วิชาโลกเรียนเท่าไหร่ไม่รู้จบ

[เถรี]

ทฤษฎีตราบใดที่ยังไม่มีคนค้านได้ ก็ยังเป็นทฤษฎีที่คนยอมรับ แต่ถ้ามีหลักฐาน มีสมมติฐานที่น่าเชื่อถือกว่า ทฤษฎีนั้นก็จะโดนล้มล้างไป แต่ว่าธรรมะของพระพุทธเจ้านั้นเป็นสัจธรรม เป็นความจริงที่ไม่สามารถจะเถียงได้

ท่านบอกว่าเหตุที่บุคคลต่างกันไปมีอยู่ ๕ ประการ ได้แก่ อุตุนิยาม พีชนิยาม จิตตนิยาม กรรมนิยาม ธรรมนิยาม ทำให้คนแตกต่างกันไป

อุตุนิยาม ดินฟ้าอากาศทำให้คนแตกต่างกัน เช่น สาวเหนือผิวขาวเสียส่วนมาก ส่วนสาวใต้ผิวดำ เพราะอากาศต่างกัน แม้กระทั่งสัตว์ก็เป็นไปตามนั้น อย่างภาคเหนือ-ภาคกลางเป็นวัวแดง พอลงภาคใต้จะกลายเป็นวัวดำ แทนที่จะเป็นสีแดงกลับเป็นสีดำแทน ทั้ง ๆ ที่เป็นพันธุ์เดียวกัน ก็แบบเดียวที่ภาคเหนือ- ภาคกลางเป็นเสือดาว แต่พอลงภาคใต้กลายเป็นเสือดำ ถ้าหากว่าดำสนิทก็ไม่เป็นไร แต่นี่แค่ดำจาง ๆ ยังมีดาวเหลืออยู่

อย่างแอฟริการ้อนมากเขาก็ผิวดำ ทางด้านเอเชียเราอากาศปานกลางก็ผิวเหลือง ทางด้านยุโรปหนาวมากก็ผิวขาว ดังนั้น..เรื่องของอุตุนิยาม ดินฟ้าอากาศทำให้คนต่างกัน พระพุทธเจ้าบอกไว้ชัดมาก

พีชนิยาม เกิดจากอะไร เกิดจากพืชพันธุ์ เกิดจากดีเอ็นเอ ตรงนี้ทำให้ต่างกัน พวกอาหารการกิน พวกส่วนประกอบดินฟ้าอากาศ ทำให้เกิดการพัฒนาขึ้นในระดับของดีเอ็นเอ ก็จะกำหนดรูปแบบลักษณะให้เหมาะสมกับที่นั้น ๆ เพื่อที่เขาจะได้ดำรงชีวิตอยู่ได้ ก็จะออกมาเป็นรูปลักษณะที่ต่าง ๆ กันไป อย่างแอฟริกาแห้งแล้ง แดดร้อน อาหารไม่ค่อยมี ก็ต้องตัวเล็ก ผิวดำ อย่างพวกเราที่อุดมสมบูรณ์มีแดด ก็ออกมาผิวเหลืองรูปร่างใหญ่กว่าทางด้านแอฟริกา ทางด้านยุโรป อเมริกา เขากินแต่นมแต่เนย รูปร่างเขาก็ใหญ่กว่า เพราะฉะนั้น..จึงมีพีชนิยาม การจำกัดด้วยเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ

กรรมนิยาม การกระทำของคน ถ้าจิตประกอบด้วยกุศล มีเมตตาบารมีเป็นปกติ มีศีลเป็นปกติ หน้าตาก็จะสวยงาม ถ้าหากจิตประกอบอกุศล เต็มไปด้วยโทสะ หน้าตาออกมาก็ขี้ริ้วขี้เหร่ ดูไม่ได้ ดีไม่ดีก็กลายเป็นสัตว์ในอบายภูมิไปเลย

จิตตนิยาม กำลังใจของตน ถ้าหากว่าสภาพจิตสั่งสมกรรมดีเอาไว้ หน้าตารูปร่างออกมาก็ดูสวยงาม เกิดในถิ่นที่เหมาะสม ถ้าหากว่าสภาพจิตสั่งสมไว้แต่ความชั่ว ก็ไปเกิดในถิ่นที่ยากลำบาก ไม่เคยให้ทานเลยก็ไปเกิดแถวเอธิโอเปีย เป็นต้น

ธรรมนิยาม เป็นไปโดยธรรม ก็คือ สภาพของธรรมชาตินั้น ๆ ว่าเขาจะออกมาลักษณะไหน จะมีการแปรไป เราเรียนกฎของเมนเดล จะมีลักษณะเด่น ๓ ลักษณะด้อย ๑ ก็จะมีการผ่าเหล่าไปเรื่อย ๆ ดังนั้นตัวธรรมนิยามเป็นการผ่าเหล่า จริง ๆ แล้วก็เป็นไปโดยธรรมชาติ

