[เถรี]

เพียงแต่ว่าถ้าท่านทั้งหลายสามารถทรงฌานได้ ก็เป็นอันว่าจบ ถ้าหากว่ากำลังฌานไม่มั่นคงพอ ถึงเวลาทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยแล้วกำลังตก คราวนี้ก็โดนกิเลสตีหงายท้อง แล้วเดี๋ยวก็จะต้องลาออกจากทีมงานแอดมินฯ วัดท่าขนุนอีก..! ปล่อยให้ลาออกไปก่อน เดี๋ยวสบายใจแล้วค่อยมาว่ากันใหม่

เรื่องพวกนี้ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่พวกเราจะต้องจับจุดให้ได้ เพื่อความอยู่สุข อยู่เย็น อยู่สบายในการปฏิบัติของเรา ไม่ใช่ไปแบกเอาไว้อยู่ตลอดเวลาในทุกเรื่อง ทำทานไปแล้วก็ยังแบกเอาไว้ว่า เราทำไปแล้ว พระท่านได้เอาไปใช้เอาไปฉันจริงหรือเปล่า ? บางรายถึงขนาดตามเช็ค เช็คแล้วยังไม่พอ พอเห็นว่าท่านไม่ใช้ไม่ฉันก็มาขอคืนอีกต่างหาก..! เรื่องพวกนี้เขาเจอกันมาเป็นปกติแล้ว

รักษาศีล แทนที่จะรักษาเพื่อควบคุมกายวาจาให้เรียบร้อย ก็กลายเป็นรักษาศีลอวดชาวบ้าน เอากิเลสไปชนกับคนอื่นเขาว่ากูเป็นคนดี กูเป็นคนมีศีล แต่เสียดายว่ามีศีลอย่างเดียว ไม่มีธรรมเลย จึงต้องกระทบกระทั่งกับคนอื่นอยู่ตลอดเวลา

ปฏิบัติธรรม ก็เพราะอยากให้คนอื่นเขาเคารพยกย่อง เห็นว่าตัวเราเป็นคนดี ก็อยู่ในลักษณะของการเอากิเลสนำหน้า เอาตัณหานำทาง แล้วก็เอาดีไม่ได้ เพราะว่าตั้งกำลังใจไว้ผิด

จึงเป็นเรื่องที่พวกเราทั้งหลาย ไม่ว่าจะพระภิกษุสามเณร แม่ชีหรือว่าฆราวาส ต้องระมัดระวังไว้เป็นอย่างสูงว่า การปฏิบัติธรรมนั้น ยิ่งทำต้องยิ่งดีขึ้น ยิ่งทำ กำลังใจต้องยิ่งละเอียดขึ้น รู้ระมัดระวังมากขึ้น แต่ไม่ใช่อย่างที่สายกรรมฐานบางสายว่า ปฏิบัติธรรมแล้วต้องยิ่งช้า ถึงจะดี พวกนั้นเป็นประเภทหลงทาง ประมาณว่ากราบ ๓ ครั้ง ภายใน ๑๕ นาที..!

ทำไมถึงหลงทาง ? ก็เพราะว่าบุคคลที่ปฏิบัติธรรม ถ้าหากว่ามาถูกทาง สติ สมาธิ ปัญญา มีแต่แหลมคมว่องไว ไม่เช่นนั้นแล้วจะไม่เท่าทันกิเลสที่เข้ามาในใจของเราที่เร็วพอ ๆ กับสายฟ้าแลบ