เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๖๘

[ตัวเล็ก]

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๖๘

[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๙ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ ก่อนอื่นต้องขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของจ่าสิบเอกศตวรรษ สุจริต ในสังกัดกองร้อยทหารม้าลาดตระเวนที่ ๖ ซึ่งเสียชีวิตในเขตอำเภอน้ำยืน จังหวัดอุบลราชธานี และพลทหารวายุ ขวัญเสือ สังกัดกองพันที่ ๓ กรมทหารราบที่ ๓๑ ซึ่งเสียชีวิตบริเวณพื้นที่ปราสาทตาควาย จังหวัดสุรินทร์ แล้วในช่วงนี้ยังมีทหารกล้าของเรา บาดเจ็บอีก ๑๘ รายด้วยกัน

ในเรื่องของการรบนั้น ถ้าหากว่าไม่ใช่เหลืออดเหลือทนแล้ว ส่วนใหญ่ก็มักจะนิยมการตั้งโต๊ะเจรจา แต่ทุกท่านก็เห็นอยู่แล้วว่าทางด้านกัมพูชา หรือที่เราเรียกง่าย ๆ ว่า "เขมร" นั้น ไม่เคยเคารพระเบียบ หรือกฎเกณฑ์กติกาใด ๆ ทั้งสิ้น มักจะคิดว่าตัวเองฉลาด สามารถที่จะแหกกฎเอาเปรียบคนอื่นเขาได้..!

แล้วโดยเฉพาะถ้าประเทศของเรามีรัฐบาลที่อ่อนแอ หรือไม่ก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ของประเทศชาติ ก็จะทำให้เขากำเริบเสิบสานอย่างที่เห็นอยู่ทุกวัน เพียงแต่ว่าประเทศของเราที่ยึดถือกฎเกณฑ์กติกา ก็ต้องสู้อดทนอดกลั้น ให้ทหารและชาวบ้านของเราบาดเจ็บล้มตาย จนกระทั่งเหลืออดแล้วถึงได้ตอบโต้ตามกฎเกณฑ์สากล แต่ว่าก็ไม่สะใจชาวบ้าน..!

ทุกท่านต้องเข้าใจว่าในเรื่องของการรบนั้น เขามีสนธิสัญญาที่กำหนดกฎเกณฑ์ต่าง ๆ เอาไว้มากมาย ก็เพื่อประโยชน์ทางด้านมนุษยธรรม ซึ่งกฎเกณฑ์ทั้งหลายเหล่านี้ ตัวกระผม/อาตมภาพเห็นค้านอยู่เรื่องเดียว ก็คือ "ห้ามยิงขณะที่ข้าศึกกระโดดร่มลงมา" กระผม/อาตมภาพบอกกับผู้บังคับบัญชาตั้งแต่แรกว่า ถ้าในพื้นที่ของกระผม/อาตมภาพ มีข้าศึกเข้าตีโดยส่งกำลังทางอากาศ "กูจะยิงมันทุกคนที่โดดร่มลงมา..!" ก็คือตัวเองยินดีให้โดนลงโทษ แต่จะไม่ปล่อยให้ข้าศึกได้เหยียบพื้นดินเป็นอันขาด..!

เพราะว่าส่วนใหญ่หน่วยจู่โจมทางอากาศมักจะเป็นหน่วยรบพิเศษที่ฝึกมา ถ้าเท้าติดพื้นด้วยกัน ๕ ต่อ ๑ รับรองว่า เอาเขาไม่อยู่ แล้วเรื่องอะไรจะให้มันลงมา..! แต่เรื่องพวกนี้เป็นวิจารญาณเฉพาะหน้า ถ้าท่านบ้าพอ คิดว่ายอมให้เขาลงโทษ ก็ทำอย่างที่กระผม/อาตมภาพบอกก็ได้..!

