[เถรี]

อีกประเภทหนึ่งเป็นพระธุดงค์ถนนหลวง มีหน้าที่ในการโบกรถ ตอนแรกก็ทำท่าขอน้ำ แต่พอรถเขาหยุดมา ก็ขอให้ไปส่งที่นั่นที่นี่ ทันทีที่ขึ้นรถได้ก็ไม่ยอมลง จนกว่าจะได้รับถวายปัจจัยเท่านั้นเท่านี้จึงยอมลง ทำให้คนเสื่อมศรัทธาเป็นอย่างมาก

กระผม/อาตมภาพนึกถึงหลวงพ่ออินทร์ สมัยที่ยังเด็กอยู่ หลวงพ่ออินทร์ วัดสระพังนั้น ถ้าหากว่าท่านรับกิจนิมนต์ แล้วญาติโยมเอาม้ามารับก็ดี หรือว่าเอารถมอเตอร์โซด์รุ่นเก่า ซึ่งก็คือรถฮอนด้าที่มีแฮนด์สูง ๆ ซึ่งเขาเรียกกันว่าม้ามีเขา มารับท่าน ท่านก็จะจดจำเอาไว้ว่าเดินทางไประยะทางกี่กิโลเมตร เมื่อกลับจากกิจนิมนต์แล้ว ท่านก็จะมาเดินจงกรมภาวนาชดเชยให้ อย่างเช่นว่าถ้าไป ๑๐ กิโลเมตร ท่านก็ต้องเดินจงกรม ๑๐ กิโลเมตร ไป ๒๐ กิโลเมตร คืนนั้นท่านก็ต้องเดินจงกรม ๒๐ กิโลเมตร เป็นต้น

เหตุที่รู้เช่นนั้นก็เพราะว่าท่านให้เด็ก ๆ อย่างกระผม/อาตมภาพช่วยกันทำทางเดินจงกรม ยาว ๒๕ วา ก็คือ ๕๐ เมตรถ้วน ๆ ถ้าหากว่าเดินไปกลับก็คือ ๑๐๐ เมตร ถ้าหากว่าไปกลับ ๑๐ ครั้งก็คือ ๑ กิโลเมตรเป็นต้น ในเมื่อสามารถที่จะตรวจสอบได้ในลักษณะนั้น ท่านจึงเดินชดเชยได้ ในเมื่อครูบาอาจารย์รุ่นเก่า ๆ ท่านเคร่งครัดในวัตรปฏิบัติขนาดนั้น แต่ว่านักธุดงค์รุ่นใหม่กลับมาโบกรถขออาศัย ในเมื่อรูปแบบก็คือการเดินเพื่อภาวนา แล้วท่านไปอาศัยนั่งรถ ก็แปลว่าวัตถุประสงค์นั้นผิดพลาดไปแล้ว

ขณะเดียวกันหลายท่านที่ออกธุดงค์ กระผม/อาตมภาพคิดว่าท่านอยู่วัดเสียยังดีกว่า เพราะว่าที่เจอมา ไม่อยากจะเอ่ยนาม เนื่องเพราะว่าท่านยังอยู่ นั่นก็คือท่านไปแล้วใช้ไม้คานสะพายบาตรธุดงค์ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าหาบ หาบย่ามธุดงค์ไป ๔ ใบ..! ซึ่งพวกครกกระบากสากกะเบืออะไรของท่านอยู่ในย่ามธุดงค์ ๔ ใบนั้น กระผม/อาตมภาพก็ไม่ทราบ

ถ้าหากว่าเป็นอย่างหลวงพ่อทวน โฆสโก วัดตีนตก ย่ามธุดงค์ท่านใบหนึ่ง จะหนักไม่ต่ำกว่า ๓๐ กิโลกรัม ถ้าหากว่าท่านนี้มีปฏิปทาใกล้เคียงกัน แล้วไปหาบย่ามธุดงค์ทีเดียว ๔ ใบ กระผม/อาตมภาพคิดถึงน้ำหนักแล้วก็ยังสยดสยองว่า สามารถแบกไปได้ ถึง ๑๐๐ กว่ากิโลกรัม..! ในเมื่อเอาข้าวของไปมากขนาดนั้น แล้วท่านจะไปธุดงค์เพื่อขัดเกลากิเลส เพื่อให้เกิดความมักน้อยสันโดษในลักษณะไหน ?