด


หาซื้อรองเท้าลุยหิมะ


เครื่องบินดีเลย์ จาก ๑๘.๓๐ น. เป็น ๑๙.๑๐ น.


ลงสนามบินเมืองเฉิงตูเวลา ๐๐.๓๐ น. ของเมืองจีน


ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองนานมาก (ห้ามถ่ายรูป)


บริการตนเองด้วยการเข็นกระเป๋าเดินไปขึ้นรถ


รถคันนี้อยู่กับเราเกือบตลอด ๑๐ วัน


เข้าพักที่โรงแรมเอ๋อเหมย เมืองเฉิงตู


ระหว่างรอกุญแจห้องก็ฟังกำหนดการจากมัคคุเทศก์ไปด้วย

[ตัวเล็ก]

วันพฤหัสบดีที่ ๑๗ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าที่โรงแรมเอ๋อเหมย เป็นบุฟเฟ่ต์ตักได้ตามใจชอบ


ออกเดินทาง ๐๘.๓๐ น. มหานครเฉิงตูรถติดไม่แพ้กรุงเทพฯ


คุณตั้ว (ชัยพฤฒิ จันทร์วัฒนะ) หัวหน้าคณะผู้ใจดี เอาไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A มาฝากทุกคนตั้งแต่วันแรก


ด่านเก็บเงินทางด่วนของประเทศจีน ใช้ระบบหักเงินอัตโนมัติ


ยังไม่ทันไรยอดเขาหิมะก็โผล่มาอวดโฉมแล้ว


เข้าอุโมงค์กันครั้งแล้วครั้งเล่า สั้นบ้างยาวบ้างตามภูมิประเทศ


ห้องน้ำสภาพพอทน จ่ายคนละ ๑ หยวน


อาหารกลางวันสไตล์เสฉวน คือเผ็ดทุกอย่าง


ออกจากอุโมงค์นี้ก็เจอภูเขาหิมะเต็ม ๆ


จุดพักรถ "เสี่ยวจิน" ที่ความสูง ๖,๒๕๐ เมตร


ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานว่ามาถึงแล้ว


ปากทางเข้าอุทยานซื่อกูเหนียงซาน


ตีตั๋วแล้วนั่งรถรางเทียมของทางอุทยานเข้าไป


บรรยากาศเริ่มสวยตามลำดับของผู้อยู่ในรูป

[ตัวเล็ก]

วันพฤหัสบดีที่ ๑๗ ตุลาคม ๒๕๖๒ (ต่อ)

ความสูง ๒,๕๐๐ เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง


หิมะเพิ่งจะตกก่อนคณะของเราไปถึงพักเดียว


ดูฟ้าใส ๆ แต่หนาวจนมือชาหน้าชา


ชื่อว่าเขาดรุณีสี่พี่น้อง แต่ไม่รู้ว่าเป็นยอดไหนบ้าง


ถ่ายรูปหมู่ก่อนกลับ


แวะชมพุทธสถานระหว่างทาง


มุมสวยของแม่น้ำกระจกแถวซวงเฉียวโกว


เป็นแหล่งชมวิวขากลับที่ขาดไม่ได้


รูปหมู่ส่งท้ายระหว่างพักกลางทาง


ลงมาพักที่หมู่บ้านชิงเทียนนอกเขตอุทยาน

[ตัวเล็ก]

วันศุกร์ที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๒


ออกเดินเล่นท่ามกลางอากาศ -๒ องศาเซลเซียส


ต้นไม้ใบหญ้ามีน้ำค้างแข็งจับ


อาหารเช้าเกือบทุกโรงแรมจะเป็นข้าวต้มและหมั่นโถว


ตลอดการเดินทางวันนี้ถนนมีขุดมีซ่อมไปตลอดทาง


จุดพักรถกลางทางบริเวณเส้นทางเดินทัพของกองทัพคอมมิวนิสต์


สะพานโซ่เหล็กซึ่งกองทัพคอมมิวนิสต์สร้างสำหรับข้ามแม่น้ำ


สะพานนี้อายุมากกว่าพระอาจารย์ ๒๙ ปี


มีให้หวาดเสียวตื่นเต้นเป็นระยะไป


ดินถล่มปิดถนน ต้องผลัดกันวิ่ง


เกือบจะเอารถเข้าไปชิมมื้อกลางวันถึงในภัตตาคารแล้ว


อาหารกลางวันที่เห็นก็รู้ว่าเผ็ด


แต่ละชามส่งมาเห็นแล้วน้ำตาจิไหล


แวะพักกลางทาง หาที่เข้าห้องน้ำกันตามอัธยาศัย

[ตัวเล็ก]

วันศุกร์ที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๒


ยอดเขาหิมะยาลาเซวี่ยซาน ที่หมายของคืนนี้


ธงมนต์รอบบริเวณจุดชมวิวยอดเขายาลาเซวี่ยซาน


เจรจากันเป็นนานแล้วสรุปว่าขี่ม้าไม่เป็น..!


