[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒๔ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ตั้งแต่ตี ๓ ครึ่ง กระผม/อาตมภาพก็นำผู้บวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติรุ่นที่ ๗/๒๕๖๕ ปฏิบัติธรรม ต่อด้วยการทำวัตรเช้า หลังจากนั้นก็ออกบิณฑบาตตามปกติ คือโดยคติส่วนตัวแล้ว ไม่ว่าจะฝนตกแดดออกขนาดไหนก็ตาม กระผม/อาตมภาพจะนำพระออกบิณฑบาตเสมอ

เนื่องจากว่าสมัยที่อยู่วัดท่าซุงนั้น กระผม/อาตมภาพบิณฑบาตประจำที่สายใต้ แล้วต้องเดินไปจนกระทั่งถึงประมาณหัวสะพาน ซึ่งในปัจจุบันนี้ไม่ทราบว่ามีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ แต่จุดเด่นก็คือตรงนั้นจะเป็นสามแยก ซึ่งเป็นทางเก่าที่วิ่งตรงไปยังท่าเรือมโนรมย์ และเป็นทางใหม่ที่วิ่งข้ามสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำสะแกกรัง ตรงมโนรมย์เช่นกัน เมื่อเดินถึงตรงจุดนั้นแล้ว ถึงจะวกเข้าหมู่บ้าน เดินเลาะชายแม่น้ำสะแกกรังกลับมายังวัดท่าซุง

วันนั้นปรากฏว่าฝนตกหนัก พระภิกษุสายใต้ซึ่งปกติเคยเดินบิณฑบาตด้วยกัน ๑๐ กว่ารูปก็หายกันหมด เหลือแต่กระผม/อาตมภาพกับพระอาจารย์สมปอง หรือท่านพระครูปลัดสิทธิวัฒน์ สุธมฺมสนฺตจิตฺโต ๒ รูปเท่านั้น

เมื่อเดินไปจนถึงสุดทางแล้วก็สะท้อนใจมาก เพราะว่ามีคุณยายอายุ ๘๐ กว่า ซึ่งเป็นขาประจำในการใส่บาตร เดินถือใบกล้วยบังหัวอยู่ พร้อมขันข้าว คือคุณยายคงคิดว่าฝนตกแบบนี้ลูกพระอาจจะอด เพราะว่าบ้านอื่นไม่ใส่บาตรกัน จึงอุตส่าห์มายืนรอ

ดังนั้น..เมื่อกระผม/อาตมภาพกับท่านอาจารย์สมปองไปถึง ยายจึงดีใจมาก วางใบกล้วย ยอมเปียกฝนมาใส่บาตร ตั้งแต่วินาทีนั้น กระผม/อาตมภาพก็รู้สึกว่า "ถ้าวันนี้กูไม่มานี่เสียหมาแน่นอน เพราะว่าคุณยายกลัวว่าลูกพระจะอด แต่ลูกพระกลัวเปียกฝน ไม่ยอมออกบิณฑบาต..!"

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพอยู่วัด และไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยจนลุกไม่ขึ้นจริง ๆ หรือว่าติดงานคณะสงฆ์ที่สำคัญจริง ๆ อยากจะบอกด้วยความภาคภูมิใจว่า เคยขาดบิณฑบาตแค่ ๔ ครั้งเท่านั้น ถ้าหากว่าพระภิกษุรูปหนึ่งรูปใดอยู่วัดตลอดระยะเวลาการบวช ๓๗ พรรษา แล้วขาดบิณฑบาตแค่เพียง ๔ ครั้ง โปรดบอกกระผม/อาตมภาพด้วย จะไปกราบคาราวะจนถึงที่..!