เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๘

[พิชวัฒน์]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันจันทร์ที่ ๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๘

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ เมื่อวานนี้กระผม/อาตมภาพออกจากวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน ประมาณ ๑๐ โมงครึ่ง ก็คือก่อนเพลเล็กน้อย

หลังจากนั้นแล้วก็ได้วิ่งข้ามเขาเส้นลี้-เถิน มาลงจังหวัดลำปาง ตาก กำแพงเพชร นครสวรรค์ไปตามลำดับ จนกระทั่งมาถึงวัดท่าขนุนเวลา ๓ ทุ่มครึ่ง ใช้เวลาเดินทาง ๑๑ ชั่วโมงเต็ม ๆ..! ต้องบอกว่าเป็นอะไรที่ทรมานบันเทิงมาก ถ้าหากไม่ใช่ว่าครูบาอาจารย์ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้บ้าง ภาวนารักษากำลังใจของตนเองเพื่อความปลอดภัยในการเดินทางบ้าง ระยะเวลาที่ยาวนานขนาดนี้ สำหรับบุคคลทั่วไปก็น่าจะทรมานน่าดูทีเดียว..!

แต่ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่ว่า เหน็ดเหนื่อยมาขนาดนั้น หลังจากที่พักผ่อนไปแล้วก็ตื่นขึ้นมาเที่ยงคืนตรง เหตุที่รู้ว่าเที่ยงคืนตรงเพราะว่า กดโทรศัพท์ดูเวลาแล้วขึ้นเวลา ๐๐.๐๐ น. พอดี จึงได้ภาวนาส่งใจไปกราบพระบนพระนิพพานตามปกติ เมื่อภาวนาจนอารมณ์ใจทรงตัวดีแล้ว ค่อยมาทำหน้าที่ต่าง ๆ ของตน

อันดับแรก หลังจากที่ภาวนาแล้วทุกวันก็คือ ต้องเข้าไปตรวจบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ซึ่งคุณเผือกน้อย (นายเฉลิมเดช รุจิราวรรณ) ทำการถอดเสียงเป็นตัวอักษรมาให้ เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพเป็นคนค่อนข้างโบราณ ภาษาที่ใช้บางคำ เด็กรุ่นใหม่อาจจะไม่เคยได้ยิน มีการเขียนผิดเขียนพลาดเป็นปกติ จึงต้องมาแก้ไขคำผิดพลาดเหล่านั้นให้เรียบร้อย ขนาดนั้นก็ตาม ยังมีญาติโยมผู้มีจิตเมตตา ชี้ให้เห็นจุดผิดพลาดให้ต้องแก้ไขเพิ่มอีกอยู่เสมอ ต้องเจริญพรขอบคุณมา ณ ที่นี้

ครั้นเวลาตี ๓ ครึ่ง ก็ไปล้างหน้า เช็ดตัว แต่งตัว แล้วออกไปเจริญพระกรรมฐาน และทำวัตรเช้าร่วมกับพระภิกษุสามเณรวัดท่าขนุน ซึ่งพวกเราทำกันเป็นปกติอย่างนี้ทุกวัน เพียงแต่ว่าวันนี้ กระผม/อาตมภาพไม่ได้ออกบิณฑบาต หลังทำวัตรเช้าและอุทิศส่วนกุศลแล้ว ก็ได้ทำการ "ขอสัตตาหะฯ" ในท่ามกลางสงฆ์ เพื่อเดินทางไปปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อไป

โดยได้รับความเมตตาจากแม่ชีชื่น (อุบาสิกาชื่น ศรีสองแคว) และคณะแม่ชีวัดท่าขนุน ช่วยกันทำภัตตาหารเช้าถวายให้โดยความเต็มใจ ทั้ง ๆ ที่แต่ละคนก็อายุ ๗๐ กว่าปี ๘๐ กว่าปีแล้วทั้งนั้น ยังต้องตรากตรำทำหน้าที่ของตนเองอยู่ในลักษณะนี้ ให้รู้สึกว่าเกรงใจทุกคนอยู่เหมือนกัน

[เถรี]

สำหรับวันนี้ กระผม/อาตมภาพต้องเดินทางไปยังวัดนามะตูม บ้านนามะตูม อำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรี เพื่อร่วมงานอายุวัฒนมงคล ๗๔ ปี ของหลวงพ่อขวัญชัย ธมฺมวโร (พระครูวิจิตรธรรมรัตน์) เจ้าอาวาสวัดนามะตูม ซึ่งท่านก็คือลูกศิษย์ของหลวงปู่โด่ อินฺทโชโต (พระครูพินิจสมาจาร) เจ้าอาวาสวัดนามะตูมในอดีต และอดีตเจ้าคณะอำเภอพนัสนิคม ผู้เป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก ตั้งแต่ยุคที่กระผม/อาตมภาพยังไม่ทันจะเกิด แล้วท่านก็มามรณภาพตอนที่กระผม/อาตมภาพเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ ๖