บ้านเราระวังหมาตัดหน้า บ้านเขาระวังจามรีตัดหน้า


พักที่จุดชมวิวป่าหินโม่ชื่อ


ถ่ายรูปไปแล้วเพิ่งรู้ว่าเป็นสถานที่ส่วนตัว เขาเก็บเงินค่าเข้าด้วย


เที่ยวทัศน์ป่าหินบริเวณอุทยานโม่ชื่อ


ทางเดินศึกษาธรรมชาติในป่าหิน


กว่าจะครบรอบก็เดินกันขาลาก


ลูกไม้ตระกูลเล็บเหยี่ยว เปรี้ยวพอกับบ้านเรา


ฝูงจามรีข้างทาง ที่ส่วนใหญ่เป็นดรี (จามรีผสมวัว)


วัดลาคัง เมืองถ่ากง


จ่ายเงินเพื่อเข้ามาถ่ายรูปหมู่


ไก่ยักษ์ในวัด น่าจะหนักถึง ๕ - ๖ กิโลกรัม


ซื้อของแพงที่ขายในวัด วงใหญ่มาก

[ตัวเล็ก]

วันเสาร์ที่ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๒


หิมะตกตั้งแต่สี่ทุ่มกว่า


ออกเดินดูบ้านดูเมืองเขาก่อนอาหารเช้า


ข้าวต้ม หมั่นโถว ไข่ต้ม เป็นอาหารหลักทุกเช้า


โรงแรมนี้ดี มีผัดผักกับไข่เจียวให้ด้วย


แต่หลายคนวิ่งไปซื้อ "เปาจื่อ" จากร้านใกล้ ๆ


ไปถึงสะพานข้ามแม่น้ำน้ำมนต์ ตอนแปดโมงกว่า อากาศหนาวสะท้านใจ


แม่น้ำทั้งสายมีแต่หินลงคาถา


แวะพักถ่ายรูปตามรายทาง


ทิวทัศน์ไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่ต้องการลงไปยืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งรถมานาน


เจอรถเกิดอุบัติเหตุเป็นคันแรก


โค้งนี้มีอนุสาวรีย์ตีนผีเอาไว้เตือนใจ


เขาพับผ้าของเราชิดซ้ายไปเลย


แวะเข้าห้องน้ำกลางทาง สภาพแบบนี้สะอาดที่สุดแล้ว


หมู่บ้านซ่งหรง กับรูปปั้นกองคาราวานที่เดินทางค้าขายระหว่างเฉิงตูกับเมืองลาซา


งานแต่งงานของชาวทิเบต แต่แย่งเอาแม่ครัวของภัตตาคารเราไปด้วย


มื้อนี้จึงเหลือเพียงอาหารจานเดียว (หมี่น้ำเนื้อจามรี)


ปั๊มน้ำมันที่เมืองหย่าเจียง มีน้ำมันสำหรับใช้ตอนอากาศติดลบด้วย


รอถ่ายทางโค้งเขาพับผ้า เจอหนุ่มสาวถ่ายพรีเวดดิ้งแทน


นกแม็กปาย (ตระกูลเดียวกับนกขุนแผนบ้านเรา) มาเยี่ยม


แวะเข้าห้องน้ำตรงนี้ ซึ่งเป็นร้านขายของที่ระลึกอย่างหรูเลย ความสูง ๔,๖๖๘ เมตร

[ตัวเล็ก]

วันเสาร์ที่ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๒ (ต่อ)


ช่องเขาคาซาลา ที่ความสูง ๔,๗๑๘ เมตร


มาถึงวัดหลี่ถัง บ้านเกิดของดาไลลามะ องค์ที่ ๖ อากาศ ๗ องศาเซลเซียส ความสูง ๔,๑๐๐ เมตร


