ความพอดีของศีลพระ

[ตายแน่!]

๑.หลวงพ่อครับ การเป็นพระสงฆ์นี้ที่จริงแล้ว ความพอเหมาะพอดีในเรื่องศีลนั้นเราควรถือปฏิบัติขนาดไหนครับ ถือเอาทั้งหมดตามพุทธพจน์ที่ตามคัมภีร์วิสุทธิมรรคท่านบอกว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงประกาศวินัยสังวรไว้ ๙๑,๘๐๕,๐๓๖,๐๐๐ สิกขาบท ถ้าเราไม่ใคร่ศึกษาเพราะเห็นว่าจะเครียดตายเสียก่อนจะเป็นอะไรหรือไม่ครับ ?

๒.ในเรื่องการศึกษาพระวินัยถ้าเกิดเรารู้สึกมันเยอะเกินไป แล้วไปอ้างแบบพระอุกกัณฐิตภิกษุ ที่พระพุทธเจ้าให้รักษาใจข้อเดียว การจะรักษาใจข้อเดียวนี่ เราจะมีหลักเกณฑ์อะไรตัดสินตนเองได้ครับว่า เราถือแค่ใจข้อเดียวก็พอ ?

๓.แล้วการรักษาใจข้อเดียว สมควรจะวางกำลังใจอย่างไรที่จะไม่เป็นข้ออ้างในการละเมิดศีลอย่างพระมหายานที่ว่า สุราผ่านลำไส้ พระพุทธองค์ประดับอยู่ที่ใจครับ ?

๔.ในการจงใจละเมิดอาบัติตั้งแต่อาบัติหนักจนถึงอาบัติเล็กน้อย อย่าง ปาจิตตีย์ ทุกกฏ ถ้าทางพระธรรมวินัยจริง ๆ ท่านบอกว่า จะทำให้ปิดกั้นการเข้าถึงฌาน และบรรลุธรรมทั้งหมด และถ้ายังไม่ทันได้ปลงอาบัติ ตายไปเสียก่อนต้องลงอบายภูมิอย่างแน่นอน เพราะต้องเข้าใน อันตรายิกธรรม ในข้อ อาณาวีติกกมันตรายิกา แต่ทำไมหลวงปู่ หลวงพ่อหลายรูป ถ้าจะว่ากันตามตรงก็จงใจละเมิดจริง ๆ อย่างการรับเงินรับทองแต่ทำไมท่านถึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์กันได้ตั้งมากมายครับ ท่านวางกำลังใจอย่างไรครับ ?

๕.เราจะพิจารณายึดถือศีลตามที่อาจารย์สอนอย่างเดียวจะสมควรกั้นขอบเขตให้แก่ตนเองแค่ไหนครับ ที่ป้องกันเวลาผ่านไปจะกลายเป็นอาจริยวาทแยกนิกายไป เหมือนครั้งสังคายนาครั้งที่ ๑ พระปุราณะพร้อมคณะไม่ยอมรับมติของคณะสงฆ์ผู้ทำสังคายนาจนภายหลังคณะของท่านนี้ก็กลายเป็นมหายานในปัจจุบัน ?

๖.แท้จริงแล้วสถานะพระสงฆ์กับสถานะคฤหัสถ์นี้ สถานะไหนที่จะประคองตนไม่ให้ลงนรกง่ายกว่า แล้วไปนิพพานได้ง่ายกว่าครับ ?

[เถรี]

ถาม : การเป็นพระสงฆ์นี้ที่จริงแล้วความพอเหมาะพอดีในเรื่องศีลนั้น เราควรถือปฏิบัติขนาดไหนครับ ?
ตอบ : ก็แค่รักษาศีล ๒๒๗ ข้อให้ครบถ้วนสมบูรณ์

ถาม : ถ้าถือเอาทั้งหมดตามพุทธพจน์ที่ตามคัมภีร์วิสุทธิมรรคท่านบอกว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงประกาศวินัยสังวรไว้ ๙๑,๘๐๕,๐๓๖,๐๐๐ สิกขาบท ถ้าเราไม่ใคร่ศึกษาเพราะเห็นว่าจะเครียดตายเสียก่อน จะเป็นอะไรหรือไม่ครับ ?
ตอบ : ในพระไตรปิฎกบอกไว้แค่ไหนก็แค่นั้น อรรถกถาจารย์ท่านมีความสามารถมาก ท่านอธิบายได้ละเอียด แต่บางอย่างละเอียดเกินไปก็ไม่ตรงกับจริตนิสัยของคน

ในพระไตรปิฎกจะเห็นพระพุทธเจ้าตรัสกับพระภิกษุบางรูปว่าให้รักษาศีลข้อเดียว เพราะพระภิกษุเหล่านั้นบ่นว่าไม่สามารถรักษาศีลเป็นร้อย ๆ ข้อได้ พระพุทธเจ้าจึงบอกให้รักษาข้อเดียว ถ้าท่านทำได้ก็จบได้เหมือนกัน พระท่านถามว่ารักษาอย่างไร ? พระพุทธเจ้าบอกว่า รักษาใจอย่าให้ คิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่ว

[เถรี]

ถาม : แล้วการรักษาใจข้อเดียว สมควรจะวางกำลังใจอย่างไรที่จะไม่เป็นข้ออ้างในการละเมิดศีลอย่างพระมหายานที่ว่า สุราผ่านลำไส้ พระพุทธองค์ประดับอยู่ที่ใจครับ ?
ตอบ : อะไรที่พระพุทธเจ้าห้าม ถือว่าทำไม่ได้ กำลังใจแค่นี้ก็จบแล้ว

[เถรี]

ถาม : เราจะพิจารณายึดถือศีลตามที่อาจารย์สอนอย่างเดียว จะสมควรกั้นขอบเขตให้แก่ตนเองแค่ไหนครับ ที่ป้องกันเวลาผ่านไปจะกลายเป็นอาจริยวาทแยกนิกายไป เหมือนครั้งสังคายนาครั้งที่ ๑ พระปุราณะพร้อมคณะ ไม่ยอมรับมติของคณะสงฆ์ผู้ทำสังคายนา จนภายหลังคณะของท่านนี้ก็กลายเป็นมหายานในปัจจุบัน ?
ตอบ : ไม่ต้องมาก เอาแค่ว่าตัวตายดีกว่าศีลขาดก็พอ

[เถรี]

ถาม : แท้จริงแล้วสถานะพระสงฆ์กับสถานะคฤหัสถ์นี้ สถานะไหนที่จะประคองตนไม่ให้ลงนรกง่ายกว่า แล้วไปพระนิพพานได้ง่ายกว่าครับ ?
ตอบ : สถานะของพระสงฆ์ เชื่อไหม ?

ถาม : แต่มีหลุม ๒๒๗ หลุม ?
ตอบ : ศีล ๒๒๗ เอื้อและป้องกันลงนรกมากที่สุดแล้ว เพียงแต่ทำได้ไม่ครบก็เลยซวยไป