[เถรี]

ส่วนในเรื่องของเขมรนั้น ถ้าพูดกันภาษาชาวบ้านก็คือ "มีความกวนตีนอยู่ในดีเอ็นเอมาตั้งแต่เกิด" ช่วงที่กระผม/อาตมภาพอยู่ที่ชายแดนตลอดระยะเวลาปีกว่า เรายอมถอยร่นพื้นที่เข้ามา ๒ กิโลเมตรเพื่อมนุษยธรรม ก็คือให้กองกำลังของชาวเขมรเขามีที่อยู่อาศัย เนื่องเพราะว่าตอนนั้นเขมรแดงของพอล พต ซึ่งก็มีสมเด็จฮุนเซนในปัจจุบัน เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น กดดันจนบรรดาทหารเขมร ๓ ฝ่ายไม่มีแผ่นดินจะอยู่ แต่พอเราถอยร่นเข้ามา ๒ กิโลเมตร เขากลับอยู่แล้วอยู่เลย เรื่องราวสงบลงก็ไม่ยอมถอยออก อย่างบริเวณบ้านหนองจาน เหล่านั้นเป็นต้น ในเมื่อเจรจากันไม่รู้เรื่อง แล้วแถมยังมีการก่อกวนกันทุกวัน ถึงเวลาก็ต้องเอาให้คุ้ม..!

สมัยนั้นพวกกระผม/อาตมภาพจะต้องออกไปวัดดวงดาว เพื่อหาพิกัดหลักเขตประเทศไทย ที่โดนเขมรขุดโยนทิ้งหมด สมัยนั้นไม่มีเครื่องจีพีเอสแบบสมัยนี้ ต้องอาศัยฤดูหนาวและเป็นคืนเดือนมืด กว่าที่จะวัดจุดได้อย่างแน่นอนว่าหลักเขตอยู่บริเวณไหนแล้วขุดฝังลงไป ไม่ถึง ๒ วัน โดนขุดทิ้งอีกแล้ว..! ดังนั้น..หลักเขตของเราจึงไม่มีวันที่จะทำสำเร็จ เพราะว่าอีกฝ่ายไม่เคยเคารพกติกาเลย..!

กระผม/อาตมภาพเคยเสนอผู้บังคับบัญชาว่า "ให้วางสไนเปอร์รอไว้ พอเข้ามาขุดก็เด็ดหัวมันทีละคน..!" แต่ผู้บังคับบัญชาบอกว่า "เดี๋ยวเรื่องใหญ่..!" ในเมื่อเจอเจ้านายไม่เด็ดขาด กลัวมีเรื่อง ลูกน้องก็ได้แต่นั่งคันมือ ไม่รู้จะทำอย่างไร ?!

แบบเดียวกับในปัจจุบันนี้ ผู้ใต้บังคับบัญชาเงินเดือนไม่กี่สตางค์รบอยู่แนวหน้า เอาร่างกายของตนเองเป็นรั้ว ปกป้องพี่น้องชาวไทยของเรา แต่ว่าบรรดาผู้บังคับบัญชาเงินเดือนเป็นแสน ดีแต่สั่งการอยู่ในห้องแอร์ แถมยัง "คอยฉุดขาหลัง" เอาไว้ ทำให้ทหารของเรารบได้ไม่ถนัด รบได้ไม่เต็มที่ เขมรถึงได้สามารถที่จะแผลงฤทธิ์ อวดโอ้ความสามารถของตนเองอยู่ตลอด จนกระทั่งมีคนกล่าวว่า "เรายึดพื้นที่ได้สักเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่ารัฐบาลเขมรยึดรัฐบาลไทยไปแล้ว..!"

สิ่งที่พวกเราทั้งหลายควรจะทำตอนนี้ก็คือ ถ้าหากว่าทางทหารต้องการการสนับสนุน ก็ควรที่จะรีบหาให้ เพราะว่าเรื่องของราชการ ส่วนใหญ่ก็ติดด้วยขั้นตอนเอกสารต่าง ๆ ที่กระผม/อาตมภาพเบื่อที่สุด เนื่องเพราะว่าตอหลดตอแหลกันแทบทั้งนั้น..! ออกฝึกแต่ละที อาวุธกระสุนสูญหายไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร..!

