[เถรี]

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายมีเวลาไม่มาก ถ้านับตามเวลาข้างบน เนื่องจากว่าเวลาข้างบนแม้เพียงเล็กน้อย ข้างล่างก็ผ่านไปเป็นเดือนเป็นปี เวลาของท่านทั้งหลายจึงมีน้อยในการที่จะจับภาพพระให้ชัดเจนแจ่มใส ยิ่งถ้าสามารถทรงเป็นกสิณเต็มระดับ คือภาพพระนั้นสว่างเจิดจ้า เหมือนอย่างกับมองแสงตะวันยามเที่ยง สามารถขยายให้ใหญ่ได้ ให้เล็กได้ แล้วอธิษฐานภาพพระนั้นครอบตัวเราหรือคนที่เรารักเอาไว้

หรือถ้าใครมีกำลังใจที่จะทำต่อ ก็เพิกภาพพระนั้นเสีย พิจารณาความว่างของอากาศแทน จนอารมณ์ใจมั่นคงเสมอกับตอนที่จับภาพพระอยู่ ท่านก็จะเข้าถึงสมาบัติที่ ๕ คือ อากาสานัญจายตนฌาน

ถ้าหากว่ายังรู้สึกว่ายังไม่พอ ไม่เต็มกับกำลังใจของเรา ก็กำหนดภาพพระให้ชัดเจนแจ่มใสใหม่ แล้วเพิกภาพพระนั้นเสีย กำหนดพินิจพิจารณาว่า แม้ว่าอากาศนี้จะกว้างขวางไร้ขอบเขต แต่ก็ยังกำหนดได้ด้วยความรู้สึกของเรา ดังนั้น...ก็ให้กำหนดความกว้างขวางยิ่งกว่าอากาศในความรู้สึกของเราก็คือวิญญาณ จนกระทั่งอารมณ์เสมอกับตอนที่เราจับภาพพระ ก็จะกลายเป็นสมาบัติที่ ๖ ที่เรียกว่า วิญญาณัญจายตนฌาน

ถ้ายังรู้สึกว่าอยากไปต่ออีก ก็กำหนดภาพพระขึ้นมาให้ชัดเจนแจ่มใส สว่างไสวเต็มที่ แล้วเพิกภาพพระนั้นเสีย กำหนดเอาความไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อยหนึ่ง ก็คือไม่ยึดไม่เกาะอะไรเลยเป็นประมาณ จนกระทั่งอารมณ์ใจเสมอกับตอนที่เรากำหนดภาพพระอย่างเต็มที่นั้นแล้ว ท่านก็จะเข้าถึงสมาบัติที่ ๗ ที่เรียกว่า อากิญจัญญายตนฌาน