ธุดงค์

[โอรส]

ถาม : อย่างนี้ถ้ารู้ตัวเราอาจจะต้องหนี หมายถึงว่าหนีกลุ่มนี้ไปเข้าป่า หรือไปไหนที่ห่างจากตรงนั้นก่อน ?
ตอบ : ต้องอย่างนั้น เพื่อให้มีเวลาของตัวเอง อาตมาพอมีเวลาเมื่อไร ก็พาพระออกป่า พระธุดงค์คณะอื่นเห็นจะแปลกใจมาก เอ๊ะ...กลุ่มนี้มาทำอะไรกัน ไม่มีกลด ไม่มีบาตร ไม่มีอะไรกับใครทั้งนั้นแหละ เดินดุ่ย ๆ เข้าป่าไปเลย แล้วอยู่ได้นานกว่าเขาด้วย...(หัวเราะ)... แปลกดีไหม ?

ไปเจอกันกลางทุ่งใหญ่ ท่านถามว่าพวกคุณมาทำอะไร ? บอกท่านว่า ก็เหมือนกับพวกคุณนั่นแหละ เฮ้ย...พวกคุณธุดงค์กันได้อย่างไร ไม่มีอะไรเลย บอกว่า...อย่างนี้แหละ..อยู่ได้นานกว่าคุณอีก เขาติดรูปแบบกัน ประเภทออกธุงดงค์ที่ห่มพวกสังฆาฏิ สะพายกลด สะพายบาตรไป อย่างนั้นเดินได้วันละ ๑๐ กิโลเมตรก็เก่งตายชักแล้ว ของเราไปวันหนึ่ง ๕๐ - ๖๐ กิโลเมตรเป็นเรื่องเล็ก ๆ

ถาม : เวลาไปมีอะไรบ้างคะ ?
ตอบ : ย่ามใบหนึ่งใส่ชุดครองพระ แล้วก็มีกระติกน้ำ มีพวกไฟฉาย ไฟแช็ก ยารักษาโรคนิดหน่อย ก็ไปแล้ว..สนุกดี ไปเสี่ยงดวงเอาข้างหน้าว่าจะอดตายหรือเปล่า ไม่เคยอดหรอกมีแต่กินจนล้น

หลวงพี่อนันต์ท่านบอกพระวัดท่าซุงว่า พวกคุณถ้าอยากธุดงค์แบบมีเสือมีช้าง ให้ไปหาท่านเล็กนะ ก็มีพระรุ่นน้องไป ๒ รุ่น หลังจากนั้นก็เข็ด ไม่มีใครไปอีกเลย ท่านเข็ดไอ้รุ่นที่ ๒ เพราะรุ่นที่ ๒ นี่พวกท่านสหชาติ ท่านเป็ดเขาไปกัน ถามท่านว่าคุณจะฉันไหม ? ถ้าคุณจะฉันผมจะแบกอาหารไปเผื่อ เขาบอกว่าแล้วแต่หลวงพี่ อ้าว..แล้วแต่ผม ๆ ขี้เกียจแบก ก็ไปกันอย่างนั้นแหละ

ปรากฏว่าวันที่ ๓ เขาขอกลับ บอกว่าไม่มีแรงเดินแล้ว ...(หัวเราะ)... กำลังใจเขาไม่ทรงตัว พอไม่ทรงตัว ไปกังวลอยู่กับร่างกายก็แย่ ไปหมดแรงเอากลางทาง อาตมาเดินออกมาข้างนอกแล้ว ต้องขอให้ชาวบ้านเขาขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปรับ ทางป่านี่มอเตอร์ไซค์พอจะซอกแซกไปได้ กลับไปถึงวัดท่าซุง เขาลือกันให้หึ่งเลยว่า ท่านเล็กพาน้อง ๆ ไปฝึกธรรมปีติ อดแทบตาย

ถาม : ไม่มีใครมาเลย ?
ตอบ : ไม่มีใครมาอีกเลย ตอนนี้ท่านเต่าเพิ่งมา ไปใหม่อีกแล้ว รุ่นพี่ชักจะลืม ๆ เรื่องรุ่นน้องไม่ได้รับการบอกเล่าต่อเนื่อง ไปกันอีกแล้ว เดี๋ยวก็เข็ดไปเองแหละ บอกแล้วว่าคิดเห็นภาพก็น่าสนุก ไปเองแล้วจะรู้ เห็นชัด ๆ เลยว่าความตายอยู่แค่ลมหายใจเอง ไม่ได้ไกลไปกว่านั้นเลย จะขาดใจตายลงไปเมื่อไรก็ไม่รู้ ห้ามแล้วไม่ฟัง ท่านไม่รู้ว่าที่อาตมาพูด เป็นเรื่องที่เบาที่สุด จริง ๆ แล้วหนักกว่านั้นมาก ท่านมักจะคิดว่าอาตมาขู่ ก็เลยไปกัน แล้วก็เดี้ยงกันเป็นแถวเลย..!

ถาม : ไปแล้วได้อะไรคะ ?
ตอบ : ก็ได้ มรณานุสติ ตายแน่ ๆ คำเดียว คำอื่นไม่มีเหลือเลย จริง ๆ หลวงพ่อท่านบอกว่าธุดงค์มี ๒ แบบ แบบหนึ่งคือเดินไปภาวนาไป แบบนี้จะได้ระยะทางเยอะมาก อีกแบบหนึ่งก็คือเมื่อพบที่ ๆ เราพอใจ ก็หยุดภาวนาที่นั่น

อาตมาดันไปถนัดแบบแรก โฮ.. เดินสะใจเลย ทุ่งใหญ่ ๙๓ กิโลเมตร แสงชัยเขาถามว่า หลวงพี่เดินอย่างไรวันเดียวถึง บอกเขาว่า มา..จะพาเดินให้ดู พาเขาเดินตั้งแต่ตี ๓ บ่าย ๓ ถึงแล้ว ตาแสงชัยหัวไถพื้นสลบไปเลย ...(หัวเราะ)... เขาบอกว่า เห็นหลวงพี่เดินเหมือนกับว่าร่อแร่ ๆ จะตาย เผลอหน่อยเดียวไปไกลลิบ

จริง ๆ แล้วอาตมาไม่ใช่คนเดินเร็วนะ เพียงแต่ว่ากิโลเมตรแรกกับกิโลเมตรสุดท้าย อาตมาก้าวยาวเท่ากัน ขณะที่คนอื่นนี่พอเดินไปแล้ว มักจะก้าวสั้นลงไปเรื่อย ๆ บางทีก็ก้าวไม่ออกไปเลย จากที่ว่าไม่ใช่คนเดินเร็ว ก็กลายเป็นเร็วจนคนต้องวิ่งตาม

ถาม : กำหนดใจอย่างไรคะ ?
ตอบ : อย่าไปสนใจร่างกาย อยู่กับลมหายใจเข้าออกอย่างเดียว จะได้ไม่เหนื่อย


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๔๓