พูดให้คนอื่นลดมาศีลห้า-กิเลสของเรา-อ่านพระไตรปิฎก​-ปริศนา​ธรรมกับปริศนา​งาน-กำลังของสมาธิ-ระลึกชาติ

[ทองหยด]

กราบนมัสการ​หลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง​ เดือนนี้ขอกราบเรียน​สอบถามปัญหาดังนี้

๑.​ ​ การไปพูดเสนอให้คนที่ถือศีลแปด​ ลดไปถือศีลห้า​ จะเป็นบาป​ไหม​

๒.​ เมื่อก่อนฟังหลวงพ่อพูด​ กิเลสกินเราตลอดเวลา​ ก็แค่รับรู้แบบสมองรู้​ เวลาพูดว่าตัวเองเลว​ ไม่ดี​ ก็พูดไปอย่างนั้น​ อาจทั้งเพื่ออวดว่าตนนี้รู้หรือตนนี้ดี​เท่านั้น​ มาขณะนี้จึงรู้สึกสงสัยว่า​ ทำไม​คนเราถึงเห็นกิเลสของตัวเองยากมากกว่าเห็นกิเลสคนอื่นหลายเท่านัก​ วิธีปฏิบัติจัดการกับกิเลส​ควรจะทำอย่างไรในแต่ละวัน​รวมถึงตอนนอนหลับ​ รู้สึกว่ามันเยอะมากมายจนงง​ ๆ​

๓.​ เวลาอ่านพระไตรปิฎก​จะมีอาการความรู้งอกออกมา​ จนตอนหลังตัดสินใจไม่เปิดอ่านอีก​ ยกเว้นจำเป็นจริง​ ๆ​ จะมีหลักตรวจสอบอย่างไรว่าที่เรารู้งอกออกมาเชื่อถือได้หรือไม่

๔.​ การถอดแปลปริศนา​ธรรมกับปริศนา​งาน​ ที่มาแสดงในฝัน​ ต้องทำอย่างไรถึงถอดแปลออกมาได้ตรงถูกต้อง​ บางปริศนามานำคิดแปล​ รู้สึกเป็นไปได้หลายทางมาก​ จนงงตัดสินใจไม่ถูก​ กลัวว่าจะเลือกทำในทางไม่ใช่

๕.​ ผู้ปฏิบัติ​ธรรมบางคน​ คล้ายจะหมดราคะ​ ไม่ว่าจะดูสื่อยั่วราคะอย่างไร​ กามราคะไม่ขึ้น​ จึงคิดว่าตนเองเป็นพระอริยเจ้าแล้ว​ แต่วันหนึ่งมองหญิงชราอายุแปดสิบเพียงขณะเดียวกัน​ กามราคะที่คิดว่าหมดแล้ว​ มาทันทีเต็มแบบปุถุชน​ กรณีแบบนี้คือกำลังของฌาน​มีมากจนกดกามราคะไว้ได้สนิทหรือไม่

๖.​ ผู้ที่สามารถระลึกอดีตชาติ​ตอนเป็นสัตว์เดรัจฉาน​และตอนอยู่อบายภูมิ​ได้​ คือผู้ที่กำลังวิปัสนาและอภิญญา​สูงมาก​หรือไม่

กราบขอบพระคุณ​และกราบขอขมาหลวงพ่อด้วยค่ะ

[เถรี]

ถาม : การไปพูดเสนอให้คนที่ถือศีลแปด ลดไปถือศีลห้า จะเป็นบาปไหม ?
ตอบ : น่าจะบาปมากด้วย ไม่ใช่บาปเฉย ๆ กำลังใจของเขารักษาศีลแปดที่เป็นศีลพรหมจรรย์ เป็นกำลังในระดับพระอนาคามี เราไปให้เขาลดลงมาถือศีล ๕ ซึ่งเป็นศีลของปุถุชนทั่วไป ซึ่งระดับสูงสุดไม่เกินพระโสดาบัน ต้องบอกว่าไปเพิ่มหนทางในการเวียนว่ายตายเกิดของเขาให้ยาวยิ่งขึ้น แทนที่จะไปช่วยตัดหนทางให้สั้นลง

ถ้าเข้าใจผิดก็ถือว่าบาปไม่มากหรอก เพราะว่าบาปอยู่แค่คนเดียว...!

[เถรี]

ถาม : เมื่อก่อนฟังหลวงพ่อพูด กิเลสกินเราตลอดเวลา ก็แค่รับรู้แบบสมองรู้ เวลาพูดว่าตัวเองเลว ไม่ดี ก็พูดไปอย่างนั้น อาจทั้งเพื่ออวดว่าตนรู้หรือดีเท่านั้น มาขณะนี้จึงรู้สึกสงสัยว่า ทำไมคนเราถึงเห็นกิเลสของตัวเองยากกว่าเห็นกิเลสคนอื่นหลายเท่านัก จะมีวิธีจัดการกับกิเลสอย่างไร ? ในแต่ละวันรวมถึงตอนนอนหลับ รู้สึกว่ามีกิเลสเยอะมาก
ตอบ : "โทษคนอื่นมองเห็นเป็นภูเขา โทษของเรามองเห็นเท่าเส้นขน ตดคนอื่นเหม็นเบื่อเหลือจะทน ตดของตนถึงเหม็นไม่เป็นไร" เป็นเรื่องธรรมชาติ

