[เถรี]

“จะว่าไปแล้วก็น่าสงสาร เพราะว่าท่านอายุก็มาก พรรษาก็มาก แต่ว่าแก้ไม่ได้ เปิดประตูห้องหนีบนิ้วตัวเองหน่อยก็ต้องถึงมือหมอ ท่านบอกว่าเจ็บเหมือนนิ้วจะขาดอยู่แล้ว ถ้าท่านเห็นอาตมาได้แผลเบ้อเร่อ แล้วเอามีดตัดเนื้อที่หลุดทิ้งไป ท่านก็คงจะช็อกตายไปเลย ดังนั้น..เวลาอาตมาป่วย ถ้าไม่บอก ส่วนใหญ่แล้วโยมจะดูไม่ออก เพราะว่าดูเหมือนเป็นปกติ

คนไข้ประเภทนี้หมอจะไม่ชอบ เพราะว่าอาการหลายอย่างไม่แสดงออก หมอก็เลยวินิจฉัยไม่ได้ มีอยู่ครั้งหนึ่งมาลาเรียกำเริบ อาตมาไปหาหมอที่เวชศาสตร์เขตร้อน เพราะว่าเป็นคนไข้ตัวอย่างที่นั่น ปรากฏว่าตอนไปเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม มีพยาบาลเวรอยู่สองคน กำลังดูละครโทรทัศน์กันอยู่ พอเห็นคนไข้มาก็ส่งปรอทให้อม แล้วก็หันกลับไปคุยกันอย่างสนุกสนานถึงเรื่องในละครโทรทัศน์ พักใหญ่ค่อยนึกขึ้นมาได้ว่ามีคนไข้ยืนอยู่ตรงนั้น ขอปรอทไปดูแล้วก็ทำตาโต “๔๐ องศา ! นี่ท่านเดินมาได้อย่างไร..!”