หน้าที่นี้ไม่มีใครอยากทำหรอก

[สิ่งที่ไม่มี]

ถาม : ...................?

ตอบ : มันหนีไม่พ้นจริง ๆ เพราะว่ายิ่งนานไป คนที่ต้องการนิพพานยิ่งมากขึ้น การพาคนไปนิพพาน เท่ากับเป็นการตัดกรรมใหญ่ทั้งหมดของเขา ในเมื่อตัดกรรมใหญ่ทั้งหมดของเขา มันก็มาลงคนนำไปนั่นแหละ

ถาม : เศษกรรมมันมาตีหน่อยเดียว?

ตอบ : หน่อยเดียว น่วมเลย

ถาม : ...................?

ตอบ : หน้าที่นี้ไม่มีใครอยากทำหรอก อาตมาเองยิ่งตัวเบี้ยวเลย แต่มันถึงวาระถึงเวลา มันเบี้ยวไม่ได้ ก็ยังสงสัยอยู่
อย่างงานปัจจุบันนี้ มันใช่งานของเราซะเมื่อไหร่ล่ะ ถามหลวงพ่อว่า แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ ผมรู้ว่างานของผมไม่ใช่อย่างนี้ ท่านบอกว่าก็คนที่มันจะทำจริง ๆ ให้ได้อย่างเอ็งมันไม่มี ก็จำเป็นต้องเอาเราไว้ก่อน นี่เราแค่เล่นแทนเขาเท่านั้นแหละ เล่นจนจะกลายเป็นตัวจริงอยู่แล้ว เจ้าของงานเขาไม่มา พระเอกเขาไม่มา เขาก็เอาตัวประกอบมาเล่นแทน เล่นไปเล่นมาจนคนหลงคิดว่าเป็นพระเอกไปซะแล้ว


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมกราคม พุทธศักราช ๒๕๔๖

[สิ่งที่ไม่มี]

อ่านแล้วก็มีกำลังใจให้ฮึดสู้ต่อไป หากรักท่าน อย่าให้ท่านเหนื่อยเปล่า
ถ้ายังเอาตัวให้รอดไม่ได้ แปลว่าเหนื่อยเปล่าด้วยกันทั้งอาจารย์และลูกศิษย์
ท่านอาจารย์เมตตาถึงขนาดนี้แล้ว อย่านอกเรื่อง นอกลู่นอกทาง
เร่งเก็บเกี่ยว(ภาวนา)ให้คุ้มค่ากันดีกว่า

[เด็กอนุบาล]

พระอาจารย์ท่านรักพวกเราขนาดนี้ ยอมลำบากเพื่อพวกเราขนาดนี้ พวกเราทุกคนคงต้องปฏิบัติเต็มความสามารถแล้วละครับ อย่างน้อยก็ควรทำเพื่อบูชาความดีของท่าน

และเมื่อใดที่ท้อขึ้นมา ก็ต้องรีบตั้งสติใหม่แล้วถามตัวเองทันที ว่าจะยอมให้ความเลวของเราทำให้พระอาจารย์เหนื่อยเปล่าไปถึงไหน

[คนเก่า]

ตัวสำรองยังขนาดนี้ ตัวจริงจะขนาดไหนหนอ

[เถรี]

เคยส่งหน่วยกล้าตายท่านหนึ่งให้ไปถามค่ะ ว่าตัวจริงนั้นเป็นใคร ท่านให้คำตอบมาว่า "ความลับสวรรค์ เปิดเผยไม่ได้" ทำเอาหนูเซ็งเลย
แต่หน่วยกล้าตายก็ได้คำตอบหนึ่งจากท่านมาว่า บัดนี้ตัวจริงท่านนั้นมาเกิดแล้วค่ะ

[คนบรรพต]

กระผมซาบซึ้งในความมีเมตตาของหลวงพี่ การเสียสละอันใหญ่หลวงที่หลวงพี่ได้ปฏิบัติอยู่ เคยกราบท่าน เคยได้นั่งใกล้ชิดท่าน (ตอนรับยันต์เกาะเพชร)
แต่ไม่เคยได้สนทนากับท่านเลยสักครั้งครับผม
กราบนมัสการหลวงพี่ด้วยความเคารพอย่างสูงครับผม

[ทิดตู่]

นึกถึงตนเอง หากใจยังไม่สบายจนถึงที่สุด ต้องไปรับหน้าที่อย่างท่าน แบกรับภาระอย่างท่าน วัน ๆ คงจะบ่นแค่ว่าอยากตาย ๆ เหนื่อยเหลือเกิน ๆ วันละหลายพันครั้ง ทุกครั้งที่ท้อ นึกถึงหลวงพี่และภาระของท่าน ทำให้รู้สึกว่า "แค่นี้เรายังได้ สบายมาก"