เพิ่งโดนไฟไหม้ไปไม่นาน ยังบูรณะไม่เสร็จ


"ไอ้อ้อน" เจ้าของถิ่นที่ทำเหมือนรู้จักกันมาหลายชาติ


มุมนี้ถ่ายรูปวัดหลี่ถังได้งามที่สุด แต่แดดหมดแล้ว


ไคม่านจื่อเตี้ยน ที่พักของเราคืนนี้


เดินตลอดถนนเซียนเหอ เพราะหลงคารมพนักงานต้อนรับที่โรงแรม


เจอโมเดลถั่งเช่า อยากได้..แต่เขาไม่ขาย


ชิ้นนี้เป็นเครื่องรางประจำร้าน ไม่ขายเหมือนกัน


ตั้งใจเดินหาไอ้ตัวนี้ พนักงานเขาบอกว่ามีขาย เดินแทบตายก็ไม่เจอแม้แต่เงา

[ตัวเล็ก]

วันอาทิตย์ที่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าวันนี้ มีซาลาเปาไส้มันแผล็บ ๒ ลูก


ด่านตรวจของตำรวจจีน หนาวจนไม่มีใครออกมาตรวจ


หนทางแบบนี้ยังมีอีกมาก


รูปหมู่บริเวณภูเขากระต่าย อากาศ ๑ องศาเซลเซียส


ชื่อภูเขากระต่ายมาจากจุดนี้


บริเวณที่สำคัญจะมีแท่นหินสลักบอกเอาไว้หมด ตรงนี้คือ "ไห่ชี่ซาน"


ทุ่งหญ้าแดง เมืองซางตุย เป็นเขตชุ่มน้ำ ถ้าเป็นช่วงหน้าฝนจะแดงกว่านี้


อาหารกลางวันเป็นเนื้อจามรีหม้อไฟ ปกติเป็นซี่โครงหมู สั่งเนื้อจามรีมาใส่กันเอง


พระสถูปขาวเมืองเต้าเฉิง เดินจงกรมถวายเป็นพุทธบูชาจนหน้าไหม้


ปีนี้หน้าหนาวมาเร็ว แหล่งชมใบไม้เปลี่ยนสีจึงหมดสภาพไปแล้ว


ดูทางแก้ง่วงไปก่อน


วัดรื่อหวู่ เป็นพุทธสถานสำคัญอีกแห่งหนึ่งในระหว่างทาง


ช่องเขาโป๋วา ที่ความสูง ๔,๕๑๓ เมตร


วัดสวยที่เราวิ่งผ่านไปเฉย ๆ


ฉลามบกปลอม มีไว้หลอกตีนผี


เข้าห้างสรรพสินค้าที่เมืองรื่อหวา หาซื้อเสบียงติดตัวคนละ ๒ วัน


พระอาจารย์เข้าร้านขายของที่ระลึกแทน แต่ไม่ได้ซื้อเพราะว่าแพงมาก


เลี้ยวขวาไปตามถนนเมิ่งซี


เซวี่ยเฉิงปิงเยว่ ที่พักสำหรับคืนนี้


อีริค..มัคคุเทศก์ของเราบอกให้รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง

[ตัวเล็ก]

วันจันทร์ที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าวันนี้


พอลงจากรถก็เจอคนเสนอขาย ออกซิเจนกระป๋อง ไม้เทร็คกิ้ง เสื้อกันลม


จากที่จอดรถต้องเดินไปยังที่ขายตั๋ว


จากชั้น ๒ ต้องลงลิฟท์ไปชั้น ๕


มารวมกลุ่มรอมัคคุเทศก์ไปรับตั๋วที่จองไว้


ช่วงที่พักก่อนขึ้นรถ


แล้วเดินไปที่คิวรถของทางอุทยาน


ผ่านเครื่องตรวจนับจำนวน


แล้วไปขึ้นรถสีเขียว


วิ่งขึ้นป่าขึ้นเขาไป ๓๕ กิโลเมตร


ข้างหลังคันไหนเต็มก็วิ่งตามมา


มาลงรถที่โรงแรมโม่ฝาน หมู่บ้านย่าติง เพื่อเอาของเก็บก่อน


แล้วค่อยต่อรถไปยังจุดหมายปลายทางช่วงแรก


คราวนี้ก็เดินเลยครับ โปรดสังเกตออกซิเจนกระป๋อง


ยอดพีระมิดของภูเขาหิมะหยางเหม่ยหยงคือเป้าหมายของวันนี้

[ตัวเล็ก]

วันจันทร์ที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๕๖๒ (ต่อ)


