[เถรี]

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังวัยรุ่นอยู่ ถวายการรับใช้หลวงพ่อวัดท่าซุง ถึงเวลาท่านก็ให้คาถามา บอกให้ไปภาวนาอย่างน้อยครั้งละครึ่งชั่วโมง พร้อมกับต้องรักษาศีล ๕ ให้สมบูรณ์ด้วย เมื่อทำได้แล้ว ไปรายงานท่าน ก็ได้รับคาถาบทใหม่มาอีก จนกระทั่งภายหลังมีคาถาจำนวนมากด้วยกัน แล้วมาทราบเคล็ดลับอย่างหนึ่งว่า ได้ของใหม่แล้วอย่าลืมของเก่า ก็คือต้องมีการทบทวนของเก่าอยู่เสมอ จึงทำให้ต้องใช้เวลาในการภาวนาเป็นจำนวนมาก เพราะว่าต้องภาวนาคาถาบทเก่าจนกำลังใจทรงตัว แล้วค่อยขยับไปคาถาใหม่อื่น ๆ

เมื่อรวม ๆ หลายสิบคาถา บางทีใช้เวลาไปครึ่งค่อนวัน จนกระทั่งระยะหลังรู้วิธีลัด ก็คือตั้งกำลังใจสูงสุดที่คาถาจะเกิดผลแล้ว จากบทหนึ่งก็กระโดดไปอีกบทหนึ่งเลย ทำให้ใช้เวลาน้อยมาก แล้วท้ายที่สุด ก็เหลือคาถาที่ใช้งานจริง ๆ อยู่แค่ไม่ถึง ๑๐ บท นอกนั้นเก็บขึ้นหิ้งไปเรียบร้อยแล้ว

จึงเป็นเรื่องที่พวกเราพึงจะสังวรว่า นอกจากความศรัทธาแล้ว ในเรื่องของวัตถุมงคล เราต้องมีการภาวนาหรือว่าปลุกอยู่เป็นปกติ และถ้าไม่ลืมที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกกระผม/อาตมภาพไว้ก็คือ ต้องรักษาศีล ๕ ให้บริสุทธิ์ด้วย พระคาถาจะได้มีผลมากกว่าปกติ

ใครที่เป็นเวรเป็นยามอยู่ในศาลา ๑๐๐ ปี จะช่วยปลุกเบี้ยแก้หรือว่าตะกรุดมหาระงับเอาไว้เรื่อย ๆ ก็ได้ อย่างเบี้ยแก้ที่กระผม/อาตมภาพใช้คาถาปลุก ก็คือ

นะจังงัง นะบังตัง นะบังจิตตัง นะกาโร โหติ สัมภะโว

โมจังงัง โมบังตัง โมบังจิตตัง โมกาโร โหติ สัมภะโว

พุธจังงัง พุธบังตัง พุธบังจิตตัง พุธกาโร โหติ สัมภะโว

ธาจังงัง ธาบังตัง ธาบังจิตตัง ธากาโร โหติ สัมภะโว

ยะจังงัง ยะบังตัง ยะบังจิตตัง ยะกาโร โหติ สัมภะโว

พระคาถานี้ปกติเขาให้ภาวนาตอนจารเบี้ยแก้ แต่กระผม/อาตมภาพดัดแปลงมาใช้ปลุกเบี้ยแก้ เพราะรู้สึกว่าจะได้ผลดีกว่าพระคาถาอื่น ๆ