อีหรอบเดียวกัน ตอนที่ ๓

[สุธรรม]

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างโรงแรม (ฝีมือท่านอาจารย์ ดร.วันชัย)

มีเสียงเคาะประตูจึงต้องไปเปิดดู เป็นคุณโอ๋กับคุณโอเล่และอาจารย์ตู๋ หอบเอาซองกาแฟ โอวัลติน ข้าวโอ๊ต มาเป็น "กระตั้ก" อาตมาไม่ฉันของพวกนี้อยู่แล้ว จึงตะโกนถามหลวงพ่อพระครูเรืองว่าจะรับอะไรดี ? อีกฝ่ายบอกว่าขอกาแฟ ๓ ใน ๑ สักซองก็พอ เมื่อรับมาจากคุณโอเล่แล้ว อาตมาขอให้คุณโอ๋ช่วยเปิดเครื่องปรับอากาศให้ด้วย มัคคุเทศก์รูปหล่อเข้าไปกด ๆ อยู่พักหนึ่งก็บอกว่า "เปิดไม่ได้ครับ น่าจะเป็นสวิทช์รวม หรือไม่ก็หน้านี้อากาศกำลังสบายของเขา จึงไม่ยอมให้เปิดเครื่องปรับอากาศ เดี๋ยวผมจะลงไปถามเขาให้อีกทีนะครับ"...

เมื่อถามว่าจะเอาน้ำร้อนที่ไหนมาชงกาแฟ คุณโอเล่ก็ยกเหยือกน้ำสเตนเลสในมือให้ดู บอกว่า "พระอาจารย์เอาแก้วมาเทไปได้เลยค่ะ" ฮ่วย..เหยือกเล็กเท่าขี้ตายุง แล้วอูฐอย่างอาตมาจะไปเอาน้ำร้อนที่ไหนมาเพิ่มวะ ? แต่ก็ไม่ได้ออกปากขอเพิ่มเติม พอดีพระครูปรีชาถือแผ่นความจำมาส่งให้ "ขอฝากไว้ในโน้ตบุ๊กของพระอาจารย์ด้วยครับ แผ่นของผมเริ่มจะเต็มแล้ว" อาตมาจึงรับมาแล้วถ่ายเอารูปออกมาลงเครื่องไว้ ขณะที่คุณโอ๋กับคณะเดินไปถามห้องอื่น ๆ ว่าจะรับอะไรดี ?

พระครูปรีชาลากลับไปพักใหญ่ หลวงพ่อพระครูเรืองที่นุ่งผ้าอาบผืนเดียวก็เดินตัวดำเมี่ยมออกมาจากห้องน้ำ แล้วไม่ได้คิดจะผลัดผ้าผ่อนอะไรเลย มุดเข้าใต้ผ้าห่มไปทั้งอย่างนั้น อาตมาลองเปิด Wi-Fi ด้วยรหัสที่ติดมากับแผ่นเสียบบัตรกุญแจ แต่ลองเท่าไรก็ไม่สามารถที่จะเข้าอินเตอร์เน็ตได้ จึงหันมาพิมพ์บันทึกการเดินทางในวันนี้ พอเสร็จก็หมดสภาพพอดี จัดการปิดเครื่องแล้วมุดเข้าใต้ผ้าห่มตอนสามทุ่มของที่นี่ ตกประมาณตีสองในเมืองไทย...

ส่งจิตขึ้นไปกราบพระ เห็น "ท่านผู้นำ" พาบริวารหลายร้อยมา "เฝ้ายาม" ให้ ตั้งใจภาวนากรณียเมตตาสูตร แผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้กับทุกคน เสร็จแล้วจับลมหายใจเข้าออกให้สติมั่นคง ยกจิตขึ้นไปกราบพระบนพระนิพพาน ได้ยินเสียงหลวงพ่อพระครูเรืองเริ่มกรนพอดี...