ถ่ายรูปหมู่ไว้ก่อนเผื่อล้มหายตายจากกันไป


กว่าจะถึงช่วงแรกนี้บางคนหมดออกซิเจนไปครึ่งกระป๋องแล้ว


มาซื้อตั๋วรถเมล์เล็กวิ่งเข้าไปสู่ช่วงที่ ๒


บริเวณทุ่งหญ้าลั่วหรง ปากทางเดินไปสู่เป้าหมายของวันนี้


เช่าม้า ๓๐๐ หยวนเพื่อผ่อนแรง แต่ก็ผิดหวัง เพราะว่าต้องรอม้ากินอาหารอีก ๒ ชั่วโมง


ช่วงเดินเท้าเข้าไป มีม้าที่ส่งนักท่องเที่ยวแล้วสวนออกมาเป็นระยะ


ฝูงแพะภูเขา (ซานหยาง) ระหว่างทาง ซูมจนสุดแล้วได้แค่นี้


หนทางสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ต้องเดินไปพักไป


ใกล้ยอดเขาหิมะเข้าไปทุกขณะ


มีน้ำตกให้ชมระหว่างทางด้วย


อย่าคิดว่าเดินง่าย นักท่องเที่ยวจำนวนมากถอดใจแค่ช่วงนี้


พักฉันเพลด้วยเสบียงที่พกมาบริเวณพื้นที่ชุ่มน้ำ


จะรอดไหมเจ๊ ?


ไม่ไหวก็อย่าฝืนนะลูก ตายมาเยอะแล้ว..!


ยิ่งสูงยิ่งหายใจลำบาก


ช่วงนี้เดิน ๕ ก้าว ๑๐ ก้าวก็ต้องหยุดพัก


ช่วงนี้แค่ ๓ ก้าว ๕ ก้าว ก็ไปไม่รอดแล้ว


ลมแรงขนาดพัดคนเซเลย


ไม่ไหวต้องรีบนั่งพัก ไม่อย่างนั้นจะหน้ามืดตกเขาตาย..!


แค่ ๔๕๐ เมตร ต้องเดินอีกหลายหอบ


ทะเลสาบห้าสีที่อุตส่าห์ตะเกียกตะกายไปจนถึง


ปลายทางคือทะเลสาบน้ำนมแห่งนี้


กลับมาสวนกับพรรคพวกกลางทาง


ตอนเดินเข้าใช้เวลาประมาณ ๒ ชั่วโมง ตอนเดินออกแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว


ไก่ฟ้าอบหม้อดิน เอ๊ย..ไก่ฟ้าเสฉวนที่พบระหว่างทาง


แพะภูเขาออกมาหากินฝูงใหญ่มาก


ม้าป่าหรือว่าม้าเลี้ยงก็ไม่รู้ ?


ตัวนี้น่าจะเป็นอีกาแต่ปากสีส้ม


นั่งรถด้วยตั๋วใบเดิมที่เข้าไป


ออกมาเร็วเกินไปจึงนั่งรถผิดสาย


โดนพาเตลิดลงเขาไป ๕๐ กิโลเมตร..!


กว่าจะหาตั๋วรถกลับมาโรงแรมโม่ฝานได้ก็หมดวันพอดี

[ตัวเล็ก]

วันอังคารที่ ๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าวันอังคาร ปลาเล็กปลาน้อยที่เห็นแบกกันไปเอง


โรงแรมนี้มีของเก่าเยอะมาก เล่มนี้เป็นดาบทิเบต ด้ามกระดูกจามรี


เขาจามรีสลักคาถาโอมมณีปัทเมหุม


สร้อยคออำพัน เทอร์คอยส์ ปะการังและหินทิเบต


นั่งรถกลับเข้าไปในอุทยาน แล้วเดินไปวัดชงกู่


ทางเดินบางช่วงดูเหมือนง่าย


บริเวณหน้าวัดชงกู่


พระประธานภายในวัดชงกู่ (ห้ามถ่ายรูป)


รูปหมู่ข้างศาลาการเปรียญวัดชงกู่


ป้ายบอกทางไปทะเลสาบไข่มุก โปรดอย่าเชื่อตัวเลขที่ขีดเส้นโดยดาวเทียม


ต้องเดินผ่านป่าสนเข้าไป


มีกล้องวงจรปิดอยู่เป็นระยะ


นกแถวนี้เชื่องมาก เข้ามากินอาหารจากมือคนเลย


"ฉักกู๊จื่อ" บ้านเราเรียกว่ากระเล็น


น้ำในทะเลสาบแห้งเกือบหมดแล้ว


เขาบอกว่าทะเลสาบไข่มุกต้องเดินเข้าทางนี้ไปอีก


เจอแล้ว..ทะเลสาบไข่มุก


รูปหมู่ริมทะเลสาบที่หนาวมาก


ดูผิวน้ำก็รู้ว่าลมแรงแค่ไหน


พระอาจารย์เดินลงไปตักน้ำในทะเลสาบตรงนี้ คนทำตามตกน้ำหนาวแทบตาย..!