ในช่วงที่เริ่มสะสมวัตถุมงคลของบรรดาครูบาอาจารย์ต่าง ๆ นั้น เหรียญหลวงพ่อโด่ วัดนามะตูม ก็ถือว่าเป็น ๑ ในเป้าหมายของการเสาะหา ซึ่งเรื่องพวกนี้ในตอนนั้น กระผม/อาตมภาพยังไม่ค่อยทราบเรื่องเท่าไร ส่วนใหญ่ก็เป็นพระครูแสง (พระครูธรรมธรแสงชัย กนฺตสีโล) พระน้องชาย ตอนนั้นเขาจะศึกษาเกี่ยวกับตำรับตำราต่าง ๆ เรื่องของพระเครื่อง เครื่องราง ตลอดจนกระทั่งวิชาการต่าง ๆ เอาไว้มาก แล้วก็คอยแนะนำว่า หลวงปู่ท่านนั้น หลวงพ่อท่านนี้ มีชื่อเสียงเกียรติคุณอย่างไรบ้าง แล้วก็พยายามที่จะลากจะถูกันไป เพื่อที่จะไปกราบขอวัตถุมงคลจากท่านเสียเป็นส่วนใหญ่ ไม่มีเลยที่จะไปขอหลักธรรมมาปฏิบัติกัน..!

จนกระทั่งกระผม/อาตมภาพไปโดนหลวงปู่ฝั้น อาจาโร วัดถ้ำขาม จังหวัดสกลนคร ท่านพูดใส่หน้าในขณะที่ไปขอเหรียญท่านว่า "ของดีภายนอกเอาไปเดี๋ยวก็หล่นหาย ทำไมไม่หาของดีภายในเอาไว้ล่ะ ?" จึงได้กราบเรียนถามหลวงปู่ฝั้นท่านว่า "ของดีภายในคืออะไรครับ ?" ท่านตอบว่า "พุทโธ..คำเดียวคุ้มได้สามโลก..!"

หลังจากนั้นท่านก็สอนวิธีภาวนาให้ กระผม/อาตมภาพจึงได้เริ่มเป็นผู้เป็นคนตั้งแต่ตอนนั้น ก็คือมีเป้าหมายในชีวิตอย่างชัดเจนว่า เราจะต้องภาวนาหาพุทโธ ซึ่งเป็นดวงแก้วประเสริฐไว้ในจิตในใจของเราทุกวัน

เมื่อเดินทางมาถึงวัดนามะตูมแล้ว ก็ได้ถวายทองคำเพื่อร่วมหล่อสมเด็จองค์ปฐมและพระพุทธเจ้า ๕ พระองค์กับหลวงพ่อขวัญชัยท่าน พร้อมกับถวายพระปิดตาองค์ครู พิมพ์ปั้น หลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์ เป็นเครื่องมุทิตาสักการะในวันเกิดของท่าน แล้วก็นั่งดูท่านรับแขกที่ญาติโยมแห่กันมาอยู่ตลอดทั้งวัน

[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็ยังเหนื่อยแทน ครูบาอาจารย์ส่วนใหญ่แล้ว ก็เป็นที่พึ่งทางใจของญาติโยมจำนวนมากต่อมากด้วยกัน ขนาดนั้นก็ยังมีบุคคลที่ไม่เห็นคุณงามความดีของพระภิกษุสงฆ์ในพระพุทธศาสนา มองแต่จุดบกพร่อง ประมาณว่ากำลังใจของตนเองมีเท่าไรก็คิดแค่นั้น พูดแค่นั้น ทำแค่นั้น ก็แปลว่าบรรดาท่านที่กำลังใจต่ำ ก็กล่าวถึงพระพุทธศาสนา ตลอดจนพระภิกษุสามเณรเฉพาะในด้านต่ำ ๆ เท่านั้น ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสงสารน่าเห็นใจมาก..!

การที่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง คิด พูด หรือทำ ย่อมเป็นไปตามกำลังใจของตน เป็นเครื่องที่ยืนยันได้อย่างชัดเจนว่า ในสิ่งที่เราแสดงออกนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามระดับกำลังใจของบุคคลนั้น ๆ ในเมื่อกำลังใจของท่านต่ำ ใฝ่แต่ในสิ่งที่หาความดีความเจริญไม่ได้ ถึงเวลาก็จะพูดแต่ในด้านที่หาความดีความเจริญไม่ได้เช่นกัน ก็แปลว่าบุคคลนั้นเป็นผู้ที่น่าสงสารมากกว่า..!