“มองออก” เห็นง่ายกว่า “มองเข้า” เห็นยาก การมองเข้ามาในกายต้องประกอบไปด้วย สติ สมาธิ โดยเฉพาะปัญญาอย่างสูงจึงจะมองเห็นได้ เพราะฉะนั้น..พยายามเร่งในเรื่องของการปฏิบัติสมาธิภาวนาให้มากขึ้น ถ้าเข้าถึงความสงบอย่างแท้จริงจนปัญญาเกิดขึ้น ก็จะแก้ไขตรงนี้ไปได้

[เถรี]

ถาม : เวลาอ่านพระไตรปิฎกจะมีอาการความรู้งอกออกมา จนตอนหลังตัดสินใจไม่เปิดอ่านอีก ยกเว้นว่าจำเป็นจริง ๆ จะมีหลักตรวจสอบอย่างไรว่า ที่เรารู้งอกออกมาเชื่อถือได้หรือไม่ ?
ตอบ : ถ้าไม่หลุดไปจากกรอบของ ศีล สมาธิ ปัญญา ก็เชื่อถือได้ แต่ถ้าจะให้แน่ ๆ ให้ตรวจสอบกับวิสุทธิมรรค ถ้าวิสุทธิมรรคยังเล่มหนาไป ก็ตรวจสอบกับกรรมฐาน ๔๐ ของหลวงพ่อวัดท่าซุงก็ได้ ถ้าไม่หลุดไปจากกรอบนั้นก็ยังเชื่อถือได้อยู่

[เถรี]

ถาม : การถอดแปลปริศนาธรรมกับปริศนางานที่มาแสดงในฝัน ต้องทำอย่างไรถึงถอดแปลออกมาได้ถูกต้อง ? บางปริศนานำมาคิดแปล รู้สึกเป็นไปได้หลายทางมาก จนงงตัดสินใจไม่ถูก กลัวว่าจะเลือกทำในทางที่ไม่ใช่
ตอบ : เป็นอาตมาก็โยนทิ้งไปเลย มาให้ทั้งทีก็มาให้ชัด ๆ สิวะ..! บอกไปเลยว่าถ้าจะมาให้แปล ก็ไม่ต้องมา เสียเวลาคิด ปัญญาข้าพเจ้าไม่ถึง..!

[เถรี]

ถาม : ผู้ปฏิบัติธรรมบางคนคล้ายจะหมดราคะ ไม่ว่าจะดูสื่อยั่วราคะอย่างไร กามราคะก็ไม่ขึ้น จึงคิดว่าตนเองเป็นพระอริยเจ้าแล้ว แต่วันหนึ่งมองหญิงชราอายุแปดสิบ เพียงขณะเดียวกัน กามราคะที่คิดว่าหมดแล้วก็มาทันที กรณีแบบนี้คือกำลังของฌานมีมากจนกดกามราคะไว้ได้สนิทใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ประมาณนั้น จะได้รู้ว่าว่าการปฏิบัติธรรมไม่พึงประมาทด้วยประการทั้งปวง อย่างที่พระสารีบุตรบอกกับพระท่านที่ถามว่า ถ้าผมเป็นพระอรหันต์แล้วไม่ต้องทำอะไรแล้วใช่ไหม ? ท่านบอกว่ายิ่งเป็นพระอรหันต์แล้วยิ่งต้องพิจารณาให้มากขึ้น เพื่อความไม่ประมาท

[เถรี]

ถาม : ผู้ที่สามารถระลึกอดีตชาติตอนเป็นสัตว์เดรัจฉานและตอนอยู่อบายภูมิได้ คือผู้ที่กำลังวิปัสสนาและอภิญญาสูงมากใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ก็ไม่แน่นะ ถ้าความเป็นเดรัจฉานเพิ่งจะมาคั่นเมื่อชาติที่แล้วเอง...ประมาณนี้ โฆษกเทพบุตรเป็นคนอยู่ดี ๆ ไม่ชอบ อิจฉาหมาหน่อยเดียวก็ไปเกิดเป็นลูกหมา นั่นก็คือความเป็นเดรัจฉานที่มาคั่นเพราะอาสันนกรรมพาไป ฉะนั้น..เราระลึกชาติก่อนนี้ได้ว่าเป็นหมา ไม่ใช่ว่าชาติที่เป็นเดรัจฉานนั้นห่างไกล

บุคคลที่ระลึกชาติได้แท้จริงโดยไม่จำกัดต้องได้มหาอภิญญา ซึ่งมีพระพุทธเจ้า พระโมคคัลลานะ พระสารีบุตร พระอนุรุทธ พระมหากัสสปะ พระนางภัททากัจจานา อย่างนี้เป็นต้น เพราะท่านทั้งหลายเหล่านี้สร้างบารมีมามาก เกิดมามาก ในเมื่อกำลังสูงถึงเวลาก็ระลึกได้ยาว ระลึกได้ไกล