ขากลับเดินแยกลงไปทางขวา


วัดชงกู่อีกมุมหนึ่งทางด้านขาออก


เดินไปประมาณ ๖ กม. จะมาถึงที่ท่ารถ


นั่งรถย้อนกลับมาเก็บของที่โรงแรมโม่ฝาน ซึ่งต้องลงตรงสถานี ๓


ระหว่างรอรถลงไปตีนเขาก็ฝึกภาษาล่อไปพลาง ๆ ก่อน


นั่งรถลงมาจนถึงตีนเขาด้านล่าง


ขึ้นรถของเราเองแล้ววิ่งย้อนกลับไปทางเมืองเต้าเฉิง


บรรยากาศร่มรื่นระหว่างทาง


เข้าพักที่โรงแรมเฉิงตี้ ระดับ ๕ ดาวเลย


ไม่นึกว่าทางบริษัททัวร์จะใจถึงขนาดนี้


เป้ประจำตัวที่เจอความหนาวจนหูพลาสติกกรอบหักหมด โดนประมูลไปแล้ว

[ตัวเล็ก]

วันพุธที่ ๒๓ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าที่แย่งกันตักถวาย เลยได้ข้าวต้มมาสามถ้วย..!


๐๗.๓๐ น. ออกเดินทาง อากาศ ๐ องศาเซลเซียส


ย้อนกลับทางเดิมจึงถ่ายรูปซ่อมไปเรื่อย


หยุดพักบริเวณภูเขากระต่ายซึ่งเมื่อคืนหิมะตกหนัก


ทั้งหนาวทั้งลื่น ระวังกันหน่อยนะครับ


ซยงตี้ชวนสูบบ้องแก้หนาว..ไม่ละครับ..ขอบคุณ


โดนฝูงจามรีล้อมกรอบ


ขบวนม้าต่างของคนเลี้ยงจามรี


"ท่านสุ่ยหลง" จัดโปรแกรมได้ประทับใจมาก ถ้าหิมะตกขามา ขากลับก็จะน่าเบื่อ


นี่ท่านให้ตกตอนกลางคืน กลางวันถนนไม่ลื่น เชิญชมความงามตามสบาย


บริเวณศูนย์บริการนักท่องเที่ยวช่องเขาเซี่ยกา


ความงามที่ปรากฏอยู่ตลอดเส้นทาง


ฝูงหมา..เอ๊ย..จามรีตัดหน้า


อาหารกลางวันที่ภัตตาคารซื่อหยาหยวน


นึกว่ามื้อนี้ไม่เผ็ดแล้วเชียว


ซุ้มประตูเมืองหลี่ถัง ห่างจากภัตตาคารไม่เกิน ๒๐๐ เมตร


อิ่มแล้วเดินทางต่อ ขนาดตอนเที่ยงแล้วยังไม่มีใครสู้ความหนาวมาตรวจสักคน


บริเวณจุดพักช่องเขาคาซาลา


วัดรอยเท้าตัวเอง


ตรงป้ายความสูง ๔,๗๑๘ เมตร


หยุดให้เข้าห้องน้ำบริเวณช่องเขา "สนเดี่ยว" ดันไปช้อปปิ้งกันซะนี่..!


บริเวณป้ายความสูง ๓,๘๐๐ เมตรของช่องเขา "สนเดี่ยว"


รถติดนานมาก


ไอ้ตัวต้นเหตุชนกันอยู่ที่ตรงนี้เอง


ยังคงมีการเข้าอุโมงค์เป็นระยะไป


ยอดเขาหิมะคงคา ซึ่งสูงที่สุดในเขตเสฉวนตะวันตก พวกเราไปไม่ถึง


เส้นทางงาม ๆ ก่อนเข้าเมืองซินตูเฉียว


เข้าพักที่โรงแรมบันไดเมฆ อากาศช่วงเย็นอยู่ที่ ๙ องศาเซลเซียส

[ตัวเล็ก]

วันพฤหัสบดีที่ ๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าของโรงแรมบันไดเมฆ หมูหยองเป็นของพวกเราเอง


