[เถรี]

ส่วนเรื่องอื่นนั้น ในสมัยวัยรุ่นยังมีโรคมีภัยอยู่มาก ซ้ำยังไม่มีเงินทองด้วย จึงไม่สามารถที่จะไปเที่ยวผู้หญิงตามที่เพื่อนฝูงยุแยง แต่ว่าตอนที่เป็นทหารนั้น มีเงินเดือนประจำแล้ว ปรากฏว่าต้องไปประจำอยู่ที่ชายแดน บ้านแซร์ออ อำเภอวัฒนานคร เป็นเวลา ๓ เดือน ที่บ้านโคกสูง อำเภออรัญประเทศ ๓ เดือน และที่บ้านทับเซียม อำเภอตาพระยาเป็นเวลา ๓ เดือน แต่เนื่องจากว่ามีการรบติดพันกัน ทำให้ต้องติดอยู่ที่แนวหน้าตาพระยานานถึง ๕ เดือนกว่า เพราะว่าไม่สามารถที่จะเปลี่ยนกำลังพลได้

บรรดาทหารนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นคนหนุ่ม พอถึงเวลากลัดมันขึ้นมา ก็ขออนุญาตผู้บังคับบัญชาไปเที่ยวซ่องกัน เพื่อนฝูงก็ฉุดกระชากลากถูกระผม/อาตมภาพขึ้นรถไปด้วย แต่ด้วยความที่ว่า เวลาทหารไปก็ไปกันทั้งหมวด ไปกันทั้งกองร้อย ถ้าหากว่าเป็นเวลาทำมาหากินปกติของเขา ลูกค้าก็ได้กระเจิดกระเจิงกันพอดี จึงต้องเลือกไปเวลาประมาณบ่ายโมงหรือว่าบ่าย ๒ โมง ซึ่งจะว่าไปแล้ว ก็คือเป็นเวลาดึกมากสำหรับคนที่ทำอาชีพนี้ แต่ในเมื่อลูกค้ามาถึงเป็นร้อย บรรดา "แม่เล้า" ก็ต้องไปทุบประตูเรียกคุณน้องคุณหนูทั้งหลายออกมา

กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วสลดสังเวชเป็นอย่างยิ่ง เนื่องเพราะว่าแต่ละคนที่ออกมานั้น หน้าซีดเป็นผีตาย หัวเป็นกระเซิง บางคนก็ตาดำเป็นหมีแพนดาเลย เนื่องจากว่าเป็นเวลาพักผ่อน กว่าที่เขาจะตื่นก็ต้องประมาณ ๖ โมงเย็น แล้วค่อยมาแต่งสวย เพื่อรอรับแขกตอนประมาณ ๑ ทุ่ม ไม่ใช่เวลาบ่ายโมงกว่าหรือว่าบ่าย ๒ โมง เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทำให้นั่งฝ่อหมดอารมณ์ เพื่อนฝูงถามว่า "จะเลือกคนไหน ?" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่สั่นหัว บอกเพื่อนไปว่า "พวกมึงเลือกไปเถอะ..กูนั่งรอได้"

ดังนั้น...ในเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายที่ประสบพบเห็นในลักษณะเดียวกันมา ก็จะมีความเข้าใจว่า บางคนนั้นโดนคุมประพฤติมาตั้งแต่ก่อนเกิด ก็คือไม่สามารถที่จะกระทำสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นความชั่วได้เลย เพราะว่าไปสัญญาเอาไว้ก่อนที่จะลงมาเกิดว่า ถ้าหากลงมาแล้ว ต้องไปให้ดีกว่าเดิม หรือถ้าหากว่าหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้เลยก็ยิ่งดี

จึงทำให้บรรดาญาติพี่น้อง ครูบาอาจารย์ที่อยู่ข้างบน ต้องใช้คำว่า "ฟาดกันแบบไม่เลี้ยง" โอกาสที่จะทำชั่วนั้นยากมาก จึงทำให้ไม่คุ้นเคยกับสิ่งทั้งหลายเหล่านี้

ดังนั้น...เมื่อเจอน้ำกัญชาเข้าไป ๒ แก้ว แม้ว่าจะเป็นแค่แก้วกาแฟก็ตาม กระผม/อาตมภาพก็หมดสภาพ ไปกราบลาท่านเจ้าคุณพระบวรรังษี (สมชาย พุทฺธญาโณ ป.ธ.๗) รองเจ้าคณะภาค ๑๔ กราบเรียนท่านว่า "จะน่าเกลียดไหมครับ ? ถ้าหากว่ากระผมจะขออนุญาตลาไปนอน..!"