[เถรี]

คราวนี้ของพวกเราที่นี่ส่วนใหญ่แล้ว เราบวชตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจมากมายอะไรนัก ของเราก็ยังมีการเรียนปริยัติธรรม ไม่ว่าจะบาลี จะนักธรรม หรือว่าเรียนปริยัติสามัญ อย่างน้อยสึกหาลาเพศไปก็ยังได้เพิ่มเกรด เพิ่มความรู้ให้แก่ตัวเอง เอาไปใช้ในการทำมาหากิน สร้างครอบครัวได้

แต่ที่กระผม/อาตมภาพกล่าวว่า "สงสารพระพุทธศาสนา" ก็เพราะว่าญาติโยมทั้งหลายตั้งความหวังไว้กับพระเณรของเราอย่างสูงมาก เหมือนอย่างกับอยากได้สินค้าเกรด AAA แต่ปรากฏว่าวัตถุดิบมาจากเกรด C บ้าง เกรด D บ้าง..!

ส่วนใหญ่ก็เป็น "ไอ้พวกเหลือเลือก" มาจากบ้าน ทางบ้านเอาไม่อยู่แล้วถึงจะให้มาบวช เสร็จแล้วก็บวช ๕ วัน ๗ วัน ๓ วัน สึกออกไปหวังจะให้ลูกเป็นคนดี..! พระไม่ใช่ผู้วิเศษจะได้เสกให้ลูกคุณเป็นคนดีได้ภายในไม่กี่วัน กว่าจะบวชพระได้อย่างน้อยอายุ ๒๐ ปี พ่อแม่เลี้ยงมา ๒๐ ปียังเอาดีไม่ได้ แล้วให้เวลาพระแค่ ๓ วัน แบบนี้จะไม่ให้สงสารพระพุทธศาสนาได้อย่างไร ?

แต่ก็เป็นเรื่องที่อัศจรรย์มาก เพราะว่าไอ้วัตถุดิบเกรด C เกรด D ที่ว่านี่แหละ สามารถผลิตสินค้าระดับ AAA เกรดพรีเมี่ยมออกมาไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรแล้ว เพียงแต่ว่ามีน้อยชิ้นมาก

ไม่ต้องดูไกล คุณดูแค่ศิษย์หลวงพ่อวัดท่าซุง ตอนนี้ที่ออกไปเป็นหลักให้แก่ญาติโยมมีสักกี่รูป ? สมัยที่กระผม/อาตมภาพบวชอยู่กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อนั้น มีพระอยู่ด้วยกันประมาณ ๔๐ กว่ารูป ก็แปลว่าแม้แต่บุคคลที่จัดอยู่ในระดับดี ๑ ประเภท ๑ จะหวังให้ประสบความสำเร็จ เป็นที่พึ่งของญาติโยม ก็ยังเป็นเรื่องยาก หลายต่อหลายท่านมีความรู้ความสามารถ อายุกาลพรรษามีพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่กล้าย่างเท้าออกจากวัด เพราะกลัวเอาตัวไม่รอด เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าขาดความเด็ดขาด..!

นักปฏิบัติธรรม ถ้าไม่มีความเด็ดขาดชนิดตายเป็นตาย โอกาสที่จะประสบความสำเร็จนั้นยากมาก เพราะว่ามักจะลังเล ขาดความมั่นใจ ถึงขนาดกลัวไปเลยก็มี เพราะฉะนั้น..มีรุ่นพี่บางท่านออกไปแล้วก็ต้อง "กลับมาตายรัง" จึงเหลืออยู่แค่ ๔ - ๕ รูปอย่างที่ท่านทั้งหลายเห็น ว่าสามารถออกไปแล้วยืนหยัดเป็นกำลังให้แก่ญาติโยม เป็นหลักให้แก่ญาติโยมได้