ออกเดินทางตอนอากาศ ๑ องศาเซลเซียส


วิ่งข้ามภูเขาไปเมืองคังติ่ง หมอกลงหนักมาก


หมอกหนักเกือบมองทางไม่เห็น ถ้าประมาทก็เป็นแบบนี้แหละ


รถกระบะใจร้อน เกือบสวัสดีกับคันของเราไปแล้ว


ขนาดสายมากแล้วหมอกยังท่วมถนนอยู่เลย


ถึงแล้ว.. เมืองคังติ่ง เมืองหลวงของเสฉวนตะวันตก


หยุดพักให้เข้าส้วม แต่ส่วนมากไปสำรวจตลาดเหมือนเดิม


เนื้อจามรีสดมาก


ไปเส้นทางใหม่ อุโมงค์ยังไม่เปิดใช้อย่างเป็นทางการ


วิ่งไปหลายสิบกิโลเมตร โผล่มาเห็นฟ้าแค่นิดเดียว


แสงสีในอุโมงค์เพื่อป้องกันคนขับง่วงนอน


ข้ามสะพานแขวนเข้าเมืองเทียนฉวน


หน้าตาเหมือนสะพานโกลเดนเกตของสหรัฐอเมริกา


เห็นท้องฟ้าแค่แวบเดียวก็กลับเข้าอุโมงค์ใหม่


ฝนเริ่มกระหน่ำหนักตลอดระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร


"ท่านสุ่ยหลง" จัดโปรแกรมได้สุดยอดมาก ไม่มีอะไรให้ดูก็ปล่อยฝนลงมา


หยุดพักกินอาหารกลางวันกันที่เมืองหย่าอัน


ตาเจ็บจากแสงสะท้อนหิมะ ต้องงัดแว่นตากันแดดขึ้นมาใส่


ทางอุโมงค์ลดเวลาไปได้ ๓ ชั่วโมงก็มาถึงเมืองเฉิงตูท่ามกลางสายฝน


เข้าพักที่โรงแรมเอ๋อเหมยเจ้าเก่า


แวะชมมุมขายใบชาและเครื่องชงชาของทางโรงแรม


มีหลากหลายรูปแบบและราคาให้เลือก


แต่ส่วนใหญ่ราคาแพงไปซะทั้งนั้น


การจราจรช่วงค่ำของเมืองเฉิงตู ถ่ายจากหน้าต่างห้องพัก

[ตัวเล็ก]

วันศุกร์ที่ ๒๕ ตุลาคม ๒๕๖๒


อาหารเช้าของโรงแรมเอ๋อเหมย เป็นบุฟเฟ่ต์ตักได้ตามใจปรารถนา


ถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกในล็อบบี้ของโรงแรม


ขนาดออกเช้ามากรถยังติดเลย


เขาพามาปล่อยทิ้งไว้ที่หน้าตึกร้าง


เข้าไปในตึกร้างแล้วยืนงงทำอะไรไม่ถูก..!?


เขาแอบเปิดร้านขายสินค้าให้นักท่องเที่ยวอยู่ในนี้


ของดี ราคาถูก แต่ไม่รู้ว่าได้เสียภาษีหรือเปล่า ?


ซื้อกันมาคนละหอบสองหอบ


เก็บของแล้วเดินไปหาอาหารกลางวัน


เป็นร้านอาหารขยะยี่ห้อเก่าแก่


ชิ้นใหญ่จนเห็นแล้วอยากจะร้องไห้ จะกินหมดไหมวะ ?


ยืนรอรถเมล์ไปพลาง ๆ ก่อน


ถึงสนามบินนครเฉิงตู


เด็ก ๆ แอบย่องมาถวายข้าวของให้หลวงตา


เป็นเด็กโรงเรียนพระสุธรรมยานเถระวิทยา ได้ทุนมาเรียนต่อที่เมืองจีน


เข้าแถวรอเช็คอินและฝากกระเป๋าขึ้นเครื่อง


ไชน่าแอร์เจ้าเก่า ชั้นประหยัด


ระหว่างรอขึ้นเครื่องก็เดินชมสินค้า (ห้ามถ่ายรูป)


ส่วนนี้ขายวัตถุโบราณ ต้องอาศัยตาพระอาจารย์ช่วยดูให้


ได้มาแล้วฝากพระอาจารย์ประเดิมใช้ให้ก่อน


ถึงสนามบินสุวรรณภูมิโดยสวัสดิภาพ


ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายหัวหน้าทัวร์ก็ยังไม่หายเป็นหวัด