การผ่าเหล่าไม่ใช่ไม่ดีนะ เช่น สัตว์ที่เผือก ถ้าอยู่ในธรรมชาติผ่าเหล่าออกไปแบบนั้นตายแน่ เพราะจะเป็นเป้าเด่นให้สัตว์นักล่าเลย แต่อย่างงูหลามทองนี่ผ่าเหล่าออกมา ขายดีมาก คนชอบ ก็ต้องพัฒนาเป็นสายพันธุ์งูหลามทองโดยตรงออกมา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นเป็นการผ่าเหล่า แต่หลังจากที่ผสมมารุ่นแล้วรุ่นเหล่า ก็กลายเป็นสายพันธุ์เฉพาะไป เพราะฉะนั้น..สิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านบอกจะชัดเจนมาก เพราะเป็นสัจธรรมที่เถียงไม่ได้

[เถรี]

แต่ว่าสิ่งที่บรรดานักวิทยาศาสตร์เขาตั้งสมมติฐานขึ้นมานั้นเป็นแค่ทฤษฎี ตราบใดที่ยังไม่มีคนหักล้าง ก็จะเป็นทฤษฎี จนกว่าเขาจะหาเหตุผลและทฤษฏีที่เหนือกว่ามาหักล้างได้

ดังนั้น ในเรื่องทางโลกรู้ขนาดไหนก็ตาม แต่เรื่องทางธรรมพระพุทธเจ้าท่านจะรู้จริงกว่า บอกชัดเจนเลย เรื่องพวกนี้ถ้ายิ่งศึกษาจะยิ่งเห็นอัจฉริยภาพของพระพุทธเจ้าท่านว่า แค่ใบไม้กำมือเดียวยังมากมหาศาลขนาดนี้ แล้วป่าทั้งป่าจะมากขนาดไหน ถ้าเรามาดูตรงจุดนี้จะเกิดความศรัทธาเลื่อมใสที่เกิดจากใจอย่างแท้จริง เลื่อมใสในคุณพระรัตนตรัย ในคุณของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นี่เป็นกฎกติกาข้อแรกของการก้าวเข้าสู่ความเป็นพระอริยเจ้าระดับพระโสดาบัน

เพราะฉะนั้น..เวลาเราจะศึกษาอะไร พยายามที่จะมองให้เห็นด้วยว่า ท้ายสุดที่เรียนไปนั้นมีประโยชน์น้อย อาจจะใช้ได้ชั่วครั้งชั่วคราวในการดำรงชีวิต ทำมาหากิน เต็มที่ก็ชาติหนึ่ง แต่ไม่สามารถอาศัยตลอดไปได้ ของพระพุทธเจ้าท่านอาศัยได้เพราะเป็น

๑. ทิฏฐธัมมิกัตถประโยชน์ ประโยชน์ที่เห็นทันตาในปัจจุบัน ศึกษาแล้วเราใจสงบ สามารถจะทำในทุกสิ่งทุกอย่างได้ดีกว่าคนอื่นเขา เพราะว่ามีสติ มีสัมปชัญญะนั่นเอง

๒. สัมปรายิกัตถประโยชน์ เป็นประโยชน์ในภายภาคหน้า ในชาติต่อ ๆ ไป ถ้าเกาะความดีได้ อย่างน้อย ๆ ก็ไปเกิดเป็นพรหม เป็นเทวดา เป็นนางฟ้า ได้ดีแน่นอน

๓. ปรมัตถประโยชน์ อาศัยสิ่งต่าง ๆ ที่ได้ศึกษามา เพื่อก้าวล่วงพ้นจากวัฏสงสาร เข้าสู่พระนิพพาน

ความรู้ที่พระพุทธเจ้าที่ท่านตรัสมา สอนมาทั้งหมด ถ้าศึกษาในด้านนี้จะมีประโยชน์ทั้งปัจจุบัน ประโยชน์ทั้งอนาคต และประโยชน์สูงสุดได้ แต่การศึกษาทางโลกเต็มที่ก็ชาติเดียวไม่เกินนั้น หรือไม่ก็เต็มที่ในเรื่องเดียวที่ศึกษา พ้นจากเรื่องนี้ไปแล้วเราไม่สามารถที่จะใช้กับเรื่องอื่นได้

สรุปตรงที่ว่า วิชาโลกเรียนเท่าไรไม่รู้จบ พื้นพิภพกลมกว้างใหญ่ลึกไพศาล วิชาธรรมเรียนและทำจนชำนาญ ย่อมพบพานจุดจบสบสุขเอย


เทศน์ที่บ้านอนุสาวรีย์
๓ กรกฎาคม ๒๕๕๒