กระผม/อาตมภาพจะต้องพิมพ์เอกสารขอจำหน่ายจากบัญชีชิ้นละ ๑๒ ชุด แล้วสมัยนั้นไม่ใช่สั่งคอมพิวเตอร์ได้ แต่ต้องพิมพ์ทีละตัว ทีละหน้า แล้วก็ซ้อนกระดาษก็อปปี้เข้าไป ข้อความเหมือน ๆ กันหมด "เนื่องจากสถานที่เป็นป่าเขารกทึบและมืดมาก" เพราะฉะนั้น..อาวุธกระสุนสามารถที่จะสูญหายได้ทั้งคลัง..! ไอ้ตรงนี้ไม่มีหรอก..บอกไปไม่ได้ เสร็จแล้วก็เอาไปขายกันเองครึกครื้น..!

[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เลยทำให้การสนับสนุนบางทีไม่คล่องตัวเท่าที่ควร แล้วบ้านเราส่วนใหญ่ก็กลัวประเทศชาติจะเจริญ กลัวทหารจะรบชนะ ใครที่สนับสนุน กูก็ต้องหาทางตำหนิด่าว่า จนกระทั่งเขาหมดกำลังใจ บุคคลประเภทนี้ถ้าหากว่าอยู่ในพื้นที่กฎอัยการศึก ต้องจับขังคุกขี้ไก่เสียให้เข็ด..! เนื่องเพราะว่าแม้ว่าจะเป็นคนไทยก็จริง แต่ไม่เคยคิดอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อชาติบ้านเมืองของเราเลย นอกจากทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับข้าศึกศัตรู..!

แต่เรื่องพวกนี้เราก็ได้แต่ทน เพราะว่าสมัยนั้นสิ่งหนึ่งที่ต้องตะโกนอยู่หน้าธงชาติทุกเช้าก็คือ "ทหารเป็นสุภาพบุรุษของชาติ ฉะนั้น..ต้อง ๑ - ๒ - ๓ - ๔" ว่าไป เหมือนอย่างกับบังคับตัวเองว่าจะต้องดี แต่ไปเจอผู้บังคับบัญชาเลี้ยวซ้ายบ้าง เลี้ยวขวาบ้าง ทหารก็ตามไม่ทัน..!

เรื่องพวกนี้บ้านเรามีมานานแล้ว แต่ว่าในช่วง "หน้าสิ่วหน้าขวาน" "หน้าศึกหน้าสงคราม" ควรที่จะรวมใจเป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อที่จะช่วยปกป้องประเทศชาติของเรา ไม่ใช่ "คนโน้นทำดีเดี๋ยวเกินหน้า กูต้องเบรกไว้ก่อน" "คนนี้ทำดีเดี๋ยวกูไม่ได้คะแนนเสียง ต้องเบรกเอาไว้ก่อน" บุคคลประเภทโง่แล้วขยันนี่ ถ้าหลักสูตรของทหาร เขาบอก "ต้องยิงทิ้งให้หมด..!"

ดังนั้น..พวกเราก็ได้แต่เอาใจช่วยทางด้านแนวหน้า ขออย่าได้ให้สูญเสียมากไปกว่านี้ เนื่องเพราะว่าฝ่ายเขมรนั้นไม่สนใจ ยิ่งประชาชนของเราตายมากเท่าไรยิ่งดี ส่วนของเราตอบโต้ไปตามหลักสากล ก็คือทำลายเฉพาะที่ตั้งทหาร กลายเป็นว่าเหมือนกับโดนมัดมือมัดเท้าเอาไว้ เพราะว่าอีกฝ่ายก็มักจะเอาอาวุธหนักไปซุกอยู่ท่ามกลางบ้านชาวบ้านเขา แต่ว่าถ้าปล่อยให้ทหารแนวหน้าเขาตัดสินใจตามสถานการณ์ ทุกอย่างจะดีขึ้นมาก

พวกเราทั้งหลายก็ได้แต่เอาใจช่วย สวดมนต์ภาวนา ขอบารมีพระหรือพรหมเทวดา ที่ปกปักรักษาประเทศไทย ช่วยกันคุ้มครองให้ทหารของเราปลอดภัยให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ส่วนใครที่ทำไม่ดีต่อประเทศชาติของตนเอง จะเป็นไส้ศึกหรือว่าจะเป็นการรักษาผลประโยชน์ของตน โดยไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ของประเทศชาติ คนเหล่านั้นก็รอเวลากรรมสนองไปก็แล้วกัน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๙ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)