เก็บตกวัดธรรมยาน วันที่ ๒๙-๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๒

[เถรี]

ส่วนใหญ่พวกเราใช้วิธีเหมือนกับดูจิต ต้องคอยเตรียมพร้อมอยู่เสมอ พออยู่ใกล้ท่านต้องคอยตะแคงหู อยู่กันหลาย ๆ คนก็ต้องคอยช่วยกันฟัง คนนี้จับคำไหนของท่านได้บ้าง คนนี้จับได้คำไหนบ้าง แล้วเอามาสรุปรวมกัน เสียงท่านก็เบาด้วย แล้วท่านไม่ทวนซ้ำ สั่งเสร็จแล้วท่านก็ไป "อย่าลืมนะ"
พวกเราก็ "ครับ ๆ "
พอท่านไปแล้วก็ "เอ๊ะ ท่านว่าอย่างไรหนอ"
ถ้าฟังผิด ทำออกมาไม่ถูกก็โดนอีก ก็ต้องบอกท่านไปว่า "ผมเข้าใจเป็นอย่างนี้ครับ"
บางทีท่านก็ไม่ว่าอะไรหรอก ท่านรู้ว่าเรากลัว ถ้าเราทำงานด้วยความตั้งใจ ท่านก็จะปล่อย

[เถรี]

ช่วงหลัง ๆ หลวงพ่อท่านฉันแล้วไม่ถ่าย ฉันแล้วต้องคอยสวนออก แล้วถ้าวันไหนสวนออกมาแล้วมีก้อน ท่านก็จะดีใจ เพราะปกติออกมาจะเป็นเหลว ๆ

วันนั้นท่านนั่งรับแขกอยู่ ท่านก็พูดว่า "แหม วันนั้นก้อนนั้นสวนออกมา ดีใจแทบตาย" คือ ถ้าออกมาเป็นก้อน ก็เท่ากับว่ามีอะไรหลุดออกมาบ้าง
แล้วมีฆราวาสถามว่า "ก้อนอะไรคะ"
ท่านก็บอกว่า "ขี้"
แล้วฆราวาสคนนั้นก็เงียบไม่ถามอะไรต่อ.........

[เถรี]

เมื่อปี ๒๕๓๒ มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อท่านเข้าห้องน้ำนานมาก นานจนผิดสังเกต หลวงพี่บัญชาก็เฝ้าอยู่ ก็รู้สึกว่าผิดสังเกต เกือบจะปืนขึ้นไปดูแล้ว

ตอนนั้นหลวงพี่ (วิรัช) ก็นั่งทำบัญชีอยู่บนโต๊ะกับพี่สมาน เราก็ไม่ได้สังเกตหรอกว่าท่านไปอยู่ในห้องน้ำนาน ปรากฏว่าได้ยินเสียงขันหล่นดัง เป๊ง ! ท่านหกล้มอยู่ตรงนั้นเลย หลวงพี่บัญชาก็เข้าไปกอดหลวงพ่อ จะอุ้มก็อุ้มไม่ไหว ก็เรียก "หลวงพี่วิรัช ๆ" เราก็ไปดู ปรากฎว่าบนพื้น เหนียวหมดเลย ท่านคงล้วงคอ ล้วงแบบไม่มีเสียงดังด้วย ถ้าเป็นเราคงโอ้กอ้าก ๆ แล้ว ตอนนั้นเราก็คิดว่าหลวงพ่อจะไปท่านี่เลยหรือ

ทีนี้ก็เรียกสมนึก (คนขับรถ) เผอิญตัวเขาใหญ่ ให้มาช่วยอุ้มหลวงพ่อ ก็อุ้มหลวงพ่อท่านไป เอาน้ำร้อนมาเช็ดหน้า แล้วก็ช่วยกันนวด ให้ท่านฟื้นขึ้นมา แล้วคืนนั้นเราก็นอนเฝ้าท่าน เหมือนกับว่าท่านไปแล้วจิตกลับมาใหม่ หลวงพ่อก็เล่าให้ฟังว่า มีหลวงพ่อองค์หนึ่ง (จำชื่อไม่ได้แล้ว) ท่านก็มาบอกหลวงพ่อว่า ต่อไปคุณก็อ้วนเหมือนผมนี่แหละ และตายตอนอายุ ๗๖

หลวงพี่ก็โน้ตไว้ว่าท่านตายตอนอายุ ๗๖ ปรากฏว่าพอท่านอายุ ๗๖ เราก็ลืมที่เราโน้ตไว้ ท่านก็ไปตอนอายุ ๗๖