แต่ว่าท่านทั้งหลายเหล่านั้นก็มักจะมืดบอด บอกกล่าวอะไรไปก็ไม่ฟัง ทำตัวเป็น "น้ำล้นแก้ว" ก็คือรับของดีเข้าไปไม่ได้ มีแต่ของเน่าเสียอยู่ภายในมากมายจนเหลือที่จะช่วยได้ ก็มีแต่ต้องปล่อยให้เขาทั้งหลายเหล่านั้น เป็นไปตามวาระบุญ วาระกรรมของเขาเอง..!

ส่วนญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลาย ไม่ว่าท่านจะเป็นพระภิกษุสามเณร แม่ชี หรือว่าฆราวาสหญิงชายก็ตาม เราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเสาะหาความดีใส่ตนเอาไว้แต่เนิ่น ๆ โดยเฉพาะทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา เราก็ต้องรีบเสาะหาความดีเข้าใส่ตัวด้วยการภาวนาเอาไว้ก่อน เนื่องเพราะว่ากำลังใจของเรานั้น เหมือนเก้าอี้ที่นั่งได้คนเดียว ถ้าความดีเข้าไปนั่งเสียแล้ว ความชั่วก็เข้าไม่ได้ แต่ถ้าหากว่าความชั่วเข้าไปนั่งเมื่อไร ความดีก็เข้าไม่ถึงเช่นกัน โดยเฉพาะในเวลาเช้ามืดนั้น เราได้พักผ่อนมาแล้ว สภาพจิตเริ่มสงบระงับ จะยอมเข้าสู่การภาวนาได้ง่ายกว่าเวลาอื่น จึงควรที่จะรีบเร่งรัดภาวนาเอาไว้ทุกวัน

[เถรี]

แต่ก็มีญาติโยมจำนวนหนึ่ง ไม่กล้านำเอาลูกมาบวชพระบวชเณรที่วัดท่าขนุน เนื่องเพราะว่าต้องตื่นไปปฏิบัติธรรมกันตั้งแต่ตี ๓ ครึ่ง เกรงว่าลูกของตนจะลำบาก..! กระผม/อาตมภาพเองก็ได้แต่สงสารเขาเหล่านั้นเป็นอย่างมาก อยากได้พระที่มีความเคร่งครัด มีความตรงไปตรงมาตามหลักธรรมในพระพุทธศาสนา แต่ไม่ยอมให้ลูกหลานของตนเองไปบวชในวัดที่เคร่งครัด เพราะเกรงว่าลูกหลานจะลำบาก ความคิดในลักษณะที่ย้อนแย้งกับความต้องการของตนเองแบบนี้ ท่านทั้งหลายก็คงจะสับสนกับชีวิตไปอีกนาน..!

ก็ได้แต่หวังว่า บรรดาญาติโยมทั้งหลายที่บุญถึง บารมีถึง มีโอกาสได้รักษาศีล เจริญภาวนา ให้ตั้งหน้าตั้งตาเสาะหาความดีใส่ตัวไว้ตั้งแต่เช้ามืดทุกวัน แล้วถ้าสามารถประคับประคองรักษาอารมณ์คุณงามความดีนั้น ไว้ได้ตลอดทั้งวันยิ่งดี

แต่ถ้าท่านยังยืนระยะไม่ได้ ก็ให้หาเวลาช่วงกลางวันไปภาวนาต่อสักเล็กน้อย ในช่วงที่พักผ่อน หรือว่ารับประทานอาหาร เราก็สามารถที่จะมีกำลังยืนหยัดต่อสู้กับเรื่องทางโลก ๆ ต่อไปได้จนถึงเย็น

เมื่อถึงเวลาเย็น ก่อนนอนก็ให้เราภาวนาส่งจิตไปกราบพระ ตั้งใจว่าเรานอนเหยียดยาวลงไปแล้ว ก็เหมือนกับคนตาย ถ้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาพบกับดวงตะวันในวันรุ่งขึ้นก็ไม่เป็นไร เราขอไปอยู่กับพระพุทธเจ้าบนพระนิพพาน

ถ้าทุกท่านสามารถทำแบบนี้ได้ แล้วชำระศีลของตนให้บริสุทธิ์บริบูรณ์โดยไม่ประมาท รู้ตัวอยู่เสมอว่าตนเองต้องตาย เอาจิตเกาะพระ เกาะคุณงามความดีเอาไว้ ก็จะเป็นหลักประกันได้ว่า โอกาสที่ท่านทั้งหลายจะไปสู่สุคติย่อมมีมากกว่าอย่างแน่นอน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)