[ทาริกา]

ลูกเอย...หลวงตาอายนะ..ที่จะบอกลูกว่า หลวงตาติดใจโลกธรรมนั้น ๆ หลวงตาไม่อยากเขียนบอกหลาน ๆ เลยว่าหลวงตาถือว่าตัวเราเป็นตัวเอก เป็นพระเอกมาบวช... แล้วบุญก็กำลังสนองพระเอก แล้วก็มั่นใจด้วยว่าพระเอกจะต้องเป็นอรหันต์ต่อไปข้างหน้า และที่น่ากลัวมากก็คือ...หลวงตาคิดว่าหลวงตาเป็นรองพ่อเพียงองค์เดียวในวัดท่าซุง หลวงตาเขียนเสียแล้วนี่ลูก ! จะลบออกทำไม ? ปล่อยให้คนทั้งหลายเขารู้ความจริงดีกว่าว่าวัดท่าซุงเคยมีพระอย่างหลวงตาอยู่ในวัดด้วย

จะไม่ให้หลวงตาหลงตัวอย่างไรเล่าลูก ก็ญาติโยมนั่นแหละเขาจริงใจ และก็มาพูดให้เราฟังทำไมว่า "หนูเพิ่งไปหาหลวงพ่อมา แล้วก็รีบมาหาหลวงตา (หลวงตาบ้างหลวงพี่บ้าง..ตามแต่เขาจะเรียกขาน) หนูไปกินอาหารทิพย์หลวงพ่อแล้ว ก็ต้องมากินขนมทิพย์หลวงตาอยู่แล้ว...แล้ว...แล้ว..." โอย..มันก้องกังวานหวานแว่วสนิทหูติดแน่นในสัญญา สังขาร วิญญาณหลวงตา เกิดเวทนาที่เป็นสุขพิเศษ...(อ้าวนี่มันติดขันธ์ห้านี่หว่า...ลูก!) หลวงตาก็เกิดตัณหา...อยากได้อีก...อยากได้ทรงไว้ ก็มันอิ่มใจนี่ลูก...แล้วก็เสียดายไม่อยากให้สิ่งนั้น ๆ มันจากหลวงตาไป เกิดอุปทานว่ามันเป็นสิทธิตามบุญเดิมของหลวงตาวาสนาใหม่ก็ส่งเสริม ก็เลยทำกรรมต่อพระพี่ ๆ หลายองค์...โดยเฉพาะหลวงพี่นันต์